Η Αλίκη και οι κωνοφάγοι #skouries #saveEpirus


Ένα αληθινό παραμύθι: Υπάρχει στη βιβλιοθήκη του δάσους. Διαθέσιμο μόνο σ’ εκείνους που πιστεύουν στην αλήθεια των παραμυθιών και αγαπούν τις βιβλιοθήκες και τα δάση.

Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ

Μια φορά κι’ έναν καιρό ……

Προπαραμονή πρωτοχρονιάς και ο Βαγγέλης ο σκίουρος δεν αισθανόταν το ίδιο χαρούμενος όπως άλλες χρονιές τέτοια μέρα. Ήταν πριν κι απ’ τα Χριστούγενα ήδη που κάτι σαν ανήσυχο μουρμουρητό ακούγονταν μέσα από κάθε κούφωμα δέντρου στο δάσος όπου είχαν το σπιτικό τους κι’ άλλες οικογένειες σκίουρων σαν τη δική του. Και τα ελάφια όμως, όπως και τ’ άλλα ζώα που περνούσαν από τα μέρη τους, έμοιαζαν πιο επιφυλακτικά κι’ ανήσυχα από ό,τι συνήθως και κάθε τόσο σταματούσαν και οσμίζονταν τον αέρα που περνούσε μέσα απ’ τα χιονισμένα κλαδιά των έλατων. Ως και οι λύκοι σα να χάθηκαν κι’ αυτοί και μάλλον κρύφτηκαν στα πιο απόμερα και σκοτεινά φωλιάσματά τους. Η Αλίκη, η γυναίκα του Βαγγέλη, μίλησε πρώτη.

Δεν μπορώ άλλο Βαγγέλη να σου κρύβω κι’ εσύ να κρύβεις από μένα αυτό που μας πλακώνει χρονιάρες μέρες φέτος. Όλοι οι γείτονές μας το άκουσαν το μαντάτο, όπως τ’ ακούσαμε κι’ εμείς. Μόνο που δεν το συζητάνε κι’ αυτοί καθόλου μεταξύ τους, όπως δεν το συζητάμε κι’ εμείς. Το κρύβουμε μέσα μας, ο καθένας για τον εαυτό του, λες και δεν ειπώθηκε ποτέ, λες και δεν ακούστηκε ποτέ από κανένα μας. Έτσι όμως ο ύπνος μας γίνηκε ανήσυχος, γεμάτος εφιάλτες, κι’ ο ξύπνιος μας έχασε την ανεμελιά του. Αυτός είναι ο λόγος που καμιά νοικοκυρά δεν έχει φέτος όρεξη να φτιάξει κουκουναρόπιτες και μελογλυκίσματα. Γι’ αυτό κι’ εσύ ανόρεχτα σε βλέπω να πηδάς από κλαδί σε κλαδί να φέρεις πίσω σποράκια και κουκούτσια, όχι όπως άλλοτε που σε καμάρωνα με τ’ ακροβατικά σου. Και στη συνέλευση των σκίουρων οι προεστοί για όλα τ’ άλλα μιλάνε εκτός απ’ αυτό. Ε λοιπόν νομίζω αρκετά πια το κρατάμε μέσα μας. Αν δεν το βγάλουμε από κει, αν δεν το κοιτάξουμε κατάματα και δεν το αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, μπορεί ποτέ ξανά να μη νοιώσουμε την ευλογία της ζωής που μέχρι τώρα είχαμε στο μεγάλο μας σπίτι, στο δάσος μας. Άσε που μπορεί να χρειαστεί να ξενιτευτούμε αναγκαστικά, πρόσφυγες σε αναζήτηση άλλου δάσους όπου δεν θα υπάρχει ο κίνδυνος που μας χτυπάει εδώ την πόρτα.

Τα παιδιά του Βαγγέλη και της Αλίκης, τα δύο σκιουράκια, κουκουλωμένα στο κρεβατάκι τους άκουγαν βουβά και τρομαγμένα τις κουβέντες των γονιών τους και η ανήσυχη περιέργειά τους μεγάλωνε μέσα στο σκοτάδι μαζί με τα ορθάνοιχτα ματάκια τους, καθώς νοιώθανε πως θ’ άκουγαν σε λίγο ποιο ήταν αυτό το κακό μαντάτο που έκανε όλη την κοινότητα των σκίουρων του δάσους, και ίσως όχι μόνο αυτών, να χάσει φέτος μέσα στις γιορτές τη χαρά και την ανεμελιά της.

Είναι νάρθουν τις μέρες αυτές. Κάποιοι μάλιστα είπαν πως τους είδαν κιόλας στο δάσος μας να ξεφορτώνουν τα εργαλεία τους, ακούστηκε να λέει η Αλίκη. Τους λένε κωνοφάγους και η μόνη τους δουλειά είναι να βρίσκουν και να μαζεύουν όλες τις κουκουνάρες από τα δάση όπου ταξιδεύουν. Λένε πως είναι πλάσματα παράξενα. Αντί για κεφάλι έχουν μόνο ένα τεράστιο στόμα με δόντια κοφτερά και μια μεγάλη γλώσσα γεμάτη σάλια για να γλείφουν. Το μυαλό τους το έχουν στο στομάχι τους και τα μάτια και τα αφτιά στα πέλματα των ποδιών τους. Γι’ αυτό έχουν μια ικανότητα στο να βλέπουν και να αφουγκράζονται τα του κάτω κόσμου. Για να δουν τις ομορφιές του πάνω κόσμου γύρω τους πρέπει να ξαπλώσουν κάτω και να σηκώσουν ψηλά τα πόδια τους, πράγμα που δεν το συνηθίζουν καθόλου. Λένε ακόμα πως η καρδιά τους είναι από πέτρα και μέταλλο. Και τώρα φτάσαν και στο δικό μας δάσος γιατί λέει έχει πολλές και γεμάτες σπόρους κουκουνάρες στα έλατα και στα πεύκα του. Και ήρθαν με τον ένα και τον ίδιο πάντα σκοπό τους: να μαζέψουν όλες, μα όλες τις κουκουνάρες του δάσους μας. Τις μισές για να τις φάνε, γι’ αυτό τους λένε κωνοφάγους, και τις υπόλοιπες για να τις κάψουν να ζεσταθούνε. Χωρίς ν’ αφήσουν τίποτα πίσω τους για μας, γι’ αυτό τους λένε αλλιώς και αδηφάγους. Και το χειρότερο, δεν μαζεύουν απλά τις κουκουνάρες, ξεριζώνουν ολόκληρα τα δέντρα και τα ρίχνουν κάτω για να μην κοπιάσουν πολύ στο καταστροφικό τους έργο.

Τα δυο σκιουράκια πάγωσαν ξαφνικά κάτω απ’ τα σκεπάσματά τους. Ας ήταν και μικρά. Με αυτά που άκουσαν κατάλαβαν μονομιάς τι θα σήμαινε να πάρουν οι κωνοφάγοι όλες τις κουκουνάρες του δάσους τους. Να τις φάνε και να τις κάψουν όλες. Να ξεριζώσουν όλα τα έλατα και τα πεύκα γι’ αυτό. Μέχρις ότου να μην υπάρχει πια έλατο και πεύκο να έχει πάνω του ούτε μία κουκουνάρα. Μέχρις ότου να μη μείνει ούτε ένα ριζωμένο έλατο και πεύκο στο δάσος τους. Μέχρις ότου να μην υπάρχει στο δάσος τους κουκουνάρα να σχηματίσει τα σποράκια απ’ όπου θα γεννηθούν καινούργια έλατα και πεύκα. Με δάκρυα στα μάτια πέταξαν τα σκεπάσματα και φορώντας τις πυτζαμούλες τους έτρεξαν και αγκάλιασαν τη μαμά του το ένα και τον μπαμπά του το άλλο.

Όχι, όχι, δεν θέλουμε να έρθουν αυτοί οι κωνοφάγοι να καταστρέψουν το δάσος μας. Να καταστρέψουν τις φωλιές μας, το σπιτάκι μας. Σε παρακαλώ μαμά, μπαμπά, μην τους αφήσετε να ρθούνε, σας παρακαλούμε, σας ικετεύουμε. Δεν θέλουμε να φύγουμε απ’ το δάσος μας, δεν θέλουμε να γίνουμε δασομετανάστες.

Η Αλίκη κοίταξε τον Βαγγέλη με βλέμμα αποφασιστικό. Και η φωνή της δεν είχε αυτή τη φορά τη γνωστή της γλύκα. Ήταν πιο κοφτή, σχεδόν επιτακτική: Άκου Βαγγέλη, δεν υπάρχει καμία περίπτωση ν’ αφήσουμε να γίνει στο δάσος μας αυτό το κακό. Το οφείλουμε στο δάσος το ίδιο που μας έθρεψε και μας στέγασε τόσες και τόσες γενιές και που μας χάρισε την ευλογία της ομορφιάς και της αρμονίας του. Το οφείλουμε στον εαυτό μας, το οφείλουμε σε όλη την κοινωνία των σκίουρων αλλά και των άλλων ζώων του δάσους μας και το οφείλουμε πρώτα απ’ όλα στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Οι κωνοφάγοι δεν πρέπει με τίποτα να μπουν στο δάσος μας. Να μαζευτείτε όλοι, να τρέξτε στους προεστούς, να γίνει μεγάλη συγκέντρωση και να δώσουμε όλοι όρκο πως το δάσος μας δεν το χαρίζουμε ούτε σ’ αυτούς ούτε σε άλλους κωνοφάγους, όσο φοβεροί, μεγάλοι και τρανοί και αν νομίζουν πως είναι.

Ο Βαγγέλης συμφώνησε, άλλο που δεν ήθελε κι’ αυτός, και χωρίς καθυστέρηση έτρεξε από φωλιά σε φωλιά σε όλο το δάσος να μεταφέρει ένα μήνυμα αντίστασης στους κωνοφάγους και στα σχέδιά τους. Το μήνυμα το πήραν και οι προεστοί και κάλεσαν γενική συνέλευση όλων των σκίουρων του δάσους. Μήνυσαν μάλιστα πως στη συνέλευση αυτή ήταν καλοδεχούμενοι και όποιοι άλλοι κάτοικοι του δάσους είχαν ανησυχήσει με τα μαντάτα για την έλευση των κωνοφάγων και ήθελαν κι’ αυτοί να συμπαραταχθούν ώστε να τους διώξουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και για πάντα απ’ το δάσος τους. Και το θαύμα έγινε. Παραμονή πρωτοχρονιάς, σιγά σιγά μαζεύτηκε στη μέση του δάσους μέγα πλήθος από όλους τους κατοίκους του. Ήταν εκεί, κοντά κοντά, με ξεχασμένα εκείνα που πριν τους χώριζαν, ο λύκος και το ελάφι, ο αετός και το φίδι, η αγριόγατα και ο λαγός, η αλεπού και η χαλκοκουρούνα και τόσα άλλα ζώα που ποτέ δεν είχαν βρεθεί τόσο πολλά μαζί και τόσο πολύ μονιασμένα. Γιατί ξαφνικά φύγαν απ’ το μυαλό τους όλες οι άλλες σκέψεις εκτός από μία: πώς να σώσουν το δάσος τους, πώς να διώξουν τους άπληστους κωνοφάγους. Και πήραν τις αποφάσεις τους.

Όταν οι κωνοφάγοι βγήκαν ν’ αρχίσουν το καταστροφικό τους έργο έπαθαν κάτι που δεν το περίμεναν καθόλου. Σε κάθε βήμα τους περίμενε και μια έκπληξη. Τα ζώα του δάσους δεν τους άφηναν σε ησυχία. Μπλέκονταν στα πόδια τους, τους γρατζουνούσαν, τους δάγκωναν, τους τσιμπούσαν. Οι λύκοι δεν τους άφηναν να κοιμηθούνε τη νύχτα, οι μέλισσες τους κυνηγούσαν την ημέρα, τα κοράκια τους κλέβαν όσα από τα εργαλεία τους γυάλιζαν και οι σκίουροι τα υπόλοιπα. Τα φίδια παίζοντας το ρόλο τους κρέμονταν από τα κλαδιά των δέντρων που πήγαιναν να ξεριζώσουν οι κωνοφάγοι και εκείνοι άμαθοι και φοβισμένοι εγκατέλειπαν την προσπάθειά τους. Κάποιες αρκούδες καμώνονταν πως τους πλησιάζουν δήθεν απειλητικά και τους έκαναν να το βάζουν στα πόδια αφήνοντας στη μέση τα κωνομαζώματά τους.

Είδαν κι’ απόειδαν οι κωνοφάγοι, κατάλαβαν πως το δάσος αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα που ήξεραν. Πως το κατοικούσαν κάτι παλαβοί και αποφασισμένοι Σελλοί και πως δεν υπήρχε περίπτωση να φάνε από αυτό ούτε μία κουκουνάρα. Τα μάζεψαν και όπου φύγει φύγει.

Και το δάσος ξαναβρήκε την ηρεμία του. Και όλα τα πλάσματά του ζούσαν μέσα του ευτυχισμένα. Τα δύο σκιουράκια που είχαν πια μεγαλώσει διηγούνταν με περηφάνια στα δικά τους παιδιά τις νύχτες των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς πώς οι γονείς τους ξεσήκωσαν κάποτε όλα τα πλάσματα του δάσους και διώξαν τους πονηρούς και κακάσχημους κωνοφάγους. Και ο παππούς Βαγγέλης με τη γιαγιά Αλίκη, καθισμένοι κι’ αυτοί κοντά στο τζάκι που φεγγοβολούσε, σκέφτονταν πόσο σωστή ήταν τότε η απόφασή τους εκείνη. Όσο για τους κωνοφάγους, κανείς δεν άκουσε κάτι γι’ αυτούς μετά τη φυγή τους από το δάσος εκείνο. Γι’ αυτό και υπάρχουν σήμερα και θα υπάρχουν και στο μέλλον έλατα και πεύκα πάνω στη γη.

