Πριν από λίγες μέρες είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε ξανά το ντοκυμαντέρ “Χρυσός στα χρόνια της κρίσης: Ο θησαυρός της Κασσάνδρας” του Γιώργου Αυγερόπουλου και του ΕΞΑΝΤΑ, με θέμα τα Μεταλλεία Κασσάνδρας, χάρη στην προβολή που διοργάνωσε η Επιτροπή Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού.
To ντοκυμαντέρ καλύπτει την περίοδο μέχρι τον Οκτώβριο 2012, πριν το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη φουντώσει και θεριέψει και το μάθει όλη η Ελλάδα. Πριν την άγρια καταστολή, τις φυλακίσεις συναγωνιστών μας και τις υποτιθέμενες “εγκληματικές οργανώσεις”. Τότε που το δάσος των Σκουριών ήταν ακόμα ανέγγιχτο και η Eλληνικός Χρυσός μόλις είχε αρχίσει να κόβει και να ξερριζώνει. Μεταξύ άλλων, ο “Θησαυρός” δίνει έμφαση στην πολιτική διάσταση του ζητήματος – το σκάνδαλο της μεταβίβασης και το ρόλο πολιτικών όπως ο Πάχτας και ο Παπακωνσταντίνου – και ως εκ τούτου είναι ένας πραγματικός θησαυρός για όποιον θέλει να καταλάβει τι συμβαίνει στη ΒΑ Χαλκιδική.
Πέντε και πλέον χρόνια μετά και γνωρίζοντας τι έχει συμβεί στο βουνό σε αυτά τα χρόνια, ας θυμηθούμε κάποια από τα μνημειώδη ψεύδη της Ελληνικός Χρυσός που ακούγονται στο ντοκυμαντέρ.
Θαυμάστε εδώ τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της Ελληνικός Χρυσός κ. Πέτρο Στρατουδάκη να λέει οτι “εμείς όταν μπαίνουμε στο δάσος, ανανέωση του κάνουμε”. Δηλαδή περίπου οτι η εταιρεία έκανε ο,τι έκανε για να σωθεί το καημένο το δάσος που θα πέθαινε διαφορετικά:
Τελικά έπεσε κάπως …βαθύ το κούρεμα και το μοναδικό δάσος του Κακκάβου, καμάρι και στολίδι της Χαλκιδικής, απέκτησε στο κέντρο του μια τρύπα που φαίνεται από το διάστημα. Η ριζική ανανέωση του δάσους προβλέπεται να συνεχιστεί, αφού ΔΕΝ έχουν ακόμα κατασκευαστεί οι δύο χώροι απόθεσης μεταλλευτικών αποβλήτων στα ρέματα Καρατζά και Λοτσάνικου. Το τελικό “αποτύπωμα” του έργου θα είναι υπερδιπλάσιο αυτού που σήμερα φαίνεται στις δορυφορικές εικόνες.
Υ.Γ. Ο κ. Στρατουδάκης επανεμφανίστηκε πρόσφατα με μακροσκελές άρθρο που δημοσίευσαν τα ιστολόγια της Ελληνικός Χρυσός, χωρίς οι διαχειριστές τους να αντιληφθούν οτι περιείχε “μπηχτές” ακόμα και κατά της ίδιας της εταιρείας.
Το άρθρο συνολικά αποπνέει μια απογοήτευση για τη μέχρι σήμερα πορεία της περίφημης “επένδυσης” της Χαλκιδικής. Είναι αλήθεια οτι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν οι εμπνευστές της Κούτρας-Μπόμπολας. Αυτοί που το 2003 πήραν τζάμπα τα μεταλλεία χάρη στη διαπλοκή με πολιτικούς παράγοντες και εγκαταστάθηκαν εδώ με τη νοοτροπία και την πρακτική του αποικιοκράτη. Και ο λόγος είναι οτι επέλεξαν από την αρχή να αγνόησουν την τοπική κοινωνία που έβραζε και επιχείρησαν να επιβάλλουν δια της βίας το επιφανειακό μεταλλείο των Σκουριών, που ήταν γνωστό από το 2007 οτι κανείς δεν ήθελε.
Έχοντας στα πόδια τους και τις τρεις εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική), πρόθυμες να τους συγχωρήσουν κάθε ψέμμα, απάτη και παρανομία, και έχοντας εξαγοράσει τη στήριξη της τέταρτης, η Ελληνικός Χρυσός – ο τότε διευθύνων σύμβουλος κ. Στρατουδάκης και όσοι ακολούθησαν – έπαιζαν με μονά-ζυγά δικά τους. Οι ίδιοι κατασκεύασαν το γήπεδο του παιχνιδιού, τοποθέτησαν τα πιόνια και έθεσαν τους κανόνες. Και τους κριτές. Παρ’όλα αυτά δεν τους βγήκε, μέχρι σήμερα.
Και οι προσπάθειες της σημέρινης κυβέρνησης για “νομιμοποίηση” και συνέχιση της καταστροφής θα αποτύχουν και αυτές, αν απλά εμείς συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας.