Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ
Αγαπητέ συνάδελφε Νίκο Αρβανιτίδη,
Παρόλο που στα πλαίσια δημόσιων ανακοινώσεων και σχολίων έχουμε βρεθεί σε αντίπερα όχθες, και παρόλο που στη μία επίσης φορά που συνυπήρξαμε σε δημόσια ενημερωτική εκδήλωση -θυμάσαι φαντάζομαι- αναπτύξαμε εντελώς αντίθετα ο καθένας μας επιχειρήματα, δεν παύουμε να εμαστε συνάδελφοι γεωλόγοι και να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας περισσότερο απ’ ότι μας καταλαβαίνουν, και εμένα και εσένα, οι μη του συναφιού μας. Θα απευθυνθώ λοιπόν εδώ στο συνάδελφο γεωλόγο Νίκο Αρβανιτίδη με την απαραίτητη ευθύτητα και ειλικρίνεια που ταιριάζει σε επιστήμονες όταν συμβαίνει να διαφωνούν για κάποιο θέμα σχετικό με την επιστήμη τους, κάτι που και εγώ και εσύ ξέρουμε πόσο συνηθισμένο και θεμιτό είναι, αλλά επίσης και πόσο χρήσιμο για την πρόοδο τόσο της ίδιας της επιστήμης όσο και του αντίκτυπού της στις όποιες κοινωνικές της προεκτάσεις. Και το θέμα εν προκειμένω αφορά τα της μεταλλευτικής δραστηριότητας στην ανατολική Χαλκιδική.
Σπεύδω εκ προοιμίου να σου αναγνωρίσω τη μεγαλύτερη και πιο μακρόχρονη από τη δική μου προσωπική σου ενασχόληση με το θέμα και μάλιστα από θέση υπηρεσιακής ευθύνης. Κάτι που φυσικά σε κάνει ιδιαίτερα ευαίσθητο αλλά και περισσότερο εξαρτώμενο από την “ευτυχή” -κατά τη δική σου ασφαλώς εκτίμηση- κατάληξη σε ό,τι αφορά την “πλήρη εκμετάλλευση” του “κοιτασματολογικού δυναμικού” της περιοχής. Θεωρώ με άλλα λόγια πως επιθυμείς διακαώς την “ευτυχή” αυτή κατάληξη και -αν όχι κυρίως- πάντως ως μια προσωπική σου δικαίωση και καταξίωση -καταξίωση ενός έργου ζωής όπως ίσως το εκλαμβάνεις, παρόλο που και πριν από την δική σου συμβολή το κοιτασματολογικό δυναμικό της περιοχής ήταν πλήρως, αν δεν κάνω λάθος, γνωστό. Έναντι αυτών των δικών σου, εγώ πολύ λίγα σχετικά έχω να αντιπαραθέσω.
Εκείνο το οποίο όμως, πέρα από τη δική σου ή τη δική μου συμβολή και τις δικές μας επιθυμίες παραμένει ως ερώτημα είναι το τι συνιστά “ευτυχή κατάληξη” στο θέμα (ποιά είναι με άλλα λόγια η βέλτιστη λύση του). Και λέγοντας “βέλτιστη λύση” θα συμφωνήσουμε πιστεύω πως εννοούμε την καλύτερη δυνατή για το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον από οικονομική άποψη, όπως και την καλύτερη δυνατή για την τοπική κοινωνία από κάθε άποψη, συμπεριλαμβανομένης και της προστασίας του τοπικού φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.
Σε ό,τι αφορά το από ευρύτερη οικονομική άποψη δημόσιο συμφέρον θα ανατρέξω σε δικό σου δημοσίευμα της 1 Απριλίου 2016 με τίτλο: “Δημόσιο συμφέρον σημαίνει ολοκληρωμένη κεφαλαιοποίηση της πλουτοπαραγωγικής αξίας”
http://greenminerals.blogspot.
