Πεθαίνοντας με τον Σαμ Πέκινπα στις Σκουριές. Του Απόστολου Λυκεσά

Αν πιστέψουμε τους αρχαίους ιστορικούς τα Πιέρια όρη ήταν πριν από 2.500 χρόνια κατάφυτα από μαύρη πεύκη. Το δέντρο είναι χάρμα οφθαλμών χάρις στην μοναδική του εμφάνιση, η οποία χαρακτηρίζεται από την αξεπέραστη ευθύτητα του κορμού του. Ξεκινώντας από το χώμα μέχρι την κορφή του προικίστηκε από τον γεωμέτρη της φύσης με την ικανότητα να ανυψώνεται προς τον ουρανό με μεγαλοπρέπεια ανυπότακτου η σπονδυλική στήλη του οποίου δεν καμπυλώνει σε κανένα σημείο και για κανένα λόγο.

Τούτη η θωριά που σου κόβει την ανάσα, τούτη η μανία για τελειότητα στο ανηφόρισμα προς τα ουράνια στάθηκε η αιτία του χαμού του. Της κυριολεκτικής εξολόθρευσης του. Χρυσές δουλειές έκαναν οι Μακεδόνες της εποχής με την Αθηναϊκή Συμπολιτεία που όπλιζε τον αυτοκρατορικό της στόλο. Η μαύρη πεύκη λες κι είχε φτιαχτεί για να διευκολύνει τους αρχαίους ταρσανάδες. Εύκολα κοβόταν, εύκολα ριχνόταν να κουτρουβαλήσει τις πλαγιές μέχρι τον Αλιάκμονα, έφτανε σε ένα πρωινό στα ξυλουργεία, που πανεύκολα την πελεκούσαν και την πλανάριζαν, την έκοβαν σαν να ήταν από βούτυρο, σε κανέναν μπελά δεν έβαζε τους ναυπηγούς, ίσια σανίδια έπαιρναν, την έβγαζαν την τριήρη στο πίτς φυτίλι που λέει ο λόγος.

Ταξίδεψε και ναυμάχησε όσο κανένα άλλο δέντρο η μαύρη πεύκη για τους Αθηναίους και κάτι λίγα δέντρα που έμειναν τα αποτέλειωσαν οι ίδιοι οι Μακεδόνες ετοιμάζοντας την εκστρατεία στην Ανατολή. Το αποτέλεσμα αυτής της εργώδους και ανηλεούς ξύλευσης το βλέπουμε μέχρι τα σήμερα. Κάτι λίγες συστάδες τούτης της ομορφιάς έχουν απομείνει ή καταφέρνουν να αναγεννιούνται από εκείνη την τρομερή καταλήστευση του φυσικού πλούτου. Παραμένουν το ίδιο αγέρωχα τα δέντρα αυτά αλλά άπαξ και ξέρεις την ιστορία τους μοιάζει να σε καλούν να κάνεις μνημόσυνο στους προγόνους τους. Αυτή την εικόνα μαζί με την ιστορία ανακαλώ κάθε που γίνεται συζήτηση για την υπόθεση της εξόρυξης χρυσού στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών στη Χαλκιδική. Μπορεί αυτό να μοιάζει με χασμωδία νοσταλγίας ή ανακαινισμένη ματαιότητα γιατί τέτοια δέντρα δεν ματαγίνονται εύκολα, θέλουν και τόπο και χρόνο.

Κι είναι αυτή εικόνα που έρχεται και σήμερα στο μυαλό, μπήγεται στον κρόταφο, καθώς διαβάζω ότι ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος απένειμε με κάθε επισημότητα στην Ελληνικός Χρυσός το βραβείο Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης «ως επικύρωση της οικονομικής και κοινωνικής συνεισφοράς της εταιρείας». Κι ότι παραλαμβάνοντας το βραβείο ο υπεύθυνος επικοινωνίας και εταιρικής κοινωνικής δήλωσε ότι «ως κομμάτι της Ελληνικής οικονομίας, και της βιομηχανίας της βορείου Ελλάδος, η συγκεκριμένη επένδυση που σχεδιάστηκε και υλοποιείται από Έλληνες μηχανικούς και επιστήμονες, αποτελεί στην συγκεκριμένη συγκυρία δείγμα γραφής για την εθνική στρατηγική μας όσον αφορά τις παραγωγικές επενδύσεις και την αξιοποίηση των ορυκτών μας πόρων» ευθύνης (ξυλεμένες κι αυτές οι λέξεις σαν την μαύρη πεύκη νηολογούν παχυλούς λογαριασμούς στην Κίνα ή την Μαλαισία ή στην Βρετανική  Ζανζιβάρη). Ούτε λέξη για την καταστροφή της ομορφιάς. Ούτε ένα επιφώνημα για την δηλητηρίαση του χώματος προκειμένου να ανασυρθούν από μέσα του πλάκες χρυσού που θα πάνε σε άγνωστα θησαυροφυλάκια. Λεπτομέρειες όλα αυτά.

Εντάξει λοιπόν: ως λεπτομέρειες ας καταγραφούν σήμερα. Μετά από δυόμιση χιλιάδες χρόνια μπορεί να γίνει το μνημόσυνο που αξίζει στα 300 χιλιάδες στρέμματα του δάσους των Σκουριών. Θα κατονομάζουμε, αφού τους γνωρίζουμε τους καταστροφείς. Μπορώ λοιπόν ακόμη να περιγράφω τούτον τον υλοποιημένο εφιάλτη, πως  διαπερνούν ολόκληρη την Χαλκιδική,  από μηνίγγι σε μηνίγγι την τρυπούν τα αφανισμένα διάσελα της μαύρης πεύκης, σαν τον Σαμ Πέκινπα σπαρταράει η χερσόνησος, στο αποτρόπαιο δυστύχημα που του στέρησε την ζωή.

* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 10:00-11:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].