Tου Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ
Οι περιπτώσεις παραπομπής των διαφορών μεταξύ δύο μερών σε διαιτησία αφορούν πρώτιστα βέβαια τα δύο προσφεύγοντα μέρη. Και το σκεπτικό της απόφασης μιας διαιτητικής διαδικασίας δεν είναι, νομίζω, απαραίτητο να δημοσιοποιηθεί αν έχει υπάρξει κοινή επ’ αυτού συμφωνία μεταξύ των δύο μερών. Η οποία συμφωνία μπορεί να έχει προηγηθεί ή να έπεται της διαιτητικής διαδικασίας μέχρι την κατάληξή της σε αποτέλεσμα.
Μια τέτοια κλειστή διαδικασία όμως, κατά την ταπεινή και μη κατά τεκμήριο αρμόδιου γνώμη μου, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί όταν το ένα μέρος, και μάλιστα εκείνο που είχε την πρωτοβουλία προσφυγής σε διαιτησία, είναι το ελληνικό Δημόσιο. Στην περίπτωση αυτή, και αναφέρομαι ειδικότερα στη διαιτησία που αφορά το θέμα της Ελληνικός Χρυσός, το ελληνικό Δημόσιο πρότεινε και προσέφυγε στη διαιτησία υπερασπιζόμενο (υποτίθεται;) όχι την άποψη ενός συγκεκριμένου υπουργού επί μιας ανακύψασας διαφωνίας με την εταιρεία αυτή, ούτε προσέφυγε μεταφέροντας τη σχετική επ’ αυτής κυβερνητική άποψη. Πρότεινε και προσέφυγε στη διαιτητική διαδικασία υπερασπιζόμενο (υποτίθεται;) το δημόσιο συμφέρον. Και το δημόσιο συμφέρον είναι κάτι που αφορά τον καθένα χωριστά και όλους συνολικά τους πολίτες αυτής της χώρας. Οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα να πληροφορηθούν το πλήρες σκεπτικό της διαιτητικής απόφασης ώστε να βγάλουν οι ίδιοι το συμπέρασμα για το αν κατά τη διαδικασία αυτή η πλευρά του ελληνικού Δημοσίου ορθά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εξέθεσε τις απόψεις της και αν υπερασπίστηκε σθεναρά, ως όφειλε, το δημόσιο, το δικό τους, των πολιτών, συμφέρον. Ώστε να μην μείνουν οι πολίτες αυτής της χώρας με μόνη την πληροφόρηση από σχολιασμούς επί του αποτελέσματος που εκπορεύτηκαν αφενός από το ΥΠΕΝ και αφετέρου από την εταιρεία. Και να καλούνται μετά να αποκρυπτογραφήσουν αυτούς τους δύο σχολιασμούς.
Και η μεν μη δημοσιοποίηση του πλήρους σκεπτικού της διαιτητικής απόφασης από μέρους της εταιρείας είναι μια τακτική που στα πλαίσια των επιχειρηματικών της πλάνων ασφαλώς και εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες, η μη δημοσιοποίησή της όμως από μέρους του ελληνικού Δημοσίου (στην περίπτωση αυτή του ΥΠΕΝ) το μόνο που μπορεί να σημαίνει είναι η προσπάθεια αποφυγής μιας δικαιολογημένης κριτικής για τον τρόπο που το ελληνικό Δημόσιο (το ΥΠΕΝ στην περίπτωση) χειρίστηκε το όλο θέμα. Από τη σύλληψη της ιδέας προσφυγής στη διαιτησία, ενώ τίποτα δεν υποδείκνυε κάτι τέτοιο ως επωφελές για το δημόσιο συμφέρον, μέχρι τον τρόπο που τέθηκαν τα συγκεκριμένα ερωτήματα στο διαιτητικό πάνελ και μέχρι την αποδοχή του κ. Μενουδάκου ως του κρίσιμου επιδιαιτητή –με το γνωστό ιστορικό της από μέρους του πρότασης σε ημερίδα δικαστικών που έγινε στη Θεσσαλονίκη το Φεβρουάριο 2013 πως οι διατάξεις του Συντάγματος μπορούν και μάλλον πρέπει να ερμηνεύονται με ελαστικότητα !!! σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Μια προτροπή του κ. Μενουδάκου που φαίνεται πως υιοθετήθηκε και εφαρμόστηκε από το ΣτΕ σε πλήθος αποφάσεών του υπέρ της Ελληνικός Χρυσός.