Η υπουργική απόφαση για τα τέλη των ιδιωτικών μεταλλείων: Πολύ κακό για το τίποτα

Σχολιασμός της Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) ∆8/∆/Φ1/οικ.10697/2714 με θέμα: “Καθορισμός τέλους, καθώς και κάθε σχετικής λεπτομέρειας με αυτό, για ενεργές, αποθεματικές και αργούσες παραχωρήσεις μεταλλείων και για άδειες μεταλλευτικών ερευνών” που για πρώτη φορά επιβάλει την πληρωμή τελών από τα ιδιωτικά μεταλλεία. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, με τον τρόπο υπολογισμού των τελών που υιοθετείται το μεγαλύτερο μέρος του κλάδου της μεταλλείας στη χώρα μας ουσιαστικά εξαιρείται από την καταβολή τέλους. Παράλληλα, μένουν ανοιχτά τόσα “παράθυρα” για την αποφυγή πληρωμής τελών από τους υπόχρεους που κινδυνεύουν να εκμηδενίσουν τα πολυδιαφημισμένα έσοδα του Δημοσίου από την “αξιοποίηση” του ορυκτού πλούτου.

Α. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΥΑ

Δημόσια και ιδιωτικά μεταλλεία

Αρχικά πρέπει να γίνει σαφής η διάκριση μεταξύ των δημόσιων μεταλλείων (Δημόσιοι Μεταλλευτικοί Χώροι, ΔΜΧ) και των ιδιωτικών μεταλλείων (Παραχωρήσεις Μεταλλείων). Οι ΔΜΧ μισθώνονται σε ιδιώτες και το Δημόσιο εισπράττει ετήσια μισθώματα, όμως τα περισσότερα κοιτάσματα της χώρας είναι παραχωρημένα ως ιδιωτικά μεταλλεία τα οποία δεν πληρώνουν μισθώματα. Το δικαίωμα κυριότητας επί μεταλλείου (μεταλλειοκτησία) παραχωρείται με Π.Δ. σύμφωνα με τις διατάξεις του  Ν.Δ. 210/1973  «Περί Μεταλλευτικού Κώδικος» (ΦΕΚ Α’ 277) και είναι αυτοτελές εμπράγματο δικαίωμα, διαφορετικό από την κυριότητα επί του εδάφους. Ιδιωτικά μεταλλεία είναι τα 264.000 στρέμματα των Μεταλλείων Κασσάνδρας Χαλκιδικής (άλλα  50.000 στρέμματα στην ίδια περιοχή που  συνήθως αναφέρονται ως τμήμα των Μεταλλείων Κασσάνδρας είναι το δημόσιο μεταλλείο της Βίνας το οποίο ΔΕΝ έχει εκμισθώσει το Δημόσιο, γεγονός που η εταιρεία εσκεμμένα “ξεχνάει”, π.χ. σε αυτόν τον χάρτη). Διαβάστε σχετικά το άρθρο μας Η θεσμική διάσταση και η πρακτική αποτίμηση της μεταλλειοκτησίας, με ειδική αναφορά στο Δήμο Αριστοτέλη της Χαλκιδικής. Ιδιωτικό είναι επίσης το μεταλλείο του Περάματος στον Έβρο, επίσης της Eldorado Gold.

Για την εξόρυξη των ορυκτών πόρων η Ελληνική νομοθεσία δεν δεν προέβλεπε μέχρι σήμερα την απόδοση στο Δημόσιο “δικαιωμάτων” (royalties). Τα royalties είναι διακριτά από τους άλλους φόρους και νοούνται ως μια αποζημίωση για την εξάντληση ενός μη ανανεώσιμου φυσικού πόρου. Η Ελλάδα είναι από τις πολύ λίγες χώρες στον κόσμο που δεν έχει καθεστώς royalties και δίνει τους πεπερασμένους και μη ανανεώσιμους ορυκτούς της πόρους στις μεταλλευτικές εταιρείες δωρεάν.

