Το συγκλονιστικό κείμενο που ακολουθεί είναι το τελευταίο μέρος από την ομιλία του Νίκου Σιδέρη, κατοίκου Στρατονίκης και Τοπικού Συμβούλου στη συνάντηση ενημέρωσης με θεμα “Στρατονίκη- 7 χρόνια με τα φουρνέλα κάτω από τα πόδια της” που έγινε στις 26 Φεβρουαρίου 2007 στη Θεσσαλονίκη.
Ο ΒΙΑΣΜΟΣ
Χάσαμε κυριολεκτικά ένα κομμάτι από την ζωή μας όντας αναγκασμένοι να ασχολούμαστε με ένα μεγάλο και διαρκές πρόβλημα το οποίο δεν χρωστούσαμε τίποτα να ζούμε.
Απομακρυνθήκαμε από τις μικροχαρές, μετριάστηκαν οι μικροαπολαύσεις μας, διαταράχθηκε η ησυχία και ηρεμία της ζωής μας στην ύπαιθρο που αποτελεί βασική επιλογή μας, εξέλειψε κάθε χιουμοριστική διάθεση, σπάνια ευθυμούμε, χάθηκαν τα γλέντια και τα τραγούδια μας, κινδυνεύει η διατήρηση των λιγοστών εθίμων μας, περιορίστηκαν τα ενδιαφέροντά και τα χόμπι μας, κόπηκε το γέλιο, ακρίβυνε το χαμόγελο, άφαντες οι στιγμές ανάτασης και ευφορίας, τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα ο ψυχισμός μας, κλονίσθηκε η ισορροπία μας, σαρώθηκε η σκέψη μας, συρρικνώθηκε η φαντασία μας, αμβλύνθηκε ο ερωτισμός μας, ελαχιστοποιήθηκε η πιθανότητα ευτυχίας.
Γίναμε σοβαρότεροι, μελαγχολικότεροι, απαισιόδοξοι, συλλογισμένοι, αγανακτισμένοι, επίμονοι, ανυπόμονοι, ευέξαπτοι, νευρικοί, καχύποπτοι, πονηροί, επικριτικοί ίσως και λίγο αχάριστοι.
Θίχθηκε η προσωπικότητα μας, ζημιώνουμε επαγγελματικά και οικονομικά, πληγωθήκαμε ηθικά, περιοριστήκαμε αν όχι αποκλεισθήκαμε κοινωνικά, δυσφημισθήκαμε, εκβιασθήκαμε, απειληθήκαμε, χλευαστήκαμε, κατηγορηθήκαμε, χτυπηθήκαμε, εξευτελιστήκαμε, διαιρεθήκαμε.
ΒΙΑΣΘΗΚΑΜΕ και βιαζόμαστε συνεχώς.
Άλλαξε όλη η ζωή μας. Κρυβόμαστε από τα παιδιά μας μην και τα επηρεάσουμε και τα στεναχωρήσουμε κι αυτά. Ακόμα και οι μεταξύ μας σχέσεις έγιναν επισφαλής, σε πολλές περιπτώσεις καρκινοβατούν. Και να θέλουμε να ξεχάσουμε και να απαλλαγούμε από όλα αυτά είναι αδύνατο γιατί τα φουρνέλα που σφυροκοπούν καθημερινά δεν αφήνουν την μνήμη να γελαστεί.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Αρκετοί από μας δεν άντεξαν. Υπέκυψαν στην σφοδρή και συνεχή πίεση και παραδόθηκαν. Αν έπραξαν δίκαια ή άδικα κανείς δεν ξέρει, ίσως μόνο οι ίδιοι. Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε ούτε να τους κακιώσουμε. Το φορτίο είναι βαρύ και όχι ίδιες όλες οι πλάτες. Μόνο που όταν τους αντικρίζουμε και τους χαιρετάμε δεν μπορούμε να διώξουμε την πίκρα από τα μάτια μας γιατί μας άφησαν όλο και πιο λίγους να σηκώνουμε αυτό το βάρος.
