Γαλατάδες και γαλατάδες

Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας Α.Π.Θ.

Περίμενε να φτάσει εξίμηση, χτύπησε το κουδούνι, απάντησε ποιος είναι και τι θέλει, περίμενε τον (κ) Μιχαλολιάκο να βγάλει τις πυτζάμες του, να ντυθεί και να πάρει μαζί του τα απαραίτητα.

Δεν ήταν αγροίκος σαν και κείνους που σπάνε τις πόρτες τρείς το πρωϊ και μπουζουριάζουν τους αγουροξυπνημένους “τρομοκράτες” μπροστά στα τρομαγμένα μάτια και τα κλάματα των δικών τους.

Και μετά, τα κανάλια όλα στημένα να δουν και να δείξουν και ξαναδείξουν -και μια και δυο και δέκα φορές- τον (κ) Μιχαλολιάκο (και τους λοιπούς) εξερχόμενους από τη ΓΑΔΑ. Όλα κρεμασμένα από την εικόνα και τα χείλη τους. Να καταγράψουν και να αναπαράγουν -και μια και δυο και δέκα φορές-,καθαρισμένα από παράσιτα, τα εμβληματικά λόγια-συνθήματά τους. Ακόμα και οι εκαμίτες στην περίπτωση αυτή υποχώρησαν για λίγο και επέτρεψαν στην κόρη του (κ) Μιχαλολιάκου, να τον πλησιάσει, να τον αγκαλιάσει και να τον ασπασθεί.

Τίποτε ανάλογο με τους άλλους εκείνους “τρομοκράτες” της Χαλκιδικής. Εκείνοι ήταν “στυγεροί τρομοκράτες”. Από εκείνους κινδύνεψε άμεσα η τάξη, η ασφάλεια, το πολίτευμα της χώρας και η Δημόσια περιουσία. Εκείνοι ήταν συμμορίτες. Ίσως δεν τους πρέπει ούτε καν μια δίκαιη δίκη.

Σ.Δ.