Humans vs Predators: ακόμα μία συγκλονιστική μαρτυρία από τις Σκουριές

Χαίρετε.
Είμαι ένας διαδηλωτής  (μέλος του Συριζα) και έγραψα ένα κείμενο για αυτά που ζήσαμε την Κυριακή 21 Οκτώβρη. Σας το στέλνω για να το διαβάσετε, μαζί με πολλές ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που κάνετε, τόσα χρόνια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που έζησα την Κυριακή και δεν αναφέρομαι στην καταστολή. Αναφέρομαι στην αλληλεγγύη και στην ενότητα μεταξύ μας. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Humans vs Predators

Νιώθω έντονα την ανάγκη να γράψω κάτι για αυτά που ζήσαμε, γι αυτά που έζησα, στο πανέμορφο αρχέγονο δάσος της Χαλκιδικής. Στα 7,2 χλμ μεταξύ του εργοστασίου της El Dorado – Ελληνικός Χρυσός και του κόμβου της εθνικής στο Μεγάλο Δέντρο και από τον κόμβο της εθνικής ως το σταυροδρόμι για την Μεγάλη Παναγιά.

Το μεγάλο κυνήγι.

Η αγγλοσαξονική λέξη predator νομίζω περιγράφει καλύτερα τις δυνάμεις καταστολής.
Κυνηγοί – ζώα, αρπακτικά σε αγέλες.
Σύγχρονοι στρατοί κατοχής πόλεων – υπαίθρου, μισθοφορικά κρατικά στρατεύματα προς δωρεάν ενοικίαση στο κεφάλαιο που έχει -ελληνικό- όνομα: Μπόμπολας.
Θέλω να μιλήσω για να εξηγήσω αυτό που βίωσα, ως μια ακόμα μαρτυρία, πλάι στις υπόλοιπες, στις φωτογραφίες και στα βίντεο που κατακλύζουν το Διαδίκτυο, από τις δυνάμεις της αντι-πληροφόρησης και της αλήθειας.

Ο φόβος δεν θα νικήσει, όσο επιμένουμε στην αλληλεγγύη.

Σκηνή 1η: Η μεγαλειώδης αυτοκινητοπομπή προς το Μεγάλο Δέντρο.

Δεν έχω ξαναδεί τόσα αυτοκίνητα και μηχανές σε πομπή, τόσο κόσμο φωτισμένο με την φλόγα του δίκαιου αγώνα, μέσα στα οχήματα, πάνω στις καρότσες, πάνω σε μηχανές, που σχημάτιζαν ένα γιγαντιαίο ποτάμι ανθρωπιάς, στροφή την στροφή, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, όσο πήγαινε το μάτι σου. Μια μηχανοκίνητη πορεία που περνούσε τα χωριά που επευφημούσαν στο πλάι του δρόμου, που προχωρούσε με χαμόγελο και αισιοδοξία προς το αρχέγονο δάσος, προς την πληγή που άνοιξε -και ανοίγει περισσότερο κάθε μέρα- στο σώμα του η Ελ Ντοράντο με τον Ελληνικό χρυσό. Για μια ακόμα φορά. Ακόμα πιο πολλοί και πολλές. Χιλιάδες.

Σκηνή 2η: Στην πύλη του εργοστασίου, πρόσωπο με πρόσωπο με τους “σεκιουριτάδες” των χρυσωρύχων.

Η -σωτήρια εκ των υστέρων- απόφαση να αφήσουμε τα αυτοκίνητα στην άσφαλτο μαζί με 300 διαδηλωτές ως “πλάτη” απέναντι στις διμοιρίες που έκλειναν τον δρόμο 200 μέτρα μετά την χωμάτινη στροφή προς το δάσος και να περπατήσουμε 7 χλμ μέσα σε αυτό, έκανε τον κάθε έναν και κάθε μία να καταλάβει τι παίζεται. Σε πορεία – εκδρομή 2000 διαδηλωτών – περιηγητών λοιπόν, προς τις πύλες του εργοστασίου όπου μας περίμεναν οι δυνάμεις της “προστασίας του πολιτεύματος”: ΜΑΤ, ασφαλίτες, κάποιοι χαφιέδες μεταλλεργάτες και υλοτόμοι, εργαζόμενοι που για κάποια ευρώ θα σκάβανε και τον ίδιο τους λάκκο. Λάθος. Αυτό κάνουν ήδη.
Μπροστά στις κορδέλες των ΜΑΤ, μετά από απόφαση των χωριών, προχώρησαν μια μεγάλη ομάδα γυναικών. Άφοβα, με καθαρά πρόσωπα, με συνθήματα και φωνές – κάποιες φώναζαν και τον εθνικό ύμνο, δεν πειράζει – μπροστά στους ανέκφραστους “φύλακες της ανάπτυξης”. Περιθώριο διαπραγμάτευσης κανένα. Μετά από καμιά ώρα ειρηνικής διαμαρτυρίας, ξεκίνησε η επίθεση. Χωρίς αφορμή. Χωρίς έλεος.

