Ο Κοιλάκανθος, η Νέσση και ο Γιώργης (σκέψεις μετά την παρακολούθηση ενός ντοκιμαντέρ) #skouries

Του Σαράντη Δημητριάδη, oμότιμου καθηγητή γεωλογίας Α.Π.Θ.

Ο κοιλάκανθος επιβίωσε σχεδόν αναλλοίωτος από το Δεβόνιο (πριν κάπου 400 εκατ. χρόνια) αποτραβηγμένος στα σκοτεινά βάθη του Ινδικού ωκεανού. Η Νέσση -αν σας αρέσει να πιστεύετε ότι υπάρχει- επιβιώνει από το Κρητιδικό (πριν κάπου 100 εκατ. χρόνια) αποτραβηγμένη στα σκοτεινά βάθη του Loch Ness. Ο Γιώργης πάλι διάλεξε το δάσος του Κάκαβου για ενδιαίτημα έχοντας τη σιγουριά της ηρεμίας, την ευχαρίστηση της δημιουργικής απασχόλησης στη φύση και την ικανοποίηση της αυτόνομης επιβίωσης. Αλλά ο Γιώργης άθελά του έκανε ένα λάθος: δεν ήξερε τι βρίσκεται κάτω απ’ το δάσος του. Και αυτό, αυτός ο απαγορευμένος καρπός όχι την γνώσης αλλά της άγνοιας, απειλεί να τον διώξει (μακάρι όχι) απ’ τον προσωπικό του παράδεισο. Αυτό επιτάσσει -με κάθε κόστος- ο φοβερός codex metallefticus γι’ αυτούς που αγνοούν, παραβλέπουν ή καταστρατηγούν τις απαγορεύσεις του. Και ο αμείλικτος μεσσίας που χρησιμοποιεί και υπερασπίζεται αυτόν τον κώδικα τριγυρίζει τελευταία στην ανατολική Χαλκιδική έχοντας το δρεπάνι στο ένα του χέρι και την αυτοκρατορική άδεια να κάνει ό,τι θέλει μ’ αυτό στο άλλο.

Ο Γιώργης είναι η επιβίωση ενός τύπου ανθρώπου αλλοτινού, ξεκομμένου από το main stream σύγχρονο αρχέτυπο. Είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος του μεταβατικού σταδίου εξέλιξης από τον τροφοσυλλέκτη περιφερόμενο κυνηγό στον με μόνιμη εγκατάσταση αυτόνομο δασόβιο τροφοσυλλέκτη. Το σπίτι του, από όσο μπόρεσα να συμπεράνω, δεν έχει περίφραξη. Ο Γιώργης και τα υπάρχοντά του απλώνονται και διαχέονται οσμωτικά αποτελώντας οργανικό μέρος του δάσους∙ το δάσος εξάλλου είναι το σπίτι του. Ο ίδιος σίγουρα αναγνωρίζει τα δέντρα ένα προς ένα και το ίδιο, είμαι βέβαιος, όλα τα δέντρα τον αναγνωρίζουν∙ αν μιλούσαν θα τον καλημέριζαν και θα τον καληνύχτιζαν και θ’άνοιγαν κουβέντα μαζί του. Τώρα βέβαια τα περισσότερα από αυτά δεν μπορούν, όχι γιατί δεν μιλούν αλλά γιατί δεν υπάρχουν πια. Ο Γιώργης ήταν σίγουρος πως βρισκόταν πολύ μακριά από όλα τα τρελά της σύγχρονης διαβίωσης των άλλων ανθρώπων, αυτών που ζουν στα τεχνητά και άχαρα δάση που τα λένε πόλεις. Ο Γιώργης είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών και σαν τέτοιος έπρεπε να θεωρηθεί είδος προστατευόμενο. Έψαξα στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της Ελληνικός Χρυσός, στο κεφάλαιο που αφορά την προστασία και το ενδιαφέρον (δήθεν) για τα απειλούμενα από τις εξορύξεις και λοιπές δράσεις είδη της πανίδας και χλωρίδας στον Κάκαβο. Βρήκα τη σαλαμάνδρα που φαίνεται στο ντοκιμαντέρ. Τον Γιώργη δεν τον βρήκα πουθενά.

Υ.Γ. Ελπίζω ο Γιώργης να με συγχωρήσει που γράφω για προσωπικά του θέματα. Το κάνω με κάθε συμπάθεια και συμπάσχω μαζί του γι’ αυτό που τον βρήκε. Εξάλλου, είμαστε μαζί στον ίδιο αγώνα. Οι Μοϊκανοί πεθαίνουν μαχόμενοι∙ δεν παραδίνονται ποτέ.