Οι σιωπηλές κραυγές του Κακάβου

[youtube=http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=zYBZK2oA2HQ]

Αν ήσουν δέντρο του Κακάβου, και είχες ανθρώπινη λαλιά
κραυγή μεγάλη θα βγαζες, στου κόσμου την απανθρωπιά!

Το ήσυχο εκείνο πρωινό, κάπου στα μέσα του Ιούνη,
ανηφόριζα την νότια πλαγιά της ορεινής Χαλκιδικής, πλάι στο ρέμα του Λάκκου Καρατζά όπως οι ντόπιοι τ’ ονομάζουν.
Διάφανα ανέγγιχτα νερά κατηφόριζαν αφρίζοντας από τις κορυφές του Κάκαβου, κρυστάλλινα νερά που βιάζονταν να σμίξουν με την βαθυγάλανη αγκαλιά του κόλπου της Ακάνθου.
Και ενώ θωρούσα με δέος τριγύρω μου τις χάρες του ευλογημένου φαραγγιού,
ένας ψίθυρος ανέβαινε ξανά και ξανά αυθόρμητα στα χείλη μου:
Θεέ μου, πόσο όμορφος στ’ αλήθεια Είσαι!
Μια σκέψη βάραινε ωστόσο την ψυχή μου…η σκέψη πως λίγο ψηλότερα πιο πέρα, κάποιοι ιερόσυλοι συνέχιζαν ακόμα και εκείνη την ώρα να λεηλατούν το μαγεμένο δάσος, να ασελγούν στο κορμί του Ιερού Βουνού ζητώντας να υφαρπάξουν ό,τι πολύτιμο κρύβει στα σωθικά του.
Συνέχισα να ανηφορίζω, να ακολουθώ αργά το μονοπάτι
κάτω από τον ίσκιο των ρωμαλέων δέντρων που ριζώνουν τη ζωή τους στα βάθη απροσμέτρητων αλλοτινών καιρών και υψώνουν το ανάστημα τους ίσαμε τον ουρανό.
Και τότε ξαφνικά, μέσα στην άγια σιωπή, μου φάνηκε για μια στιγμή πως άκουσα μία φωνή…