Εκεί διαβάζω τα εξής δικά σου:
“Διαβάζοντας λοιπόν τις δηλώσεις των δύο πλευρών το πρώτο ερώτημα που τίθεται και η αρχική απορία που δημιουργείται είναι αν τελικά η κατάληξη θα είναι η δυνητική αλλοίωση του αρχικού/υφιστάμενου επενδυτικού σχεδίου και έργου, με κίνδυνο να γίνει «μισή δουλειά», κάτι που ίσως βολεύει τόσο στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, όσο και στο επιχειρηματικό σκέλος με την εταιρία να βλέπει την ευκαιρία να ανακάμψει, να θέλει να κερδίσει το χαμένο οικονομικό έδαφος και τελικά να παραμείνει «ζωντανή» στο συγκεκριμένο επενδυτικό παιχνίδι, με πιο συντηρητικούς, αλλά σίγουρα ασφαλείς κερδοσκοπικούς όρους.”
Και λίγο παρακάτω διαβάζω τα εξής επίσης:
“η αναπτυξιακή βιωσιμότητα και η συνολική αξία της συγκεκριμένης επένδυσης συνδέεται και συναρτάται με την ολοκληρωμένη μεταλλευτική και μεταλλουργική αξιοποίηση και των τριών “επί του παρόντος” κοιτασμάτων της περιοχής. Των δύο βασικών (μολύβδου-ψευδαργύρου) και πολύτιμων (χρυσού-αργύρου) μετάλλων στην Ολυμπιάδα και το Στρατώνι, και του ενός χαλκού-χρυσού στις Σκουριές. Η πρόσθετη σε κάθε περίπτωση αξία προκύπτει από την καθετοποιημένη παραγωγική λειτουργία που μέσα από την συνεχή κοιτασματολογική έρευνα, την εξορυκτική δραστηριότα, τον εμπλουτισμό και την μεταλλουργία οδηγεί σε συμπυκνώματα σφαλερίτη και γαληνίτη, και μεταλλικά προϊόντα χαλκού και χρυσού. Οποιαδήποτε απόκλιση από το συγκεκριμένο μοντέλο εκμετάλλευσης αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος από την περιεχόμενη μεταλλευτική αξία του βεβαιωμένου πλουτοπαραγωγικού δυναμικού και λειτουργεί σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος, των προσδοκιών του ελληνικού λαού, της δημιουργίας πρόσθετων θέσεων απασχόλησης και της ευρύτερης κοινωνικό-οικονομικής σταθερότητας.”
Αν υποθέσουμε πως αυτά που υποστηρίζεις παραπάνω συνιστούν σε ο,τι αφορά το δημόσιο συμφέρον τη βέλτιστη λύση -στην πραγματικότητα τη μόνη και αποκλειστική με βάση την οποία δόθηκε η αδειοδότηση για την προχώρηση της επένδυσης- είναι λογικό να υποθέσω, και δεν έχω κάποιο λόγο να το αμφισβητήσω, πως θα εξακολουθήσεις να τα υποστηρίζεις το ίδιο επίμονα ακόμα και στην περίπτωση που πάει να γίνει “μισή δουλειά” επί του θέματος, στην περίπτωση δηλαδή που υπάρξει “αλλοίωση του αρχικού/υφιστάμενου επενδυτικού σχεδίου και έργου”. Πέραν αυτών όμως, στον παρόντα χρόνο, οφείλεις θεωρώ ένα δικό σου σχόλιο επί της εξής δήλωσης του Paul Wright (CEO και προέδρου της Eldorado Gold) στις 5/4/2015:
“Προσπαθούμε, όπως κάθε επιχείρηση και κάθε φυσικό πρόσωπο, να ελαχιστοποιήσουμε με νόμιμα μέσα τους φόρους που θα κληθούμε να πληρώσουμε. Το 2017 όταν, εκτός απροόπτου, καταγράψει για πρώτη φορά κέρδη η Ελληνικός Χρυσός θα φανούν τα οφέλη που θα δρέψει από την ολλανδική φορολογική τεχνογνωσία.”.