Χωρίς μισθώματα και χωρίς royalties, το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι σήμερα από τα ιδιωτικά μεταλλεία το Δημόσιο δεν εισέπραττε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, μοναδική ενδεχομένως περίπτωση σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το τέλος της ατέλειας

Το απαράδεκτο καθεστώς της ατέλειας που απολάμβαναν επί σαράντα χρόνια οι μεταλλειοκτήτες κατήργησε το το άρθρο 63 παρ. 3 του Ν. 4042/2012 (ΦΕΚ Α’ 24). Με αυτό ορίστηκε ότι οι ενεργές, αποθεματικές και αργούσες παραχωρήσεις μεταλλείων και οι άδειες μεταλλευτικών ερευνών θα πληρώνουν στο εξής ένα τέλος (ένα είδος royalty), το οποίο έμεινε να καθοριστεί με μία κοινή απόφαση των Υπουργών ΠΕΚΑ και Οικονομικών. Αυτή είναι η ΚΥΑ την οποία εδώ συζητάμε και μένει να δούμε αν πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται, να αποφέρει δηλαδή ουσιαστικά έσοδα στο Δημόσιο από τον Ελληνικό ορυκτό πλούτο που εκμεταλλεύονται ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι Η ΚΥΑ αυτή προετοιμαζόταν επί δυόμιση χρόνια! Μετά από την εξουσιοδότηση του ν.4042/2012 (Φεβρουάριος 2012), η Διοίκηση δεν βιάστηκε να την χρησιμοποιήσει και μόλις το Φεβρουάριο 2013 συγκρότησε τη σχετική Επιτροπή για την σύνταξη των όρων της ΚΥΑ. Και ενώ η Επιτροπή παρέδωσε την εισήγησή της σχετικά γρήγορα, τον Απρίλιο 2013, και πάλι οι υπηρεσίες του ΥΠΕΚΑ περίμεναν μέχρι το τέλος του 2013 για να ανοίξουν τους κωδικούς εσόδων του Κράτους. Έτσι χάθηκε όλο το 2013 και το μισό 2014. Φανταζόμαστε ότι όλο αυτό το διάστημα γινόταν “επεξεργασία” (κοινώς μαγείρεμα) του περιεχομένου και το τελικό αποτέλεσμα μάλλον επιβεβαιώνει αυτήν την υπόθεση.

Μύθος τα ανταποδοτικά οφέλη στη θιγόμενη τοπική κοινωνία

Επίσης, με την παρ. 3 του άρθρου 12 του Ν. 4203/2013 «Ρυθμίσεις θεμάτων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α’ 235) ορίστηκε ότι ποσοστό 20% των τελών που θα εισπράττει ετησίως το Δημόσιο από τα ιδιωτικά μεταλλεία θα διατίθεται στους Δήμους εντός των ορίων των οποίων διενεργείται η εκμετάλλευση και οι οποίοι υφίστανται όλη την επιβάρυνση. Τα όχι και τόσο ψιλά γράμματα εδώ είναι ότι τα ποσά αυτά θα προορίζονται  ΜΟΝΟΝ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για την κάλυψη της συμμετοχής του Δημοσίου σε προγραμματισμένα έργα, κρατικά ή συγχρηματοδοτούμενα. Άρα τελικά η απόδοση ποσοστού από τα τέλη στους Δήμους δεν πρόκειται καθόλου να τους οφελήσει όπως διατείνεται το ΥΠΕΚΑ. Η άποψή μας σχετικά εδώ.

Εκτός της επιβολής τέλους τα λιγνιτικά κοιτάσματα της νέας ιδιωτικής ΔΕΗ

Εκτός των διατάξεων περί επιβολής τέλους έχει τεθεί ο τομέας των ενεργειακών ορυκτών που έχουν εξαιρεθεί υπέρ του Δημοσίου, δηλ. ανήκουν στο Δημόσιο και σύμφωνα με το Μεταλλευτικό Κώδικα δεν παραχωρούνται.

Όμως, δύο μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία της ΚΥΑ σε ΦΕΚ (7-7-2014) ψηφίστηκε από τη Βουλή το σχέδιο νόμου για την ιδιωτική “μικρή ΔΕΗ” η οποία προικίστηκε με μεγάλο μέρος των λιγνιτικών κοιτασμάτων της χώρας.  Η ΚΥΑ που συζητάμε είχε ήδη φροντίσει ώστε ο ιδιώτης που θα τα αναλάβει και θα τα εκμεταλλευτεί προς ίδιον όφελος να μην υποχρεούται στην καταβολή τέλους.

