Από Alterthess
Επόμενος σταθμός “ελπίδα”. Ο τίτλος ενός από τους ομορφότερους δίσκους του Manu Chao θα ταίριαζε απόλυτα στην χθεσινή συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Στο ασφυκτικά γεμάτο λιμάνι χώρεσαν περισσότερα από 40.000 άτομα για να ακούσουν τον Manu Chao εμβληματική μορφή των αντιπαγκοσμιοποιητικών κινημάτων της τελευταίας δεκαετίας με τα κινήματα της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής να συνδέουν το νήμα της ιστορίας των αντιστάσεων σε όλον τον κόσμο δίνοντας υλική υπόσταση στην λέξη ελπίδα.
Η αρχή έγινε με τους Active Member που αφιέρωσαν τα τραγούδια τους στον αγώνα των Σκουριών και αυτόν των κρατουμένων στις φυλακές.
Λίγο πριν βγει στην σκηνή ο Manu Chao και το συγκρότημά του La Ventura, κάτοικοι της Χαλκιδικής, μέλη των επιτροπών αγώνα που δίνουν εδώ και χρόνια έναν αγώνα αντοχής ενάντια στους χρυσοθήρες ανέβηκαν στην σκηνή αναρτώντας πανό με το σύνθημα “Χρυσωρυχεία ποτέ και πουθενά-Λευτεριά στον Κάκαβο” . Το κοινό αποθέωσε το κίνημα ενάντια στο χρυσό ανταπαντώντας με χειροκροτήματα και συνθήματα. “Λευτεριά στον Κάκαβο -λευτεριά σε όλους μας”, έλεγαν πολλοί υπενθυμίζοντας ότι κανείς δεν πρέπει να μένει εφησυχασμένος όταν ένας τόπος μαζί με αυτόν και η ίδια η αξιοπρέπειά μας θυσιάζεται καθημερινά για τα κέρδη μιας πολυεθνικής και την πολιτική “ με κάθε κόστος”. Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής προανήγγειλαν ένα θερμό καλοκαίρο, την συνέχιση ουσιαστικά του αγώνα μέ νέα καλέσματα για κινητοποιήσεις τον επόμενο μήνα.
Μέσα στην τρέλα του χορού, τα τραγούδια που οι περισσότεροι που βρεθήκαμε χθες μαζί σιγοτραγουδούσαμε τα προηγούμενα χρόνια έπαιρναν το δικό τους ξεχωριστό νόημα στο σήμερα και έδεναν σχεδόν απόλυτα με τις παρεμβασεις των κινημάτων που πέρασαν από την σκηνή για να στείλουν το δικό τους μήνυμα. Στην μέση σχεδόν της συναυλίας ανέβηκαν στην σκηνή τα παιδιά του Soste το νερό, της καμπάνιας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού που κατάφεραν με μικρές στην αρχή δυνάμεις αλλά στη συνεχεια με την στήριξη χιλιάδων εθελοντών να φέρουν σε πέρας έναν από τους σημαντικότερους αγώνες της πόλης μας, το νικηφόρο δημοψήφισμα ενάντια στην πώληση του νερού. “Αποτελούμαστε από 70% νερό, είναι δυνατόν να αφήσουμε το βασικότερο φυσικό μας αγαθό στα χέρια ιδιωτών;” διερωτήθηκαν τα μέλη του Soste το νερό και το χειροκρότημα που ακολούθησε από τους χιλιάδες θεατές έδινε και την αυτονόητη απάντηση.
Στην συνέχεια πίσω από τον Manu Chao που τραγουδούσε ασταμάτητα επί 2,5 ώρες, εμφανίστηκαν με το δικό τους πανό συλλογικότητες υποστήριξης των Ζαπατίστας που εδώ και είκοσι χρόνια από την εξέγερση δίνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες, επιθέσεις παρακρατικών κτλ αγώνα για στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης, αναδιανομή της γης και διατροφή για τους ιθαγενείς Ινδιάνους. Τα αιτήματα των Ζαπατίστας είναι πολύ γνωστά στην Θεσσαλονίκη καθώς στο παρελθόν συλλογικότητες της πόλης είχαν προχωρήσει σε πλήθος δράσεων υποστήριξης (καμπάνια για ένα σχολείο για την Τσιάπας κ.α.) συμβάλλοντας με τον δικό τους τρόπο σε έναν από τους πιο φωτεινούς αγώνες του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος. Έτσι η παρέμβαση αυτή εκλήφθη από τους θεατές ως ένα χρέος για τις αντιστάσεις που δυναμώνουν πολύ μακρυά από μας αλλά ίσως και τόσο κοντά.
Από τις πολιτικές παρεμβάσεις δεν θα μπορούσε να λείψει αυτή για την απεργία πείνας των κρατουμένων στις φυλακές που αν και έγκλειστοι σε άθλια κελιά με άθλιο φαγητό ξεκίνησαν πριν λίγες μέρες έναν από τους σημαντικότερους αγώνες ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα και ειδικότερα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας που φέρνουν στο μυαλό νέα Γκουαντάναμο. Τα αιτήματα των φυλακισμένων αφορούν καλύτερες συνθήκες κράτησης, χορήγηση αδειών κ.α.αλλά δεν περιορίζονται εκεί, ζητούν μια άλλη κοινωνία χωρίς φυλακές, χωρίς κάγκελα, σύνορα και κρατούμενους. Και εκεί βρίσκεται και ο επόμενος σταθμός “ Esperanza”
Σταυρούλα Πουλημένη