Είναι, αναρωτιέμαι εγώ, αυτή η “ολλανδική τεχνογνωσία” ενταγμένη στο πλαίσιο της “βελτιστης λύσης” για το ελληνικό δημόσιο; Βέβαια, όταν γινόταν αυτή η δήλωση οι φορολογικές τεχνογνωσίες τύπου Ολλανδίας-Barbados και Παναμά δεν ήταν ευρύτερα γνωστές και η όποια αναφορά σε αυτές δεν προκαλούσε γενική ανατριχίλα -ή ίσως αυτοί που κάνανε τέτοιες αναφορές γράφανε στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις δικές μας σχετικές επί του θέματος ανατριχίλες. Με την ευκαιρία να παραθέσω εδώ και κάποιο σχετικο δημοσίευμα:
http://www.pressprogress.ca/co
Σε ό,τι αφορά τα θέματα φυσικού περιβάλλοντος δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε βέβαια πως εκείνο που οφείλεται να διαφυλαχθεί, επί θυσία κάθε άλλου εν δυνάμει αξιοποιήσιμου πόρου και κάθε προσωπικής του οποιαδήποτε δικαίωσης, είναι η ποσοτική επάρκεια και η ποιότητα του πόσιμου νερού στην περιοχή, του πολιτιμότερου πόρου επιβίωσης και όχι απλά διαβίωσης σε μια χώρα που πλήττεται από λειψυδρία και απειλείται με ερημοποίηση, όπως η δική μας χώρα -θα το έχεις υπόψη σου φαντάζομαι.
Επ’ αυτού λοιπόν (επί της διασφάλισης της ποσοτικής επάρκειας αλλά και προστασίας της ποιότητας του νερού στην περιοχή δηλαδή) επίτρεψέ μου να διατηρώ τις σχετικές μου ανησυχίες και ενστάσεις. Διότι, κατ’ αναλογία με το δικό σου: “Ο “επιφανειακός” και ” μικρός” Ζεπκος δεν είναι παρά μόνο μία μικρογραφία του μεταλλογενετικου συστήματος που έδωσε το πλούσιο σε χρυσό, άργυρο, μόλυβδο, ψευδάργυρο και χαλκό, κοίτασμα Ολυμπιάδας.”, φράση που υπάρχει στο πρόσφατό σου δημοσίευμα:
http://greenminerals.blogspot.
θα τολμούσα και εγώ να ισχυριστώ πως οι επιφανειακές και (καθόλου βέβαια μικρές) παραβάσεις περιβαλλοντικών όρων που συνιστούν κίνδυνο ρύπανσης των υπόγειων νερών τις οποίες διαπίστωσαν οι επιθεωρητές περιβάλλοντος στα εργοτάξια Μαύρων Πετρών και Ολυμπιάδας, δεν είναι παρά μικρογραφίες ενός ευρύτερου συστήματος περιβαλλοντικής ρύπανσης στις περιοχές αυτές. Είναι και στην περίπτωση αυτή “σα να διαβάζει κανείς βουλωμένο γράμμα”. Επειδή επιπρόσθετα οι υπό Καναδική εποπτεία εταιρείες εξόρυξης παγκοσμίως δεν φημίζονται ιδιαίτερα σε ότι αφορά την προσήλωσή τους στην προστασία του περιβάλλοντος. Δες για παράδειγμα:
http://www.mining.com/web/d-gr
Επανερχόμενος στο προαναφερθέν πρόσφατο δημοσίευμά σου διαπιστώνω τον σχεδόν ερωτικό επιστημονικό σου ενθουσιασμό καθώς περιγράφεις τις μεταλλογενετικές διεργασίες που οδήγησαν “από τις μεταλλοφορίες του χθές στα πλούσια κοιτάσματα του σήμερα”. Μόνο που ο ένθερμα επιστημονικός ενθουσιασμός από μόνος του δεν είναι στοιχείο αντικειμενικότητας, ενίοτε δε εμποδίζει παρά βοηθάει στην καθαρή εκτίμηση των πραγμάτων όπως και στην εκλαϊκευση της επιστημονικής επιχειρηματολογίας. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως οι περισσότεροι που διάβασαν το άρθρο σου αυτό, εκτός από κάποιους γεωλόγους μεταξύ τους, ελάχιστα θα μπόρεσαν να κατανοήσουν από το περιεχόμενό του. Κυρίως δεν θα κατανόησαν οτι τα εμπλουτισμένα σε μεταλλικά στοιχεία διαλύματα που διαποτίζουν και μετασωματώνουν τα ανθρακικά πετρώματα σε κοιτάσματα τύπου Ολυμπιάδας τα μετατρέπουν -τα ανθρακικά αυτά πετρώματα δηλαδή- από αποθήκες και παρόχους του καθαρότερου υπόγειου νερού σε αποθήκες και παρόχους δηλητηριωδών διαλυμάτων. Σ’ αυτό δεν φταίει βέβαια ο άνθρωπος, ως φυσική όμως διεργασία, παρόλο που είναι ενδιαφέρουσα και έχει ασφαλώς και ένα θετικό οικονομικό αντίκρυσμα λόγω της συγκέντρωσης των μεταλλικών στοιχείων, δεν είναι βέβαια και για εκστασιακό θαυμασμό, μιας και λειτουργεί και ως καταστροφέας της ποιότητας των υπόγειων νερών, ιδίως όταν συνδυάζεται με εξορυκτικές δραστηριότητες. Αυτήν την αρνητική πλευρά τέτοιων κοιτασμάτων τύπου Ολυμπιάδας δεν βλέπω να την επεπισημαίνεις στο άρθρο σου.
Θα ήθελα με την ευκαιρία αυτής μας της επικοινωνίας να επισημάνω οτι η συνεχής επίκληση και από μέρους σου μιας “θαυμαστής” συνέχειας της μεταλλευτικής δράσης στην περιοχή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δεν μπορεί από μόνη της να καταλήγει στο συμπερασμα της οπωσδήποτε συνέχισης της μεταλλευτικής δράσης στην ίδια περιοχή και στο μέλλον. Οι κλίμακες των επεμβάσεων του τότε και του τώρα δεν είναι κατά κανένα τρόπο συγκρίσιμες. Οι σημερινές χημικές επεξεργασίες των εξορυγμάτων και η κατάληξη πολλών τοξικών ουσιών στα απόβλητα δεν έχουν το όποιο παράλληλό τους στο παρελθόν. Η συνειδητοποίηση των προβλημάτων δημόσιας υγείας ήταν τότε σχεδόν μηδενική, όπως και η προ παντός άλλου υποχρέωση προστασίας της από την πολιτεία. Τέλος, το οικονομικό όφελος από τη μεταλλευτική δραστηριότητα δεν καταλήγει σήμερα, όπως κατέληγε στο παρελθόν, όλο στα δημόσια ταμεία της χώρας -για να μην πω πως σήμερα ψίχουλα μόνο καταλήγουν εκεί.
Ούτε όμως και η τόσο πολύ προβαλλόμενη -και από εσένα- παγκόσμια ανάγκη για μέταλλα είναι από μόνη της ικανή και αναγκαία συνθήκη που επιβάλλει τις εξορύξεις στην ανατολική Χαλκιδική. Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε ανάγκη σε αυτήν και σε ανάλογες περιπτώσεις να λαμβάνεται υπόψη και να εξετάζεται (υποτίθεται) σοβαρά κατά τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και η εκδοχή της μηδενικής λύσης -της μη εξόρυξης δηλαδή. Θα αρκούσε η διαπίστωση της αξιοποιησιμότητας των κοιτασμάτων και ουδέν πέραν αυτού. Άλλο βέβαια αν στην πράξη η μηδενική εκδοχή μόνο κατ’ επίφαση εξετάζεται, ενώ στην ουσία η όλη προσπάθεια των μελετητών, που εργάζονται βέβαια υπέρ των συμφερόντων των εξορυκτικών εταιρειών που τους πληρώνει, επικεντρώνεται στο πώς θα υποτιμήσουν όλες τις παραμέτρους που συνηγορούν υπέρ της μηδενικής λύσης και αντίστοιχα πώς θα υπερτονίσουν τις άλλες εκείνες που υποστηρίζουν την εξόρυξη.
