Διαβάζουμε στο άρθρο της Χρύσας Λιάγγου στην Κυριακάτική Καθημερινή:
“Αυτό που σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Πολ Ράιτ έκανε σαφές στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΠΕΝ είναι ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή χωρίς τη μονάδα χρυσού, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ολοκληρωμένου επενδυτικού σχεδίου της εταιρείας. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, ο κ. Λαφαζάνης φέρεται να εξετάζει ένα τέτοιο σχέδιο, το οποίο συζήτησε και με την εταιρεία”.
Δεν ξέρουμε αν το σπασμένο τηλέφωνο ήταν μεταξύ Ράιτ και Υπουργού ή μεταξύ δημοσιογράφου και Υπουργού ή όποιου της έδωσε τις πληροφορίες. Διότι αυτά που διαβάζουμε στο άρθρο ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να ειπώθηκαν!
Ο CEO της Eldorado δεν υπάρχει καμμία – μα ΚΑΜΜΙΑ – περίπτωση να είπε στον κ. Λαφαζάνη ότι η μεταλλευτική δραστηριότητα δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς τη μονάδα χρυσού! Και αυτό διότι ναι μεν η κατασκευή μονάδας μεταλλουργίας χρυσού είναι όρος απαράβατος που θέτει η σύμβαση και ο κυρωτικός της νόμος όμως, όπως έχουμε καταδείξει, αυτό δεν είναι καθόλου μέσα στα σχέδια της εταιρείας. Πριν ακόμα από τη σύνταξη της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, η Ελληνικός Χρυσός είχε λάβει την επενδυτική απόφαση να παραβιάσει τη σύμβαση της με το Δημόσιο και να ΜΗΝ κατασκευάσει μονάδα μεταλλουργίας. Όλα αυτά αποδεικνύονται με δημοσιευμένα έγγραφα της ίδιας της European Goldfields, μητρικής εταιρείας της Ελληνικός Χρυσός μέχρι το 2012 που απορροφήθηκε από την Eldorado.
Να τα είπε πράγματι αυτά στον κ. Λαφαζάνη ο κ. Ράιτ; Μήπως η Ελληνικός Χρυσός και η μητρική της “μετάνιωσαν” για την απάτη με τη μέθοδο-μαϊμού flash smelting που σχεδίασαν και εκτέλεσαν για να καταφέρουν να πάρουν την περιβαλλοντική έγκριση; Μήπως τώρα έχουν την καλή διάθεση να φτιάξουν μια διαφορετική μεταλλουργία χρυσού; Τώρα όμως και να θέλουν δεν γίνεται, γιατί η ΚΥΑ 201745/2011 απαγορεύει την αλλαγή μεταλλουργικής μεθόδου και θα πρέπει η εταιρεία να σταματήσει κάθε δραστηριότητα ώστε να γίνει νέα περιβαλλοντική αδειοδότηση, κάτι που μάλλον δεν επιθυμεί ο κ. Ράιτ… Η υπόθεση βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο και γι’αυτό πέραν των απατεώνων που πρότειναν τη μέθοδο-μαϊμού ευθύνονται και κάποιοι καλοί διοικητικοί υπάλληλοι που την ενέκριναν, αφού προηγουμένως είχαν μεθοδεύσει την παράκαμψη της μιας και μοναδικής υπηρεσίας που είπε την αλήθεια…
Πάμε παρακάτω: ούτε η επόμενη πρόταση στέκει. Ακόμα κι αν ο κ. Λαφαζάνης δεν έχει ενημερωθεί για όλες τις πτυχές της επένδυσης-απάτης, δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζει ότι η μονάδα χρυσού δεν είναι κάποιο νέο “σχέδιο” που μόλις τώρα έβαλε στο τραπέζι της συζήτησης ο κ. Ράιτ. Είναι ο στόχος της σύμβασης μεταβίβασης του 2003 και ο λόγος για τον οποίο προωθήθηκε αυτή η επένδυση παρά τις προφανώς μεγάλες περιβαλλοντικές της επιπτώσεις. Είναι η πηγή από την οποία το Δημόσιο προσδοκούσε φορολογικά έσοδα που τελικά όπως πάει το πράγμα δεν θα έχει, αφού μεταλλουργία δεν πρόκειται να γίνει.
