Έργα και ημέρες μιας “υποδειγματικής εταιρείας” – και κάποια άλλα συναφή #skouries


Toυ Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας Α.Π.Θ. Κείμενο βασισμένο στην εισήγηση στην εκδήλωση «Σκουριές: Αποκάλυψη Τώρα», την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων. Περιεκτικό  και εξαιρετικό.

F3412A9A5688C67C8B7C2008D60B5CF2

Εισαγωγική ιστορική αναδρομή:

9-12-2003: Η σύλληψη. Δράστης: Δ. Κούτρας (λέγε με ΑΚΤΟΡΑ) -με διαθέσιμο για την πράξη εταιρικό κεφάλαιο (βιβλιάριο απόρων κορασίδων) 60.000 ευρώ-.

Κυοφορία δύο μόνο ημερών (παγκόσμιο ρεκόρ).

11-12-2003: Η γέννηση του βρέφους θαύματος. Καταγεγραμμένη αυθημερόν στην εφημερίδα της κυβερνήσεως.

12-12-2003: Το βρέφος θαύμα με ματωμένο ακόμα τον αφαλό αναλαμβάνει αμέσως δράση με την υποστήριξη του προωθήσαντος την γέννησή του μαιευτήρος Χρ. Πάχτα.

Οι πρώτες και καθοριστικές δράσεις του βρέφους.

Επίθεση επί της πονόψυχης θεραπαινίδας του:

Μεταβίβαση (ξεπούλημα) την 12-12-2003 από το ελληνικό Δημόσιο προς την Ελληνικός Χρυσός (το προαναφερθέν βρέφος) περιουσίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ έναντι μόλις έντεκα εκατομμυρίων ευρώ (=30 αργύρια). Ουδεμία έκτοτε πράξη ουδενός ανάλογη με εκείνη του Ισκαριώτη.

Καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για αυτήν την εξαιρετικά υποτιμημένη και ευνοϊκή προς την Ε.Χ. μεταβίβαση (την παράνομη ενίσχυση όπως χαρακτηρίστηκε) και επιδίκαση επιστροφής 15 εκατομ. ευρώ (συν τόκους) από την Ε.Χ. προς το Ελληνικό Δημόσιο (ποσό συμβολικό και μόνο σε σχέση με το μέγεθος της αξίας των μεταβιβασθέντων).

Προσφυγή του Ελληνικού Δημοσίου …κατά της απόφασης αυτής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου !!!! (με αίτημα δηλαδή από πλευράς Ελλάδας τη μη επιστροφή των 15 εκατομ. ευρώ από την Ε.Χ. προς το Ελληνικό Δημόσιο !!!).

Συμμόρφωση τελικά από μέρους του Ελληνικού Δημοσίου και …αποδοχή της επιστροφής από την Ε.Χ. των 15 εκατομ. ευρώ (23 εκατομ. μαζί με τους τόκους) ύστερα και από μια δεύτερη απορριπτική επί του ελληνικού αιτήματος και αναγκαστικά εκτελεστή πλέον απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

Η επόμενη ενέργεια του ταχύτατα ενηλικιωθέντος βουλιμικού βρέφους (που μετά από κάποιες προσπάθειες βρήκε τελικά και τον στοργικό Godfather του, την Eldorado Gold):

Η σύνταξη και υποβολή για περιβαλλοντική έγκριση μιας “υποδειγματικής και πληρέστατης” ΜΠΕ.

Που συντάχθηκε χωρίς να έχει προϋπάρξει καμία διαβούλευση με την τοπική κοινωνία.

Που την αμφισβήτησαν το ΑΠΘ -επιτροπή περιβάλλοντος- και επιστημονικοί φορείς (μεταξύ τους και το παράρτημα βορείου Ελλάδος του Τεχνικού Επιμελητηρίου).

Την οποία αρνιόταν παρά τις πιέσεις να εγκρίνει η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη.

Και η οποία ΜΠΕ εγκρίθηκε μόνον τότε και αμέσως μόλις η παραπάνω υπουργός αντικαταστάθηκε και στη θέση της ανέλαβε υπουργός Περιβάλλοντος ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Της οποίας ΜΠΕ οι πολλές ατέλειες, οι ανακρίβειες και τα αδιέξοδα αποκαλύπτονται σταδιακά: με την εξέλιξη των έργων και με τους λίγους ελέγχους που έχουν γίνει στα εργοτάξια της Ε.Χ. τα τελευταία χρόνια, τα πορίσματα των οποίων μόλις πρόσφατα βγήκαν στο φως της δημοσιότητας μετά την πολύχρονη απόκρυψή τους σε συρτάρια του Υπουργείου Περιβάλλοντος).

Η φούσκα της Μεταλλουργίας και η …“βέλτιστη τεχνική” του Flash Smelting (ακαριαίας τήξης), όπως αυτή χαρακτηρίστηκε στη ΜΠΕ και όπως με άνεση και αμάσητη την υιοθέτησε το ΣτΕ.

Η μεταλλουργία και η μέθοδος flash smelting προβλήθηκαν ως το μεγάλο όφελος που θα προέκυπτε για την ελληνική οικονομία (εντόπια παραγωγή καθαρών μετάλλων) από την επενδυτική πρόταση της Ε.Χ. Αποτέλεσαν την αποφασιστική συνηγορία υπέρ της περιβαλλοντικής έγκρισης του επενδυτικού σχεδίου της Ε.Χ. Στην πραγματικότητα είναι η αχίλλεια φτέρνα του: μια υπερδιογκωμένη φούσκα γεμάτη αρσενικό που με χίλια ζόρια κρατιέται ακόμη πριν το αναπόφευκτο σκάσιμό της.

Το ανεφάρμοστο της μεθόδου flash smelting στα συγκεκριμένα να χρησιμοποιηθούν μίγματα μεταλλευμάτων από Σκουριές και Ολυμπιάδα οφείλεται στην εξαιρετικά υψηλή περιεκτικότητα του μίγματος αυτού σε αρσενικό: ~10% As, έναντι του παγκοσμίως ανώτερου αποδεκτού ορίου 0,3% As (με ανοχές έως 0,5% κατά το μέγιστο) για εφαρμογή αυτής της μεθόδου.

Οι πάνω από 30 φορές υψηλότερες του επιτρεπτού ορίου περιεκτικότητες του τοξικότατου αρσενικού στο προβλεπόμενο μίγμα τροφοδοσίας του σχεδιαζόμενου εργοστασίου μεταλλουργίας της Ε.Χ. συνιστούν τεράστια απειλή για τη δημόσια υγεία και θα έπρεπε εξαρχής και χωρίς δεύτερη σκέψη να έχουν αποκλείσει από την αδειοδότηση τη χρήση αυτής της μεθόδου, ειδικότερα για τους εξής λόγους:

Το τοξικότατο αρσενικό του μίγματος τροφοδοσίας θα εξαερώνεται σχεδόν άμεσα με την εισαγωγή του στον μεταλλουργικό κλίβανο του flash smelting. Ο εντελώς απαραίτητος στη συνέχεια πλήρης αποκλεισμός της διαφυγής του εξαερωμένου αρσενικού στην ατμόσφαιρα, η ανάγκη δέσμευσής του σε μια εντελώς αδρανή στερεά μορφή και η απόρριψη της τελευταίας σε αποθέτη που θα εξασφαλίζει τον εις το διηνεκές αποκλεισμό του αρσενικού από το ενδεχόμενο επανεισόδου του σε υπόγεια νερά, στο έδαφος ή στον αέρα, είναι μια τεχνικά εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.

Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που το ανώτερο θεωρούμενο ως περιβαλλοντικά ανεκτό όριο περιεκτικότητας σε αρσενικό μεταλλευτικών μιγμάτων που υφίστανται επεξεργασία με τη μέθοδο flash smelting έχει τεθεί παγκοσμίως εκ των πραγμάτων σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές.

Μπορεί λοιπόν να φανταστεί κανείς ότι είναι πρακτικά ανέφικτο να υπάρξει μία ενός βήματος μεταλλουργική επεξεργασία που θα μπορεί με ασφάλεια να επεξεργαστεί μεταλλευτικά μίγματα με περιεκτικότητες σε αρσενικό 30 φορές πάνω από το παγκοσμίως αποδεκτό όριο ασφαλείας. Αναφερόμαστε δε σε ποσότητες παραγόμενου αρσενικού καθόλου ασήμαντες, αφού αυτές θα αθροιστούν σε εκατομμύρια τόνους κατά τα χρόνια λειτουργίας της μεταλλουργίας, αν και εφόσον αυτή υλοποιηθεί.

Απαίτηση για δοκιμές περιβαλλοντικά ασφαλούς εφαρμογής της μεθόδου flash smelting: -το απαραίτητα ελάχιστο προαπαιτούμενο που τέθηκε και που με μια απαράδεκτη, σκανδαλώδη απόφαση του ΣτΕ ακυρώθηκε.

Το ελληνικό Δημόσιο, αφού δεν απέρριψε όπως θα έπρεπε εξαρχής τα σχεδιαζόμενα για εφαρμογή της μεθόδου flash smelting στα συγκεκριμένα πλουσιότατα σε αρσενικό μίγματα, έκανε τουλάχιστον το στοιχειωδώς απαραίτητο κατά την γενική αδειοδότηση και έθεσε έναν συμβατικό όρο: έδωσε στην Ε.Χ. προθεσμία μιας τριετίας για να αποδείξει τον ισχυρισμό της ότι μπορεί να επεξεργαστεί περιβαλλοντικά ασφαλώς τα συγκεκριμένα πλούσια σε αρσενικό μεταλλευτικά μίγματα. Με δοκιμές συνεχούς ροής σε ημιβιομηχανική κλίμακα, επί τόπου του έργου και με το σχεδιασμένο να χρησιμοποιηθεί μίγμα μεταλλευμάτων από Σκουριές και Ολυμπιάδα.

Η Ε.Χ. αποδέχτηκε τον όρο αυτόν και δεσμεύτηκε για την πραγματοποίησή του.
Μετά την παρέλευση της τριετίας η Ε.Χ. ούτε επί τόπου του έργου, ούτε σε ημιβιομηχανική κλίμακα, ούτε με τα συγκεκριμένα μεταλλευτικά μίγματα έκανε τις απαιτηθείσες (και υποσχεθείσες) δοκιμές. Αντί αυτών …παρουσίασε ένα πιστοποιητικό !!!

Το πιστοποιητικό: αυτό που θεωρήθηκε “αξιόπιστο και επαρκές” από το ΣτΕ που το αξιολόγησε …..από τεχνική και όχι νομική άποψη!!! και που το επικύρωσε.

Ένα πιστοποιητικό της κατασκευάστριας του κλιβάνου flash smelting φινλανδικής εταιρείας Outotec, που βεβαιώνει ότι:
έγιναν οι συμφωνηθείσες σχετικές δοκιμές, όχι όμως επί τόπου του έργου αλλά στη Φινλανδία,
όχι υπό συνεχή ροή σε ημιβιομηχανική κλίμακα αλλά σε εργαστηριακή,
όχι με τα συγκεκριμένα να χρησιμοποιηθούν μεταλλευτικά μίγματα αλλά με υποκατάστατά τους.
Και ότι οι δοκιμές αυτές …ήταν επιτυχείς !!!

Αναφέρει το πιστοποιητικό της Outotec ότι κατά τις δοκιμές στη Φινλανδία “οι ανακτήσεις των μετάλλων (χαλκού,  χρυσού και αργύρου) ήταν ικανοποιητικές.”

Δεν αναφέρει τίποτα όμως για το αρσενικό, που δεν είναι ανακτήσιμο μέταλλο αλλά τοξικότατο παραπροϊόν της διαδικασίας. Tίποτα για την επιτυχή όπως θα έπρεπε συνολική δέσμευσή του, τίποτα για την σταθερή υπό οποιεσδήποτε συνθήκες αδρανοποίησή του, τίποτα για την εις το διηνεκές ασφαλή και απολύτως  αποκλεισμένη από διαφυγές στο περιβάλλον απόθεσή του.

Τα παραπάνω όμως είναι ακριβώς τα θέματα που μπορεί να αποτελέσουν θανάσιμη απειλή για τη δημόσια υγεία, όχι η “ικανοποιητική ανάκτηση των μετάλλων”. Και αυτά είναι που θα έπρεπε να διερευνηθούν εξονυχιστικά από τα εδώ αρμόδια ελεγκτικά όργανα κατά τις δοκιμές που όφειλε να κάνει και δεν έκανε η Ε.Χ. Τις δοκιμές επί τόπου, σε ημιβιομηχανική κλίμακα και με τα ίδια τα μίγματα που σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθούν στο κυρίως παραγωγικό στάδιο, όχι με υποκατάστατά τους, στη Φινλανδία, και απουσία των ελεγκτικών οργάνων της Πολιτείας.

Τα οφέλη(;) του ελληνικού Δημοσίου από την επένδυση. Τη ναυαρχίδα των ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα.

Η Ε.Χ. είναι ιδιοκτήτης των μεταλλείων της Αν. Χαλκιδικής. Της ανήκει -της παραδόθηκε- όλος ο ορυκτός πλούτος της, ο γνωστός και όποιος τυχόν ανακαλυφθεί επί πλέον και εξορυχθεί. Τα κοιτάσματα της περιοχής είναι ιδιοκτησία της. Μπορεί να τα εξορύσσει, να τα επεξεργάζεται και να τα εξάγει ως φθηνά εμπλουτίσματα (αυτό που ήδη κάνει τώρα) αποδίδοντας στο κράτος μόνον ό,τι μπορεί εξ αυτού και μόνο να φορολογηθεί: ασήμαντο στην πραγματικότητα ποσοστό σε σχέση με την εμπεριεχόμενη στα εξαγόμενα εμπλουτίσματα μεταλλική αξία.
Αν εμφανίζει ζημίες στους ισολογισμούς της -πράγμα εύκολο με την κατάλληλη λογιστική μαγειρική- δεν θα πληρώνει ούτε αυτούς τους λιγοστούς φόρους. Υπάρχουν όμως και άλλοι διαθέσιμοι γι’ αυτό τρόποι. Και άλλοι δρόμοι.

Η “ολλανδική τεχνογνωσία” ή το ερώτημα και πάλι περί του νόμιμου και του ηθικού. Και τελικά του επωφελούς ή όχι για το ελληνικό Δημόσιο.

Σε συνέντευξή του στις 5.4.2015 ο CEO της Eldorado Gold Paul Wright ανέφερε με αφοπλιστική -έως κυνική- ειλικρίνεια: «Προσπαθούμε, όπως κάθε επιχείρηση και κάθε φυσικό πρόσωπο, να ελαχιστοποιήσουμε με νόμιμα μέσα τους φόρους που θα κληθούμε να πληρώσουμε. Το 2017, όταν -εκτός απροόπτου- καταγράψει για πρώτη φορά κέρδη η «Ελληνικός Χρυσός», θα φανούν τα οφέλη που θα δρέψει από την ολλανδική φορολογική τεχνογνωσία».

Ποια όμως είναι ακριβώς αυτή η οφέλη αποφέρουσα “ολλανδική τεχνογνωσία”;
Και ποιος ο επωφελούμενος από αυτήν;

Σύμφωνα με μελέτη του ολλανδικού Κέντρου Μελέτης Πολυεθνικών Επιχειρήσεων (SOMO), η εταιρεία Eldorado Gold χρησιμοποιεί ενδιάμεσες εταιρείες-θυρίδες (mailbox companies) στην Ολλανδία για να χρηματοδοτεί την ελληνική της θυγατρική -την «Ελληνικός Χρυσός»- με ομόλογα των οποίων αγοραστής είναι εταιρεία του καναδικού ομίλου στον φορολογικό παράδεισο των νήσων Μπαρμπάντος. Οι πληρωμές τόκων από την «Ελληνικός Χρυσός» στα Μπαρμπάντος μέσω Ολλανδίας -μιας από τις χώρες που συχνά επικρίνουν την Ελλάδα για την αδυναμία της να διευρύνει τη φορολογική της βάση- μειώνουν το φορολογητέο της εισόδημα στην Ελλάδα, μεταφέροντάς το στις “φορολογικά αποτελεσματικές” (μτφ.: φορολογικά παραδείσιες) ακτές της Καραϊβικής.

Αυτή λοιπόν είναι σε όλο της το γυμνό μεγαλείο η “ολλανδική φορολογική τεχνογνωσία” (sic) στην οποία αναφέρθηκε ο CEO της Eldorado Gold.