Για την αντιγραφή και μεταφορά:
Σαράντης Δημητριάδης


3 απαντήσεις στο “Η Αλίκη και οι κωνοφάγοι #skouries #saveEpirus”

  1. ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΩΝΟΦΑΓΩΝ (ΌΠΩς ΧΛΕΥΑΣΤΙΚΑ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΆΝΩ ΆΡΘΡΟ) ΕΙΝΑΙ ΣΥΝEIΔHΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ……. ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΩΝ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ ΠΟΥ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ……..
    ΟΙ ΚΩΝΟΦΑΓΟΙ ΜΕ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΠΟΣΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΡΑΦΟΥΝ.
    ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΕ ΑΤΟΜΑ Ή ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΆ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΚΑΙ ΧΕΡΣΑΙΟ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ, ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΟΡΥΚΤΩΝ ΠΟΡΩΝ, ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ & ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, ΠΛΟΥΤΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΕ ΞΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ, ΠΛΟΥΤΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ & ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΙΣΑΓΩΜΕΝΩΝ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ, ΠΛΟΥΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΞΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΓΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.

  2. Ως μεταφορέας του σχετικού (αληθινού) παραμυθιού, οφείλω μιαν απάντηση στο σχόλιο που έκανε τον κόπο να παραθέσει ο καθ’ όλα αξιότιμος, καταξιωμένος και με 40 χρόνια εμπειρία στην έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, Δρ. Ηλίας Κονοφάγος.
    Κατ’ αρχήν, από την σκιουροκοινωνία του δάσους του παραμυθιού αυτού πουθενά και καθόλου δεν διατυπώνονται ερωτήματα που ζητούν απάντηση από τον κ. Η. Κονοφάγο ή όποιον άλλο θεωρεί καθήκον του να συνηγορήσει υπέρ των εισβολέων κωνοφάγων. Όπως εξάλλου ούτε και οι κωνοφάγοι του παραμυθιού καταδέχτηκαν να απευθύνουν το οποιοδήποτε ερώτημα στην σκιουροκοινωνία, ούτε ζήτησαν την άδειά της, ούτε συζήτησαν το θέμα μαζί της πριν και κατά την απόβασή τους στο δάσος που έβαλαν στο μάτι για κωνοϋλοτόμηση. Καθόλου λοιπόν ερωτήματα παρά μόνο παράπονο, οργή και αποφασιστικότητα εξέφρασε η σκιουροκοινωνία, μαζί με όλη τη δασοκοινωνία, διαμαρτυρόμενη για την πλήρη αγνόηση από τους εισβολείς κωνοφάγους των επιθυμιών και των σχεδιασμών της ίδιας της δασοκοινωνίας και του δάσους-κατοικίας της από τους κωνοφάγους.
    Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω και επειδή ο αξιότιμος Δρ. Η. Κονοφάγος διατυπώνει εκείνος κάποια ερωτήματα, θα του απαντούσα ως εξής αν ήμουν σκίουρος με 40 χρόνια εμπειρία -ή αν είχα προγόνους ηπειρώτες, που μπορεί και να είχα, ποιος ξέρει:
    Η Ήπειρος ίσως να διαθέτει βαθειά στα σπλάχνα της υδρογονάνθρακες (πετρέλαιο ή φυσικό αέριο, «ορυκτό πλούτο» όπως το λέτε), σε ποσότητες σημαντικές ή όχι και υπό συνθήκες που να επιτρέπουν ή να μην επιτρέπουν την άντλησή τους. Αυτά δεν είναι βεβαιωμένα και μόνο ως υποθετικές εκτιμήσεις προβάλλονται. Εκείνο όμως που είναι απόλυτα βέβαιο είναι πως η Ήπειρος διαθέτει σημαντικότατο -ακόμα και με παγκόσμια κριτήρια- και μοναδικό για τη χώρα μας υπέργειο φυσικό και πολιτισμικό πλούτο, αειφορικό επιπλέον. Επειδή λοιπόν δεν αποκλείεται καθόλου, ενώ αντίθετα είναι πολύ πιθανό αυτός ο σημαντικός υπέργειος φυσικός και πολιτισμικός πλούτος να τεθεί υπό σοβαρή διακινδύνευση με την τυχόν προσπάθεια εξόρυξης και εκμετάλλευσης του άλλου, του αβέβαιου και μη αειφορικού ορυκτού πλούτου, χρειάζεται ως ελάχιστο και απολύτως απαραίτητο προαπαιτούμενο πριν την όποια προς τούτο ενέργεια να έχει προηγηθεί η πλήρης αποτίμηση (όχι βέβαια σε εκατομμύρια βαρέλια ούτε σε εκατομμύρια κυβικά μέτρα αλλά σε εκατομμύρια χρηματικής αξίας) του υπέργειου φυσικού και πολιτισμικού πλούτου της Ηπείρου.
    Καλείται λοιπόν ο κάθε ειδικός και με πάνω από 40 χρόνια εμπειρία στον τομέα του, πριν κάνει την οποιαδήποτε, αβέβαιη εξάλλου, εκτίμηση για το πόσα εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο ή πόσα εκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικό αέριο φαντάζεται ότι θα μπορούσε ίσως να αντλήσει από τα σπλάχνα της Ηπείρου, να αποτιμήσει πρώτα, αν μπορεί βέβαια, το πόσο ακριβώς αξίζουν τα βουνά της Ηπείρου όπως είναι σήμερα, ανέγγιχτα από γεωτρήσεις, αντλήσεις και μεταφορές υδρογονανθράκων: πόσο δηλαδή ο ίδιος «κόβει» με την 40 χρόνων έμπειρη ματιά του να αξίζουν τα δάση της, τα ποτάμια της, τα φαράγγια της, οι πηγές της, ο αέρας της, τα γεφύρια της, οι παραδοσιακοί οικισμοί της, η κτηνοτροφία της, τα βότανά της, τα μελίσσια της, οι προστατευόμενες περιοχές της, οι παραλίες της, οι ξενώνες της και η ζώσα παράδοσή της.
    Και αφού καταφέρει, αν καταφέρει, να τα αποτιμήσει όλα αυτά σωστά και υπεύθυνα, τότε να βγει και να ισχυριστεί αν έτσι έχει κρίνει, κυρίως απευθυνόμενος σε όλους εκείνους, ηπειρώτες την καταγωγή ή όχι που ζουν και δραστηριοποιούνται στην Ήπειρο, ότι με την 40 χρόνων εμπειρία του κόβει πως συμφέρει αυτά όλα να τα διακινδυνεύσουν προς χάριν της γεμάτης ρίσκα αναζήτησης και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στον τόπο τους. Της μη αειφορικής εκμετάλλευσής τους επί πλέον.
    Πριν από μια, όπως η παραπάνω, συγκεκριμένη αποτίμηση του υφιστάμενου φυσικού και πολιτισμικού πλούτου της Ηπείρου, ούτε η μακρινή ηπειρωτική καταγωγή, ούτε η 40χρονη εμπειρία, ούτε η στενή επαγγελματική σύνδεση με πετρελαϊκές εταιρείες βαφτίζουν οποιονδήποτε ως μόνο αρμόδιο να αποφαίνεται για το θέμα των χερσαίων γεωτρήσεων στην Ήπειρο, πέρα και πάνω κιόλας από την όποια σχετική γνώμη μιας πληροφορημένης, όπως θα έπρεπε, ηπειρωτικής κοινωνίας. Και όχι βέβαια μιας απληροφόρητης ηπειρωτικής κοινωνίας που σκοπίμως μέχρι τώρα κρατιόταν στο σκοτάδι για τα τεκταινόμενα.
    Και σε όποιον τυχόν πει πως ο διαθέσιμος φυσικός και πολιτισμικός πλούτος της Ηπείρου δεν υπήρξε μέχρι τώρα ικανός ώστε να την απογειώσει από την άσχημη σημερινή αναπτυξιακή της κατάσταση, θα αντιτείνω ότι το φταίξιμο γι’ αυτό δεν οφείλεται στη μειωμένη του αξία, αλλά στο ότι εκείνοι που θα όφειλαν να έχουν, δεν είχαν δυστυχώς ούτε την διορατικότητα, ούτε τις γνώσεις, ούτε και την ικανότητα ώστε να εκτιμήσουν σωστά και να αξιοποιήσουν όπως έπρεπε και όπως του αξίζει τον πλούτο αυτόν. Και αυτό ακριβώς ελπίζω και εύχομαι να έχει γίνει σήμερα απόλυτα κατανοητό από τους πολίτες της Ηπείρου. Γιατί αυτοί είναι που θα πρέπει να ορίσουν το μέλλον της, όπως βέβαια κατ’ επέκταση και το δικό τους μέλλον.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.