Έχουμε λοιπόν δυο σενάρια για το τι μπορεί πραγματικά να ειπώθηκε στη συνάντηση Υπουργού και CEO:
Σενάριο πρώτο: Το άρθρο μένει ως έχει όμως αλλάζουμε τα ονόματα. Ο κ. Λαφαζάνης έθεσε στον κ. Ράιτ το ζήτημα της μονάδας χρυσού και του πρότεινε ένα νέο σχέδιο. Ο κ. Ράιτ του είπε ότι θα το σκεφτεί.
“Ο κ. Λαφαζάνης έκανε σαφές στον κ. Ράιτ ότι η μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς τη μονάδα χρυσού που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ολοκληρωμένου επενδυτικού σχεδίου” που απαίτησε η πολιτεία από την εταιρεία με τη σύμβαση μεταβίβασης ώστε να εξυπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον.
Πράγματι, η διαπίστωση ότι δεν υπάρχει τρόπος να τηρηθεί αυτή ΚΥΑ που επιβάλλει μεταλλουργία αλλά ταυτόχρονα αποκλείει την κατασκευή της λόγω της απάτης με τη μέθοδο, οδηγεί νομοτελειακά στην ακύρωση της ΚΥΑ χωρίς να αφήνει άλλες επιλογές. (Μπορεί βεβαίως να οδηγήσει και στην αναστροφή της ίδιας της σύμβασης μεταβίβασης, αζημίως για το Δημόσιο). Ακυρώνοντας την ΚΥΑ όπως απαιτεί ο νόμος, ο κ. Λαφαζάνης σταματάει μια “επενδυση” που εξελίσσεται σε ληστεία με εξαγωγή των κλοπιμαίων στην Κίνα και τηρεί (εν μέρει) τις προεκλογικές δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης. Η νέα του πρόταση δεν περιλαμβάνει το καταστροφικότερο κομμάτι της “επένδυσης” – τις Σκουριές – αλλά ούτε μεταλλουργία. Ο κ. Ράιτ δηλώνει ότι θα το εξετάσει.
Σενάριο δεύτερο: Το άρθρο μένει ως έχει όμως αλλάζουμε τη “μονάδα χρυσού” σε “μονάδα εμπλουτισμού”. Τη μονάδα εμπλουτισμού Σκουριών.
“Η μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς τη μονάδα εμπλουτισμού, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ολοκληρωμένου επενδυτικού σχεδίου της εταιρείας”.
Αυτό μπορεί να είπε ο κ. Ράιτ στον κ. Λαφαζάνη. Είναι σαφές ότι η εταιρεία δεν έχει σκοπό να κατασκευάσει μονάδα χρυσού, της είναι όμως απολύτως απαραίτητη η μονάδα εμπλουτισμού, χωρίς την οποία ουσιαστικά αποκλείεται η εξόρυξη στις Σκουριές. Απειλεί/εκβιάζει με σταμάτημα της μεταλλευτικής δραστηριότητας και με μοχλό πίεσης τους εργαζόμενους, αν δεν της δώσουν τις Σκουριές. Αν δηλαδή δεν υπάρξει κυβερνητική ανοχή και σιωπηρή συμφωνία στην εξαγωγή συμπυκνωμάτων χωρίς μεταλλουργική επεξεργασία, όπως ήταν εξαρχής το σχέδιο της εταιρείας, κατά παράβαση της σύμβασης και χωρίς να αφήνει παρά μόνο ψίχουλα στον τόπο. Οι απατεώνες με θράσος ζητούν να αποδεχθούμε την απάτη τους και τα τετελεσμένα γεγονότα που αυτή δημιούργησε και να επιτρέψουμε την ολοκλήρωση της καταστροφής.
Αν αυτή ήταν η πρόταση του κ. Ράιτ, η απάντηση του κ. Λαφαζάνη θα έπρεπε να είναι ένα άμεσο και κατηγορηματικό ΟΧΙ.
Το μέλλον θα δείξει…
3 απαντήσεις στο “Δύο σενάρια για τη συζήτηση Λαφαζάνη με τον CEO της Eldorado για τις Σκουριές”
To make a long story short:
ό,τι αδειοδοτήθηκε για τις Σκουριές δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ενώ ό,τι θέλει να εφαρμόσει εκεί η εταιρεία δεν είναι αδειοδοτημένο.
KARPOUZIS NICHOLAS Sr.”
Αγαπητοί φίλοι.