Β. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΥΑ

1. “Πονηρή” κατάταξη

Η ΚΥΑ κατατάσσει τα μεταλλεύματα και τα προϊόντα επεξεργασίας αυτών σε τρεις κατηγορίες: i) Μεταλλεύματα πολυτίμων μετάλλων ii) Mεταλλεύματα βασικών μετάλλων και iii. Λοιπά ορυκτά και παραπροϊόντα επεξεργασίας. Για τις δύο πρώτες κατηγορίες,  που αφορούν μέταλλα η τιμή των οποίων καθορίζεται στα διεθνή χρηματιστήρια, ο υπολογισμος του τέλους γίνεται με βάση την αξία περιεχομένου μετάλλου εντός του του παραγόμενου προϊόντος (ad valorem), ενώ για την τρίτη κατηγορία γίνεται με βάση το κέρδος παραγωγής (profit based).

Κατ’ αρχήν ήταν αναμενόμενη η διάκριση μεταξύ πολύτιμων και μη μεταλλευμάτων, καθώς αυτή είναι μια διεθνής πρακτική ώστε να προσδιορίζεται για αυτά ένα σαφώς υψηλότερο τέλος από τα άλλα μεταλλεύματα. Με έκπληξη όμως βλέπουμε ορισμένα πολύ κοινά στην Ελλάδα μεταλλεύματα και μέταλλα, που σαφώς έχουν διεθνώς προσδιοριζόμενη τιμή, να κατατάσσονται στα “λοιπά ορυκτά” και όχι στα “βασικά μέταλλα”: το βωξίτη, πρώτη ύλη του αλουμινίου, και το μαγνησίτη. Τα δυο αυτά μεταλλεύματα αποτελούν το μισό κλάδο της μεταλλείας στη χώρα μας. Τόσο το αλουμίνιο όσο και το μαγνήσιο εμπορεύονται στο Χρηματιστήριο Μετάλλων του Λονδίνου, που η ΚΥΑ λαμβάνει ως βάση υπολογισμού της αξίας των μεταλλευμάτων, είναι λοιπόν παράλογη η κατάταξή τους στην τρίτη κατηγορία. Θα δούμε στη συνέχεια γιατί έγινε αυτό.

2. Κατάσταση παραχώρησης κατά δήλωση του μεταλλειοκτήτη

Ως προς την κατάστασή τους, οι παραχωρήσεις μεταλλείων κατατάσσονται σε ενεργές, αποθεματικές και αργούσες, κατά τις διατάξεις του Μεταλλευτικού Κώδικα. Υποχρέωση καταβολής τελών υπάρχει για  όλες τις παραχωρήσεις, καθώς και για τις άδειες μεταλλευτικών ερευνών, όμως τα επιβαλλόμενα τέλη εκτός των ενεργών παραχωρήσεων είναι ελάχιστα.

Εδώ παρατηρούμε ότι όλοι οι ορισμοί της κατάστασης της παραχώρησης (ενεργή, αποθεματική, αργούσα) βασίζονται στη δήλωση του ίδιου του μεταλλειοκτήτη ή εκμεταλλευτή. Ενώ ο νόμος (άρθρα 119, 121 του Μεταλλευτικού Κώδικα) προβλέπει ότι η Διοίκηση χαρακτηρίζει τελικά τις παραχωρήσεις με μια ιδιαιτέρως πολύπλοκη γραφειοκρατική διαδικασία, η ΚΥΑ προτιμά να βασιστεί στους διοικούμενους και στην καλή θέληση και ειλικρίνειά τους. Μεγάλο παράθυρο εδώ για την αποφυγή τελών.

