Toυ Αριστείδη Φρουζάκη
Πέρασε ένας μήνας που ο Τόλης Παπαγεωργίου δεν είναι πια μαζί μας. Η απώλεια του είναι δυσαναπλήρωτη για το μεγαλειώδες κίνημα κατα της εξόρυξης χρυσού στην Ελλαδα, όπως δυσαναπλήρωτο είναι και το κένο στις καρδιές των φίλων και των συντρόφων που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Θα ήθελα λοιπόν να καταθέσω λίγες σκέψεις (και ας μου συγχωρέσουν οι αναγνώστες της σελίδας σας τον προσωπικό τόνο).
Γνώρισα τον Τόλη λίγο τυχαία. Είναι απο αυτά τα «τυχαία» πράγματα στην ζωή που αισθάνεσαι τυχερός που σου έχουν συμβεί. Ήταν η περίοδος του αγώνα των πλατειών ενάντια στο 1ο μνημόνιο. Εκείνη την περίοδο ζούσα και εργαζόμουν στην Αλεξανδρούπολη και συμμετείχα ενεργά στο κίνημα της πλατείας. Εκεί ήταν και η πρώτη φορά που άκουσα για την ιστορία το κινήματος κατά του Χρυσού στη Θράκη και την Χαλκιδική. Η υπόθεση αμέσως μου κεντρισε το ενδιαφερον καθώς προέρχομαι απο μεταλλευτική οικογένεια και είμαι και ίδιος πολιτικός μηχανικός εργαζόμενος στα υπόγεια έργα. Μάλιστα την περιοδο του ’90 όταν ήμουν φοιτητής ο πατέρας μου είχε δουλέψει ως μεταλλειολόγος στη σήραγγα των Σκουριών (τότε είχα δει και τα πρώτα πανό διαμαρτηρίας στο δρόμο για την Ολυμπιάδα).
Μια μέρα τελείως τυχαία έπεσα πάνω σε ένα ντοκυμαντέρ (νομίζω του Αυγερόπουλου) στην ΕΡΤ όπου μίλαγε ο Τόλης. Ειχα ακούσει το όνομα του αλλά δεν είχε ποτέ τύχει να τον δω ή γνωρίσω. Δυο τρείς κουβέντες του πρόλαβα να ακούσω και μέτα η εκπομπή τελείωσε. Ηταν όμως αρκετές για να μου βάλουν φωτιά! Απο εκείνη τη στιγμή ήθελα να τον συναντήσω για να μιλήσουμε. Όταν βρέθηκα στο φεστιβάλ Βαρβάρας το 2010, βρήκα το τηλέφωνο απο άλλους συντρόφους και τον κάλεσα: Του είπα: «γειά σου, άκουσα για σένα, είμαι στην περιοχή σου και θέλω να σε γνωρίσω». Μου λέει, «έλα στην Ιερισσό να τα πούμε». Εκεί γνωρισα και την σύντροφο του στην ζωή και τον αγώνα, την γλυκύτατη Μαρία. Μας υποδέχτηκαν λες και γνωριζόμασταν απο πάντα. Μοιραστήκαμε όνοματα, μέρη και βιωματικές ιστορίες απο τη ζωή στα μεταλλεία. Γίναμε φίλοι την ίδια μέρα και απο τότε θεωρώ τον εαυτό μου μέλος του κινήματος κατά των χρυσωρυχείων όσο μακριά και αν χρόνια τώρα βρίσκομαι απο την Βόρεια Ελλάδα…
Τώρα πιά σκέφτομαι, πως αυτό που συνέβη σε μένα, έχει σίγουρα συμβεί και σέ πολλούς άλλους νέους (αλλά και μεγαλύτερους) ανθρώπους που εντάχθηκαν στο κίνημα. Και η συμβολή του Τόλη αλλά και της Μαρίας σε αυτό είναι πραγματικά ανεκτίμητη. Ο Τόλης είχε μια απίστευτη δυνατότητα να συνομιλεί και να διαδίδει τις ιδεές και τις θέσεις του κινήματος σε ανθρωπους κάθε ηλικίας αλλά και κάθε πολιτικής προέλευσης. Με λόγο πάντα επιστημονικά τεκμηριωμένο, ανθρώπινο και ζεστό, απο αυτούς τους λόγους που ανάβουν φωτιά στις καρδιές των ανθρώπων, κέρδιζε τον συνομιλητή του ακόμα και όταν διαφωνούσε μαζί του, ακόμα και όταν βρίσκονταν στην “αντίπερα” όχθη. Προσωπικά, όντας χρόνια ενταγμένος στην Αριστερά, νόμιζα ότι τέτοιοι άνθρωποι ήταν μονοπώλιο του αριστερού χώρου. Έκανα τεράστιο λάθος! Τέτοιοι άνθρωποι και φωνές βρίσκονται πάντα εκεί που ένα ακηδεμόνευτο και ανιδιοτελές κοινωνικό κίνημα γενιέται και γιγαντώνεται. Τέτοιες φωνές, αγγίζουν κάθε άνθρωπο που πονάει τον τόπο του και υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον κόντρα στα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών.
Ο σπόρος του Τόλη έχει πέσει προ πολλού και έχει ριζώσει γερά, όχι μονο στον ιδιαίτερο τόπο του, την Χαλκιδική, αλλά και σε όλοκληρη την Ελλάδα. Ο ανιδιοτελής του αγώνας έχει ήδη γίνει σημείο αναφοράς του παγκόσμιου κινήματος κατά των μεταλλευτικών πολυεθνικών. Οι επεξεργασμένες θέσεις του για την μεταλλεία χρυσού είναι και θα είναι σημείο αναφοράς, μια πλήρης εργαλειοθήκη στη διάθεση του κινήματος. Αυτες τις θέσεις θα τις επικαιροποιεί και θα συνεχίσει να τις επεξεργάζεται ο κύκλος των απλών ανθρώπων και των επιστημονικών φωνών του κινήματος, και φυσικά το Παρατηρητήριο και η αγαπημένη μας Μαρία Καδόγλου.
Ο Αποστόλης έφυγε πλήρης και ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος για τους ανθρώπους και τα μέρη που γνώρισε. Για το κίνημα και τον υψηλό σκοπό στον οποίο αφιέρωσε την ζωή του. Το αποτύπωμα του στην ιστορία αυτού του τόπου είναι βαθύ και θα μείνει ανεξίτηλο.
Συντροφικούς χαιρετισμούς Αποστόλη! Να είσαι βέβαιος πως αυτός ο αγώνας θα είναι στο τέλος νικηφόρος!