Οι επιθυμούντες την καταστροφή της Β. Χαλκιδικής, επικαλούνται την απόφαση 1492/2013 του Ε΄ Τμήματος του ΣτΕ και δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι: «Μπορεί το ΣτΕ να έκρινε χωρίς καν μειοψηφίσαντες αυτά που έκρινε για μια Κ.Υ.Α. και για μια ΜΠΕ. Εδώ όμως έχουμε κάτι ανώτερο και από πολιτική βούληση και από Κοινή Υπουργική Απόφαση (Κ.Υ.Α.) και από Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ). Εδώ έχουμε απόφαση του κυρίαρχου Λαού τον οποίο υπηρετεί το Σύνταγμα. Όλοι αγνοούν αυτό τον κυρίαρχο Λαό, την κοινωνική βούληση, η οποία εξαπλώνεται σταδιακά αλλά σταθερά από ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ μέχρι την ΚΡΗΤΗ. Αυτό το μεγάλο κίνημα είναι αδύνατον να σταματήσει από ένα «πάμφθηνο» πλέον, κατά την άποψή μας, Ε΄ Τμήμα του ΣτΕ, από μία Κ.Υ.Α., από μία πολιτική βούληση που ήδη σήμερα αποτελεί μειοψηφία. Αυτό το κίνημα είναι αδύνατον να σταματήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ακόμα και αν το πολιτικό-εργολαβικό-εκδοτικό διεφθαρμένο σύστημα μετέλθει όλη του την τέχνη στο να πλανά και να εξαπατά τις μάζες».
Έχουμε πει ότι θα αναμένουμε να βγουν και οι αποφάσεις επί των άλλων δύο προσφυγών, και τότε εμείς θα τοποθετηθούμε.
Επειδή όμως το θέμα της εξόρυξης, της περιβαλλοντικής αποκατάστασης και της βιώσιμης ανάπτυξης είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο», σήμερα θα αναφερθούμε στον κατ’ εξοχήν ειδήμονα δικαστή (που η νομολογία που παρήγαγε υπήρξε τομή στην προστατευτική για το περιβάλλον ευρωπαϊκή νομοθεσία), τον τέως Πρόεδρο του Ε΄ Τμήματος του ΣτΕ, κ. Μιχαήλ Δεκλερή.
Ο κ. Δεκλερής, όπως είναι γνωστό, υπηρέτησε επάξια -γράφοντας ιστορία- 45 ολόκληρα έτη στο ΣτΕ. Το 1958 μπήκε στο ΣτΕ, το 1980 έγινε Πρόεδρος του Δ΄ Τμήματος και από το 1990-1999 διετέλεσε Πρόεδρος του Ε΄ Τμήματος. Το Ε΄ Τμήμα του ΣτΕ επί της θητείας του, διαμόρφωσε την διεθνούς φήμης νομολογία του για την προστασία του περιβάλλοντος και την βιώσιμη ανάπτυξη. Η συνεισφορά του στην θεμελίωση περιβαλλοντικής θεωρίας στην Ελλάδα είναι πρωτοποριακή, με σειρά βιβλίων που συνέγραψε και εξέδωσε (όπως το Δίκαιο Βιωσίμου Αναπτύξεως, Εισαγωγή στην Βιώσιμη Πολιτεία, το «The law of sustainable development – General principles». Για τη νομολογία του Ε΄ Τμήματος του ΣτΕ που παρήγαγε ο κ. Δεκλερής, ο Ζακ Σαντέρ ως Πρόεδρος της Κομισιόν αναγνωρίζοντας την αξία της εμπειρίας του στον τομέα της περιβαλλοντικής νομολογίας, είχε χαρακτηρίσει (τη νομολογία αυτή) «τομή στην προστατευτική για το περιβάλλον ευρωπαϊκή νομοθεσία». Ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Ένωση Συστημάτων με έδρα το Παρίσι. Διετέλεσε επί πολλά έτη Καθηγητής της Δημόσιας Πολιτικής στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Δημόσιας Διοίκησης. Κατήρτισε το Εθνικό Σχέδιο Διοικητικού Εκσυγχρονισμού (1992). Δίδαξε επίσης τα περιβαλλοντικά συστήματα στην Πολυτεχνική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, όπου και ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ για την προσφορά του στην Συστημική και Περιβαλλοντική επιστήμη. Τιμήθηκε με βραβεία και διακρίσεις για το εθνικό έργο του στην προστασία του περιβάλλοντος και βιωσιμότητας. Από το 1999 μέχρι σήμερα είναι Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας. Ως προσωπικότητα με κύρος και εμπειρογνώμων, εξετέλεσε σημαντικές κρατικές αποστολές στην Διεθνή Διάσκεψη του Ρίο για το περιβάλλον, στο Κυπριακό, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συμμετείχε στην Διεθνή Διάσκεψη της Κόστα Ρίκα (2002), στα Ευρωπαϊκά Συνέδρια Λονδίνου (1992) και Ρώμης (2004), στο Παγκόσμιο Συμπόσιο Ανώτατων Δικαστών για το περιβάλλον στο Γιοχάνεσμπουργκ (2002), στην Συμβουλευτική Επιτροπή Ανωτάτων Δικαστικών της UNEP στο Ναϊρόμπι (2003), στο Παγκόσμιο Συνέδριο Βιωσίμου Αναπτύξεως του Τόκυο (2005) κ.α. Είναι από το 2007 επίτιμος διδάκτορας της Γεωπονικής του ΑΠΘ, και Επίτιμος Αντιπρόεδρος του ΣτΕ. Είναι μέλος της ελληνικής επιτροπής για την Παγκόσμια Αλλαγή της Ακαδημίας Αθηνών και Πρόεδρος της Υποεπιτροπής για τις συστημικές και ανθρώπινες διαστάσεις της Παγκοσμίου Αλλαγής. Τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο του Πανεπιστημίου Κρήτης, και έχει πλήθος και άλλων διακρίσεων που δεν διαθέτει άλλος δικαστής.
Κρίναμε σκόπιμο να αναφερθούμε εν μέρει λίγο στο βιογραφικό αυτής της προσωπικότητας, για να κατανοηθεί το πόσο βαρύνουσας σημασίας είναι τα όσα είπε για το μεταλλευτικό μας πρόβλημα στην Χαλκιδική. Το 2007 που η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» κατέθεσε το ελλιπές, το μη άρτιο «Επενδυτικό Σχέδιο Ανάπτυξης των Μεταλλείων Κασσάνδρας» (κατά παράβαση του Ν.3220/2004), οι ενεργοί πολίτες της Στρατονίκης με την Επιτροπή Αγώνα τους (που αγωνίζονται μέχρι σήμερα με κάθε νόμιμο τρόπο και αγαπούν πραγματικά το χωριό τους, παρά την πανταχόθεν επιδεικνυόμενη αδιαφορία για το μεγάλο πρόβλημά τους), διοργάνωσαν στις 26 Φεβρουαρίου 2007 μια ενημερωτική ημερίδα με τίτλο: «Ο βιασμός ενός τόπου», στο Πνευματικό Κέντρο του Ι.Ν. Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης. Εκεί είχαν καλέσει ως κύριο ομιλητή τον κ. Μιχ. Δεκλερή, του οποίου η ομιλία είχε τίτλο: «Οι επίμονοι χρυσοθήρες και το δικαίωμα στη Ζωή και φύση». Την θέση του για την επικείμενη καταστροφική εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική την αποτύπωσε σε ένα 4σέλιδο φυλλάδιο (το οποίο θα δημοσιεύσουμε τις προσεχείς ημέρες). Στα όσα ευθαρσώς, δημοσίως, κατήγγειλε εν πλήρη ειλικρινεία, εμείς αναγνωρίζουμε ως τη μοναδική αλήθεια, και λέγεται από τον τέως Πρόεδρο του Ε΄ Τμήματος του ΣτΕ που έχει γράψει ιστορία στην περιβαλλοντική νομολογία που την επικαλούνται διεθνώς, και σαφώς έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να καταθέτουμε και να εναποθέτουμε την πίστη μας σ’ αυτούς που «έγραψαν ιστορία» με το αξιόπιστο πνεύμα τους επί σειρά δεκαετιών.
