Τα τραγούδια του Αριστοτέλη για τη Β. Χαλκιδική #skouries


“Μα τώρα είμαστε πριν την καταστροφή,
Και είναι στο χέρι μας αν θα αντιστραφεί.
Ή αν τα αφήσουμε να έρθει να μας βρει,
Κάνοντας μαύρη την επόμενη εποχή”.

Tέσσερα τραγούδια του Αριστοτέλη Καραουλάνη με καταγωγή από το Παλαιοχώρι, για τη Β. Χαλκιδική και την κατάρα της, τα μεταλλεία. Με καυστικούς, πικρούς, αλλά πολύ αληθινούς στίχους.

01. Αυτό που λάμπει δεν είναι χρυσός

Το νόημα δεν βρήκατε και χάνεται η ουσία,
Στο νού σου μόνο κράτα περιουσία,
Το βλέπατε απ’την αρχή ότι γινότανε δουλεία,
Δεν αρχίσατε και φαίνεται η εδαφική ανωμαλία,
Πριν να βάλετε κόμμα θα πέσει τελεία,
Είστε το δόλωμα και το βουνό η λεία,
Με μυαλό και όχι μανία, δε χαρίζουν σε καμία κοινωνία,
Από όπου φεύγουν σεληνιακά τοπία,
Απ’ το κυάνιο καλύτερη η ανεργία,
Δε συμβάλλω στη ληστεία,
Ο δρόμος με τα ψέματα θα φέρει κ άλλα κρύα,
Γι’ αυτό πάμε προς αντίθετη πορεία,
Τ’ αφήνω στην ιστορία,
Αύριο τα παιδιά να ξέρουν την τραγωδία,
Να ξέρουν τι παθαίνεις απ’ την μισαλλοδοξία,
Χρηματική ειν’ η τελευταία γι’ αυτή τη γή αξία,
Καιρός να αλλάξετε πορεία.

ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕΣ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ ΑΛΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΟ ΦΩΣ,
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΦΙΛΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ

Τώρα να καλοτραφούν, αύριο ας καταστραφούν,
Θα στραφούν όπου τους πούν,
Ποτέ απο μόνοι δε θα δουν,
Δεν κατάλαβαν ακόμα τι τους έγινε,
Εμπάθεια για τα άλλα, το δέντρο που δεν έδινε,
Που αν θέριζε δεν έσπερνε,
Ευκαιρία αυτός δεν έφερε, και έτσι έφεραν αυτοί,
Μα ήταν σύννεφα οι μισθοί, πέσαν απ’ την πρώτη βροχή,
Και αυτό το σπίτι που γκρεμίζεις δεν το έχτισες εσύ,
Αυτό το σπίτι που πατάς ανήκει σ’ όλους πάει να πεί,
Την λένε γή, την ξεκοιλιάζει και νομίζει ότι ζεί,
Σαν την μαιμού πάει στο άλλο όταν σπάσει το κλαδί,
Και αντί το μάτι προς το φταίχτη να στραφεί,
Τρίζει το δόντι και γαυγίζει σαν σκυλί, έτοιμος να επιτεθεί,
Και στα κανάλια ψάχνει να δικαιωθεί, στο παραμύθι που του δώσανε να ζεί,
Ότι του λένε αυτό ξέρει , φίμωσαν την λογική,
Μα θα σας κύνηγάει η γη,
Απειλείται ο αέρας μ’ ασφυξία, και από το άγχος έχεις αναφυλαξία,
Βάλτε φίλτρα στα μυαλά και βρείτε αληθινή αξία,
Αυτή η δουλειά είναι δουλεία και είναι αντίθετη στην φυσική ευθεία,
Μα ο καθένας τη δική του ευκαιρία, όλα κερασμένα και στη διαμαρτυρία,
Αρκεί να κρέμεται η σκούφια σου απ’ τη τοποθεσία,
Νιώσε περήφανα μεγάλε σου αξίζει,
Όσο κοιμάσαι ο τροχός σου θα γυρίζει, φυτοζωώντας βάζει στον λαιμό θηλιά,
Αυτοεκτίμηση καμιά, σκοτώνεται η ανθρωπιά και με την κάθοδο τραβάει και τα βουνά.