3. Τέλη για πολύτιμα και βασικά μέταλλα

Στο αρθρο Β βρίσκεται ο περιβόητος υπολογισμός των τελών (“royalties”) για τις ενεργές παραχωρήσεις μεταλλείων, ο οποίος προκύπτει από το μαθηματικό τύπο:

Τ = Α * Σ
Όπου:
Τ : Τέλος (σε ευρώ, €)
Α : Αξία (σε ευρώ, €)

Για τις κατηγορίες των πολύτιμων και βασικών μετάλλων, που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, ακολουθείται η ad valorem διαδικασία που βασίζεται στην περιεχόμενη μεταλλική αξία. Αυτό είναι θετικό, καθώς ο εκμεταλλευτής θα πληρώνει με βάση όλη την αξία που αφαιρεί από τη γη μας και όχι μόνο την αξία του μεταλλεύματος ή συμπυκνώματος. Όμως, αυτό είναι και δύσκολο στην εφαρμογή και αμφιβάλουμε αν το ελληνικό Κράτος που ξέρουμε θα μπορέσει ποτέ να πληρωθεί την αξία αυτή.

Στη συνέχεια ορίζεται ότι το ύψος του τέλους βασίζεται στη δήλωση του υπόχρεου μεταλλειοκτήτη για την ποσότητα και την περιεκτικότητα του προϊόντος σε πολύτιμα ή βασικά μέταλλα, όπως γίνεται και μέχρι σήμερα. Άλλο ένα τεράστιο παράθυρο για την αποφυγή τελών… Αρκεί να θυμίσουμε ότι το πολύτιμο συμπύκνωμα αρσενοπυρίτη της Ολυμπιάδας φεύγει από τη χώρα ως ευτελούς αξίας πρώτη ύλη που δήθεν “προορίζεται για την παραγωγή θείου και θειϊκού οξέος”, χωρίς να δηλώνονται ο χρυσός και ο άργυρος που περιέχει (σύμφωνα με αυτό το έγγραφο). Αυτά τα έχουμε καταγγείλει επανειλημμένως (Κερδίζει το Δημόσιο από τον χρυσό της Ολυμπιάδας;) και απάντηση φυσικά δεν έχουμε πάρει. Στο τέλος του παρόντος γίνεται ένας υπολογισμός του τέλους που οφείλει, σύμφωνα με την ΚΥΑ, η Ελληνικός Χρυσός για το μεταλλείο μολύβδου-αργύρου-ψευδαργύρου των Μαύρων Πετρών για το 2013.

3. Oύτε η ΛΑΡΚΟ θα πληρώνει τέλος…

Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με λεπτομέρειες του καθορισμού συντελεστών. Αρκεί να δούμε το κατώφλι πάνω από το οποίο οφείλεται τέλος π.χ. για το νικέλιο, που είναι 17.500 ευρώ. H σημερινή τιμή του μετάλλου είναι 14.100 ευρώ. Άρα, δεν οφείλεται και εδώ τέλος. Και η ΛΑΡΚΟ είναι ο άλλος μισός κλάδος της μεταλλείας στη χώρα μας, μέχρι να αναπτυχθεί η Ελληνικός Χρυσός. Η ΛΑΡΚΟ είναι προς πώληση, άρα η ουσιαστική απαλλαγή της από την επιβολή τέλους θα πρέπει να ιδωθεί σαν ένα “δωράκι” στον μελλοντικό αγοραστή.

4. Υπολογισμός τελών για πολύτιμα και βασικά μέταλλα

Για την τρίτη κατηγορία, η απόφαση ακολουθεί τη διαδικασία με βάση την αόριστη έννοια του λειτουργικού κέρδους παραγωγής (διαφορά πωλήσεων μείον το κόστος παραγωγής, αλλά ποιο κόστος?).

Πιο κάτω στην απόφαση μας λύνεται η απορία:

“Στο ανωτέρω κόστος παραγωγής περιλαμβάνονται περιοριστικά οι ακόλουθες δαπάνες:

• Μισθοί, επιδόματα, και ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων.
• ∆απάνες καυσίμων, λιπαντικών, ηλεκτρικής ενέργειας, εκρηκτικών, αναλωσίμων, αντιδραστηρίων, πρώτων υλών μη παραγόμενων στο μεταλλείο και λοιπές απαραίτητες λειτουργικές δαπάνες για τις ανάγκες της εξόρυξης, επεξεργασίας και φόρτωσης – μεταφοράς μέχρι το χώρο παράδοσης προϊόντος.
• ∆απάνες απόσβεσης της αξίας των χρησιμοποιούμενων εργοταξιακών μηχανημάτων εγκαταστάσεων επεξεργασίας, κατασκευών, εφόσον δεν έχουν ήδη αποσβεσθεί και εφόσον αποδεδειγμένα, σύμφωνα με την τεχνική μελέτη του μεταλλείου (άρθρα 4 και 101 του Κανονισμού Μεταλλευτικών και Λατομικών Εργασιών), αφορούν την εκμετάλλευση της παραχώρησης για την οποία επιβάλλεται το τέλος.
• ∆απάνες απόσβεσης για επενδυτικό κόστος μεταλλευτικής έρευνας, προσπέλασης και αποκατάστασης, εφόσον αποδεδειγμένα, σύμφωνα με την τεχνική μελέτη του μεταλλείου (άρθρα 4 και 101 του Κανονισμού Μεταλλευτικών και Λατομικών Εργασιών), αφορούν την εκμετάλλευση της παραχώρησης για την οποία επιβάλλεται το τέλος.
• ∆απάνες συντήρησης εργοταξίου.
• ∆απάνες χρονομίσθωσης μηχανημάτων εργοταξίου και εργολαβικές αμοιβές.
• ∆απάνες επισκευών και αγοράς ανταλλακτικών μηχανημάτων”

Εάν καταφέρει μια επιχείρηση να εμφανίσει λειτουργικό κέρδος αθροίζοντας δαπάνες απόσβεσης θα τη συγχαρούμε!!! Αφήνουμε δε κατά μέρος τη δυσκολία επιμερισμού των δαπανών σε συγκεκριμένη παραχώρηση, όταν μια επιχείρηση εκμεταλλεύεται δεκάδες παραχωρήσεις μαζί με δημόσιους μισθωμένους χώρους.

Καταλαβαίνουμε απόλυτα λοιπόν για ποιο λόγο ο βωξίτης και ο μαγνησίτης ταξινομήθηκαν στην κατηγορία που ταξινομήθηκαν. Είναι αδύνατον να μην  υποθέσουμε ότι ίσως οι μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου του βωξίτη και του λευκόλιθου έβαλαν το χεράκι τους ώστε το αλουμίνιο να μην συμπεριληφθεί στα βασικά μέταλλα όπου πέραν κάθε αμφιβολίας ανήκει, και το τέλος για το μαγνήσιο να μην υπολογίζεται με τη διεθνή τιμή μαγνησίας, και να μπουν στα «λοιπά ορυκτά».

Και τέλος, ούτε καν η είσπραξη αυτών των λιγοστών τελών δεν μπορεί να θεωρηθεί βέβαια σε βάθος χρόνου αφού “δύναται να τροποποιείται η παρούσα τόσο ως προς τον τρόπο υπολογισμού του τέλους, όσο και ως προς τις λεπτομέρειές της, ιδίως σε περίπτωση μεταβολής των συνθηκών που επηρεάζουν σημαντικά το κόστος παραγωγής, προκειμένου να διατηρείται η βιωσιμότητα του κλάδου”. Το πότε απειλείται η βιωσιμότητα του κλάδου θα το κρίνουν προφανώς οι ίδιοι οι μεταλλειοκτήτες.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αυτή είναι μία απόφαση που απευθύνεται αποκλειστικά στην Ελληνικός Χρυσός. Αντε και σε μερικούς ξεχασμένους μεταλλειοκτήτες ή δικαιούχους ΑΜΕ που θα πληρώσουν (αν δεν παραιτηθούν) μερικά λεπτά το στρέμμα. Πολύ λιγότερα από τους φόρους που έχουν επιβληθεί για τα αγροτεμάχια των παππούδων μας.

Εδώ και χρόνια το “Παρατηρητήριο” και ο (αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης) Τ. Παπαγεωργίου καταγγέλουν ότι η “αξιοποίηση” του ορυκτού “μας” πλούτου με τον τρόπσ που γίνεται ισοδυναμεί με ληστεία, αφού το Δημόσιο δεν εισπράττει απολύτως τίποτα. Τώρα το απόλυτο μηδενικό έγινε μερικά ψιλά, και με λίγη βοήθεια από την ελληνική πραγματικότητα στον έλεγχο των επιχειρήσεων θα παραμείνει μηδενικό. Συγχαρητήρια!

