Η νήσος Γυαλί είναι ένα μικρό νησί ανάμεσα στη Νίσυρο και στη Κω, το οποίο έχει κηρυχθεί τοπίο φυσικού κάλλους, λόγω της ύπαρξης δασών από κουμαριές και πεύκα. Αυτή η εικόνα όμως διατηρείται μόνο στο ένα τμήμα του νησιού, καθώς στο άλλο έχουν απομείνει δύο μεγάλοι κρατήρες λατομείων. Το Γυαλί είναι πλούσιο σε ηφαιστειακά πετρώματα, κυρίως ελαφρόπετρα και περλίτη (φυσικό γυαλί) και η εξόρυξή τους συνεχίζεται αδιάκοπα εδώ και 20 χρόνια, με τις αναμενόμενες καταστροφικές συνέπειες.
Τον Οκτώβριο του 2010, εγκρίθηκε από τα υπουργεία Αλιείας, Περιβάλλοντος, Περιφερειακής Ανάπτυξης, και Πολιτισμού και Τουρισμού, η εκμετάλλευση ορυχείου κίσσηρη (ελαφρόπετρας) στο νησί. Οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι οι εξορυκτικές εργασίες απειλούν τη φυσική ομορφιά αλλά και τους αρχαιολογικούς χώρους, που τείνουν, όπως λένε, να χαθούν κάτω από τη σκόνη των εργοταξίων. Πρόκειται για ένα ζήτημα που τέθηκε στη Βουλή υπό μορφή ερώτησης προς τα αρμόδια υπουργεία.
«Είναι ένα πολύπλοκο θέμα που αφόρα και άλλα υπουργεία», δήλωσε στο tvxs.gr ο υπουργός Θαλάσσιων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας, Ιωάννης Διαμαντίδης για το ζήτημα της καταστροφής της νήσου. Ο κος Διαμαντίδης δεν θέλησε να προσθέσει τίποτα περισσότερο, παραπέμποντας στην επίσημη απάντηση που απέστειλε στην Βουλή.
Σύμφωνα με αυτή, έχουν δοθεί οι απαραίτητες οδηγίες στο Λιμενικό Σταθμό Νισύρου για τον αυστηρό έλεγχο της δραστηριότητας του ορυχείου, αλλά και της συμμόρφωσης με την ισχύουσα νομοθεσία των μεταλλευτικών εταιρειών ΛΑΒΑ Μεταλλευτική και Λατομική ΑΕ και Περλίτες Αιγαίου ΑΕ που δραστηριοποιούνται στο Γυαλί.
Οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού, όμως, ανησυχούν για την τήρηση των οδηγιών. Και φοβούνται ότι ένα ακόμα διαμάντι του Αιγαίου χάνεται στο βωμό της εκμετάλλευσης.
3 απαντήσεις στο “Νήσος Γυαλί: χάνεται το νησί της ελαφρόπετρας;”
Stinger, εσύ ειδικά πρώτα θα μας πεις για το Λαρνάκι και μετά για οτιδήποτε άλλο! Μουγγάθηκες, γιατί;
…«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΣΤΗ ΝΙΣΥΡΟ ΠΟΥ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΟΡΥΧΕΙΟ», δηλώνει από την πλευρά του ο Νίκος Καρακωνσταντίνου, δήμαρχος του νησιού όπου ανήκει διοικητικά το Γυαλί.
«Τα ορυχεία δίνουν δουλειά στους Νισυριώτες, ενώ πολύ σημαντικό είναι το ανταποδοτικό μίσθωμα που δίνει η εταιρεία. Με αυτά τα λεφτά μπορέσαμε και κρατήσαμε τον κόσμο μας στο νησί, καθώς αποκτήσαμε υποδομές, όπως δρόμους και ιατρικό εξοπλισμό, εδώ και πολλές δεκαετίες», προσθέτει ο δήμαρχος Νισύρου…
(Realplanet, 26/3/2011, «Το «ραγισμένο» Γυαλί θα…ξαναπρασινίσει», του Αλεξ. Κόντη. Η έμφαση στο κείμενο είναι του γράφοντα)
Δυστυχώς η εικόνα είναι αμείλικτη. Το ορυχείο δίνει δουλειά και λεφτά, αλλά να μην κοροϊδευόμαστε κιόλας ότι υπάρχει κάποιος που νοιάζεται γι’αυτό το νησί! Ποια βιωσιμότητα, ποια προστασία του περιβάλλοντος (!!), ποιοί περιβαλλοντικοί όροι…
Κάτι για “φέρουσα ικανότητα των μικρών νήσων” έχετε ακούσει ποτέ; Μάλλον όχι.
Ποιος ελέγχει (λέμε τώρα…) και τι ελέγχει; Αν θα επεκταθεί η εξόρυξη παραπάνω από το αδειοδοτημένο; Και τι σημασία έχει αφού το νησί είναι ήδη κρανίου τόπος, αφού το έχουν σαν κάτι αναλώσιμο, φαγώσιμο.
Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αυτή η βάρβαρη επέμβαση θα αποκατάσταθεί ποτέ; Αλλά είπαμε, κανένας δε νοιάζεται…