Το ταψί και το τάπας #skouries

Toυ Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ.

Οι τελευταίες αναρτήσεις στο antigold, με τις ωραίες φωτογραφίες του έτοιμου για βαθύ σκάψιμο ολοστρόγγυλου open pit των Σκουριών, μου θύμισαν έντονα εικόνες εκείνων των πλούσιων σε φαγώσιμα ελέη ταψιών που στέλναμε και παίρναμε από το φούρνο της γειτονιάς σε παλιές ξένοιστες Κυριακές και άλλες εορτάσιμες περιστάσεις.

Η αλήθεια είναι πως το επιστρεφόμενο τότε ταψί ήταν κατά τι ελαφρύτερο από εκείνο που παραδόθηκε στο φούρναρη. Ήταν βέβαια τα υγρά που λιγόστεψαν κατά το ψήσιμο, αλλά ήταν και η μεριδούλα που εθημικώ δικαίω αφαιρούσε ο φούρναρης από όλα τα ταψιά, εν μέρει επειδή έπρεπε να δοκιμάσει εμπειρικά πώς πάει το ψήσιμο, περισσότερο όμως για να πληρωθεί και σε είδος για τους κόπους του, εξασφαλίζοντας έτσι το εορταστικό φαϊ της δικής του οικογένειας.

Θα έλεγε κανείς λοιπόν πως από το ταψί του open pit που παραδώσαμε στην Ελληνικός Χρυσός, αναμένουμε να λείπει κάτι, έστω και αρκετό, μετά το ψήσιμο. Και εν πάση περιπτώσει να φάει και αυτή ασφαλώς αλλά να χορτάσουμε και εμείς. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν και περιμένουν οι περισσότεροι. Έλα όμως που τα πράγματα με τα ψησίματα και τα ψηστικά άλλαξαν στις μέρες μας. Και που όπως πάνε τα πράγματα η μεν Ελληνικός Χρυσός θα φάει όλο το ταψί, ενώ για όλους εμάς μόλις και μετά βίας και πολύ τσιγκούνικα θα εξοικονομηθεί ένα απλό τάπας.