Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ
Tην Τρίτη 22 Μαΐου, ο κ. Σταθάκης συναντήθηκε με εκπροσώπους των σωματείων εργαζομένων της Ελληνικός Χρυσός και κατόπιν έκανε την εξής δήλωση :
“«Το ΥΠΕΝ οφείλει να διασφαλίσει ότι τελικά θα παραχθούν καθαρός Χρυσός, Άργυρος και Χαλκός τηρώντας απαρέγκλιτα συγκεκριμένες δεσμεύσεις υπέρ του Δημοσίου συμφέροντος καθώς και τους περιορισμούς που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Περιβαλλοντική Νομοθεσία και η ΑΕΠΟ. Ο διάλογος με την εταιρεία διεξάγεται σε εποικοδομητικό κλίμα, βασική επιδίωξη είναι να υπάρξει συμφωνία μέσα στις επόμενες εβδομάδες, στο πνεύμα της απόφασης της διαιτησίας”
Επί αυτών είναι εύλογο το εξής πρώτο ερώτημα: Ο κ. Σταθάκης περίμενε την συνάντηση με τα Σωματεία των εργαζομένων για να αναφερθεί στην απόφαση της Διαιτητικής απόφασης; Ή ήταν αυτή προγραμματισμένη να γίνει έτσι κι’ αλλιώς και, απλά, υπήρξε μια αξιοσημείωτη χρονική σύμπτωση μεταξύ των δύο παραπάνω; Δεδομένου ότι από τη λήξη της Διαιτησίας (4/4/2018) μέχρι τη συνάντηση αυτή (22/5/2018, χτές) ο κ. Σταθάκης δεν είχε κάνει την παραμικρή δήλωση σχετική με την Διαιτητική απόφαση. Πέραν από το γεγονός ότι το υπουργείο του δεν τόλμησε ούτε καν να δημοσιοποιήσει το κείμενο του σκεπτικού της. Αφήνοντας την εταιρεία να αλωνίζει στο δημόσιο λόγο και να ισχυρίζεται πως η Διαιτητική απόφαση έχει πλήρως δικαιώσει τις θέσεις της. Και πως, κατά συνέπεια, η προσωπική επιλογή του κ. υπουργού να οδηγήσει τις διαφορές του Δημοσίου με την Ελληνικός Χρυσός στη διαιτητική διαδικασία κατέληξε σε όφελος όχι του ελληνικού Δημοσίου αλλά της εταιρείας αυτής. Πράγμα που είναι το αντίθετο από αυτό που αρχικά διακινούσε ο ίδιος υπουργός: πως η προσφυγή στην διαιτητική διαδικασία είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να δικαιωθούν οι θέσεις του Δημοσίου. Σε αντίθεση με την επισφαλή, κατά τον κ. υπουργό και το περιβάλλον του, κατάληξη που θα είχε (ή αναμένεται να έχει) η απόφαση του ΣτΕ επί της προσφυγής της εταιρείας κατά της απόφασης Σκουρλέτη. Τον τελευταίο αυτόν ισχυρισμό είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε, και πολύ εμφαντικά μάλιστα, από το στόμα του Γεν. Γραμματέα του ΥΠΕΝ κ. Βερροιόπουλου στα Γιάννενα.
Κάποιος που δεν πιστεύει στις συμπτώσεις θα μπορούσε να υποθέσει πως ο κ. υπουργός είπε αυτά που είπε -τα αρκούντως ασαφή- εξ ανάγκης, για να ξεφορτωθεί τους εργαζόμενους της Ελληνικός Χρυσός που τον πολιορκούσαν στο γραφείο του. Και άσ’ τους μετά να περιμένουν.
Κάποιος άλλος θα μπορούσε να υποθέσει πως ο κ. υπουργός βρήκε κατάλληλη αυτήν την ευκαιρία για να πει αυτά που είπε, τα αρκούντως ασαφή, τα οποία ήθελε/έπρεπε αλλά δεν τολμούσε (γιατί ντρεπόταν) να πει ως σχολιασμό του αποτελέσματος της Διαιτησίας. Γιατί βέβαια μια τέτοια ασαφής δήλωση δεν ταιριάζει να είναι η κατάληξη της δικής του πρωτοβουλίας προσφυγής στη διαδικασία της Διαιτησίας.
Ένα δεύτερο, και το κύριο ερώτημα, είναι ποια στ’ αλήθεια είναι η αυθεντική ερμηνεία της Διαιτητικής απόφασης; Αυτής που κατά τον κ. υπουργό επιβάλει ως επιδίωξη «να υπάρξει συμφωνία με την εταιρεία μέσα στις επόμενες εβδομάδες στο πνεύμα της Διαιτητικής απόφασης»;
Και πάλι ο κ. υπουργός (θέλει να) αγνοεί και ταχυδακτυλουργικά θέλει να εξαφανίσει το γεγονός ότι η απόφαση του προκατόχου του υπουργού Σκουρλέτη ισχύει απολύτως, μέχρι τουλάχιστον να εκδικαστεί και εκδοθεί απόφαση από το ΣτΕ επί της προσφυγής της εταιρείας κατ’ αυτής. Και πάλι ο κ. υπουργός υποβαθμίζοντας μέχρι εξαφάνισης αυτήν την βασική εκκρεμότητα επιχειρεί να προτρέξει, δήθεν πάλι υπέρ του Δημοσίου συμφέροντος. Παραβλέποντας ακόμα και το γεγονός πως η Διαιτητική απόφαση λέει ακριβώς αυτό: Πως το αντικείμενο και η ουσία της διαφοράς μεταξύ ελληνικού Δημοσίου και Ελληνικός Χρυσός μόνο στο ΣτΕ μπορεί να συζητηθεί και μόνο εκεί μπορεί να επιλυθεί. Μέχρι τότε (τον Δεκέμβριο του 2018 που έχει ορισθεί η δικάσιμος) οι όποιες επιδιώξεις του κ. υπουργού για συμφωνία με την εταιρεία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα της Διαιτητικής απόφασης.
Οπότε, ας μην φαντασιώνεται ο κ. υπουργός και ας μην προεξοφλεί ότι μπορεί να κάνει στις επόμενες εβδομάδες την όποια νομικά στέρεη και βιώσιμη συμφωνία με την εταιρεία χωρίς να παραβιάσει το πνεύμα της απόφασης της Διαιτητικής διαιτησίας. Για άλλη μια φορά η προσπάθειά του αυτή, αν το επιχειρήσει τελικά, θα καταλήξει σε αυτογκόλ. Γιατί η όποια λύση στο πρόβλημα δεν θα περάσει μέσα από την τρύπα στο νερό που έκανε ο κ. υπουργός. Και το μόνο που θα τον δούμε να κάνει θα είναι βήματα στο κενό.
ΒΗΜΑΤΑ κ. Υπουργέ, ΒΗ ΜΑ ΤΑ!