02.Το σύνδρομο της Στρατονίκης

ΣΟΥ ΔΩΣΑΝ ΑΠΙΘΑΝΟ
ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙΣ
ΚΑΙ ΕΠΑΘΕΣ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ
ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗΣ

Δεν θα περίμενες να ακούσεις γι’ αυτό,
αν κάποιοι ζουν, μέσα σε ρηγματωμένο οχετό,

και πείθουν τα παιδιά τους,
να βγάλουν το σκασμό,

ένα βήμα πριν το πνίξιμο,
από κουταλιά νερό,

Σπίτια που βουλιάζουν
Απ’ τα χέρια που τα έχτισαν,

τύχες που ορίζονται απ’ όσους,
δεν είδαν, δεν άκουσαν,

για να προσλάβουν άλλους πέντε,
με μόνη ιδιότητα την καταγωγή,

τριάντα εκατομμύρια τοξικά κρυμμένα κάτω απ’ το χαλί,
κουβέντα σαν εκείνο το πρωί,

θάλασσα πορτοκαλί,
Τι πειράζει τι ενοχλεί,

Άσε να λεν οι γραφικοί ,
Έλα να φας ψωμί,

Σα να χαμε δραχμή,
να γίνουμε και εμείς μικροαστοί,

Και αν πείς κουβέντα αντίθετη,
κομμένη η καλημέρα στο παιδί σου,

Αυτή η κοινωνία, αυτή και η δύναμη σου,
Και αυτή είναι η τραγωδία με την υπογραφή σου,

θυμήσου, τι έγινες και τί ήσουν,
θα σε συσχετίσουν,

μετά το πρώτο μπάμ,
φύγε και άστους να μιλάν,

Και άσε να φωνάζω έχεις άδικο,
Γι’ αυτό σε αηδιάζω,

Είμαι η αλήθεια που δε δείχνει ο καθρέφτης σου,
γιατί κοίταζες τον κώλο και την τσέπη σου.

ΣΟΥ ΔΩΣΑΝ ΑΠΙΘΑΝΟ
ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙΣ
ΚΑΙ ΕΠΑΘΕΣ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ
ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗΣ

03.Ολυμπιάδα

Ολυμπιάδα, χώρα του Αριστοτέλη,
Την βρήκαν όταν σκάψαν οι ντόπιοι με το χέρι,
τεφτέρι η συμφορά που έχεις φέρει,
Μολύνουνε τον τόπο αυτό και κάνει ότι δεν ξέρει,
Βουλωσέ τότε αν δε σε συμφέρει,
Στο δρόμο χύμα τοξικά,
Κανένας δε μιλά,
τσιμεντοφορτηγά
αφύλαχτα και πρόθυμα φορτωμένα απο ανίδεα παιδιά,
που κρύβουν το πρόβλημα από ντροπή μετά,
Για λίγα παραπάνω μετρητά, το παιδί σου έχει αναπνευστικά
Υπάρχει πρόβλημα και δρω συνειδητά, και συ εσκεμμένα βουτηγμένος στα σκατά,
χρόνο με το χρόνο αυξάνονται τα αρσενικά ,
μα η τσέπη φουσκωμένη απο τα αντισταθμιστικά,
βολεμένα τα παιδιά και στα ψώνια η κυρά
και όλο μας στραβοκοιτάνε,
Τι είναι δε γνωρίζουνε και ούτε που το ζητάνε,
πρώτα μας διαίρεσαν και τώρα κυβερνάνε

Τους δώσαν τιμή να ξεπουληθούν,
Γιατί απ’ την βόλη ούτε να ξεκουνηθούν,
Κόβουν δεσμούς και κάνουν ότι τους πούν,
Μα δε τους λένε ότι θα τα χρεωθούν

Μιλάω για μέρος, που δεν θέλουνε κανείς καλά να ξέρει,
Απ’ τα πιο σπάνια και καρποφόρα μέρη,
μολύνουν το χειμώνα ,
και μόκο στον τουρίστα για να ρθεί το καλοκαίρι,
Γι’ αυτό όταν μιλάς δε συμφέρει,
Συγκαλυμμένη κλοπή πάνω απο αρχαίο πολιτισμό
κρυμμένα χρονια,
κάποιοι πλουτίζουν από αυτό τον μαρασμό , κ άλλοι σιωπούν για ένα μισθό,
θάβουν τα αρχαία για μέταλλα βαρέα,
και βάζουνε στο πιάτο τους πια τοξικά ακραία
θολωμένο μυαλό και κομμενη κεραία
κάναν το κόσμο τους, έξω από κάθε ιδέα
έτσι σπάει και η παρέα, όσο βόλευες σε είχαμε σημαία,
μα εδώ η μπάζα είναι γενναία, θα φύγουμε απ’ τη φτώχεια
την εξώτερη
και μαύρη πια για πάντα
η εσώτερη καβάτζα ,
αλλά το καφεδάκι σου θα είναι απ’ τη λαβάτζα,
σιχάθηκα την ίδια μου τη ράτσα ,

Τους δώσαν τιμή να ξεπουληθούν
Γιατί απ’ τη βόλη ούτε να ξεκουνηθούν
Κόβουν δεσμούς και κάνουν ότι τους πούν
Μα δε τους λένε ότι θα τα χρεωθούν

04.Εκείνη η φωνή

Ίσως να’ τανε εκείνη η φωνή,
Που φίμωσα όταν ήμουνα παιδί.