Σκηνή 3η: Η υποχώρηση.

Ομολογώ ότι δεν περίμενα τόση “έλλογη” χρήση του κρατικού μονοπωλίου της βίας, αλλά ο Σαμαράς και ο Δένδιας τα βλέπουν αλλιώς τα πράγματα. Έτσι, από το πουθενά, μέσα από τα δεκάδες καπνογόνα, ασφυξιογόνα και χημικά διασποράς που εκτοξεύτηκαν στην κεφαλή, στο μέσο και στην ουρά της πορείας ο κορμός της διαδήλωσης αναβαπτίστηκε στο άρρωστο λευκό-κίτρινο φως.

Ασφυξία. Άσπρος Αδερφός.

Ο κόσμος, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα πάσχιζε να πάρει ανάσα μέσα στον πνεύμονα της ζωής.
Πάσχιζε να δει μπροστά του, ένα ηλιόλουστο μεσημέρι μέσα στα δέντρα.

Ειρωνεία.

Αγωνιζόταν να μην λιποθυμήσει, να μην πατήσει κάποιον/α, να μην λυγίσει ώστε να γυρίσει ασφαλής, αυτός και ο διπλανός του, πίσω.
Μακριά από τα ΜΑΤ και τα χημικά τους.
Μακριά από τον θάλαμο αερίων.
Οι διαδηλωτές με τα ΜΑΤ γίνανε από την μια στιγμή στην άλλη, Παλαιστίνιοι και κράτος του Ισραήλ. Η καταπίεση δεν έχει πατρίδα.

Ιντερλούδιο:

Λίγες μέρες πριν, στις 20 Οκτωβρίου, ο ταξίαρχος της ΕΛ.ΑΣ. Παπουτσής απέστειλε ανακοίνωση προς την Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα ενάντια στη Μεταλλευτική Δραστηριότητα της Βορείου Χαλκιδικής. Στην επιστολή αυτή, αφού ανάμεσα στις γραμμές προσπαθούσε να διασπάσει, να εκβιάσει και να φοβίσει το κίνημα, διαπίστωσε ότι αυτές “οι συμπεριφορές δύνανται να οδηγήσουν εκτός των άλλων κα σε σοβαρό τραυματισμό ατόμου ή ατόμων”1. Μέσα από την κίνηση αυτή, το κράτος έστειλε την προειδοποίηση του προς το κίνημα. Aν τολμήσετε να ξαναβρεθείτε στον Κάκαβο, θα τραυματιστείτε. Σοβαρά. Μπορεί και να πεθάνετε. Μέσα από το ηχείο της ΕΛ.ΑΣ, ο Μπόμπολας μίλησε…

Σκηνή 4η: Το μεγάλο κυνηγητό στο δάσος.