Είναι εύκολα κατανοητό ποιος ακριβώς “θα δρέψει τα οφέλη” από αυτήν την τεχνογνωσία. Kαι αυτός ασφαλώς δεν θα είναι το ελληνικό Δημόσιο.

Είναι η μεταλλευτική δραστηριότητα αειφορική; -κάτι που προβάλλεται ως, παράδοξος πράγματι, ισχυρισμός-

Ασφαλώς και δεν είναι, αφού εξαντλεί περιορισμένους και μη ανανεώσιμους φυσικούς πόρους, με πολύ γρήγορους μάλιστα ρυθμούς σήμερα εξαιτίας της εξελιγμένης τεχνολογίας εξόρυξης και επεξεργασίας των μεταλλευμάτων.

Γιατί λοιπόν τότε προβάλλεται ένα τέτοιο επιχείρημα;

Γιατί όσοι το προβάλλουν υπονοούν την αειφορία των μεταλλευτικών εταιρειών. Την έρπουσα και εξαπλούμενη “αειφορία” τους, που τρέφεται από τη συνεχή χωρική εξάπλωση των εξορυκτικών τους δραστηριοτήτων. Οι οποίες αφήνουν πίσω τους κατεστραμμένες περιοχές και τεράστιας έκτασης τέλματα τοξικών αποβλήτων πίσω από επιρρεπή σε κατάρρευση φράγματα.

Μόνον έτσι είναι κατανοητό το επιχείρημα της “μεταλλευτικής αειφορίας”. Που σε ό,τι αφορά τη βόρεια Ελλάδα θα πρέπει να θεωρηθεί ότι σταδιακά θα εξαπλωθεί και στο Κιλκίς, και στις Σέρρες, και στην Καβάλα, και στη Δράμα, και στη Θράκη, όπως και στα παράκτια ιζήματα του βόρειου Αιγαίου (όλα τα προηγούμενα είναι ήδη στοχοποιημένα, μόνο η δυτική Μακεδονία είναι εκτός, μια και είναι ήδη παραδομένη στα λιγνιτωρυχεία). Όπου και σ’ αυτές τις περιοχές το περιβάλλον θα πρέπει να θυσιαστεί για την “αειφορία” των μεταλλευτικών εταιρειών, όπως ακριβώς αυτό καταστρέφεται τώρα στις Σκουριές, στον Κάκαβο και στο Στρατωνικό όρος.
Αειφορία της συμφοράς δηλαδή.

Ο μύθος της ομαλής συνύπαρξης μεταλλείων με άλλες παραγωγικές δραστηριότητες στην ίδια περιοχή.

Μύθος πράγματι, γιατί καμία άλλη παραγωγική δραστηριότητα: τουριστική, κτηνοτροφική, γεωργική, μεταποιητική κ.λπ. δεν είναι δυνατό να είναι βιώσιμη σε περιοχές με έντονη μεταλλευτική δράση. Όπου η δαμόκλεια σπάθη του θηριώδους και συνταγματικά θωρακισμένου ελληνικού μεταλλευτικού κώδικα επικρέμεται επί παντός. Με τη μορφή απειλής αναγκαστικής και αναποζημίωτης απαλλοτρίωσης του οτιδήποτε χτίζεται ή δημιουργείται σε τέτοιες περιοχές. Αν συμβεί να ανακαλυφθεί ότι από κακή τύχη υπέρκειται κάποιου άγνωστου (ή αδιάφορου μέχρι τότε) υπεδαφικού σχηματισμού, ο οποίος όμως κάποτε και ξαφνικά -με βάση τις ανάγκες της αγοράς και τις διαμορφούμενες τιμές- μπορεί να θεωρηθεί από τους μεταλλειοκτήτες της περιοχής ότι αποτελεί κοίτασμα εκμεταλλεύσιμο και εξορύξιμο. Και όλα αυτά πέρα από το συνεχώς υπαρκτό ενδεχόμενο -ή και την καθημερινή πραγματικότητα- ρύπανσης του περιβάλλοντος. Είναι αδιαμφισβήτητο εξάλλου ότι οι μεταλλευτικές δραστηριότητες είναι οι περισσότερο ρυπογόνες σε σχέση με όλες τις άλλες.