Θα ήθελα αγαπητέ συνάδελφε να θίξω και ένα άλλο θέμα. Εκείνο που αφορά την πιθανότητα ενός από τη μεριά της εταιρείας μονόπλευρου τερματισμού της μεταλλευτικής δράσης στην περιοχή και αποχώρησής της πριν τον προβλεπόμενο χρόνο -για οποιουσδήποτε λόγους. Θα ήθελα να ρωτήσω κατά πόσο εσύ θεωρείς οτι σε μια τέτοια περίπτωση, υποθετική αλλά όχι απίθανη, θα είμαστε εμείς, μόνοι μας πια με μόνο τα ελάχιστα εκατομμύρια της κατατεθείσας από την εταιρεία εγγύησης, ικανοί να καλύψουμε τις ανοικτές περιβαλλοντικές πληγές που θα μας μείνουν τότε αμανάτι; Και θα ξέρεις φαντάζομαι πως οι εξορυκτικές εταιρείες, χωρίς να το δείχνουν φανερά, έχουν πολλούς τρόπους να εγκαταλείπουν τα κάποτε μεγαλεπίβολα σχέδιά τους στο παραπέντε του χρόνου που τα σχέδια αυτά αρχίζουν να αλλάζουν πρόσημο και να γίνονται οικονομικά ασύμφορα -μερικές φορές π.χ. πουλώντας υπερτιμημένα τα assets τους σε αδύναμες οικονομικά θυγατρικές τους ή απ’ ευθείας στο δημόσιο των χωρών από όπου αποχωρούν -κέρδη δηλαδή και όταν στρίβουν δια του αρραβώνα. Οι εξορυκτικές εταιρείες δεν επανδρώνονται βλέπεις από αγγέλους. Υπάρχουν σχετικά παραδείγματα:
http://www.mining.com/eldorado
Ενώ αγαπητέ συνάδελφε ήμουν έτοιμος να κλείσω εδώ αυτή μου την επικοινωνία μαζί σου, έπεσα πάνω στο πιο πρόσφατό σου δημοσίευμα με τίτλο: “Μεταλλοφόρες “Σκουριές” στην επιφάνεια, χαλκός σαν χρυσός στο βάθος”.
http://greenminerals.blogspot.
όπου επισημαίνεις την ομοιότητα του κοιτάσματος των Σκουριών με εκείνα των Assarel και Elatsite στη Βουλγαρία, με το Bucim στη FYROM, με το Bor στη Σερβία και με το Aitik στη Σουηδία. Και όπου καταλήγεις με το εξής όραμά σου: “η περίπτωση των Σκουριών ανοίγει το μεταλλευτικό δρόμο για τα ανάλογα μεταλλοφόρα συστήματα Γερακαριού, Βάθης και Ποντοκερασιάς στο Κιλκίς.”
Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα είναι η μελλοντική εικόνα μιας ελληνικής μεταλλευτικής ζώνης στην κεντρική Μακεδονία, ζώνης της οποίας η Θεσσαλονίκη θα είναι το κεντρικό σημείο, περιβαλλόμενο από μεταλλεία τύπου Σκουριών, όπως αυτά που ανέφερες. Προσέφυγα λοιπόν στο διαδίκτυο και μεταφέρω εδώ τις εικόνες τους.