Ψάχνοντας να βρω περισσότερα στοιχεία για το φωτογραφικό ντοκιμαντέρ “ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ” τού διάσημου φωτογράφου Sebastiao Salgado που θ’ αρχίσει να προβάλεται αυτή την εβδομάδα στους αθηναϊκούς κινηματογράφους ανακάλυψα, κατα τύχη, μια συνώνυμη κινηματογραφική ταινία παραγωγής τού1953.
Διαβάζοντας τα σχετικά με την ιστορία (απόλυτα αληθινή) η σκέψη μου ταξίδεψε στις μέρες μας και στα προβλήματα που μαστίζουν την υφήλιο εξ αιτίας τής λεγόμενης ‘ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ’ την οποία ο περισσότερος κόσμος την θεωρεί σαν ένα σύγχρονο εποχιακό φρούτο που νομίζει ότι γρήγορα θα περάσει η εποχή του επιστρέφοντας σε 2-3 χρόνια απ’ εκεί που ξεκίνησε.
Όπως, όμως, αποδεικνύεται το φρούτο τής ‘ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ’ κάθε άλλο παρά είναι ένα εποχιακό φρούτο. Αντίθετα, η καλλιέργειά του ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν (όπως αποδεικνύεται από το σενάριο τής ταινίας) και θα συνεχισθεί μέχρι και την τελική επίτευξη τών στόχων τής Νέας Τάξης.
Άθελα η σκέψη μου πέταξε στα όσα συμβαίνουν σήμερα στις Σκουριές τής Χαλκιδικής. Βέβαια, ως συνήθως, οι διαβεβαιώσεις τών εκμεταλλευτικών εταιριών είναι πάντα καθησυχαστικές στο σημείο να λένε ότι μετά το… “πέρας τών εργασιών” θα ξαναφυτευθούν τα δέντρα, ενώ στο διάστημα τών… “εργασιών” πολλοί κάτοικοι τής περιοχής θα πάψουν να είναι άνεργοι.
Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Είμαι βέβαιος ότι διαβάζοντας την ιστορία σχετικά με το τι συνέβει στην όμορη περιοχή τού Μεξικού με τις Η.Π.Α. θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για μια προφητική επανάληψη.
Δυστυχώς, οι ελληνικές… “αρμόδιες” αρχές προτίμησαν να νομιμοποιήσουν την αίτηση τής εταιρείας ‘ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ’ ώστε άνετα πλέον και μέσα σε νόμιμα πλαίσια να μπορούν να στέλνουν τα ΜΑΤ για την αντιμετώπιση τών… “ταραξιών” που δεν αφήνουν την εταιρεία να ξεκινήσει το θεάρεστο έργο της.
Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στο θέμα αυτό. Δυο χρόνια πριν είχα ασχοληθεί μ’ αυτό και είχα ανφερθεί στην ομιλία τού π. Χριστοδούλου Αγγελόγλου από την ομιλία του οποίου επισυνάπτω το σχετικό ποιήμα του καθώς επίσης και την άποψη τού Συμβουλίου Περιβάλλοντος τού Α.Π.Θ. που είχε την καλωσύνη να μου την στείλει ο καθηγητής ο καθηγητής κ. Κώστας Κατσιφαράκης (http://symper.web.auth.gr/cat/57/gold-chalkidiki).
Επίσης σας στέλνω και μια φωτογραφία τού Sebastiao Salgado για να δείτε ότι η τακτική τής ‘Εταιρείας Ψευδαργύρου’ μεταφέρθηκε από το Μεξικό στην Βραζιλία και στο χρυσορυχείο Serra Pelada το 1984. Όπως φαίνεται τόσο στην ιστορία τής ταινίας όσο και σ’ αυτή τής φωτογραφίας (μια από τις πολλές) θα υπάρξουν δουλειές, αλλά με ποιους όρους και άλλα καταστροφικά ανταλλάγματα;
Φιλικώτατα.
Νι Κάππα (Αθήνα)
Το ποιήμα…
«Χρυσάφι είν’ ο τόπος μας,
χρυσάφι το νερό μας,
χρυσάφι είναι το βουνό
και τ’ όμορφο χωριό μας.
Χρυσάφι είν’ ο ήλιος μας,
χρυσές οι αμμουδιές μας,
χρυσάφι η αγάπη μας,
χρυσές και οι καρδιές μας.
Το χωριό μου το πονάω,
τ’ αγαπώ, δεν το πουλάω!
Ας το μάθουνε καμπόσοι,
πως θα γίνουμε “τρακόσιοι” ! »
Σας ευχαριστώ.
