….Ο κόσμος κλείνει τον κεντρικό δρόμο που συνδέει τα Μαντεμοχώρια με τη Θεσσαλονίκη και καθηλώνει τις κλούβες της αστυνομίας στο Παλαιοχώρι.
Οι συγκρούσεις που ξεσπούν είναι ιδιαίτερα σκληρές, ενώ στο μεταξύ καταφθάνουν νέες αστυνομικές δυνάμεις για να διαλύσουν το εξαγριωμένο πλήθος. Περίπου τριάντα μεταλλωρύχοι και κάτοικοι της περιοχής, ανάμεσά τους γέροι και γυναίκες, συλλαμβάνονται. Ο αριθμός των τραυματιών είναι ανυπολόγιστος. Ανάμεσα στους τραυματίες είναι και πολλοί αστυνομικοί. Όλη τη νύχτα, η αστυνομία εισβάλλει σε σπίτια απεργών, ενώ πολλοί από αυτούς καταφεύγουν στα γύρω βουνά για να αποφύγουν τη σύλληψη. Τα Μαντεμοχώρια κι ολόκληρη η περιοχή από την Αρναία μέχρι την Ολυμπιάδα και την Ιερισσό τίθενται υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις (που αριθμούν περί τους 800 άνδρες) στρατοπεδεύουν στην περιοχή, αύρες διατρέχουν τα χωριά…
Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο της Αθηνάς Σταυροπούλου σχετικά με την μεγάλη απεργία στα μεταλλεία, περιγράφει γεγονότα που συνέβησαν στα μέρη μας το “μακρυνό” 1977; Ανατριχιαστικά επίκαιρο…
Στα πλαίσια του 14ου camping αγωνιστικών κινήσεων και μαθητικής αντίστασης, την Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013, στο χώρο του camping στην Κομίτσα , διοργανώθηκε συζήτηση με θέμα : “Η ιστορία του κινήματος των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής, η μεγάλη απεργία του ’77”.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=WgcVDbcjcU0]
Τον λόγο πήραν -κατά σειρά- οι :
ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ Χριστόφορος: πρόεδρος του σωματείου μεταλλωρύχων Ορμύλιας και πρώην πρόεδρος της κοινότητας Ορμύλιας
ΚΟΡΔΑΛΗΣ Γιώργος: μέλος του Δ.Σ. του σωματείου των μεταλλωρύχων την περίοδο της μεγάλης απεργίας του ’77 και πρώην πρόεδρος της κοινότητας Μεγάλης Παναγίας.
ΠΑΥΛΙΔΗΣ Δημήτρης, συγγραφέας και αρθρογράφος στην “Προλεταριακή Σημαία”, εφημερίδα του ΚΚΕ(μ-λ).
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εξιστόρηση από τους μεταλλωρύχους των μεθόδων καταστολής – αρκετές φορές βίαιες- που χρησιμοποιούσαν οι μεταλλευτικές εταιρείες με την “ανοχή”, αν όχι σύμπραξη των κρατικών μηχανισμών καθώς και τον ρόλο που “ανέθεταν” (οι εταιρείες) σε κάποιους από τους “εργαζόμενους”. Είναι ένα από τα “σκοτεινά” κομμάτια της “μεταλλευτικής κληρονομιάς”. Μιας “κληρονομιάς” που στην περίπτωση της βαριάς και ρυπογόνας μεταλλευτικής βιομηχανίας, το τίμημα το πληρώνουν -με τον ένα ή άλλον τρόπο- σχεδόν πάντα, πρώτοι οι ίδιοι οι μεταλλωρύχοι.
Ιδιαίτερα όταν κάποιοι βάλθηκαν στις μέρες μας να το “παίξουν” μικροί θεοί στέλνοντας τους εργαζόμενους να δουλέψουν σε έργα φαραωνικών διαστάσεων σε σύγκριση με τα υπάρχοντα, σχεδιάζοντας το άνοιγμα στοών ακριβώς πάνω ή σχεδόν δίπλα στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα από τα μεγαλύτερα ενεργά σεισμικά ρήγματα στη Βόρεια Ελλάδα, αγνοώντας τόσο την σχετικά πρόσφατη σεισμική ιστορία όσο και τις προειδοποιήσεις αρκετών επιστημόνων.
Το σύνθημα που δονούσε το “μακρυνό 1977” τους δρόμους της Θεσσαλονίκης και του Πολυγύρου όπου διεξαγάγονταν οι δίκες κατά των εργαζομένων στα μεταλλεία , παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ και εμπνέει στους σημερινούς αγώνες κατά της καταστροφικής Καναδικής εταιρείας χρυσού και των ντόπιων υποτακτικών.
“ΠΕΙΝΑΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ”
έλεγαν τότε οι μεταλλωρύχοι στην εταιρεία των μεταλλείων αλλά και στην κυβέρνηση που την υποστήριζε.
Δεκάδες μεταλλωρύχοι “σέρνονταν” για μήνες στα δικαστήρια αντιμέτωποι με βαριές κατηγορίες.
“εξύβριση κατά συρροή”, “άσκηση παρανόμου βίας”, “παράνομη κατακράτηση”, “φθορά ξένης ιδιοκτησίας”, “σωματικές κακώσεις σε βάρος αστυνομικών” είναι μόνο λίγες από αυτές.
Ας απαντήσουν ο σημερινός δήμαρχος και η εταιρεία , τι ήταν οι αγωνιστές μεταλλωρύχοι; “Τρομοκράτες”, “τραμπούκοι”, “αναρχικοί”, “Ιερισσιώτες”, τι;
To 1977 είχαμε “κοινοβουλευτική δημοκρατία”… όπως σήμερα…και τότε τον “νόμο και την τάξη” επικαλούνταν η εταιρεία και οι υπάλληλοί της για να στέλνουν σε δίκες τους αγωνιστές μεταλλωρύχους και τους υποστηρικτές τους.
Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντικό να ακούς μεταλλωρύχους που δούλεψαν σκληρά εκείνα τα πέτρινα χρόνια και όρθωσαν το ανάστημά τους στην εταιρεία, να λένε ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ ενώνοντας την φωνή τους με τη φωνή των υπόλοιπων κατοίκων της Χαλκιδικής και ολόκληρης της Βόρειας Ελλάδας.
Ακολουθεί ένα μικρό flash-back από εκείνη την εποχή.
- Τα αποσπάσματα του τύπου είναι από την εφημερίδα ΄΄Μακεδονία΄΄
- Η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα Μαχητής
- Το ενδιαφέρον απόσπασμα στο τέλος είναι από το ΄΄βιβλιαράκι΄΄ (32 σελ.) με τίτλο :
“Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥ 1977 ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΜ ΛΑΚΚΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ”
της Αθηνάς Σταυροπούλου , όπως το βρήκαμε στον ιστότοπο του εκδοτικού οίκου “Εναλλακτικές εκδόσεις, Νότιος άνεμος”
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥ 1977
ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΜ ΛΑΚΚΟ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ(…)
Σε όλη τη διάρκεια της νύχτας, η γύρω περιοχή μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Απεργοί και κάτοικοι των Μαντεμοχωρίων συγκρούονται επανειλημμένα με εκατοντάδες κρανοφόρους και ροπαλοφόρους των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων που έχουν κυκλώσει το μεταλλείο της Ολυμπιάδας. Την επόμενη μέρα καταφθάνει επιτόπου ο νομάρχης Χαλκιδικής προκειμένου να εκτονώσει την κατάσταση που έχει πάρει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις, καθώς ο κόσμος παραμένει μέχρι το πρωί συγκεντρωμένος γύρω από την περιοχή των μεταλλείων. Ο νομάρχης πείθει τους έγκλειστους μεταλλωρύχους να εγκαταλείψουν τη στοά, αφού τους εγγυάται ότι η αστυνομία δεν πρόκειται να τους επιτεθεί. Κατά τη διάρκεια της επιστροφής τους στα χωριά με λεωφορεία της εταιρείας και με συνοδεία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, ξεσπούν νέα επεισόδια. Ο κόσμος κλείνει τον κεντρικό δρόμο που συνδέει τα Μαντεμοχώρια με τη Θεσσαλονίκη και καθηλώνει τις κλούβες της αστυνομίας στο Παλαιοχώρι. Οι συγκρούσεις που ξεσπούν είναι ιδιαίτερα σκληρές, ενώ στο μεταξύ καταφθάνουν νέες αστυνομικές δυνάμεις για να διαλύσουν το εξαγριωμένο πλήθος. Περίπου τριάντα μεταλλωρύχοι και κάτοικοι της περιοχής, ανάμεσά τους γέροι και γυναίκες, συλλαμβάνονται. Ο αριθμός των τραυματιών είναι ανυπολόγιστος. Ανάμεσα στους τραυματίες είναι και πολλοί αστυνομικοί. Όλη τη νύχτα, η αστυνομία εισβάλλει σε σπίτια απεργών, ενώ πολλοί από αυτούς καταφεύγουν στα γύρω βουνά για να αποφύγουν τη σύλληψη. Τα Μαντεμοχώρια κι ολόκληρη η περιοχή από την Αρναία μέχρι την Ολυμπιάδα και την Ιερισσό τίθενται υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις (που αριθμούν περί τους 800 άνδρες) στρατοπεδεύουν στην περιοχή, αύρες διατρέχουν τα χωριά των μεταλλωρύχων, στρατιωτικές μονάδες ΛΟΚ και ΤΕΑ κάνουν “ασκήσεις” μέσα στα χωριά, ενώ με διάταγμα της χωροφυλακής απαγορεύεται επί μια εβδομάδα οποιαδήποτε δημόσια συνάθροιση “προς αποφυγήν δημιουργίας σοβαρών κινδύνων για τη δημόσια ασφάλεια και διαταραχής της οικονομικής ζωής στην περιοχή”. Ο Μποδοσάκης ανακοινώνει στον τύπο ότι τα μεταλλεία θα επαναλειτουργήσουν κανονικά και καλεί τους εργάτες να επιστρέψουν στη δουλειά. Παρόλο το καθεστώς τρόμου που επικρατεί, τα σχέδιά του πέφτουν στο κενό. (…)
18 απαντήσεις στο “Οι μεταλλωρύχοι θυμούνται…- Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ;”
[…] http://antigoldgr.org/blog/ […]
Reblogged this on ΝΕΑ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΤΡΟ ΦΕΛΛΟΥ.
Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες!
Τι σχέση έχουν οι εργάτες μεταλλωρύχοι του 1977 με τους μικροαστούς του 2000-2013;
Η αντίθεση του 1977 ήταν αντίθεση εργατών και μεγάλου κεφαλαίου, η αντίθεση του 2000 είναι αντίθεση μικροαστών και μεγάλου κεφαλαίου.
Η πρώτη αντίθεση είναι αντίθεση που σπρώχνει την κοινωνία μπροστά, η δεύτερη είναι αντίθεση που ζητάει να εμποδίσει την κίνηση προς τα μπρος.
Στην πρώτη αντίθεση, η εργατική τάξη είναι προοδευτική και η μεγαλοαστική αντιδραστική, στη δεύτερη, προοδευτική είναι η μεγαλοαστική τάξη και αντιδραστική η μικροαστική.
Το μεγάλο κεφάλαιο όταν συγκρούεται με το μικρό κεφάλαιο είναι προοδευτικό και όταν συγκρούεται με την εργατική τάξη είναι αντιδραστικό.
Στην περίπτωσή μας, έχουμε σύγκρουση μεγάλου κεφαλαίου και μικροαστών. Άρα, το να προβάλλει κανείς τον αγώνα των μεταλλωρύχων κατά του μεγάλου κεφαλαίου και να θέλει μέσα από αυτή την προβολή να δικαιώσει την αντίθεση των μικροαστών με τις εταιρίες που θέλουν να κάνουν την εξόρυξη του χρυσού και των άλλων μεταλλευμάτων στη Χαλκιδική, είναι, τουλάχιστον, λαθροχειρία. Ακόμα και ο τίτλος του κειμένου είναι ψευδεπίγραφος : δεν έχουμε καμιά επανάληψη της ιστορίας “σα φάρσα”, απλούστατα, γιατί δεν έχουμε “επανάληψη”.
Στην περίπτωση του 1977, οι εργάτες ήταν ενάντια στην εταιρία, είχαν τους δικούς τους λογαριασμούς να ξεκαθαρίσουν.
Σήμερα, οι εργάτες συγκρούονται όχι με την εταιρία, όχι με τους εχθρούς τους, αλλά με τους εχθρούς των εχθρών τους, τους μικροαστούς, Για να μπορέσουν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους, σαν εργάτες, με την εταιρία, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμοί τους με τους μικροαστούς, που αγωνίζονται κατά της επένδυσης, δηλαδή, κατά της εταιρίας και κατά της ίδιας της ύπαρξής των εργατών.
Ο Λένιν γράφει σχετικά με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, επικρίνοντας τον αντίπαλό του, που επέκρινε το σύνθημα του Λένιν “ελευθερία της βιομηχανίας” θεωρώντας το “αστικό” σύνθημα :
“Στην πραγματικότητα, όμως, απλώς κατρακύλησε από την προοδευτική αστική ιδεολογία στην αντιδραστική μικροαστική ιδεολογία, που ταλαντεύεται ανίσχυρη ανάμεσα στην τάση να επιταχυνθεί η σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη και στην τάση να αναχαιτιστεί, ανάμεσα στα συμφέροντα των μικρονοικοκυρέων και στα συμφέροντα της εργασίας, Στο προκείμενο ζήτημα, τα τελευταία συμπίπτουν με τα συμφέροντα του μεγάλου βιομηχανικού κεφαλαίου”.
Υ.Γ. Το παραπάνω τσιτάτο του Λένιν απευθύνεται κυρίως στον κ. Δημήτρη Παυλίδη, που είναι και μέλος του πάλαι ποτέ (ίσως το σχέτο “ποτέ” να ταιριάζει περισσότερο) ΚΚΕ (μαρξιστικού-λενινιστικού).
Σύντροφε δεν υπάρχει εργατιά για το ‘’σύγχρονο’’ κεφάλαιο. Υπάρχει άρθρο στο blog που αναφέρεται στη Rio Tinto και στο μεταλλείο του μέλλοντος όπου θα χειρίζονται τα μηχανήματα από χιλιόμετρα μακριά.
Όσο αναφορά το τι έχει πει ο Λένιν. Το συγκεκριμένο απόσπασμα που παράθεσες δεν έχει πολύ σχέση με το άρθρο. Είναι από αναφορά – απάντηση – του σε ναρόντνικο οικονομολόγο.
Με δύο λέξεις τι είναι ο Ναροντνικισμός.
Ιδεολογία και κίνημα διανοουμένων στο αστικοδημοκρατικό στάδιο της απελευθερωτικής πάλης στη Ρωσία (1861-1895), που εξέφραζε τα συμφέροντα των αγροτών και τασσόταν ενάντια στη δουκοπαροικία και την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία και υπέρ της ανατροπής της απολυταρχίας με τη αγροτική επανάσταση. Ο ναροντνικισμός ήταν μία από τις μορφές του ουτοπικού σοσιαλισμού, που ισχυριζόταν ότι το πέρασμα στη σοσιαλιστική κοινωνία είναι δυνατό μόνο διαμέσου της αγροτικής κοινότητας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1860-70 υπήρχαν δύο ρεύματα ναροντνικισμού, το επαναστατικό και φιλελεύθερο. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Πλεχάνοφ, ο Λένιν και οι Ρώσοι μαρξιστές συνέτριψαν ιδεολογικά το ναροντνικισμό.
[…] http://antigoldgr.org/blog/ […]
[…] http://antigoldgr.org/blog/2013/08/25/metalloryhoi-thimountai/ […]
ναι ρε βλαδιμηρο.τωρα που εμφανιστηκες η εργατια κοιμαται ησυχη.
η γνωστη προπαγανδα σερβιρισμενη με καμια παροιμια και καμια αναφορα σε καποια αυθεντια.
κι ομως παλι διαφαινεται στο βαθος ο τραγικος σου ρολος.υπουλα προσπαθεις να απαξιωσεις τον αγωνα των κατοικων (μικροαστοι?) ενω απο την αλλη να εξυψωσεις την “αναπτυξιν” και την προοδο μεσω του φοβερου αυτου “εργου” .
τι να πει κανεις για την περιπτωση σου.
“στου κουφου την πορτα οσο θελεις βροντα”
ΕΚΦΡΑΖΟΜΑΙ ΟΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΡΓΑΜΟΝΤΟ στον πρωινόν
αέρα. Η διήθηση, που δεν την αντιλαμβάνεται άλλος κανείς,
αυτή έχει σημασία. Μέσ’ από τους κοινωνικούς αγώνες, τη
λαχτάρα για δίκιο και για ελευθερία, το αναπαλλοτρίωτο του
ατόμου: μια ευωδία!
Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ τόσο μεγάλος ή τόσο μικρός όσο
οι έννοιες που συλλαμβάνει, από τον Άγγελο αρχινώντας ίσα
με το Δαίμονα. Είναι όσο το μέρος που απομένει όταν οι
δύο αυτές αντίπαλες δυνάμεις αυτοεξουδετερωθούνε. Αν μου
αρέσει ν’ ανάγομαι στην ευγένεια του δέντρου ή να μετατρέπω
σε αίνιγμα τις λύσεις, είναι γι’ αυτό. Για να υποκαθίσταμαι
στο παιδί που ήμουνα και να διαθέτω πάλι, εντελώς δωρεάν,
την απέραντη εκείνη ορατότητα, την ισχυρότερη, τη διαρκέ-
στερη από κάθε άλλης λογής Επανάσταση.
Ελυτης
Σύντροφε, λες πως δεν υπάρχει «εργατιά» για το «σύγχρονο» κεφάλαιο και σαν απόδειξη φέρνεις το άρθρο για τη Rio Tinto, που μιλάει για το «μεταλλείο του μέλλοντος». Κι έτσι συμμεριζόμενοι τα όνειρα της Rio Tinto για το μέλλον, θα πρέπει να κλείσουμε τα μάτια για το τι γίνεται στην Ελλάδα σήμερα και να ξεχάσουμε τους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής και τους «κατοίκους» που ζητάνε να κλείσει η εξόρυξη, όχι για να σκουριάσουν τα ρομπότ της Rio Tinto, αλλά, για να μείνουν χωρίς δουλειά οι Έλληνες μεταλλωρύχοι.
Όσο για το «μέλλον», θα σου θυμίσω τι λένε οι Άγγλοι : «Μη βγάζεις τα παπούτσια σου, πριν φτάσεις στο ποτάμι».
Ας δούμε και τα σχετικά με το τσιτάτο του Λένιν.
Εσύ περιορίζεσαι να μου εξηγήσεις τι ήταν οι ναρόντνικοι. Πολύ καλή η ιστορική συμβολή σου, μόνο που θα έπρεπε να δούμε μήπως κανένα κόμμα ή οργανώσεις της αριστεράς, σήμερα, έχουν καμιά ομοιότητα με τους ναρόντνικους, που συνέτριψαν ιδεολογικά «ο Πλεχάνοφ, ο Λένιν και οι ρώσοι μαρξιστές».
Ο Λένιν επικρίνει τους ναρόντνικους γιατί ήταν υπέρ της μικρής παραγωγής και κατά του χρήματος, κατά της χρηματικής οικονομίας, κατά της μετατροπής της φυσικής οικονομίας σε εμπορευματική. Θυμήσου εδώ ποιοι είναι υπέρ της άμεσης ανταλλαγής, πόσοι μισούν την εμπορευματοποίηση «των πάντων», λέγοντας πως το κάνουν επειδή είναι κατά του καπιταλισμού. Ναι, κατά του καπιταλισμού είναι, αλλά, από την άποψη των μικροαστών, που η ανάπτυξη της εμπορευματικής οικονομίας τους «ξεκληρίζει» – συνήθης έκφραση της «αριστεράς», που θρηνεί για το ξεκλήρισμα» των «μικρομεσαίων» (ιδίως στην αγροτική παραγωγή).
Ο Λένιν επικρίνει τους ναρόντνικους, γιατί, ενώ στη θεωρία δέχονται την προοδευτικότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τα πρακτικά σχέδια που υπάρχουν στο πρόγραμμά τους είναι άχρηστα για την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Γράφει σχετικά :
«Παρά το γεγονός ότι πολλά μέτρα των ναρόντνικων φέρνουν πρακτικό όφελος γιατί συντελούν στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, ωστόσο τα μέτρα αυτά αποδείχνονται : 1) στον ανώτατο βαθμό ασυνεπή, 2) δογματικά-άψυχα και 3) μικρόλογα σε γύγκριση με τα πραγματικά καθήκοντα που βάζει μπροστά στη βιομηχανία μας ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός. Θα το εξηγήσουμε αυτό.
Τονίσαμε, πρώτο, την ασυνέπεια των ναρόντνικων σαν πρακτικών ανθρώπων. Παράλληλα με τα προαναφερόμενα μέτρα, που χαρακτηρίζονται συνήθως σα φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, μέτρα που πάντα αναγράφανε στη σημαία τους οι αρχηγοί της αστικής τάξης στη Δύση, οι ναρόντνικοι τα καταφέρνουν να διατηρούν την πρόθεση να αναχαιτίσουν τη δοσμένη οικονομική ανάπτυξη, να εμποδίσουν την πρόοδο του καπιταλισμού, να υποστηρίξουν τη μικρή παραγωγή, που εξαντλείται στον αγώνα ενάντια στη μεγάλη… Γεννιέται το ερώτημα, υπάρχουν άραγε οποιεσδήποτε λογικές βάσεις για να αναχαιτίζεται η ανάπτυξη του καπιταλισμού και της μεγάλης βιομηχανίας;».
Εδώ ο Λένιν επικρίνει τους ναρόντνικους για τα πρακτικά τους μέτρα που δεν ευνοούν αρκετά την ανάπτυξη του καπιταλισμού και της βιομηχανίας. Κάνει μάλιστα και αναφορά στη «φιλελεύθερη οικονομική πολιτική», την οποία εγκρίνει ο Λένιν (τρομάρα στα μπατζάκια του!), αλλά, βρίσκει πως οι ναρόντνικοι, παρά τα μέτρα που προτείνουν, εξακολουθούν να «διατηρούν την πρόθεση να αναχαιτίσουν, να εμποδίσουν, κλπ.», δηλαδή ότι δεν είναι συνεπείς υποστηρικτές της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και γι’ αυτό το έργο του καταλήγει με τη φράση που αναφέρω στο σχόλιό μου :
«Στο προκείμενο ζήτημα (της επιτάχυνσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης) τα τελευταία αυτά (τα συμφέροντα της εργασίας) συμπίπτουν με τα συμφέροντα του μεγάλου βιομηχανικού κεφαλαίου».
Στην Ελλάδα του υποανάπτυκτου καπιταλισμού έχει γίνει της μόδας όποιος τολμήσει να μιλήσει για την ανάπτυξη να κατακεραυνώνεται αμέσως ως «νεοφιλελεύθερος». Στην κατηγορία αυτή, όπως βλέπουμε, μπορεί άνετα να υπαχθεί και ο Λένιν.
Λες πως το απόσπασμα του Λένιν «δεν έχει πολύ σχέση με το άρθρο». Εγώ εξήγησα ότι το να προσπαθεί κανείς να συνδέσεις τους αγώνες των εργατών το 1977 με τους σημερινούς αγώνες των μικροαστών είναι λαθροχειρία. Γράφω ότι οι σημερινοί αγώνες έχουν σκοπό την αναχαίτιση της ανάπτυξης του καπιταλισμού και φέρνω τη μαρτυρία του Λένιν που μιλάει για σύμπτωση συμφερόντων, στο συγκεκριμένο θέμα, των εργατών και των μεγαλοβιομηχάνων. Στα συμφέροντα αυτά είναι αντίθετοι οι μικροαστοί αντιδραστικοί. Πώς λες εσύ ότι το απόσπασμα του Λένιν «δεν έχει πολύ σχέση με το άρθρο»; Εξάλλου, ο ίδιος λες ότι οι ναρόντνικοι τάσσονταν «ενάντια… στην ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία».
Όσο για τους ναρόντνικους, να συμπληρώσω τα εξής :
Το 1879, ιδρύθηκε η μυστική εταιρία των επαναστατών ναρόντνικων η «Ναρόντναγια Βόλια» (Λαϊκή Θέληση), για την επαναστατική πάλη ενάντια στην τσαρική απολυταρχία.
Λίγο μετά τη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου του Β΄ (13 Μάρτη 1881) από τους ναροντοβόλτσι, η «Ναρόντναγια Βόλια» εξαρθρώθηκε από την τσαρική κυβέρνηση. Ύστερα από αυτό οι περισσότεροι ναρόντνικοι παραιτήθηκαν από την επαναστατική πάλη ενάντια στον τσαρισμό, άρχισαν να κηρύσσουν τη συμφιλίωση, τη συνεννόηση με την τσαρική απολυταρχία. Οι επίγονοι αυτοί του ναροντνικισμού – οι φιλελεύθεροι ναρόντνικοι της 9ης και της 10ης δεκαετίας του 19ου αιώνα – έγιναν εκφραστές των συμφερόντων των κουλάκων.
Ενάντια στους φιλελεύθερους αυτούς ναρόντνικους πάλεψε (και τους συνέτριψε) ο Λένιν. Το απόσπασμα που ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιό μου καθώς και αυτό που αναφέρω στο τωρινό είναι από το έργο του Λένιν «Η βιοτεχνική απογραφή στο Κυβερνείο του Περμ», το 1897.
Nikos
Δεν απαξιώνω τίποτα. Οι “κάτοικοι” είναι θλιβερά πιόνια που ξεγελιούνται νομίζοντας ότι ο “αγώνας” είναι δικός τους. Ο “αγώνας” κατά της εξόρυξης χρυσού δεν είναι αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής, ούτε καν της Ελλάδας. Είναι διεθνής αγώνας, που στοχεύει όλες τις μικρές, φτωχές, ή υποανάπτυκτες χώρες, που δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση και με καμιά προϋπόθεση να εκμεταλλευτούν τον ορυκτό τους πλούτο.
Στον “αγώνα” αυτόν επιστρατεύονται όλες οι καθυστερημένες αντιλήψεις όλων των αντιδραστικών τάξεων και στρωμάτων, από τήν αντίθεση των μικροαστών στην καπιταλιστική πρόοδο μέχρι το μυστικισμό και τις θρησκευτικές δοξασίες των θιβετιανών. Εδώ ισχύει πλήρως η παροιμία “άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια”.
Εσύ φαντάζεσαι ότι στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της Ντόιτσε Μπανκ πήρε το λόγο κάποιος “κάτοικος” και έπεισε τους μετόχους να μη δώσουν το δάνειο στην προηγούμενη εταιρία και κάποιος άλλος “κάτοικος” παρουσιάστηκε στην Κομισιόν και την έπεισε να μην επιδοτηθεί το έργο της εξόρυξης, με τελικό αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει η εταιρία και να αφήσει τους εργάτες απλήρωτους για δεδουλευμένα ενός εξαμήνου;
Αναρωτιέσαι, “τι να πει κανείς για την περίπτωσή μου”. Εγώ θα έλεγα να αφήσεις την προσωπική επίθεση και τη μαγκιά και να προσπαθήσεις να απαντήσεις σε αυτά που λέω. Η συμπεριφορά αυτή μόνο αδυναμία απάντησης δείχνει και τίποτα παραπάνω.
Και μια και σου αρέσει ο Ελύτης, θα σου θυμίσω μια φράση του μόνο : “Ο καθείς και τα όπλα του”. Το δικό μου όπλο είναι ο μαρξισμός. Το δικό σου;
Απάντηση στο αρχικό σχόλιο του Bladimir:
Να συμφωνήσουμε αγαπητέ Bladimir οτι καμία σχέση δεν μπορεί να έχουν οι μέθοδοι, αλλά κυρίως οι κλίμακες, εξόρυξης του 1977 με τις σημερινές. Όμως τι προκύπτει από αυτό; Μήπως η εναγώνια, χαοτική σου ανάλυση περί συγκρούσεων μικροαστών, μεγάλου κεφαλαίου, μαγαλοαστών και άλλων ταξικών ομάδων; Άσκοπα νομίζω αγωνίζεσαι -τοις κοίνων ίσως ρήμασι πειθόμενος- να επενδύσεις με ταξικά κριτήρια έναν απλό αγώνα υπεράσπισης των αυτονόητων.
Όλα τα άλλα, τα συνεχόμενα, τα των αρχών του περασμένου αιώνα, είναι απλώς άσκοπη επίδειξη γνώσεων που μπορεί οποιοσδήποτε να ανασύρει από το διαδίκτυο σε πέντε δευτερόλεπτα, και που βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με το συζητούμενο.
Αγαπητέ Σαράντη,
το αρχικό σχόλιο έβαλε από τιν τίτλο του ακόμα τη διαφορά των δύο “αγώνων”. Αν εσύ δεν τη βλέπεις γιατί δε θέλεις να δεις ότι υπάρχουν διαφορετικές τάξεις στην καπιταλιστική κοινωνία, με διαφορετικά, αντίθετα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και κατηγορείς όποιον το επισημαίνει ότι “επενδύει με ταξικά κριτήρια” τον “απλό αγώνα υπεράσπισης των αυτονόητων”, θα σου πω ότι μπερδεύεις τη βούρτσα με τη Μάρθα Βούρτση και ότι με το να κατατάξεις μια βούρτσα στα θηλαστικά δε σημαίνει ότι θα αποκτήσει και μαστούς.
Αν δε βλέπεις καμιά διαφορά μεταξύ των εργατών του 1977 και των σημερινών μικροαστών – που, ξαναλέω, αγωνίζονται για ξένα συμφέροντα – και βλέπεις μόνο ότι αγωνίζονται και οι μεν και οι δε για τα “αυτονόητα”, τι να πω;
Μόνο που και η λέξη που χρησιμοποιείς είναι σχετική.
Για έναν καπιταλιστή “αυτονόητο” είναι το να είναι ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και να αγοράζει το ίδιο το τομάρι του εργάτη, που τον βάζει να δουλεύει αυτά τα μέσα παραγωγής. Το ίδιο ισχύει και για τους μικροαστούς, που απασχολούν εργάτες. Κι αυτοί οι καημένοι οι αγρότες που μισθώνουν 5-6 Αλβανούς για να τους μαζέψουν τις ελιές ή τα πορτοκάλια εκμεταλλευτές είναι κι αυτοί. Και τα εμπορικά καταστήματα, που πουλάνε στους εργάτες τα προϊόντα που οι ίδιοι οι εργάτες παρήγαγαν κι αυτοί εκμεταλλευτές είναι. Όλοι αυτοί βρίσκουν “αυτονόητο” το βιομηχανικό, ή το εμπορικό τους κέρδος.
Οι εργάτες, από την άλλη μεριά, βρίσκουν αυτονόητο όχι μόνο να πουλάνε το τομάρι τους στην αξία του, αλλά, να καταργήσουν όλο το σύστημα της μισθωτής δουλείας και κάθε είδους εκμετάλλευση, να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής, “απαλλοτριώνοντας τους απαλλοτριωτές”, ώστε να πάψει ο άνθρωπος να γίνεται εμπόρευμα.
Επειδή μου αρέσει η οικουμενικών διαστάσεων επιχειρηματολογία σου αγαπητέ Bladimirus, θα με ενδιέφερε να σε παρακολουθήσω και σε άλλες δημόσιες παρεμβάσεις σου, με αφορμή και σχολιάζοντας τους τόσους άλλους κοινωνικούς αγώνες γύρω μας. Θα σου ήμουν ευγνώμων λοιπόν αν μου υποδείκνυες πού αλλού μπορώ να αναζητήσω κείμενα και δημόσιες παρεμβάσεις σου για άλλα ανάλογα θέματα.
Όσο για την ταμπακιέρα, το συζητούμενο εδώ δηλαδή, είναι ασφαλώς κάτι απλούστερο, ή αν προτιμάς πολύ πιο σύνθετο, από τη δική σου απλοϊκά περίπλοκη ανάλυση.
Η βούρτσα, η Μάρθα Βούρτση, οι μαστοί, τα τομάρια, οι μικροαστοί, οι Αλβανοί, ακούγονται μεν ενδιαφέροντα, αλλά μάλλον δεν έχουν σχέση με το θέμα.
Βλαδίμηρε, εντάξει; Τους έβαλες όλους σε κουτάκια; Ηρέμησες τώρα;
Είναι τόσο ανόητα και άσχετα με την πραγματικότητα όλα αυτά που ειλικρινά δεν υπάρχει λόγος ν’ασχολείται κανείς. Θέλεις να μας πεις ότι οι κάτοικοι τη Ιερισσού είναι διαφορετικοί από τους κατοίκους του Στρατωνίου επειδή κάνουν άλλη δουλειά;
Ο μεταλλωρύχος ανήκει στην τιμημένη εργατική τάξη ενώ ο δασεργάτης (που του είπαν να πάει να κόψει το δάσος στις Σκουριές και αρνήθηκε) όχι;
Ο υπάλληλος γραφείου της Eldorado Gold ανήκει στην εργατική τάξη ενώ ένας άλλος υπάλληλος γραφείου όχι;
Ο ελεύθερος επαγγελματίας που δεν έχει σταθερό μισθό και πρέπει καθημερινά να ψάχνει να βρει πελάτες τι είναι; Τεμπέλης; Βολεμένος;
Αυτόν που είναι αγρότης, ψαράς κ.λ.π. και αφήνει τη δουλειά που έχει, αλλά από όπου βγαίνουν δύσκολα τα προς το ζην (υπαρκτά παραδείγματα) για να πάει να δουλέψει στην “εταιρεία” και να πάρει μισθoυλάκο, τι τον λες; Εγώ τον λέω βολεψάκια.