https://mining-atlas.com/opera
https://mining-atlas.com/opera
http://www.maplandia.com/maced
https://mining-atlas.com/opera
https://mining-atlas.com/opera
Για το μεταλλείο Aitik, το διαμάντι από τη σειρά των παραπάνω, έστω και αυτό το video:
(Όποιος ενδιαφέρεται να πάρει μια ιδέα για το πώς θα μοιάζει στο σχεδιαζόμενο μέλλον η μεταλλευτική ζώνη κεντρικής Μακαδονίας μπορεί να κάνει ένα κολάζ αυτών των εικόνων και να τις τοποθετήσει σε σειρά από την ανατολική Χαλκιδική μέχρι βόρεια του Κιλκίς. Κάπως έτσι θα είναι ο “μεταλλευτικός δρόμος” που θα ανοίξουν οι Σκουριές. Που θα είναι ένας μόνο από πολλούς. Επειδή για τη βόρεια Ελλάδα σχεδιάζεται ένα πυκνό δίκτυο από παρόμοιους δρόμους.)
με συναδελφικούς χαιρετισμούς Νίκο.
Σαράντης Δημητριάδης
Υ.Γ. Σήμερα που γράφω τα παραπάνω είναι “η ημέρα της μητέρας”. Και μούρχεται στο νου πως η γη είναι η κοινή μητέρα όλων μας. Και σκέπτομαι πως τη μάνα μας μπορούμε είτε να την περιποιούμαστε μέχρι τα βαθειά γεράματά της, είτε να την κατεβάσουμε στο πεζοδρόμιο, είτε να τη σφάξουμε και να πουλήσουμε τα όργανά της. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε οικονομική ζημία. Στις άλλες δύο οικονομικό όφελος. Καμιά φορά και μεγάλο, αν βαστιέται καλά.
2 απαντήσεις στο “Από γεωλόγο προς γεωλόγο #skouries”
…ΝΑ ΠΑΕΙ O ΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣ ΘΕΩΔΟΡΑΚΟΠΥΛΟΣ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΙΣΟΥΝ ΣΤΗΝ Μ.ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ.ΝΑ ΦΤIΑΞΟΥΝΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΞΟΧΙΚΗ ΒΙΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΤΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗ. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ!!
ΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ!!!!!!!
…ΑΛΛΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΓΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΖΩΗ.
Μία επένδυση κεφαλαίου, για να είναι πραγματική επένδυση – επί και ένδυση, ένδυση επί του ήδη υπάρχοντος – δηλαδή ένδυση του υπάρχοντος και όχι απέκδυση και μείωση μέχρι μερικής η και ολικής καταστροφής του, πρέπει πέρα από τα κέρδη του επενδυτή, να επιφέρει τουλάχιστον ένα αντίστοιχο ισοβαρές αντιστάθμισμα συνολικής κοινωνικής ωφέλειας. Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει αυτή η κοινωνική ωφέλεια να μην έχει μόνο επιφανειακά και προσωρινά χαρακτηριστικά, καθώς όλες οι παρόμοιες περιπτώσεις συνοδεύονται συνήθως από βαριές μεσοπρόθεσμες απώλειες, για να καταλήξουν σχεδόν πάντα σε μακροπρόθεσμες και μόνιμες κοινωνικές βλάβες.
Αντίθετα με αυτή την λογική, η απατηλή επένδυση της Ελντοράντο Γκόλντ, όχι μονό δεν επιφέρει κανένα ανάλογο αντισταθμιστικό κοινωνικό όφελος, όχι μονό είναι απαγορευτική για οποιαδήποτε άλλου είδους επένδυση στην περιοχή, άλλα ουσιαστικά απαλλοτριώνει και όλες τις ήδη υπάρχουσες επενδύσεις σε άλλους τομείς, αφού απαξιώνει την υλική βάση κάθε ανάπτυξης (τους), το φυσικό περιβάλλον, που από βιότοπος οδηγείται να καταντήσει νεκρός χώρος, με μία και μονή προοπτική, αυτήν της ερημοποίησης.