“Αποκρατικοποίηση”;

Ας βάλουμε και μιαν ακόμα παράμετρο: Τον Ιούλιο του 2011 το Υπουργείο Οικονομικών δημοσίευσε μια “πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος” για την επιλογή χρηματοοικονομικών συμβούλων για την “αποκρατικοποίηση” των δικαιωμάτων του Δημοσίου από τα μεταλλεία Χαλκιδικής, Σαπών και Περάματος που ήταν μνημονιακή δέσμευση από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Δείτε: Δεν υπάρχουνε έσοδα του Δημοσίου από τον ορυκτό “μας” πλούτο, αλλά και αν υπήρχαν θα τα είχανε πουλήσει!!! Στη συνέχεια η υπόθεση εξελίχθηκε σε φιάσκο και η πρόσκληση αποσύρθηκε άρον-άρον γιατί αποκαλύφθηκε ότι αυτά τα μεταλλεία (πλην Σαπών) είναι ιδιωτικά και άρα δεν υπάρχουν δικαιώματα του Δημοσίου προς αποκρατικοποίηση. Ο γενικός διευθυντής του ΙΓΜΕ κ. Παπαβασιλείου δήλωνε τότε ότι “εαν δεν υπάρξει τροποποίηση των όσων σχεδιάζονται δεν έχει νόημα η αποκρατικοποίηση” ενώ “πηγές που παρακολουθούν τις εξελίξεις” διαβεβαίωναν το capital.gr (εδώ) ότι “το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο πρόκειται να αλλάξει” ώστε το Δημόσιο να εισπράττει έσοδα από τα ιδιωτικά μεταλλεία.

Το θεσμικό πλαίσιο άλλαξε. Ο δρόμος προς την “αποκρατικοποίηση” των εσόδων του Δημοσίου είναι πλέον ανοιχτός. Τελικά θα τα δούμε ποτέ αυτά τα έσοδα ή θα εξαφανιστούν στη μαύρη τρύπα του χρέους;

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ (ΜΑΥΡΕΣ ΠΕΤΡΕΣ) / 2013

Τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται προέρχονται από τα ανακοινωθέντα οικονομικά αποτελέσματα του 2013 της Eldorado Gold.

Eξορυξη 2013: 225.493 τόνοι

Συμπυκνώματα:

• 17.888 τόνους συμπύκνωμα μολύβδου (Pb) με 12.769 τόνους Pb και 50.735.925 γρ. αργύρου Ag (ή 1.691.200 ουγγιές)
• 41.738 τόνους συμπύκνωμα ψευδαργύρου (Zn) με 21.000 τόνους Zn

Αξία Pb, Zn, Ag για τιμές Pb 0,99 $/lb, Zn 1,04 $/lb και Ag 20,8 $/oz (Iούλιος 2014)

Pb: 21.392.000 €, Ζn: 36.960.000 €, Ag: 27.059.000 €

Για ποσοστό τέλους Pb 0,5%, Zn 0,5%, Ag 2,5% το τέλος είναι

Pb 139.055 €, Zn 184.800 €, Ag 676.480  €

Και συνολικό τέλος: 1.000.335 €

ΟΜΩΣ: η Ελληνικός Χρυσός πουθενά δεν εμφανίζει τον άργυρο στα στοιχεία παραγωγής και πώλησης των συμπυκνωμάτων γιατί έχει προπωλήσει όλη την παραγωγή αργύρου των Μαύρων Πετρών από το 2007 και έχει εισπράξει τα χρήματα! Επομένως το ετήσιο τέλος (κατά την Ελληνικός Χρυσός) θα είναι μόνο 323.855 €!

ΟΜΩΣ: Στα οικονομικά αποτελέσματα του 2013 που ανακοίνωσε η Eldorado Gold στις 21-2-2014 (εδώ), το μεταλλείο των Μαύρων Πετρών εμφανίζει ζημία 4.600.000 € ή πιστωτικό υπόλοιπο φόρου (26%) 550.160 €. Αυτό είναι υψηλότερο κατά 226.305 € του ποσού που υπολογίσαμε ότι οφείλει η εταιρεία σαν τέλος για το 2013, δηλαδή πάλι εμείς βγαίνουμε να τους χρωστάμε!