Είπε λοιπόν μεταξύ άλλων: «Η εξόρυξη χρυσού είναι μη βιώσιμη και δεν επιδέχεται αποκατάσταση. Θα πρέπει να είναι βλαξ κανείς για να πιστεύει ότι θα κάνει εξόρυξη χρυσού και θα αποκαταστήσει το περιβάλλον». Τόνισε δε προς τους αγωνιζομένους ενάντια στην καταστροφική εξόρυξη: «Ο νόμος είναι μαζί σας. Πρέπει, λοιπόν, να υπενθυμίσωμε στους νοσταλγούς της αγρίας αναπτύξεως, ότι και η Ελλάς, όπως όλες οι άλλες χώρες του κόσμου που υπέγραψαν τις Διακηρύξεις και τις Συμφωνίες του Ρίο το 1992, έχουν δηλώσει την πίστη τους στην φιλοσοφία και το ήθος της βιωσιμότητος. Η φιλοσοφία αυτή προτάσσει το δικαίωμα στη ζωή και τη φύση έναντι της κερδοφρενείας. Υπόσχεται την εξημέρωση της αγρίας αγοράς και ένα νέο πολιτισμό στον οποίο οι πνευματικές και ηθικές αξίες θα έχουν το προβάδισμα έναντι του πλούτου και των υλικών αξιών. ΗΘΟΣ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΟΣ σημαίνει ότι όλες οι πολιτικές και οι πράξεις των ανθρώπων πρέπει να γίνουν βιώσιμες, δηλ. να δίνουν το προβάδισμα στη ζωή και την φύση και να απαξιώνουν τον πλούτο..……… Για τους Ευρωπαίους, η υποχρέωση να καταστήσουν βιώσιμες όλες τις δραστηριότητές τους επιτάσσεται ευθέως από τις συνθήκες του Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ. Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα που ενδιαφέρει σήμερα: Είναι νοητή η βιώσιμη εξόρυξη σήμερα, ή και μόνη η ονομασία αυτή αποτελεί λογικήν αντινομία; Πράγμα που άγει κατ’ ανάγκην στο συμπέρασμα ότι η βιωσιμότης απαγορεύει εντελώς την εξόρυξη. Με το ζήτημα έχει ασχοληθεί το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος, του οποίου έχω την τιμή να προΐσταμαι και έχει αποφανθεί ως εξής: Η εξορυκτική δραστηριότης είναι η βιαιοτέρα και βαρυτέρα επέμβαση του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον. Υφ’ οιασδήποτε συνθήκας και με οιανδήποτε τεχνολογία πραγματοποιουμένη, συνεπάγεται εξ ορισμού:
1. την καταστροφή φυσικών οικοσυστημάτων και ενδιαιτημάτων.
2. αντίστοιχη προσβολή και μείωση της βιοποικιλότητος.
3. την ρήξη της συνοχής των γεωσυστημάτων και την αποσταθεροποίησή των, με σοβαρές εντεύθεν παρενέργειες.
4. την απώλεια και διάβρωση του εδάφους.
5. την αλλοίωση και καταστροφή του φυσικού αναγλύφου και της λειτουργίας του στην περιβαλλοντική ισορροπία.
6. τις εντεύθεν αλλαγές του τοπικού μικροκλίματος.