Υποχώρηση λοιπόν, προς την ασφάλεια μακριά από τα ΜΑΤ. Άλλα να που οι τελευταίοι, αφήνοντας τις ασπίδες τους για να μην τους κουράζουν, έρχονται προς το μέρος μας, μας κυνηγάνε2. Με γρήγορο βάδην και με τρέξιμο, από πίσω μας, “καροτσάκι”. Με τον κόσμο – παιδιά και γέροι, άνδρες και γυναίκες – που χωρίς να έχει καταφέρει να πάρει μια καθαρή ανάσα, να αναγκάζεται κατευθείαν να τρέξει προς τα πίσω. Πίσω και γρήγορα. Μακριά από τους κυνηγούς κεφαλών, που με ευθείες βολές προς το πλήθος, στόχευαν στα κεφάλια, στα πόδια, στην πλάτη. Ουσιαστικά στόχευαν στο μυαλό (εκεί είναι ο στόχος, ε?). Το μήνυμα απλό: Εδώ δεν θα ξαναπατήσετε. Τέλος. Σπίτια σας.
Οπισθοχώρηση 7 χιλιομέτρων λοιπόν, με την ουρά του κόσμου να έχει αναλάβει το καθήκον του να δώσει χρόνο και χώρο στους υπόλοιπους να πάρουν απόσταση. Να καθυστερήσουν τις δυνάμεις καταστολής με ξύλα, πέτρες, φωνές. Με πρόχειρα οδοφράγματα για να μπορέσουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι να ξεφύγουν.Στροφή την στροφή. Ντάνα την ντάνα. Μέχρι την άσφαλτο. Την σωτηρία.

Σκηνή 5η: Η αλληλεγγύη, όπλο των λαών.

Η γρήγορη και επιτυχής οπισθοχώρηση ενός πλήθους, με κλονισμένη την ψυχραιμία του και τον εχθρό στα 50 μέτρα, δεν είναι εύκολο πράγμα. Ίσως να είναι και αδύνατον. Άλλα μέσα στην πιο σκληρή βαρβαρότητα, ξεπηδά και η πιο αποφασιστική αλληλεγγύη.
Με φορτηγά και αγροτικά, σε καρότσες και σε μηχανές, το κομμάτι του κόσμου που αφήσαμε πίσω να μας φυλάει την έξοδο, ήρθε για να βοηθήσει. Χωρίς να υπολογίζουν τους κινδύνους για τους ίδιους, γέμιζαν, άδειαζαν και γυρνούσαν πίσω στο “μέτωπο” για να περισυλλέξουν και άλλους κουρασμένους διαδηλωτές. Μέχρι τον τελευταίο.

Θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς. Σώσανε πολύ κόσμο έτσι.

Σκηνή 6η: Η ΕΛΑΣ προσπαθεί να κλείσει την οδό διαφυγής, να καταστρέψει τον εχθρό-λαό.

Λίγα μέτρα πριν την άσφαλτο, μετά το τρεχαλητό, βλέπουμε νέφος από δακρυγόνα να απλώνεται στον ουρανό. Οι κάτω διμοιρίες, λίγα λεπτά πριν φτάσει ο κύριος όγκος πίσω, επιχειρούν να ολοκληρώσουν την παγίδα, να μας κλείσουν στο βουνό και να μας λιώσουν στους γύρω λόφους. Αυτό αποτράπηκε από την “οπισθοφυλακή” μας και κάποιους χωρικούς, που σκαρφαλωμένοι στους λόφους, έχοντας φτιάξει πριν ένα μεγάλο οδόφραγμα στο οδόστρωμα, δεν άφηναν τα ΜΑΤ να πλησιάσουν και να κλείσουν το καπάκι από το κλουβί.

Κέρδισαν πολύτιμο χρόνο για να κατέβουμε όλοι ασφαλείς.

Αυτό το τελευταίο το έμαθα αργότερα. Το μόνο που κατάλαβα εγώ όταν κατέβηκα, ήταν ένα ανεξήγητο κύμα χαράς και φωνών από το πλήθος προς κάτι τύπους που είχαν αγκιστρωθεί στους λόφους.
Θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς. Σώσανε πολύ κόσμο έτσι.

Σκηνή 7η: Τα ΜΑΤ του δάσους μας προφταίνουν.

