Toυ Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή Γεωλογίας Α.Π.Θ.
Οι μεταλλειοκτήτες -οι εκμεταλλευτές δηλαδή- δεν είναι σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Αυτοί διαχειρίζονται πράγματα που ξέφυγαν από τον γνωστό μας Θεό των κοινών ανθρώπων όταν κατά τη Γένεση (κεφ. 1) τακτοποιούσε τον κόσμο. Τίποτα δεν αναφέρει η Γένεση περί τακτοποίησης κοιτασμάτων από τον κοινό Θεό. Αυτή ήταν δουλειά ενός άλλου, ανώτερου Θεού, του Θεού των μεταλλειοκτητών -των εκμεταλλευτών δηλαδή. Και αυτά που ο ανώτερος αυτός Θεός με την υπέρτατη σοφία του τακτοποίησε στον κόσμο μας, κανένας άλλος πλην των μεταλλειοκτητών -των εκμεταλλευτών δηλαδή- δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να τα αμφισβητήσει, να τα αγνοήσει ή να τα περάσει σε δεύτερη μοίρα. Αυτά είναι τα δώρα του ανώτερου Θεού στους ανώτερους των ανθρώπων, τους μεταλλειοκτήτες -τους εκμεταλλευτές δηλαδή.
Ο Θεός των κοινών ανθρώπων τακτοποίησε τα νερά πάνω και κάτω από τη γη, αλλού πολλά αλλού λίγα, αλλού καθαρά, αλλού όχι τόσο. Τακτοποίησε τα βουνά και τις πεδιάδες, τα περάσματα και τα αδιάβατα, τα εύφορα μέρη με την παχειά γη και την υπόγεια υγρασία, τα δάση και τους λειμώνες, καθώς και τα άγονα, πετρώδη, ξερά, ερημικά μέρη. Και έσπειρε με τη δική του σοφία τα είδη των ζώων και των φυτών όπου αρμόζει στο καθένα. Και είπε ο κοινός Θεός των κοινών ανθρώπων στους τελευταίους να αγαπούν και να φροντίζουν τον κόσμο που τους έφτιαξε αν θέλουν να ζούν και να ευημερούν σ’ αυτόν.
Αλλά τίποτα δεν είπε ο Θεός των κοινών ανθρώπων για το τι πρέπει να κάνουν αν στην πορεία των πραγμάτων έρθουν σε σύγκρουση με τα παιδιά του άλλου, του ανώτερου Θεού, του Θεού των μεταλλειοκτητών -των εκμεταλλευτών δηλαδή. Και το κενό αυτό των εντολών ανάλαβαν να το συμπληρώσουν οι εκπρόσωποι των παιδιών του ανώτερου Θεού, του Θεού των μεταλλειοκτητών -των εκμεταλλευτών δηλαδή. Και φτιάξαν έναν απαράβατο κώδικα συμπεριφοράς που τον ονόμασαν “μεταλλευτικό κώδικα” ο οποίος ξεκαθάριζε με σαφήνεια πως σε κάθε αντιπαράθεση δικαιωμάτων είναι τα παιδιά του ανώτερου Θεού, οι μεταλλειοκτήτες -οι εκμεταλλευτές δηλαδή- που θα έχουν πάντα δίκιο και που θα γίνεται οπωσδήποτε το δικό τους.
Γιατί λέει τα κοιτάσματα τα τοποθέτησε ο δικός τους ανώτερος Θεός εκεί που είναι και όχι αλλού, και άρα η εκμετάλλευσή τους από τους μεταλλειοκτήτες, τα παιδιά αυτού του ανώτερου Θεού, μόνο εκεί μπορεί και πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, εις δόξαν αιώνια του ανώτερου Θεού, του Θεού των μεταλλειοκτητών -των εκμεταλλευτών δηλαδή, αλλά και για την ευημερία λέει και των κοινών ανθρώπων, των παιδιών δηλαδή του κατώτερου Θεού. Αυτών των παιδιών, που για να γίνει το θέλημα των άλλων παιδιών, των παιδιών του ανώτερου Θεού, του Θεού των μεταλλειοκτητών -των εκμεταλλευτών δηλαδή, θα πρέπει να βρουν τρόπους να αλλάξουν ή να μεταφέρουν όσα ο δικός τους Θεός, ο κατώτερος, ο Θεός των κοινών ανθρώπων τακτοποίησε και τους παράδωσε. Να βρούν δηλαδή τρόπους να αλλάξουν την πορεία των ποταμών, τη θέση των πηγών, να ξεχάσουν το δάσος που τους προμήθευε χίλια καλά, να βρούν τρόπους να καθαρίζουν τα νερά που τα βρωμίζουν “παίζοντας” τα παιδιά του ανώτερου Θεού, να βρούν άλλους δρόμους επικοινωνίας μεταξύ τους, να παρατήσουν τη γη που καλλιεργούσαν, τα ζώα που εκτρέφαν ή και τα σπίτια τους, μια και ο δικός τους κατώτερος Θεός όταν τακτοποιούσε τον δικό του κόσμο, τον κόσμο των κοινών ανθρώπων, αγνόησε την αμετακίνητη υπόγεια τακτοποίηση του άλλου, του ανώτερου Θεού, του Θεού των μεταλλειοκτητών -των εκμεταλλευτών δηλαδή.