Οι αυξανόμενες ανάγκες μας σε μέταλλα (σπάνια και βιομηχανικά) επιβάλλουν την ανάγκη για συνεχείς, όλο και περισσότερο εκτεταμένες εξορύξεις που θα μας τα εξασφαλίσουν: Το “ακαταμάχητο” επιχείρημα των “προοδευτικών εξορυκτολατρών” απέναντι στους “οπισθοδρομικούς εξορυκτομάχους”.

Οι “ αυξανόμενες αυτές ανάγκες μας” είναι σε μεγάλο ποσοστό μια καταστροφική για το περιβάλλον αναγωγή αδηφάγων καταναλωτικών μας επιθυμιών σε δήθεν απαραίτητες ανάγκες για τη σύγχρονη διαβίωση. Επιθυμιών που καλλιεργούνται από τη συνεχή και αποβλακωτική διαφημιστική προβολή προϊόντων μη απαραίτητων ή και εντελώς άχρηστων (όπως π.χ. όταν ο καθένας, από νηπιακή σχεδόν ηλικία, θέλει –του έχουν μάθει να θέλει και το θεωρεί εντελώς απαραίτητο- να έχει τα ακριβότερα tablets και κινητά στα χέρια του και να τα αλλάζει κάθε λίγους μήνες μόλις βγαίνουν τα “καταπληκτικότερα”, τα “λεπτότερα”, τα “πιο όμορφα”, τα “ultra πολυπύρηνα” επόμενα μοντέλα). Ενώ οι πραγματικές ανάγκες σε μέταλλα και άλλα ορυκτά υλικά που χρησιμοποιούνται στην έρευνα, στην ιατρική πρακτική και σε άλλες όντως απαραίτητες εφαρμογές αντιπροσωπεύουν όλο και μικρότερο ποσοστό από το σύνολο των εξορυσσόμενων αυτών υλικών.

Η ορθολογική διαχείριση των περιορισμένων και μη ανανεώσιμων πόρων της γης (όπως τα μέταλλα) και η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος και μη απώλειας του πολυτιμότερου από όλους και απολύτως απαραίτητου για την επιβίωσή μας φυσικού πόρου, του καθαρού νερού -αυτού που ήδη είναι δραματικά ανεπαρκές και που κυρίως πλήττεται από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες-, επιβάλλει αλλαγή νοοτροπίας και καταναλωτικών πρακτικών. Που θα στοχεύουν σε σοβαρές προσπάθειες επιβράδυνσης αν είναι δυνατό και όχι επιτάχυνσης των εξορύξεων και ένταξης νέο-εξορυσσόμενων μετάλλων στην παραγωγή. Παράλληλα με σοβαρές προσπάθειες μεγιστοποίησης της ανακύκλωσης των μετάλλων. Η οποία, όταν γίνει συστηματικά και επιτυχημένα, μπορεί πολύ αποτελεσματικά να αντικαταστήσει ένα μεγάλο ποσοστό από τις ανάγκες εξορύξεών τους.

Το όχι απλά επιθυμητό αλλά απαραίτητο λοιπόν είναι να δούμε τις εξορύξεις μετάλλων να μειώνονται όσο είναι δυνατό και την ανακύκλωσή τους να αυξάνεται όσο γίνεται περισσότερο.

Οι προστάτες άγγελοι (οι Ηρακλείς) της “υποδειγματικής εταιρείας”:

Οι κυβερνώντες και οι νομοθετούντες: -δυστυχώς μέχρι και σήμερα. Αλλά με την ελπίδα να μην έχει σβήσει εντελώς, την υπομονή όμως ναι-.

Οι δυνάμεις καταστολής και η τοπική εισαγγελία: -μια πολύ πονεμένη ιστορία για όσους αποτελούν θύματα των σχετικών παράπλευρων απωλειών-.

Οι παντός είδους “χορηγίες” (μεταξύ αυτών …και προς την τοπική αστυνομία!), τα “ενημερωτικά ταξίδια” και τα …“άλλα” bonus από μέρους της εταιρείας προς τους υπερδραστήριους λομπίστες της: τους στρατευμένους στην υπηρεσία της δημοσιογράφους αλλά και τους εξυπηρετικούς επιστήμονες -όλα αυτά που αποτελούν τον κανόνα χωρίς εξαίρεση σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως η παγκόσμια εμπειρία διδάσκε-.