Ακόμα, κάποιοι άρχισαν να γκρινιάζουν για τα μέσα και τους τρόπους που αγωνιζόμαστε, κατηγορούνε αλλήλους για αγωνιστικό έλλειμμα ή κομματικό επηρεασμό. Βεβαίως η μη έλευση του επιθυμητού αποτελέσματος είναι φυσικό να επηρεάσει τον βαθμό συντροφικότητας των συναγωνιστών και έτσι η στάση τους αυτή δεν κρίνεται εντελώς αδικαιολόγητη. Φοβάμαι όμως ότι είναι αυτοί που ετοιμάζονται να αυτομολήσουν αν όχι να παραδοθούν.
Αυτοί που μένουμε δείχνουμε να αντέχουμε ακόμη. Γνωρίσαμε καλά τους επενδυτές, ξένους και ντόπιους, αντιλαμβανόμαστε τις επιδιώξεις τους, μάθαμε τις μεθόδους και τις πρακτικές τους, προβλέπουμε σε σημαντικό βαθμό τις κινήσεις τους. Καταλάβαμε τον ρόλο των μεγάλων μέσων ενημέρωσης και την συμβολή τους στη λειτουργία του συστήματος. Νιώσαμε στο πετσί μας την κοινωνική ευαισθησία των υπουργών, την στάση των διαφόρων υπηρεσιακών παραγόντων της διοίκησης, την δράση και την αποστολή των δυνάμεων καταστολής.
Αυτοί που μένουμε πιστεύουμε ότι δεν αποτελεί ανάπτυξη το να ξεθεμελιώνεις με εκρήξεις ένα χωριό. Δεν μπορεί να γίνει ανάπτυξη με υποθήκη το φυσικό περιβάλλον και την ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι ανάπτυξη να εξασφαλίζεις το «σήμερα» αδιαφορώντας για το «αύριο». Αντίθετα πιστεύουμε ότι αυτός ο ενεστώτας ρεαλισμός έχει καθηλώσει σε έρπειν την περιοχή εδώ και χρόνια και θα την οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση αν η κατάσταση δεν ανατραπεί σύντομα.
Αυτοί που μένουμε κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Είμαστε εξαντλημένοι και απογοητευμένοι αλλά ταυτόχρονα ικανοποιημένοι. Ικανοποιημένοι γιατί κάνουμε αυτό που υπαγορεύει η συνείδησή μας όσο κι αν μας κοστίζει. Ικανοποιημένοι γιατί το βαρύ πόδι που μας πατάει εδώ και χρόνια δεν έχει καταφέρει να μας συνθλίψει. Ικανοποιημένοι γιατί στην διαρκή και συστηματική διαίρεση που μας υποβάλουν οι μηχανισμοί της εξουσίας εμείς ποτέ δεν προκύπτουμε ως το ευγενές και επιθυμητό «πηλίκο» αλλά μονίμως αποτελούμε το εκκρεμές και ανεπιθύμητο «υπόλοιπο» που πάντα χαλάει τους λογαριασμούς τους. Ικανοποιημένοι γιατί υπερασπιζόμαστε αξίες και όχι συμφέροντα. Ικανοποιημένοι για τα ψυχικά αποθέματα που επιδείξαμε αφού ακόμα συνεχίζουμε την προσπάθεια. Ικανοποιημένοι γιατί τολμήσαμε να αντισταθούμε και δεν κρυφθήκαμε πίσω από άλλους.
Αυτοί που μένουμε είναι γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις «Θερμοπύλες» και το «Μανιάκι», ούτε τους Σουλιώτες.
Αυτοί που μένουμε συνεχίζουμε. Δεν μπορούμε να διαγράψουμε όσα κάναμε και όσα έχουμε υποστεί. Είναι μονόδρομος ο αγώνας μας και θα δικαιωθεί. Αργά ή γρήγορα θα δικαιωθεί.
Σας ευχαριστώ θερμά
Νικόλαος Μ. Σιδέρης
κάτοικος Στρατονίκης