Τα παιδιά που έρχονται μαζί μας στο βουνό για να διαμαρτυρηθούν ενώ οι πατεράδες τους δουλεύουν στην εταιρεία τι είναι; Προδότες της εργατικής τάξης; Μικροαστοί;
Τους άνεργους που δεν πάνε να δουλέψουν στην εταιρεία πώς να τους πούμε; Αναρχικούς; Παρέλειψες τους αγαπημένους σου αναρχικούς στη βαθυσπούδαστη ανάλυσή σου, πώς το’παθες; Και επειδή σε ξέρω, μην κουράζεσαι, ξέρω και την απάντηση: Στο σύμπαν του Βλαδίμηρου, οι αναρχικοί είναι υποκατάστημα του ΚΚΕ (!), το οποίο ΚΚΕ υποστηρίζει τους μικροαστούς (!!) και όλοι μαζί έχουν προδώσει τη μόνη αλήθεια που είναι ο μαρξισμός, στον οποίο παραμένει πιστή μόνον η ΟΑΚΚΕ!!! Οι αναγνώστες που τώρα γνωρίζετε το Βλαδίμηρο μπορείτε να γελάσετε ελεύθερα.
Και τι είναι αυτό που ορίζει τη “μικροαστική τάξη” αλήθεια; Σπίτια, αυτοκίνητα, καταναλωτικά δάνεια, παιδιά που σπουδάζουν; Μια συγκεκριμένη αισθητική μήπως; Γλέντια στα μπουζούκια όταν λεφτά υπήρχαν; Αν νομίζεις ότι σε όλα τα παραπάνω οι σημερινοί μεταλλωρύχοι διαφέρουν στο ελάχιστο από τους συντοπίτες τους, είσαι βαθύτατα νυχτωμένος.
Μήπως τα’χεις κάνει ολίγον κουλουβάχατα Βλαδίμηρε; Προσπαθείς να ερμηνεύσεις την κοινωνία του 21ου αιώνα με το Μαρξ, το Λένιν και θεωρίες του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα;
Για να βοηθήσω λίγο τον αγαπητό Σαράντη:
O Bλαδίμηρος είναι ένας κολλημένος τύπος που περιφέρει τις ορθόδοξες μαρξιστικές εμμονές του από μπλογκ σε μπλογκ γράφοντας σεντόνια και σπάζοντας τα νεύρα σε όλους. Γράφει και με άλλα ονόματα αλλά αναγνωρίζεται εύκολα, εμάς εδώ ας πούμε μας έχει εμφανιστεί σαν ινδιάνος, ανένταχτος, καχύποπτος, πειραχτήρι, αναπτυξιακός, παρατηρητής, άνθρωπος, πριν καταλήξει στο “κανονικό” του “Βλαδίμηρος”.
Η υποψία ότι είναι τρολλ δεν είναι χωρίς βάση, ας πούμε το πρώτο σχόλιο σε αυτό το άρθρο, θα ορκιζόμουνα ότι το’χει γράψει ο Αδιάσειστος:
http://parallhlografos.wordpress.com/2013/01/16/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82/
Αλλά όχι, χρειάζεται τουλάχιστον χιούμορ για να είσαι τρόλλ και ο Βλαδίμηρος μόλις γράψει πάνω από μία πρόταση αποδεικνύει ότι δεν έχει ίχνος. Για όποιον αντέξει:
http://avantgarde2009.wordpress.com/2012/12/20/e%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B9%CE%BB%CE%B1-%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%89-%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1/
Στον Παραληλλογράφο αφού τον σιχάθηκαν επειδή καβγαδίζει με τους πάντες και κάνει όλες τις συζητήσεις μπάχαλο του φτιάξανε δικό του ποστ για ξεχαρμανιάσει και να μην τους πρήζει (Ρωτήστε το Zaphod να σας πει για το Βλαδίμηρο!)
http://parallhlografos.wordpress.com/2012/12/11/vladimir/
Η τελευταία του ψύχωση είμαστε εμείς και ο αγώνας κατά των μεταλλείων, όπου ο μέγας Βλαδίμηρος έχει φτιάξει μια καταπληκτική θεωρία συνωμοσίας που κι αυτήν την κυκλοφορεί από μπλογκ σε μπλόγκ. Δεν είναι τυχαίο πoυ η θεωρία του συμπίπτει εκπληκτικά με τη θεωρία εταιρείας-Πωλητών Αριστοτέλη, όπως δεν είναι τυχαίο και ότι ο μόνος που πήγε να χαίρετίσει τη συγκέντρωση της εταιρείας στη Μ.Παναγία εκτός από το γραφικό Μπουμπούκο ήταν ο εξ’ισου γραφικός εκπρόσωπος της ΟΑΚΚΕ!
http://avantgarde2009.wordpress.com/2013/03/07/skouries-xalkidiki/
http://panosz.wordpress.com/2013/02/18/gold-26/
Είδες Βλαδίμηρε, διαφημίζω και τα γραπτά σου! Εγώ εδώ δεν πρόκειται να σε λογοκρίνω, δηλώνω όμως ότι δεν πρόκειται να μπω σε καμία συζήτηση μαζί σου. Όποιος αντέχει, ας το κάνει.
Αγαπητή antigoldgreece
Πρώτα-πρώτα, να σ’ ευχαριστήσω για τη διαφήμιση. Έτσι με απαλλάσσεις από τον κόπο να ικανοποιήσω την επιθυμία του φίλου μου του Σταμάτη (ελπίζω να μη θυμώσει όπως εσύ, όταν σε αποκάλεσα «φιλενάδα»).
Έπειτα θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη αν σε κούρασα με τις μακροσκελείς απαντήσεις μου. Έχεις απόλυτο δίκιο να μη θέλεις να μπεις σε καμιά συζήτηση μαζί μου. Ας δοκιμάσουν και άλλοι την αντοχή τους.
Και, τέλος, πρέπει να πω ότι το να μην ασκείς λογοκρισία σε τιμά ιδιαίτερα. Η μισαλλοδοξία στο διαδίκτυο έχει καταντήσει ενδημική αρρώστια. Τα μπλογκ της «αριστεράς», που αυτά ειδικά θα έπρεπε να επιτρέπουν το δημοκρατικό διάλογο, αυτά ακριβώς ασκούν την τυραννικότερη λογοκρισία. Και λέω «αυτά ακριβώς» γιατί αυτά κόπτονται ενάντια σε οποιαδήποτε ανελεύθερη εκδήλωση. Δεν είναι δυνατόν να αγωνίζεσαι κατά της λογοκρισίας όταν ασκείται ενάντιά σου και την ίδια στιγμή να την ασκείς εσύ με το στυγνότερο τρόπο ενάντια στους αντιπάλους σου.
Και για να θυμηθώ την ιδιότητά μου σαν τσιτατολόγος, ο Λένιν έλεγε : «ο εργάτης δεν μπορεί να παλέψει για το σοσιαλισμό, αν δεν έχει μάθει να παλεύει για τη δημοκρατία».
Ας δούμε τώρα και τα υπόλοιπα του σχολίου σου.
Γράφεις : «Θέλεις να μας πεις ότι οι κάτοικοι τη Ιερισσού είναι διαφορετικοί από τους κατοίκους του Στρατωνίου επειδή κάνουν άλλη δουλειά;».
Εγώ δε διαχώρισα τους «κατοίκους» κατά περιοχές, αλλά, ανάλογα με την τάξη στην οποία ανήκουν. Φυσικά, , πολλές φορές, μπορεί και η περιοχή να τους διαφορίζει (άλλα ήθη και έθιμα, άλλο οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο μπορεί να έχουν δύο περιοχές).