Ίσως να’ θελε ακόμα μια στιγμή,
Όλο αυτό να μη συμβεί.

Μα τώρα είμαστε πριν την καταστροφή,
Και είναι στο χέρι μας αν θα αντιστραφεί.

Ή αν τα αφήσουμε να έρθει να μας βρει,
Κάνοντας μαύρη την επόμενη εποχή.

Ίσως να’ θελε ακόμα μια στιγμή,
Όλο αυτό να μη συμβεί.

Απρόβλεπτα βρέθηκα με το στυλό στο χέρι,
Καίω σαν τσιγάρο το τεφτέρι,
Μου το’ λεγε η μοίρα ότι έτσι θα τα φέρει,
Εγώ όμως την κορόιδεψα σαν παιδί που δεν ξέρει ,

Μα αυτή όταν την χρειάστηκα μου άπλωσε το χέρι,
Μαζί να προστατέψουμε τα καρποφόρα μέρη ,
Του Αριστοτέλη,
Έτσι λεν εν τέλει,
Όποιον αγωνίζεται για ότι η γη απλόχερα
έχει για να προσφέρει,
Με πήγε και σ’ άλλα μέρη,
Που δεν τα πληγώναμε και ήμασταν φίλοι γέροι,
Κολλημένοι στο ίδιο καλοκαίρι,
Όλοι της φύσης κάναν μονάχα το νταλαβέρι,

Και η σκέψη πένα έγινε και έπεσε στο τεφτέρι,
Φέρνοντας λέξεις από μακρινό αστέρι,
Κάτω τα χέρια από τα αιωνόβια μέρη .
Ίσως να’ τανε εκείνη η φωνή,
Που φίμωσα όταν ήμουνα παιδί.
Ίσως να’ θελε ακόμα μια στιγμή,
Όλο αυτό να μη συμβεί.
Μα τώρα είμαστε πριν την καταστροφή,

Και είναι στο χέρι μας αν θα αντιστραφεί.
Ή αν τα αφήσουμε να έρθει να μας βρει,
Κάνοντας μαύρη την επόμενη εποχή.
Ίσως να’ θελε ακόμα μια στιγμή,
Όλο αυτό να μη συμβεί.

Είμαι θέλημα της γαίας,
Είσαι λόγος ανθυγιεινής ζωής βαρέας,
Τρυπάνε το βουνό σαν κρέας,
Και περιμένουν απο ρούφιανους ουτόπικης ιδέας,

φέραν την μόλυνση και έγινες ο φορέας,
Και είχαμε σχέση παραπάνω από αμοιβαίας,

Μα τώρα έχθρας από την μεριά σου,
Ψάχνω λύση να μη φάς τα σωθικά σου,
Ψάχνεις λύση για τα οικονομικά σου και μόνο
Γι’αυτό όλοι να μην έχουμε οξυγόνο ,
Μες το τσιμέντο και νερό δολοφόνο,
Δεν έχουμε άλλο χρόνο,

Για τον αιώνιο βίο,
Να τα πάρει της πουστιάς το συνεργείο?

Και εσύ θα κοιμηθείς,
Και μένα κατηγορείς,
Μέσα στα όρια που ζείτε όλης αυτής της παρακμής,
ψάξου πριν στραφείς
Πρώτος θα καταστραφείς,
Αφού πρόλαβες πρώτος να αποκλειστείς.

Ίσως να’ τανε εκείνη η φωνή,
Που φίμωσα όταν ήμουνα παιδί,
Ίσως να’ θελε ακόμα μια στιγμή,
Όλο αυτό να μη συμβεί.
Μα τώρα είμαστε πριν την καταστροφή.

Και είναι στο χέρι μας αν θα αντιστραφεί,
Ή αν τα αφήσουμε να έρθει να μας βρει,
Κάνοντας μαύρη την επόμενη εποχή.
Ίσως να’ θελε ακόμα μια στιγμή,
Όλο αυτό να μη συμβεί.


Μία απάντηση στο “Τα τραγούδια του Αριστοτέλη για τη Β. Χαλκιδική #skouries”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.