Aρχιμ. π. Χριστόδουλος Αγγελόγλου
Τ Ο Α Λ Α Τ Ι Τ Η Σ Γ Η Σ
The Salt Of The Earth
Πολιτική, Κοινωνική 90, ΗΠΑ, Έγχρωμη, Διάρκεια: 1953′
Μια από τις πιο τολμηρές πολιτικές ταινίες στην Ιστορία του Αμερικανικού Κινηματογράφου, «Το Αλάτι της Γης» είναι βασισμένη σε μια πραγματική απεργία, και χρησιμοποιεί εργάτες του ορυχείου στο καστ της. Αποτελεί ένα σπάνιο παράδειγμα αμερικανικής ταινίας που προωθεί τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ταινία αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής της Μεξικανο-αμερικανικής κοινότητας και την σκληρή εκμετάλλευση των κατοίκων από τους λευκούς (Αγγλο- Αμερικάνους, όπως αποκαλούνται) βιομηχάνους.
Κάποτε η γη ανήκε στην κοινότητα, η Εταιρεία Ψευδαργύρου, όμως, ήρθε ξαφνικά, ανέλαβε την εκμετάλλευσή της κι άφησε στους κατοίκους την «επιλογή» είτε να φύγουν ή να δεχτούν να εργαστούν με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς κι άθλιες συνθήκες. Αναγκάζονται να ζουν σε σπίτια που ανήκουν στη διεύθυνση, να ψωνίζουν σε καταστήματα που ανήκουν στη διεύθυνση. Τα σπίτια είναι καλύβες ανθυγιεινές και χωρίς υδραυλικά. Τα καταστήματα πουλούν τα προϊόντα τους σε πολύ υψηλές τιμές, πράγμα που αναγκάζει τους εργάτες να ζουν χρεωμένοι. Οι συνθήκες ασφαλείας για τους εργάτες είναι ανύπαρκτες, ειδικά αν συγκριθούν μ’ αυτές των ορυχείων όπου εργάζονταν λευκοί. Ενώ στους λευκούς επιτρέπεται να δουλεύουν σε ζευγάρια, οι Μεξικάνοι αναγκάζονται να διεκπεραιώνουν τις πιο επικίνδυνες εργασίες μόνοι, κι όταν διαμαρτύρονται, η διεύθυνση τους απειλεί με απολύσεις.
Η αστυνομία συνωμοτεί με τους ιδιοκτήτες του ορυχείου για να σπάσει η απεργία, διαλύοντας τις συγκεντρώσεις των απεργών. Βρίζοντας και χρησιμοποιώντας ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, αλλά και σωματική βία, η αστυνομία συλλαμβάνει έναν από τους εργάτες, τον Ραμόν κι ύστερα τον κατηγορεί για αντίσταση κατά της αρχής. Καθώς η απεργία συνεχίζεται, διώχνει τους εργάτες από τα σπίτια τους και καταστρέφει τις περιουσίες τους.
Η απεικόνιση των Μεξικάνων και των μεταναστών στην ταινία δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα του Χόλυγουντ. Δεν παρουσιάζονται ως τα τίμια θύματα που αποζητούν να κερδίσουν την εύνοια του λευκού. Στο «Αλάτι της Γης» οι απεργοί είναι υπερήφανοι αγωνιστές.
Οι διαπραγματεύσεις με τη διεύθυνση αποτυγχάνουν, ένας εργάτης τραυματίζεται κι οι απεργοί αποχωρούν και αναδιοργανώνονται. Είναι η σειρά των γυναικών να αναλάβουν δράση. Οι γυναίκες παρατάσσονται ως ανταπεργοσπάστριες και διεκδικούν, εκτός των άλλων, ισότητα και ίση αντιμετώπιση από τους άνδρες.
Μεγάλη νίκη αποτελεί η συνειδητοποίηση ότι η προκατάληψη και η κακή μεταχείριση είναι συνθήκες που δεν επιβάλλονται πάντα και μόνο από εξωτερικούς παράγοντες.
Μέγα βραβείο, βραβείο καλύτερης ηθοποιού Φεστιβάλ Κάρλοβυ-Βάρυ.
Καλύτερη ξένη ταινία του 1955 για τους Γάλλους κριτικούς.
Το 1992 επιλέχθηκε για το Κρατικό Αρχείο Ταινιών της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου.
[…] ο Τόλης, που… γνωρίζει πράγματα και πρόσωπα, μας λέει (εδώ) […]