Το ότι κάνουν «άλλη δουλειά» είναι σίγουρα τους διαφορίζει. Δε νομίζεις κι εσύ ότι ένας χασάπης είναι διαφορετικός από ένα λογιστή ή ένα δάσκαλο κι ένας αγρότης από ένα μουσικό; Αυτές οι διαφορές, όσο μεγάλες και αν είναι, μπορούν βασικά να γεφυρωθούν : ο χασάπης και ο αγρότης μπορούν να μάθουν «καλούς τρόπους», να διαβάσουν, να μορφωθούν, να καλλιεργηθούν ψυχικά και πνευματικά.
Εγώ, όμως, μίλησα για ταξικές διαφορές, διαφορές που δεν μπορούν να γεφυρωθούν, γιατί αφορούν διαφορετική θέση στην παραγωγή αγαθών.
Ο μικροαστός είναι κάτοχος μέσων παραγωγής, όπως ακριβώς και ο μεγαλοαστός, ποσοτική είναι η διαφορά τους και όχι ποιοτική. Αυτά τα μέσα παραγωγής είτε θα είναι περιορισμένα, οπότε θα μπορεί να τα βάζει σε λειτουργία μόνος του ή με βοήθεια από τα μέλη της οικογένειάς του, ή θα είναι πιο εκτεταμένα και θα αναγκάζεται να προσλαμβάνει μισθωτούς εργάτες. Από την άλλη μεριά, τα προϊόντα που παράγει είναι ιδιοκτησία του.
Αντίθετα, ο εργάτης είναι στερημένος από μέσα παραγωγής και δεν μπορεί να παραγάγει προϊόντα, ούτε για να μπορέσει να τα καταναλώσει ο ίδιος, ούτε να τα πουλήσει για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Το μόνο εμπόρευμα που διαθέτει είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Γι’ αυτό είναι υποχρεωμένος να πουλιέται κομμάτι-κομμάτι στους κατόχους μέσων παραγωγής (μεγάλους, μεσαίους, ή μικρούς αστούς). Από την άλλη μεριά, τα προϊόντα που παράγει δεν είναι ιδιοκτησία του, αλλά, ιδιοκτησία εκείνου που έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Αυτές είναι βασικότατες και ουσιαστικότατες «διαφορές» και μάλιστα τέτοιου είδους που δε «γεφυρώνονται», παρά μόνο με κοινωνική επανάσταση και μετατροπή των μέσων παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία.
Τα ερωτήματα που βάζεις αν τα δεις από την αντικειμενική σκοπιά (την ταξική) και όχι υποκειμενικά και συναισθηματικά, δεν είναι δύσκολο να απαντηθούν. Το κακό είναι ότι η μικροαστική τάξη στην οποία οι περισσότεροι ανήκουμε δε θέλει να σκέφτεται αντικειμενικά, να βλέπει την πραγματικότητα κατάματα (ακριβώς γιατί ειδικά σήμερα είναι μια πολύ άσχημη πραγματικότητα γι’ αυτήν), ούτε σκέφτεται ποτέ συγκεκριμένα (γι’ αυτό ρέπει στις μεγαλοστομίες και τις υπερβολές). Αποτέλεσμα να μην μπορεί να δει τα πράγματα όπως είναι – τα βλέπει όπως θα ήθελε αυτή να είναι, ή όπως θα έπρεπε, κατά την άποψη τη δική της, να είναι. Κι έτσι, τη λογική την αντικαθιστά το συναίσθημα και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διαμαρτύρεται σε όλους τους τόνους και να κλαίει για τα στραβά και τα ανάποδα της «άτιμης της κοινωνίας», χωρίς να ξέρει, ούτε να μπορεί (και τις πιο πολλές φορές, ούτε καν να θέλει να την αλλάξει – τουλάχιστον ριζικά, με μια επανάσταση).
Βλέποντας τα πράγματα ταξικά, μπορούμε να πούμε ότι :
Ο μεταλλωρύχος και ο δασεργάτης, απλά σα μεταλλωρύχος και δασεργάτης ανήκουν και οι δύο στην «τιμημένη» εργατική τάξη. Υπάρχουν, όμως, και διαφορές. Ο δασεργάτης (που αρνήθηκε να πάει) τι «εργάτης» ήταν; Ήταν ένας «εργάτης» κάτοχος των ανάλογων μέσων εργασίας, ήταν μέλος ιδιωτικού συνεργείου που είχε αναλάβει την κοπή των δέντρων, ήταν εργάτης κάποιας υπηρεσίας του δήμου; Το τελευταίο μου φαίνεται πιο πιθανό, γιατί σε ιδιωτικό συνεργείο, μάλλον δύσκολο θα ήταν το να αρνηθεί, ενώ στο δημόσιο και στους δήμους είναι συνηθισμένη κατάσταση να μην κάνεις τη δουλειά σου και να εισπράττεις κανονικά το μισθό σου.
Πάντως το ότι αρνήθηκε, κακώς το ανακατεύεις, γιατί μπορεί να το κρίνει κανένας από ηθική σκοπιά και να το επαινεί ή να το κατακρίνει, δεν έχει όμως καμιά σχέση με το αν είναι εργάτης ή όχι ο «αρνηθείς» (που «δε μετανιώνει», κατά τον Καβάφη, «αν και τον καταβάλλει, εκείνο το όχι – το σωστό- εις όλην την ζωήν του»).
Ο υπάλληλος γραφείου της Ελντοράντο είναι ακριβώς στην ίδια θέση με τον υπάλληλο γραφείου μιας άλλης εταιρίας (προλετάριοι, θα έλεγα και όχι εργάτες).
Ο ελεύθερος επαγγελματίας είναι σίγουρα μικροαστός, γιατί έχει δικά του μέσα παραγωγής και δεν πουλάει την εργατική του δύναμη, αλλά, τα προϊόντα της εργασίας του που του ανήκουν. Έτσι διαχωρίζεται σαφέστατα από τον εργάτη. Τώρα, το αν δεν έχει πελατεία και στερείται ακόμα και τα εντελώς απαραίτητα δεν αλλάζει τίποτα στην ταξική του θέση. Οι εποχές των κρίσεων, όταν οι δουλειές δεν πάνε καλά μπορεί να τον υποβιβάζουν οικονομικά κάτω από το επίπεδο ενός εργάτη, μπορεί να τον αλλάξουν ηθικά και ψυχικά, η ταξική του θέση όμως δεν αλλάζει.
Φυσικά, όταν οι δουλειές δεν πάνε καλά, ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν είναι «βολεμένος». Δε μ’ αρέσουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί για ανθρώπους που δουλεύουν και δεν εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα του άλλου. Το αν κάποιος είναι «τεμπέλης» πάλι δεν έχει καμιά σχέση με τον ταξικό διαχωρισμό.
Για τον αγρότη και τον ψαρά, που βγάζουν δύσκολα το ψωμί τους και γίνονται υπάλληλοι της Ελντοράντο για να το βγάζουν πιο εύκολα, εσύ μπορείς να τους βρίζεις «βολεψάκηδες», γιατί θεωρείς ότι πρόδωσαν τον «αγώνα». Εντάξει, εγώ δεν το συμμερίζομαι γιατί έχω άλλη άποψη για τον «αγώνα».
Πάντως, θα ήθελα να διευκρινίσω μια για πάντα ότι όσο και αν επικρίνω τη μικροαστική τάξη για την αντιδραστική της θέση, δεν ανακατεύω την ηθική σ’ αυτήν την «επίκριση». Στην αντικειμενική κατάσταση της ύπαρξής της οφείλονται οι αντιδραστικές της θέσεις. Αυτό αφαιρεί κάθε είδους ηθική κατάκριση απέναντι στα πρόσωπα που αποτελούν αυτή την τάξη.
Τα παιδιά «που έρχονται μαζί σας στο βουνό, ενώ οι πατεράδες τους δουλεύουν στην εταιρία» δεν είναι ούτε προδότες της εργατικής τάξης, ούτε μικροαστοί, είναι απλώς «παιδιά».