Εξετάζοντάς την ως «επένδυση», γίνεται από την αρχή εμφανές, ότι δεν πρόκειται για μια καθεαυτό Καπιταλιστική επένδυση, αλλά για μια «επένδυση» στην Καταστροφή, καθώς συνιστά αφεαυτής την απειλή μόνιμης κοινωνικής βλάβης και καταστροφής. Εδώ έχουμε να κάνουμε προοπτικά με μία καθολική κοινωνική από – επένδυση, μία από – επένδυση της κοινωνίας από τον εαυτό της καταρχήν, ένα πλήγμα εναντία στην ίδια την κοινωνία ως καθεαυτής αξίας, μια αποκλειστικά κερδοσκοπική επίθεση ενάντια στις ίδιες τις φυσικές προϋποθέσεις της ύπαρξης της Ανθρώπινης Κοινωνίας.
Πρόκειται για την υποκατάσταση του ανθρώπου από έναν πολλαπλού τύπου αγριάνθρωπο, που ριζώνει στην βάση του μεγάλου Πολυεθνικού Μονοπωλιακού Κεφαλαίου, αναπτύσσει κορμό στις απάτριδες «Εθνικές» πλουτοκρατικές Κυβερνήσεις, διακλαδίζεται στις διεφθαρμένες Κρατικές Υπηρεσίες και τα φασιστοειδή Καθεστωτικά Σώματα Καταστολής, και συνεπικουρούμενο από τους λογάδες και γραφιάδες των ΜΜΕ, «καρποφορεί» με εξαγορές, δωροδοκίες, ύβρεις, δακρυγόνα, χημικά, ξυλοδαρμούς και ενίοτε και δολοφονίες, για να καταλήξει στην από – ανθρωποποίηση και τον θάνατο της κοινωνίας, που είναι η συνεπής και η μόνη δυνατή κατάληξη κάθε αντικοινωνικής «επένδυσης» του Πολυεθνικού κεφαλαίου, αφού οι προδιαγραφές της σχεδιάζονται με αποκλειστικό και μόνο κριτήριο το μέγιστο οικονομικό κέρδος, απαλείφοντας κάθε βασική και θεμελιώδη κοινωνική παράμετρο.
Η αναζήτηση για ένα νεκρό και άχρηστο μέταλλο, που στην εποχή μας δεν έχει καμία ουσιαστικά αναντικατάστατη ωφέλιμη χρήση, πέρα από αυτήν του αποθησαυρισμού, έρχεται να σκοτώσει την ίδια την ζωή, σε κάθε μορφή της. Στην περίπτωσή μας μάλιστα, πρόκειται για μια αρκετά δαπανηρή αναζήτηση, λόγω της αραιής περιεκτικότητας του μεταλλεύματος, που δεν θα άξιζε τον κόπο μήτε καν κερδοσκοπικής «αξιοποίησης», αν δεν υπήρχε η δυνατότητα της μετακύλησης του κόστους της στην Κοινωνική ζωή και την Φύση.
Ο μόνος λόγος που θεωρούν κάποιοι ωφέλιμη την επένδυση αυτή, δεν είναι ότι είναι συνολικά μεγαλύτερης αξίας από τις άλλες επενδύσεις που έχουν γίνει στην περιοχή, ούτε ότι είναι μεγαλύτερη από κάθε δυνατή μελλοντική επένδυση, άλλα ότι είναι μία επένδυση του Πολυεθνικού Κεφαλαίου. Και αυτό πάρα το ότι ακριβώς αυτή η επένδυση απαξιώνει όλες τις άλλες επενδύσεις που έγιναν ή και θα μπορούσαν να γίνουν, και που αθροιστικά την υπερβαίνουν κατά πολύ, τόσο κεφαλαιουχικά, όσο και από άποψή δυνατοτήτων απασχόλησης και κερδών.
Για ορισμένους και το παραμικρό κέρδος του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, αξίζει περισσότερο από το συνολικότερο κέρδος της κοινωνίας, περιλαμβανομένων των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, όπως πχ των τουριστικών και συναφών τους εν γένει.