7. την ένταξη και εξάρτηση του χώρου εξορύξεως από μείζονα υπερτοπικά, ενδεχομένως δε και υπερεθνικά οικονομικά συστήματα, προσδιορίζοντας εν πολλοίς την τύχη του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος στο οποίον ανήκει ο χώρος εξορύξεως.
8. την προσβολή και καταστροφή του τοπίου, που είναι ο ύπατος σκοπός της πολιτικής και τάξεως στο χώρο.
Όλες οι ανωτέρω ολέθριες συνέπειες επισυνέβησαν στο παρελθόν σε όλους τους χώρους της εξορύξεως………… Η χρυσολατρεία, βεβαίως, προκαλεί μεταξύ άλλων και την διαστροφή της λογικής που παρατηρείται στους ισχυρισμούς εκείνων που αποτολμούν να αντικρούσουν τις θέσεις της Διακηρύξεως του Βερολίνου (που απαγορεύει την ανάκτηση χρυσού με την μέθοδο της κυάνωσης), επικαλούμενοι άλλη τεχνολογία. Δεν είναι στις προθέσεις μου να αντικρούσω τους ισχυρισμούς αυτούς. Θα πω τούτο μόνον: Και αν ακόμα δεχθώμεν ότι στασιάζεται επιστημονικώς η επικινδυνότης ωρισμένων μεθόδων για την ανάκτηση των ψηγμάτων του χρυσού, και μόνον το απλούν και οφθαλμοφανές γεγονός ότι απαιτείται η εξόρυξις ενός (1) τόνου χώματος για 1-5 γραμμάρια χρυσού, καθιστά την εξόρυξη καθ’ εαυτήν τόσον τερατώδη, ώστε να μην τίθεται καν θέμα βιωσιμότητος με την επίκληση οιωνδήποτε μεθόδων ανακτήσεως των ψηγμάτων του χρυσού και αποκαταστάσεως της φύσεως. Η Χαλκιδική έχει υποστεί πολλά δεινά από εκείνους οι οποίοι εποφθαλμιούν ό,τι έχει απομείνει από τις επιδρομές του παρελθόντος. Λυπούμαι που πρέπει να πω ότι έχει σωθεί κυρίως χάρις στο σθένος των κατοίκων της και λιγότερο σε οποιαδήποτε άλλη θεσμική βοήθεια. Λυπούμαι δε περισσότερο που, παρ’όλα αυτά, το κράτος με την συμπεριφορά του ενθαρρύνει τους επίμονους χρυσοθήρες…….. Το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος θεωρεί ότι κάθε απόπειρα εξορύξεως χρυσού από παλαιά ή νέα ορυχεία στην περιοχή, στερείται παντελώς βιωσιμότητος και αποτελεί αλόγιστον καταστροφή της φύσεως και προσβολήν του ανθρωπίνου δικαιώματος στην Ζωή και τη Φύση».
Ο κ. Δεκλερής υπομνήει δε ότι: «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι», και προτείνει: «Να μην υποτιμηθεί η οργή και η φωνή του Λαού, διότι φωνή Λαού οργή Θεού». Καταλήγει δε, λέγοντας ότι: «το σθένος και η σύμπνοια μένουν στο τέλος και νικούν. Αυτοί θέλουν να καταφάνε την γη από τα σπλάχνα έως απ’άκρου σ’άκρου δεν θα το επιτρέψουμε».
Δείτε ζωντανά στο βίντεο που ακολουθεί όλη την σπουδαία ομιλία του.
Κατόπιν τούτου, κατανοούμε απολύτως και γιατί βγήκε η απόφαση 1492/2013 διά της οποίας οι δικαστές, δίχως έστω κι έναν μειοψηφίσαντα, αποφαίνονται ότι πιστεύουν πως μετά την εξόρυξη θα αποκατασταθεί δήθεν το περιβάλλον.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=H4zxfsxmBQA]