Όσο για τους «άνεργους που δεν πάνε να δουλέψουν στην εταιρία» : μπορεί να είναι αναρχικοί, αριστεροί, ή οτιδήποτε άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε συμπεριφέρονται σαν άνεργοι εργάτες. Γιατί ο άνεργος εργάτης δεν έχει την πολυτέλεια να αρνείται τη δουλειά, γιατί αλλιώς δε θα έχει να φάει. Εξάλλου, αν οι εργάτες αρχίζουν να κάνουν τσιριμόνιες όταν τους καλούν να πιάσουν δουλειά, μάλλον θα ήταν μόνιμα άνεργοι. Και γιατί δεν πρέπει να δουλέψουν στην εταιρία; Επειδή καταστρέφεται το περιβάλλον; Μα, όλες οι βιομηχανίες στον καπιταλισμό καταστρέφουν το περιβάλλον. Με την ίδια λογική δεν πρέπει οι εργάτες να δουλεύουν σε βιομηχανίες όπλων, ή σε καπνοβιομηχανίες, ή και σε βιομηχανίες μεταλλαγμένων προϊόντων, είτε σε βιομηχανίες τροφίμων, που χρησιμοποιούν ύποπτα πρόσθετα. Αν μάλιστα ρωτήσεις τους υγιεινιστές και τους χορτοφάγους, θα σου πουν ότι είναι ηθικά απαράδεκτο για έναν εργάτη να δουλεύει σε ζαχαροβιομηχανία, ή σε αλατωρυχεία και σε σφαγεία, ή σε χασάπικα και βιομηχανίες αλλαντικών.
Σε τέτοιο παραλογισμό καταλήγει κανείς όταν ζητήσει από τους εργάτες να αγωνίζονται για μικροαστικούς στόχους.
Όσο για τους «φίλους» μου τους αναρχικούς : ναι, τους θεωρώ φίλους μου, αλλά, μόνο στον τελικό σκοπό, την αταξική κοινωνία (που αυτοί την ονομάζουν «ελευθεριακή»). Οι μαρξιστές πάντα το έλεγαν αυτό. Εκεί που διαφωνούν απόλυτα μαρξιστές και αναρχικοί είναι στο πώς θα φτάσουν στην κοινωνία αυτή. Οι μαρξιστές λένε πως θα φτάσουν με την καταστροφή του αστικού κράτους και τη δικτατορία του προλεταριάτου, οι αναρχικοί μέσω της καταστροφής του αστικού κράτους και της ανακήρυξης της ελευθεριακής κοινωνίας.
Οι αναρχικοί στη σημερινή Ελλάδα είναι μια καρικατούρα του αναρχισμού, απόλυτα υποταγμένοι στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, τόσο για το εσωτερικό, όσο και για το εξωτερικό (όπως και όλη η «αριστερά»). Για να μη σε κουράζω με άλλα παραδείγματα, δες το θέμα της εξόρυξης του χρυσού. Εκεί είσαστε όλοι μαζί : αναρχικοί, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, ΕΠΑΜ, ΔΗΜΑΡ, Χρυσή Αυγή. Θα μου πεις, αυτό είναι ένα συνονθύλευμα αναρχικών, αριστερών δεξιών και ακροδεξιών. Γιατί, λοιπόν, λέω πως είναι η γραμμή του ΚΚΕ, που οι άλλοι υποτάσσονται σ’ αυτήν; Γιατί, απλούστατα μόνο το ΚΚΕ σ΄αυτό το συνονθύλευμα έχει ένα κόμμα πειθαρχημένο και αξιόμαχο, μόνο το ΚΚΕ έχει τη συγκολλητική ύλη μιας ιδεολογίας (έστω και ψευδεπίγραφης), μόνο το ΚΚΕ θα επωφεληθεί από τη δημιουργία μιας χαώδους κατάστασης στην Ελλάδα, όταν θα φτάσει η ώρα να αντικατασταθεί «το όπλο της κριτικής από την κριτική των όπλων). Τότε, θα φανεί ολοκάθαρα ότι οι υπόλοιποι ήταν απλοί νεροκουβαλητές και «υποκαταστήματα» (βασικά, χωρίς να το καταλαβαίνουν).
Σου φαίνεται περίεργο ότι το ΚΚΕ υποστηρίζει τους μικροαστούς; Εμένα μου φαίνεται περίεργο που σου φαίνεται περίεργο. Δεν υποστηρίζει τους «αγρότες», τους «μικρομεσαίους»; Τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους επαγγελματοβιοτέχνες; Δεν είναι κατά του να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα; Δεν είναι υπέρ των φορτηγατζήδων, των φαρμακοποιών, των ταξιτζήδων; Δεν είναι κατά του ανοίγματος των καταστημάτων την Κυριακή;
Γράφεις : «όλοι μαζί έχουν προδώσει τη μόνη αλήθεια που είναι ο μαρξισμός, στον οποίο παραμένει πιστή μόνον η ΟΑΚΚΕ». Οι αναρχικοί δεν μπορούν να προδώσουν το μαρξισμό, γιατί δεν ήταν ποτέ μαρξιστές. Όσο για το ΚΚΕ, η προδοσία του έχει περάσει το μισό αιώνα. Αν τώρα βρίσκονται ακόμα αφελείς που δεν το έχουν καταλάβει, ή άλλοι που τους συμφέρει να χτυπάνε το μαρξισμό, αναγορεύοντας σε κομμουνιστές και μαρξιστές τα θλιβερά υποκείμενα που αποτελούν την ηγεσία του ΚΚΕ, δυστυχώς μόνο στην πράξη μπορούν οι πρώτοι να απαλλαγούν οι μεν από τις αυταπάτες τους και οι δεύτεροι να στερηθούν ένα τόσο βολικό αντίπαλο για να ξεσπούν τον αντικομμουνισμό τους. Αυτή, όμως, η πράξη θα στοιχίσει πολλά δάκρυα και πολύ αίμα.
Όσο για την ΟΑΚΚΕ ναι σε πολλά σημεία με βρίσκει σύμφωνο, και σίγουρα έχει σα βάση της το μαρξισμό.
Και επειδή αναρωτιέσαι «τι είναι αυτό που ορίζει τη μικροαστική τάξη, αλήθεια;», και μπερδεύεσαι με καταναλωτικά αγαθά και τρόπο ζωής (ακόμα και με την αισθητική) θα σου πω ότι για να ξεχωρίσουμε δυο πράγματα δεν κοιτάμε αυτά που έχουν κοινά, αλλά, αυτά στα οποία διαφέρουν. Έτσι, π.χ., ο άνθρωπος δεν ξεχωρίζει ριζικά από το ζώο παρά μόνο κατά το ότι σκέφτεται. Θυμήσου και τον περίφημο ορισμό των αρχαίων για τον άνθρωπο «ον, δίπουν, άπτερον» και εκείνον που αφού μάδησε έναν κόκορα τον παρουσίασε και είπε «Να ένας άνθρωπος!».
Η μόνη ουσιαστική διαφορά που μπορεί να ξεχωρίσει πραγματικά τις τάξεις είναι η θέση τους στην παραγωγή και η σχέση τους με τα μέσα παραγωγής. Έτσι μπορεί(;) ένα βράδυ να διασκεδάζουν μαζί στα μπουζούκια ο αλβανός εργάτης γης με τον «αγρότη» που τον απασχολεί, την άλλη μέρα όμως στο μάζεμα της ελιάς, ο αλβανός θα μαζεύει τις ελιές του «αφεντικού» και όχι τις δικές του (ακόμα κι αν το «αφεντικό» μαζεύει ελιές δίπλα του), γιατί ούτε η γη του ανήκει, ούτε τα δέντρα, ούτε τα εργαλεία για το μάζεμα της ελιάς.
Γενικά, βέβαια, μπορούμε να πούμε ότι ένας αστός (μεγάλος, μικρός, ή μεσαίος) είναι σε καλύτερη οικονομική θέση από έναν εργάτη. Αν, όμως, βασιστούμε σ’ αυτό το κριτήριο για να διαχωρίσουμε τις τάξεις, θα δούμε ότι είναι πολλές φορές σχετικό και το έχεις αναφέρει κι εσύ. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο μικροαστός είναι σε χειρότερη οικονομική θέση από έναν εργάτη. Γι’ αυτό το μόνο ασφαλές κριτήριο για να ορίσει κανένας την ταξική διαφορά είναι η σχέση της τάξης με τα μέσα παραγωγής.
«Οι σημερινοί μεταλλωρύχοι διαφέρουν» και μάλιστα αρκετά από τους «συντοπίτες τους», όταν αυτοί οι «συντοπίτες τους» δεν είναι εργάτες, είτε είναι ψαράδες, ή αγρότες, ή πολιτικοί μηχανικοί (Τόσκας, Παπαγεωργίου), ή έχουν εμπορικό κατάστημα, ή φούρνο, ή καφετέρια, ή γιατροί, αρχαιολόγοι και γενικά «άνθρωποι του πνεύματος», δάσκαλοι, καθηγητές και τα συναφή επαγγέλματα.
