της Ελένης Καρασαββίδου από το Κόκκινο (τεύχος 54)
Από την μια μεριά μια πολυεθνική και μια ελληνική εταιρεία που διαπράττουν ένα έγκλημα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό ταυτόχρονα. Μια κυβέρνηση που στο όνομα της ανάπτυξης προτίθεται να καταστήσει περιοχές natura σε τοξικές χαβούζες, καταργεί πολλαπλάσιες αυτόνομες θέσεις εργασίας από όσες ανθυγιεινές και εξαρτημένες από τις συγκεκριμένες εταιρείες, δημιουργεί προβλήματα στην περιοχή και διχάζει τους κατοίκους καθώς διαχειρίζεται όχι την δυνατότητα καλύτερης ζωής, μα την ανάγκη για εργασία των απόκληρων (ή των μελλοντικών απόκληρων) ώστε να τους χειραγωγεί.
Από την ίδια μεριά ένα κράτος ιδιωτικών συμφερόντων που με τους αναπαραστατικούς του μηχανισμούς (ΜΜΕ) και με τους κατασταλτικούς του (αστυνομία), λοιδορεί όσους αντιστέκονται. Αποκρύβει ή αντιστρέφει στοιχεία επιστημονικών φορέων και αποφεύγει να πάρει την μεγάλη αποζημίωση που κέρδισε το ελληνικό δημόσιο από την εταιρεία, την οποία επεδίκασε η ευρωπαϊκή επιτροπή λόγω του σκανδαλώδους της σύμβασης, (κι ας ψάχνει… εναγωνίως πόρους κόβοντας μισθούς και συντάξεις). Εισβάλλει σε σπίτια πολιτών του, ρίχνει χημικά σε σχολεία του, παίρνει δια της βίας γενετικό υλικό, καταστέλλει σε συνεργασία με τον ιδιωτικό στρατό της εταιρείας κάθε σκίρτημα αντίδρασης και συλλαμβάνει με παντόφλες και πυτζάμες ώστε να δώσει το σύνθημα του φόβου και της υποταγής… με αφορμή κάποια περιστατικά περίεργα….
Από την άλλη μεριά κοινότητες κατοίκων πολύχρωμες, αυτόνομες και συνεργατικές που παλεύουν μέσα από τις αντιφάσεις τους για τον πιο συνεκτικό σκοπό στον κόσμο τούτη τη στιγμή: για την γη και την ελευθερία. Μια γη που όπως τονίζει το σωματείο εργαζομένων στο ΙΓΜΕ, (το οποίο ουσιαστικά καταργείται ώστε να μην υπάρχει επιστημονικό προσωπικό που να ελέγχει ανεξάρτητα από ιδιώτες την διαχείριση του ορυκτού πλούτου της χώρας), είναι πλούσια ακόμη και σε στοιχεία που χρησιμοποιούνται στην νανοτεχνολογία. Μια ελευθερία που στην περιοχή καταργείται μέρα με την ημέρα θυμίζοντας καθεστώτα λατινοαμερικάνικου τύπου.
Κι όμως, τα γαλατικά χωριά της ΒΑ Χαλκιδικής αντιστέκονται! Με ενεργή χρήση των νέων τεχνολογιών που δημοσιοποιούν στην στιγμή πολλά από τα γεγονότα ώστε να σπάει η ομερτά των κεντρικών καναλιών, με σημαντικό δίκτυο εναλλακτικής αντιπληροφόρησης που την διανέμουν στο εξωτερικό καλώντας σε διεθνή αλληλεγγύη πολίτες, ακτιβιστές, ακόμη και καναδούς μετόχους, με διαρκές συντονιστικό των δεκάδων επιτροπών κατοίκων των χωριών της περιοχής και με μια αλληλεγγύη χτισμένη πάνω στην ενότητα του στόχου κι όχι στην ιδεολογική ηγεμονία κάποιων. Αλληλεγγύη της διαπροσωπικής πράξης κι όχι κάποιου απόμακρου συνθήματος, μια αλληλεγγύη που δεν σπάει εύκολα αφού χτίστηκε «στα χρόνια της σιωπής», όταν πάλευαν μονάχοι, αποτελώντας παράδειγμα που συγκινεί κι επανατροφοδοτείται εντός κι εκτός συνόρων. Οι κάτοικοι ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις μιας εταιρείας που σχεδιάζει επιθετικό μάρκετινγκ..
Το μέλλον της περιοχής μπορεί να είναι άδηλο, μα «αν πέσει» η Χαλκιδική, η επίδραση στις ζωές όλων μας είναι γνωστή… Η εκποίηση της γης, της φύσης και της εργατικής μας δύναμης, η θήρευση της μικροϊδιοκτησίας από μεγαλοϊδιώτες, η υποχώρηση της ανεξάρτητης σκέψης, η άρση της ανεξάρτητης ζωής με άλλα λόγια που «μπορεί να σέρνεται» μα κάθε στιγμή εμπεριέχει τις δυνατότητες συνύπαρξης των ανθρώπων με τη φύση, θα έχει ρίξει κάτω το τελευταίο οργανωμένο οχυρό, επιδιώκοντας να μην εμφανιστούν καινούργια….
Αλλά η Β.Α. Χαλκιδική (μεγάλο μέρος της ορθότερα) δεν ζει με την απαισιοδοξία μιας αυτοαναφορικής σκέψης μα με την αισιοδοξία μιας πράξης που βρίσκεται πραγματικά στα χέρια των τοπικών κοινωνιών και αναδεικνύει αρετές όπως υπομονή, επιμονή και σχεδιασμό, μένοντας ανοιχτή και στο αυθόρμητο: Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω μα πίσω δεν γυρίζω…