Η πατέντα, η διαιτησία και το αυτογκόλ #skouries


Ενώ η διαδικασία της διαιτησίας μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και Ελληνικός Χρυσός συνεχίζεται κάτω από άκρα μυστικότητα, εμείς συνεχίζουμε να προσθέτουμε μικρά κομματάκια στο παζλ της ΑΠΑΤΗΣ της Ελληνικός Χρυσός με την ακαριαία τήξη πυρίτη που καταγγέλλουμε από το 2013.Στην “Άγια Σκουριά” της ΕΡΤ-1 είδαμε τον Δημήτρη Δημητριάδη, διευθύνοντα σύμβουλο της Ελληνικός Χρυσός, να χάνει τα λόγια του και να αδυνατεί να υποδείξει ΕΝΑ εργοστάσιο μεταλλουργίας ακαριαίας τήξης  (flash smelting) στον κόσμο που να κατεργάζεται πυρίτες με υπερυψηλή περιεκτικότητα σε αρσενικό, όπως της Ολυμπιάδας (Διαβάστε σχετικά: Flash smelting πυριτών: Κοινή πρακτική, πατέντα ή απλώς απάτη;).

Δύο ήταν τελικά οι βιομηχανικές εφαρμογές τήξης που κατονόμασε, μετά από 17 ολόκληρα δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής, όμως και οι δύο είναι άσχετες με το περιβαλλοντικά εγκεκριμένο σχέδιο της Χαλκιδικής:

  1. Η μεταλλουργία χαλκού στο Τσουμέμπ της Ναμίμπιας η οποία επεξεργάζεται μεν συμπυκνώματα με υψηλές περιεκτικότητες αρσενικού αλλά: α) είναι μεταλλουργία χαλκού και όχι πυρίτη, β) δεν είναι ακαριαία τήξη αλλά άλλη τεχνολογία τήξης, γ) έχει ένα στάδιο φρύξης πριν από την τήξη για την αφαίρεση του αρσενικού ενώ της Ελληνικός Χρυσός δεν έχει και δ) το κυριότερο, έχει τρομακτικές επιπτώσεις στην υγεία εργαζομένων και περιοίκων. Διαβάστε: H Eldorado θέλει να κάνει τη Χαλκιδική … Ναμίμπια;
  2. Η παραγωγή στοιχειακού θείου από πυρίτες που είχε κάνει στη δεκαετία του 1960 η Outotec (Outokumpu τότε) για την παραγωγή. Αυτό ήταν μεν ακαριαία τήξη αλλά το συμπύκνωμα πυριτών που χρησιμοποιήθηκε ήταν “καθαρό” από αρσενικό. Ο κ. Δημητριάδης ως συνήθως είπε τη μισή αλήθεια γιατί η άλλη μισή δεν τον βόλευε:

Aκαριαία τήξη πυρίτη, αλλά τι πυρίτη;

Το κρίσιμο ερώτημα εδώ δεν είναι το ΑΝ μπήκε πυρίτης στην κάμινο της ακαριαίας τήξης, αλλά το ΤΙ πυρίτης ήταν αυτός. Την πληροφορία αυτή την βρίσκουμε στην πατέντα υπ’αριθ 3306708 A του Γραφείου Πατεντών των Ηνωμένων Πολιτειών: “Μέθοδος για την απόληψη στοιχειακού θείου από πυρίτη ή συμπυκνώματα πυρίτη”. Στο έγγραφο pdf που συνοδεύει την πατέντα – το αρχικό που κατατέθηκε το 1965 για την κατοχύρωση της τεχνολογίας – περιγράφεται αναλυτικά η διαδικασία που ακολουθήθηκε και δίνεται η χημική σύσταση του συμπυκνώματος που χρησιμοποιήθηκε στις δοκιμές:

52% θείο, 45% σίδηρος και 0.05% αρσενικό, δηλαδή ένας καθαρότατος σιδηροπυρίτης!!! Και είναι λογικό, αφού ο στόχος ήταν η παραγωγή θείου, να αποφευχθεί η χρήση αρσενικούχου πυρίτη που θα δημιουργούσε προβλήματα τοξικών αερίων εκπομπών. Καμμία σχέση με τον υψηλότατου αρσενικού πυρίτη Ολυμπιάδας που θέλει (υποτίθεται) τώρα να βάλει η Ελληνικός Χρυσός στην ακαριαία τήξη. Πόσο αρσενικό έχει αυτός; 9% λέει η εγκεκριμένη ΜΠΕ, όμως από άλλα στοιχεία προκύπτει οτι είναι πολύ παραπάνω, από 12% έως 20%. (Διαβάστε: Δρ Κυριάκος Αρίκας: Παραπληροφορεί η Ελληνικός Χρυσός για το αρσενικό στην Ολυμπιάδα).

Δηλαδή είναι πατέντα;

“Δηλαδή είναι πατέντα;”, ρωτάει η δημοσιογράφος τον CEO.
“Nαι, θα σας έλεγα, περισσότερο είναι πατέντα”, απαντάει εκείνος.