Μόλις κατεβήκαμε όλοι και πήραμε μια ανάσα, πρέπει να ομολογήσω ότι πίστεψα ότι τελειώσαμε για σήμερα. Άλλωστε είχαμε βγει πια στην εθνική και ετοιμαζόμασταν να συζητήσουμε τι θα κάνουμε με τους συλληφθέντες. Άλλα τα Ούρουκ – Χάι είχαν άλλη άποψη. Έχοντας διανύσει 7 χλμ από πίσω μας, έφτασαν στον κόμβο και κατευθείαν κάποιοι πιάσαν τον λόφο που δέσποζε από πάνω μας και οι υπόλοιποι, μαζί με τις εκεί σταθμευμένες διμοιρίες, συνέχισαν το κυνήγι.
Σε αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να έχουμε νεκρούς. Για την ακρίβεια, ακόμα και τώρα απορώ πως καταφέραμε όλοι και όλες να φύγουμε σώοι, μέσα από τα δακρυγόνα που πέφταν από πάνω ανάμεσα μας, με τον κόσμο να τρέχει μεταξύ των αυτοκινήτων που προσπαθούσαν να προχωρήσουν ή να κάνουν αναστροφή για να φύγουν. Πανζουρλισμός.
Και τα ΜΑΤ ακόμα από πίσω μας.
Να φτάνουν τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στην ουρά της πομπής, που πάσχιζε να προχωρήσει μέσα στον πανικό. Να χτυπάνε τον κόσμο στις καρότσες, να χτυπάνε τα τζάμια, να σπάνε τα παρμπρίζ, να τραβάνε έξω και να ρίχνουν δακρυγόνα στον οδηγό ενός αγροτικού που στην καρότσα είχε φορτωμένο κόσμο, να σέρνουν μια γυναίκα έξω, να την γονατίζουν και να της ραγίζουν το πόδι, να τρέχουν σαν λυσσασμένοι για να μας φτάσουν. Εκεί ομολογώ ότι ταράχτηκα. Καρφώθηκε στο μυαλό μου το ερώτημα “που θα σταματήσουν” και μετά το “ πόσο μπορούμε να τρέχουμε” και μετά το “μήπως έχει ποδοπατηθεί ή χτυπηθεί κάποιος από τα αυτοκίνητα” κοκ.
Μετά από 1-2 χλμ κυνηγιού στην άσφαλτο, τα Ούρουκ -Χάι σταμάτησαν.
Είχε πιάσει σκοτάδι.
Με την βοήθεια -πάλι- των χωρικών, επιβιβαστήκαμε όλοι σε αμάξια και λεωφορεία και φύγαμε για το Α.Τ Πολύγυρου. Εκεί γίνανε και άλλα πολλά (μπάτσοι εκτόξευσαν καδρόνια προς τους αλληλέγγυους/ες, από το μπαλκόνι του Α.Τ, ασφαλίτης προπηλάκισε την Βουλευτή Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ιγγλέζη, έγινε συγκλονιστική βραδινή πορεία στον Πολύγυρο κ.α).

Άλλα είπα αρκετά.

Ποστλούδιο – Έξοδος

Το υπουργείο προστασίας του πολίτη (…) ανακοίνωσε 14 συλλήψεις: 13 κατηγορούνται για στάση κατά του πολιτεύματος. Αυτού της επιχειρηματικής ολιγαρχίας. Στάση και συλλογική ευθύνη των διαδηλωτών, ποινικοποίηση της ίδιας της διαμαρτυρίας, χούντα.
Ένας κατηγορείται για απόπειρα πρόκλησης επικίνδυνων βλαβών. Εννοούν τον ήρωα που οδηγούσε το αγροτικό και κατάφερε μέσα στο πηχτό χημικό που του ρίξανε στη θέση του οδηγού, να μην το στείλει στον κόσμο αλλά σε ένα δέντρο. Η αλήθεια γίνεται φριχτό, αδιανόητο ψέμα και το ψέμα κρατική αλήθεια.
Δεν θα τους περάσει.

Εμείς θα το τελειώσουμε αυτό το καρναβάλι. Να φύγει η εταιρία και να μην έρθει άλλη

Ο αγώνας συνεχίζεται. Στα δάση της Χαλκιδικής, στα στενά της Αθήνας, των πόλεων, παντού.
Να ρίξουμε την κυβέρνηση για να μην “ζήσουμε την ανάπτυξη¨ που μας υπόσχεται ο Σαμαράς.
Να ρίξουμε την κυβέρνηση για να ζήσουμε!

Ηλίας Σιούτας

Υ.Γ.1: Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τις αντιδράσεις του κόσμου, όταν μάθαιναν ότι είμασταν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Άνθρωποι που δίνουν έναν πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο αγώνα, για την γη και την ελευθερία. Δε θα τους απογοητεύσουμε.
Υ.Γ.2: “Τα μυρμήγκια μπροστά, σύντροφοι/ισσες!!”