Έχοντας ήδη ζήσει τις βάρβαρες επιδρομές των σωμάτων καταστολής του Κρατικού – Καθεστωτικού – Κυβερνητικού υπόκοσμου, είναι λογικό να αναρωτιόμαστε αν η εμμονή στην «αξιοποίηση» μίας τέτοιας φυσικής – κοινωνικής απαξίωσης πρέπει να μας δημιουργεί και μία προσθετή απορία, για το αν εδώ πρόκειται μονό για τον χρυσό, η αν πίσω από αυτήν την εκμετάλλευση υποκρύπτεται κάτι άλλο, ακόμα πιο κερδοφόρο, όπως πχ η κρύφια εξόρυξη και εξαγωγή κάποιου άλλου σπάνιου και υπέρ πολύτιμου μεταλλεύματος, το θάψιμο επικίνδυνων χημικών ή ραδιενεργών υλικών, μία στρατιωτική εγκατάσταση κτλ.
Η Εθνική γη είναι ο ζωτικός χώρος του Έθνους, της Εθνικής Κοινωνίας. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει Κοινωνική και άρα ούτε Εθνική ζωή. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος ισοδυναμεί με την θανατική καταδίκη της Κοινωνίας, του Έθνους. Οι μεταμοντέρνοι «εθνικόφρονες», ταγοί ενός Οικονομίστικου «εθνικισμού» για μία τάχα Εθνική «ανάπτυξη», στην πραγματικότητα είναι εχθροί του Έθνους, τόσο ως προς τις κοινωνικά ουσιαστικές, όσο και τις φυσικές προϋποθέσεις της ύπαρξης του. Ο δωσιλογισμός τους δεν είναι διάφορος από τον προγονικό τους παρά μόνο στο ότι επικαλείται πρωταρχικά το οικονομικό αντί του Πολιτικού και Κοινωνού στοιχείου και γίνεται εμφανέστατος στην περίπτωση της Ελντοράντο Γκόλντ, που δεν προσωποποιεί μία απλή Οικονομική δύναμη Κοινωνικής και Πολιτικής Κατοχής, αφού δεν αρκείται μόνο στην Οικονομική Κατοχή επί του Έθνους, άλλα επεκτείνει την αρμοδιότητα της μέχρι και της ολικής αφαίμαξης όλων των πηγών βιοδυναμικής στην Κατοχική της επικράτεια. Η Εθνοκοινωνική καταστροφή που επιφέρουν οι δραστηριότητες αυτής της εγκληματικής εταιρείας, καθιστούν την ίδια και τους κακοποιούς εγχώριους συνεργάτες και υποστηρικτές της, χειρότερους εχθρούς του Έθνους από τους προηγηθέντες της, Οθωμανούς και Ναζί.
Καθόλου περίεργο που αυτός ο εκσυγχρονισμένος δωσιλογισμός, διεξάγει τον Ιδεολογικό του πόλεμο εναντίον του Έθνους με πεπαλαιωμένο Ιδεολογικό εξοπλισμό και ληγμένα πυρομαχικά, επικαλούμενος την απαρχαιωμένη πατρογονική του «θεωρία» των «Δύο Άκρων», καθώς βρίσκεται σε κατάσταση καθολικής κοινωνικής χρεωκοπίας και δεν αδυνατεί να προμηθευτεί ή να κατασκευάσει νέα οπλικά συστήματα. Ας έχουν γνώσιν οι φύλακες : «Το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι λίγο πριν να ξημερώσει» ….
Μένει στον χρόνο να μας αποδείξει ξανά ότι ίσως ο μόνος δυνατός δρόμος για την επιβίωση του Λαού και του Έθνους να είναι αυτός που μας υποδεικνύει από τον Κάκαβο το περιπλανώμενο κι ανυπότακτο πνεύμα του Παπαγιώργη. Ίσως τότε, κάτω από την ασφυκτική πίεση της ειμαρμένης, οι Σκουριές να γίνουν το νέο Αρκάδι που θα φωτίσει το Λαοκρατικό πεπρωμένο του Έθνους.
«Ένας Κομμουνιστής Ήλιος, αγρυπνά στο τέλος της κάθε νύχτας».
Ν.Δ.ΣΤΕΦΑΝΗΣ