Προαπαιτούμενα και άλλα τέτοια


Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή Γεωλογίας Α.Π.Θ.

Ως γνωστόν, προαπαιτούμενα είναι αυτά που πρέπει να προηγηθούν -να γίνουν πρώτα- για να ακολουθήσουν μετά κάποια άλλα συγκεκριμένα. Π.χ. φορτώνοντας ένα γάϊδαρο πρέπει πρώτα να τακτοποιήσεις καλά το κάτω μέρος του φορτίου στην πλάτη του για να στοιβάξεις μετά πάνω του το υπόλοιπο μέχρι το όριο αντοχής του γαϊδάρου. Στους πάγκους των μανάβηδων βλέπει κανείς κάτι ανάλογο: αν δεν τοποθετηθεί σωστά η πρώτη και δεύτερη στοίβα των καρπουζιών, ο σωρός τους μετά θα κακοτοποθετηθεί και μάλλον θα καταρρεύσει. Και βέβαια, δεν μπορείς να αφήσεις τα προαπαιτούμενα για το τέλος ή να τα παραλείψεις -τι διάβολο προαπαιτούμενα θα ήταν τότε;

Στην περίπτωση των παραμυθιών τα προαπαιτούμενα λέγονται προαπετούμενα. Αυτό γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις αυτά δεν είναι πραγματικά προαπαιτούμενα αλλά ψεύτικα και προορίζονται για πέταμα όταν το παραμύθι τελειώσει (προ-α-πετούμενα).

Αυτά σαν εισαγωγική θεωρία. Ας δούμε όμως κάποια παραδείγματα εφαρμογής τους στην πράξη. Τα προαπαιτούμενα που λέγαμε τα ξέρουμε όλοι μας -ως γάϊδαροι που μας τα φόρτωσε και ακόμα μας τα φορτώνει η τρόϊκα και οι δικοί μας αντιπρόσωποί της. Αρκετοί όμως δυσκολεύονται να βρουν παραδείγματα προαπετούμενων. Να τους βοηθήσουμε λιγάκι με μια αναφορά στη γνωστή υπόθεση της έγκρισης του επενδυτικού σχεδίου των λεγόμενων μεταλλείων Κασσάνδρας.

Προαπετούμενα (και όχι προαπαιτούμενα) λένε κάποιοι οτι ήταν όσα αναφερόταν στην ΜΠΕ και στην εγκριθείσα στη συνέχεια ΚΥΑ για την ίδρυση μεταλλουργίας στο Στρατώνι (flash smelting) ωστε να επιτευχθεί καθετοποίηση της παραγωγής μέχρι την απόληψη καθαρών μετάλλων (προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας) και την παράλληλη παραγωγή και εξαγωγή εκατοντάδων χιλιάδων τόννων θειϊκού οξέος ετησίως. Αμφιβολία υπάρχει για το αν οι υπουργοί που ενέκριναν την ΜΠΕ και υπέγραψαν την ΚΥΑ είχαν συνειδητοποιήσει κατά πόσο οι απαιτήσεις που (δήθεν;) έθεταν για την ίδρυση της μεταλλουργίας ωστε να υπογράψουν ήταν προαπαιτούμενα ή προαπετούμενα. Όσο βέβαια περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο μοιάζει να ήταν προαπετούμενα. Μούγκα και τίποτα κατασκευαστικό για την μεταλλουργία. Διάνοιξη νέων “λεωφόρων” για τη μαζική διακίνηση των εμπλουτισμάτων προς το λιμάνι Θεσσαλονίκης. Μούγκα και τίποτα κατασκευαστικό για τις “νέες λιμενικές εγκαταστάσεις Στρατωνίου” -απαραίτητες περισσότερο απ’ όλα για τη φόρτωση των εκατοντάδων χιλιάδων τόννων θειϊκού οξέος που θα απέδιδε ετησίως μια λειτουργούσα μεταλλουργία σαν την “προαπαιτούμενη”, που πια δυσκολεύεται να πείσει πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από προαπετούμενη.

Τότε οι άνθρωποι της εταιρείας έλεγαν πως δεν θα υπάρξει επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας χωρίς την ίδρυση μεταλλουργίας. Τώρα, σα να μου φάνηκε να λένε πως δεν θα υπάρξει επένδυση χωρίς επέκταση, των εξορύξεων εννοείται -καμιά αναφορά για μεταλλουργία-.

Τότε η κυβέρνηση έλεγε πως η αδειοδότηση στηρίζεται στην και εξαρτάται από την ίδρυση μεταλλουργίας. Τώρα η κυβέρνηση λέει συνεχώς και ακατάπαυστα: αδειοδότηση, παράκαμψη, νομοθέτηση, επέκταση κ.α., τίποτα όμως για μεταλλουργία.

Και έτσι ζούνε αυτοί καλά και μεις χειρότερα.

Και μη χειρότερα.


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.