Αλλά ούτε καν αυτό δεν είναι. Η παραγωγή στοιχειακού θείου κατά τη δεκαετία του 1960, με ακαριαία τήξη καθαρού πυρίτη (χωρίς αρσενικό) ήταν μια κανονική πατέντα – δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στα ελληνικά – δηλαδή ένα αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης που δίνεται για κάποιο διάστημα από μια αρμόδια κρατική υπηρεσία για ένα νέο προϊόν ή μια νέα τεχνική λύση σε ένα πρόβλημα. Η απονομή της πατέντας προϋποθέτει την αποκάλυψη στο κοινό των τεχνικών πληροφοριών σχετικά με τη νέα τεχνολογία ή το προϊόν. Η “αλά Ελληνικός Χρυσός” ακαριαία τήξη σε πυρίτες υψηλού αρσενικού για την παραγωγή χαλκού και χρυσού είναι περισσότερο αυτό που αποκαλούμε “πατέντα” στην καθομιλουμένη: ένας μάλλον ανορθόδοξος και χωρίς ευρεία εφαρμογή τρόπος αντιμετώπισης ενός τεχνικού ζητήματος. Η Ελληνικός Χρυσός δεν είναι σε θέση να αποκαλύψει στο κοινό, στην επιστημονική κοινότητα, τις τεχνικές πληροφορίες για όλες τις μοναδιαίες διεργασίες της ολοκληρωμένης μεταλλουργικής μέθοδου της, μέχρι την απόληψη των καθαρών μετάλλων, αφού δεν τις έχει αυτές τις πληροφορίες. Απέφυγε να εκτελέσει τις απαραίτητες δοκιμές για τα στάδια της μεταλλουργικής διαδικασίας που ακολουθούν την τήξη, με τη δικαιολογία οτι αυτά είναι “κοινή πρακτική” (διαβάστε: Flash smelting πυριτών: Κοινή πρακτική, πατέντα ή απλώς απάτη;)

Η μεθόδευση της διαιτησίας

Η Σύμβαση, η ΜΠΕ, η ΑΕΠΟ, οι Εγκρίσεις Τεχνικών Μελετών και η ΣτΕ 1492/2013 ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ μία state of the art μεταλλουργία που πρέπει αποδεδειγμένα να εφαρμόζεται ευρέως και ασφαλώς στην βιομηχανική πρακτική. Αλλά από το δικόγραφο της διαιτησίας που ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβριο έχουν μαγικά εξαφανιστεί οι δύο αποφάσεις Σκουρλέτη με τις οποίες τεκμηριώνεται αναλυτικά ότι η επίμαχη μέθοδος της ακαριαίας τήξης δεν μπορεί να λειτουργήσει με το συγκεκριμένο υψηλού αρσενικού συμπύκνωμα και συνακόλουθα παραβιάζεται η Σύμβαση.

Ο  κ. Σταθάκης άνοιξε έτσι την πόρτα στην Ελληνικός Χρυσός και τους εμπειρογνωμονές της να ισχυριστούν στο διαιτητικό δικαστήριο ότι δεν είναι απαραίτητες οι δοκιμές για όλα τα στάδια της μεθόδου, διότι τα μετά την τήξη είναι απλά “κοινή πρακτική”. Οι ανίδεοι περί τα μεταλλουργικά διαιτητές θα πείθονταν με ευκολία, η τεχνική μελέτη της εταιρείας θα αποφασιζόταν οτι είναι πλήρης και άρτια άρα κακώς απορρίφθηκε από την αρμόδια υπηρεσία του ΥΠΕΝ και κατά συνέπεια δεν υφίσταται παραβίαση της σύμβασης. Το γήπεδο ήταν στρωμένο και το παιχνίδι στημένο από τ’αποδυτήρια (διαβάστε: Διαιτησία Δημοσίου-Eldorado: Το παιχνίδι είναι στημένο).

Αλλά για 17 ολόκληρα δευτερόλεπτα μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ1 ο κ. Δημητριάδης έχασε τα λόγια του και στη συνέχεια αναγκάστηκε να παραδεχτεί την αλήθεια; Η ακαριαία τήξη πυριτών όχι state of the art δεν είναι αλλά μια απλή “πατέντα” που δεν έχει εφαρμοσθεί πουθενά στον κόσμο με τις προδιαγραφές που προτάθηκε (και εγκρίθηκε) να εφαρμοστεί εδώ. Το βεβαιώνει η “αντίδικος” του Δημοσίου εταιρεία με τον πλέον επίσημο τρόπο: διά του νομίμου εκπροσώπου και CEO της. Και, παραδόξως, η Διαιτησία καλείται πλέον να κρίνει μία πατέντα.

Αλήθεια, θα εμφανιστούν μάρτυρες στο διαιτητικό δικαστήριο που θα υποστηρίξουν, με τη στοιχειώδη απαιτούμενη σοβαρότητα, πως η μέθοδος είναι τελικά κάτι άλλο παρά μια αδοκίμαστη πατέντα και ότι υπάρχουν εχέγγυα για την ασφαλή της εφαρμογή;

Και, θα υπάρξουν δικαστές που θα παραβλέψουν την ξεκάθαρη ομολογία του κ. Δημητριάδη;

Εκτός πια και αν υπάρχουν διαιτητές που υποστηρίζουν πως τα αυτογκόλ δεν μετράνε στο τελικό σκορ.


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.