Οι μεταλλωρύχοι και οι εξ αυτών οικονομικά εξαρτώμενοι: -αι των αγγέλων στρατιαί-.

Η αδιαφορία των ανενημέρωτων πολιτών: -κρίμα, γιατί είναι αποφασιστικός παράγοντας στήριξης της εταιρείας-.

Το ΣτΕ: με τις απαρέγκλιτα βολικές για την εταιρεία, μαζικά εκδιδόμενες και ακροβατούσες επικίνδυνα αποφάσεις του: -shame-.

Επίλογος:

Η UNESCO ανακήρυξε το 2016 ως “ έτος Αριστοτέλη ”.

Αν θέλουμε να τιμήσουμε την επέτειο αυτή, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, όσο μπορούμε, να σώσουμε την πατρίδα του μέγιστου φιλοσόφου. Την πατρίδα του που συμβαίνει να είναι πανέμορφη και συνάμα η πύλη εισόδου στο Άγιο Όρος.

Σ.Δ.


Μία απάντηση στο “Έργα και ημέρες μιας “υποδειγματικής εταιρείας” – και κάποια άλλα συναφή #skouries”

  1. και κάτι για τους λιγνίτες

    Η ΔΕΗ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΜΟΝΟΝ ΑΚΡΙΒΟ ΡΕΥΜΑ;

    Πριν από λίγες ημέρες, σε μια κοινωνική εκδήλωση ξεκίνησε μια κουβέντα για το πόσο ακριβή είναι η ηλεκτρική ενέργεια στην χώρα και πόσο επηρεάζεται η βιομηχανική παραγωγή και η απασχόληση. Επίσης κανείς δεν έβλεπε διέξοδο στο πρόβλημα. Στη συζήτηση παρενέβη συμπαθέστατος διπλωματικός της Βουλγαρικής πρεσβείας που είπε τα εξής ενδιαφέροντα:
    – Εσείς οι Έλληνες συζητάτε πολύ αλλά δεν παίρνετε τις σωστές αποφάσεις. Έτσι αν η ΔΕΗ είχε υλοποιήσει πριν 7-8 χρόνια τις δύο λιθανθρακικές μονάδες μαζί με τη RWE θα είχατε σήμερα το φθηνότερο ρεύμα, τουλάχιστον, στα Βαλκάνια. Όμως σας δόθηκε και μια δεύτερη ευκαιρία πριν περίπου 5 χρόνια. Η κυβέρνηση της χώρας μου προσέφερε στη ΔΕΗ για αγορά ένα τεράστιο κοίτασμα φτηνού και καλού λιγνίτη κοντά στα σύνορα, το Μαρίτσα. Και επειδή η διοίκηση της ΔΕΗ κλώτσησε την ευκαιρία την άρπαξε η γερμανική RWE. Έτσι σήμερα εισάγετε πολύ ρεύμα από το Μαρίτσα μια και είναι το φτηνότερο από όλα τα εργοστάσια των Βαλκανίων. Βέβαια τα κέρδη δεν είναι στην ΔΕΗ.
    Επειδή μου φάνηκαν περίεργα τα λεχθέντα από τον συμπαθή Βούλγαρο, έκανα ένα επίμονο και λεπτομερές ψάξιμο στο Google σχετικά με το Μαρίτσα (οι δύο λιθανθρακικές μονάδες μαζί με τη RWE είναι πολύ γνωστό θέμα).
    Δεν βρήκα τίποτα για συζητήσεις ή διαπραγμάτευση ΔΕΗ – Βουλγαρίας για το Μαρίτσα.
    Βρήκα όμως μια δημοσίευση (http://energypress.gr/news/spartakos-apodotika-ta-oryheia-tis-dei-idoy-kai-i-meleti) που επιβεβαίωνε ότι το Μαρίτσα έχει έναν από τους καλύτερους λιγνίτες διεθνώς και μάλιστα έχει το μισό κόστος από τον Ελληνικό.
    Ρωτάω, λοιπόν, τη ΔΕΗ και ιδιαίτερα τον τότε CEO, κ. Αρθούρο Ζερβό, γιατί κλωτσήσαμε μια τέτοια ευκαιρία ; Είχαμε άλλες πηγές φθηνού καυσίμου;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.