Τώρα, βέβαια, ο Βλαδίμηρος είναι «κολλημένος», γιατί δεν έμαθε ότι μια επιστημονική ανακάλυψη ισχύει μόνο για τον αιώνα που ανακαλύφτηκε και το πολύ για έναν αιώνα ακόμα. Τώρα, πώς γίνεται η αρχή του Αρχιμήδη να βαστάει αναλλοίωτη τόσους αιώνες, αυτό, πια, είναι το «υδροστατικό παράδοξο» του Πασκάλ.
Το ότι ο Βλαδίμηρος έχει «μαρξιστικές εμμονές» και είναι «κολλημένος» σ’ αυτές δε νομίζω ότι είναι σοβαρό αμάρτημα, μάλλον για σταθερότητα απόψεων το βλέπω. Τώρα, αν με το να τις εκθέτει «σπάζει τα νεύρα όλων», αυτό σημαίνει απλά ότι οι «όλοι» δεν έχουν «μαρξιστικές εμμονές», αλλά, αντιμαρξιστικές. Αυτό ακριβώς λέει και ο Βλαδίμηρος.
Η αλλαγή του ονόματος σε μπλογκ που υπάρχει λογοκρισία είναι επιβεβλημένη για να παρακάμπτεται. Όπου δεν υπάρχει λογοκρισία, γίνεται ή για να τονιστεί κάποιο σημείο του κειμένου, είτε για ξεκάρφωμα για όσους δεν κρίνουν τα γραφόμενα, αλλά τον γράφοντα.
Εκεί με το «τρολ» με μπερδεύεις γιατί μιλάς για κάποιον «Αδιάσειστο», που πρώτη φορά τον ακούω. Ας είναι, όποιος διαβάζει τα σχόλιά μου καταλαβαίνει αν είμαι τρολ ή όχι.
Λες ότι στον Παραλληλογράφο με «σιχάθηκαν» επειδή «καυγαδίζω με τους πάντες». Αυτός είναι ένας περίεργος τρόπος να παρουσιάζεις τα πράγματα. Εγώ θα έλεγα ότι «οι πάντες καυγαδίζουν μαζί μου». Και αν με τη λέξη «καυγάς» εννοείται η διαφωνία και η κριτική, ακόμα και η πολεμική σε απόψεις, νομίζω ότι δεν είναι κάτι κακό. Όταν, όμως, «καυγάς» σημαίνει προσωπική επίθεση, απαξιωτικές εκφράσεις, βρισιές (ακόμα και απειλές) και γενικότερα ακατάσχετη χυδαιολογία και όταν όλα αυτά δε γίνονται από εμένα, αλλά από τους «όλους» (ευτυχώς στον κατήφορο αυτό υπάρχουν και εξαιρέσεις), τότε ο τρόπος που παρουσίασες την κατάσταση μάλλον «απέχει πολύ απ’ την αλήθεια», που λέει και ο Σαββόπουλος.
Και τι είναι αυτό που γράφεις «Ρωτήστε και τον Zaphod να σας πει για το Βλαδίμηρο. Γνωρίζεσαι με το Zaphod; Εγώ πάντως δεν τον γνωρίζω. Και τι σημαίνει «ρωτήστε»; Αυτοί στους οποίους συστήνεις να «ρωτήσουν» τον ξέρουν προσωπικά, ή θα τον «ρωτήσουν» στο μπλογκ του Παραλληλογράφου; Κι όπως και να έχει το πράγμα τι υπονοεί αυτή η φράση σου; Ότι ξέρει μυστικά ο Zaphod για μένα, που φυσικά δε θα είναι και πολύ τιμητικά; Αυτό, αν δεν το καταλαβαίνεις είναι συκοφαντία και σκοτεινός υπαινιγμός. Και, ειδικά σ’ αυτό θα ήθελα μία απάντηση.
Αλλά, βλέπω ότι εκτός από τον Παραλληλογράφο, συνδέεσαι και με το μπλογκ Avantgarde. Τελικά, φαίνεται ότι υπάρχει μια κόκκινη κλωστή που συνδέει πολλά πράγματα μεταξύ τους και δεν είναι θέμα δικής μου ψύχωσης και ροπής στη συνωμοσιολογία.
Όσο για την «ψύχωσή» μου με την εξόρυξη του χρυσού, το ότι είναι το κίνημα διεθνές και οι διασυνδέσεις του υπάρχουν παντού (εξαιρούνται οι ανεπτυγμένες χώρες που βγάζουν χρυσό με τη σέσουλα) δε χρειάζονται και πολλές αποδείξεις (δες το γαλλικό κανάλι που ήρθε εδώ ή την καναδέζα βουλευτίνα). Στις ανεπτυγμένες χώρες υπάρχει και το κίνημα της «αποανάπτυξης» και γενικότερα υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι οι υποανάπτυκτες χώρες δεν πρέπει να πάρουν το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης (ούτε βέβαια το σοσιαλιστικό δρόμο – πώς θα μπορούσαν άλλωστε;), αλλά, να αναπτύξουν τις «πατροπαράδοτες δομές» τους και να αξιοποιήσουν την «παράδοση» (δηλαδή, την απόλυτη τεχνική καθυστέρηση!). Όλα αυτά τα «κινήματα» είναι αλληλένδετα και έχουν κοινό τους βάθρο την αντιδραστικότητα της υποστήριξης της μιζέριας και της καθυστέρησης. Όταν μάλιστα βρίσκονται ως ιδεολόγοι εκφραστές αυτής της αντιδραστικότητας καθηγητές Πανεπιστημίων ιμπεριαλιστικών χωρών (όπως ο γάλλος κ. Λατούς, που αποτρέπει τους ιθαγενείς από τον ολέθριο δρόμο του καπιταλισμού και εξυμνεί την τεχνολογική καθυστέρηση), το πράγμα πάει από μόνο του στη συνωμοσιολογία.
Λες ότι η «θεωρία» μου «συμπίπτει εκπληκτικά με τη θεωρία εταιρείας-Πωλητών Αριστοτέλη». Η «θεωρία» μου είναι απλή απόρροια βάσει της συνταγής «για να βρεις ποιος έκανε το έγκλημα, ψάξε να δεις ποιος ωφελείται από αυτό». Βλέποντας ότι κινήματα κατά της εξόρυξης γίνονται μόνο σε φτωχές και υποανάπτυκτες χώρες, ενώ οι πλούσιες και ανεπτυγμένες συνεχίζουν ανενόχλητες τις εξορύξεις, σκέφτομαι μήπως κάποιες χώρες τις συμφέρει να έχουν το μονοπώλιο της εξόρυξης. Είπα ένα «μήπως».
Πού θα ήθελα, όμως, να δω και τη «θεωρία» της «εταιρίας-Πωλητών Αριστοτέλη». Αν μπορείς δώσε κανένα λινκ.
Υ.Γ. Συγνώμη για το μακροσκελές της απάντησης, αλλά, κι εσύ δεν πήγες πίσω.
Τελικά, ο δαίμονας του πληκτρολόγιου το έκανε πάλι το θαύμα του : μεταμόρφωσε το “Σαράντης” σε “Σταμάτη”. Ζητάω συγνώμη.
Υ.Γ. Είπαμε εσύ δεν κάνεις λογοκρισία. Γιατί, όμως, δεν αφαιρείς τις “φραγές” από το μηχάνημά σου, να μη χρειάζεται να αλλάζω ονόματα (και πολλά άλλα) για να δω δημοσιευμένο το σχόλιό μου με την ένδειξη “Your comment is awaiting moderation”, οπότε ξέρω ότι θα το δεις;
Δεν έχω καμία φραγή, έχω απλά moderation για να μην εμφανίζονται δημοσιευμένα σχόλια που δεν έχω διαβάσει. Απλά το wordpress μερικές φορές πεταέι αυθαίρετα σχόλια στα spam. Αν αυτό συμβαίνει με τα δικά σου, τα παράπονα στο σύστημα (που δεν είμαι εγώ).
δεν μπορω να βρω λεξεις για να εκφρασω την αγνοια και το κενο της υπαρξης σου βλαδιμηρε και οπως εχω πει και εγω αλλωστε στο γνωστο μου τσιτατο “αν δεν σε πληρωνανε για να εισαι ενα τιποτα ισως και να ησουν κατι”