Σίγουρα ο Ολάντ δεν είναι ο Ιούλιος Καίσαρας και το Μάλι δεν είναι το βασίλειο του Πόντου του βασιλιά Φαρνάκη. Αλλά η παραπάνω ιστορική ρήση του Ρωμαίου αυτοκράτορα μοιάζει να είναι το κατάλληλο “κάδρο” για αυτή την εικόνα της μικρής Μαλινέζας με το αμήχανο βλέμμα και τη φοβισμένη στάση που κοιτάζει τον φακό ανάμεσα στα αποκαΐδια της αστραπιαίας προέλασης των Γάλλων στο χωριό της…
Με μια παραγωγή χρυσού που έφτασε το 2010 τους 46 μετρικούς τόνους το Μάλι είναι σήμερα η τρίτη μεγαλύτερη παραγωγός χρυσού στη μαύρη ήπειρο μετά τη Νότια Αφρική και την Γκάνα. Το 1991 η κυβέρνηση χαλάρωσε τους περιορισμούς στη χορήγηση αδειών εξόρυξης συγκεντρώνοντας στο έδαφός της έναν εσμό σύγχρονων χρυσοθήρων που με τη μορφή πολυεθνικών εταιρειών έχουν τα συμφέροντά τους διασκορπισμένα στον κόσμο, ανάμεσά τους και στο γαλλόφωνο Καναδά…
Παρ’ όλα αυτά το Μάλι είναι μια από τις δέκα φτωχότερες χώρες του πλανήτη και μια από τις 37 με το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος. Αν ο κυνισμός των πολέμων της “νέας τάξης” και της νέας αποικιοκρατίας μπορεί να δικαιολογηθεί μέσα απ’ τη σκοπιμότητα των συμφερόντων, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί όσες φορές κι αν οι ταγοί της επικαλεστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα που απειλούνται από τον σκοταδισμό των μαχητών της σαρίας. (Φωτογραφία Nic Bothma-EPΑ)