Ο Αριστοτέλης, οι Κένταυροι και ο κανόνας της ζούγκλας


Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας Α.Π.Θ.

532500_566063760076214_537652844_nΤο Στρατωνικό και το Πήλιο είναι δυο ελληνικά βουνά πυκνά δασωμένα και πανέμορφα. Οι μεταξύ τους ομοιότητες είναι πολλές αλλά και οι διαφορές τους αξιοπρόσεκτες.

Οι βασικές τους ομοιότητες πρώτα: Και τα δυο αντικρίζουν τον Άθωνα, καταλήγουν στη θάλασσα σε πανέμορφους κολπίσκους και εκτεταμένες παραλίες, χαρακτηρίζονται από ήπιο κλίμα, αφθονία νερών και φυσική βλάστηση εντυπωσιακή ως προς τα δενδρώδη, τα θαμνώδη και τα ετήσια είδη, μεταξύ των οποίων πολλά τα αρωματικά και φαρμακευτικά.

Οι διαφορές τους τώρα: Στο Στρατωνικό η μεταλλευτική δραστηριότητα ήταν πάντα παρούσα και κυρίαρχη, όπως είναι και τώρα. Η δασοκομία ήταν η αμέσως επόμενη, ενώ ο τουρισμός ποτέ δεν αναπτύχθηκε πέρα από ένα εντελώς υποτυπώδες επίπεδο. Στο Πήλιο απουσιάζει εντελώς η μεταλλευτική δραστηριότητα, τωρινή ή αρχαία. Η αγροτική ορεινή οικονομία και ο τουρισμός καλού επιπέδου είναι εκεί οι κύριες δραστηριότητες στις οποίες επιδίδεται το σύνολο σχεδόν του τοπικού πληθυσμού, με τρίτη τη δασοκομία. Επίσης, στο Πήλιο ποτέ δεν εγκαταστάθηκαν, δεν έσκαψαν και δεν “θέρισαν” ντόπιοι μεγαλοεργολάβοι και πολυεθνικές ξένες εταιρείες, ενώ το ίδιο δεν μπορεί να λεχθεί για το Στρατωνικό. Ίσως γι’ αυτό η φύση είναι εντελώς αμόλυντη στο Πήλιο, όχι όμως και στο Στρατωνικό.

Ως προς το επίπεδο διαβίωσης και το μορφωτικό επίπεδο, ελάχιστοι φαντάζομαι θα είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν πως αυτά δεν είναι για τους κατοίκους του Πηλίου σαφώς υψηλότερα από τα αντίστοιχα των κατοίκων του Στρατωνικού, παρόλο που στη δεύτερη περίπτωση θα έπρεπε τα πνευματικά ίχνη του Αριστοτέλη να βαρύνουν πολύ περισσότερο έναντι των ελάχιστα πνευματικών ιχνών των Κενταύρων που αφορούν την πρώτη περίπτωση.

Οι μεταλλωρύχοι που στις μέρες μας βλέπουν να κινδυνεύουν οι θέσεις απασχόλησής τους στο έργο των Σκουριών -με όλο το σεβασμό για την αγωνία τους- προβάλλουν με τις παρεμβάσεις τους στο φακό και στα μικρόφωνα την εντύπωση ενός πλήρους αδιεξόδου και μελλοντικού αφανισμού γι’ αυτούς, τα παιδιά τους και τα χωριά τους αν το έργο των Σκουριών σταματήσει. [βλ. εδώ και εδώ]. Και μπορεί αυτή η εντύπωση βραχυχρόνια και σε εντελώς προσωπικό επίπεδο να είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένη, είναι όμως εντελώς αβάσιμο να γενικεύεται, να θεωρείται ως η μοναδική εξέλιξη και να προεκτείνεται και στο μέλλον.

Η άνθιση των χωριών του Πηλίου, βασισμένη μόνο στην απασχόληση των κατοίκων τους με την αγροτική οικονομία, τον τουρισμό και την δασοκομία, καθόλου δε με τη μεταλλεία, είναι ένα πρώτης τάξης ζωντανό παράδειγμα για το πως ορεινά χωριά μπορούν όχι απλώς να επιβιώσουν αλλά και να αναπτυχθούν υποδειγματικά.

Θα ήθελα τέλος να σημειώσω πως δεν ταιριάζει σε σημερινό κάτοικο της πατρίδας του Αριστοτέλη, και ας με συγχωρήσει, να προβάλλει το επιχείρημα πως «η επιβίωση προηγείται της ηθικής, προηγείται της ιδεολογίας, προηγείται της αξιοπρέπειας», σε όσο δύσκολη θέση και αν βρίσκεται ο ίδιος [βλ. το παρακάτω βίντεο στο 0:57]. Η ηθική, η ιδεολογία και η αξιοπρέπεια είναι ακριβώς τα χαρακτηριστικά που διαχωρίζουν τους ανθρώπους από τα ζώα. Η υπερίσχυση της επιβίωσης έναντι των παραπάνω τριών είναι ακριβώς ο κανόνας της ζούγκλας.

https://www.youtube.com/watch?v=qgYpZxaDOPs


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.