Από το “Δελτίο Θυέλλης“, Ιούνιος 2013
Συνέντευξη με το Συντονιστικό Φορέων και Συλλόγων Σταγείρων-Ακάνθου Ενάντια στην Εξόρυξη Χρυσού
Με αφορμή τη συναυλία στην Ιερισσό τό Σάββατο 25 Μάη, πώς οργανώνεται η αντίσταση των κατοίκων στην Ιερισσό και τη ΒΑ Χαλκιδική (αυτοοργάνωση, ομάδες εργασίας, συμμετοχή του κόσμου, μπλόκα, ανυπακοή);
Στις 25 του Μάη, η Χαλκιδική έστειλε ένα δυναμικό μήνυμα αλληλεγγύης και αγώνα σε κάθε γωνιά της χώρας. Στη συναυλία “για μια εξόρυξη που δε θα γίνει ποτέ” αγαπημένοι καλλιτέχνες ένωσαν τη φωνή τους με πάνω από δέκα χιλιάδες ανθρώπους, αποδεικνύοντας ότι η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η συνεργασία είναι τα ισχυρότερα όπλα της κοινωνίας ενάντια σε κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας.
Η επιτυχία της εκδήλωση, όπου δε σημειώθηκε το παραμικρό πρόβλημα, οφείλεται αποκλειστικά στη συλλογική προσπάθεια εκατοντάδων ανθρώπων, που δούλεψαν ακούραστα για πολλές εβδομάδες. Χωρίς αστυνομία, τροχαία, δήμο. Χωρίς αρχηγούς, εντολείς κι εντολοδόχους, όλοι αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να συζητήσουν, να οργανωθούν.
Η αυτοογάνωση – είναι παράδοξο – ήρθε μέσα απ’ τις απαιτήσεις της ίδιας της ζωής μας. Όπως σε πολλά σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν είχαμε άλλη επιλογή από έναν δρόμο πρωτόγνωρο. Αντιστεκόμαστε στην επιβολή αποφάσεων για τη ζωή μας. Αντιστεκόμαστε σε ό,τιδήποτε μπορεί να καλεστεί “η μόνη λύση”, ειδικά όταν αυτή είναι φανερά καταστοφική για τη ζωή μας. Αντιστεκόμαστε σε μια σιωπηλή υποταγή απέναντι σε βίαιη καταστολή. Η αντίσταση – στην πράξη – μοιραία σε καλεί να αυτενεργήσεις. Να στηριχθείς στον διπλανό σου, να συνεργήσεις, να συν-διοργανώσεις τον καθημερινό αγώνα.
‘Ετσι, βρεθήκαμε εκατοντάδες άνθρωποι – κάτοικοι του τόπου – να είμαστε ο καθένας ένας απαραίτητος και χρήσιμος κρίκος μιας αλυσίδας, ενός ευρύτερου δικτύου που καλωσόρισε χιλιάδες συναγωνιστές στον τόπο μας. Είχαμε συνοχή μεγαξύ μας ακριβώς επειδή για βδομάδες εργαστήκαμε σε μικρότερες συνθέσεις – η κάθε ομάδα έχοντας αναλάβει ένα πολύ σημαντικό μέρος της όλης οργάνωσης της συναυλίας. Είχαμε επίγνωση ότι για να πετύχουμε το στόχο μας, έπρεπε όλοι να συμβάλουμε ώστε η κάθε ομάδα να πετύχει.
Ο κόσμος που ταξίδεψε για να συμμετάσχει ανταποκρίθηκε, έγινε μέρος της οργάνωσης. Κόσμος ρωτούσε πώς μπορεί να βοηθήσει, μάζευε σκουπίδια, άλλαζε σακούλες όταν γέμιζαν, πρόσεχε τον διπλανό του σε περιπτώσεις ανάγκης – κανένας μας δεν αποχώρησε μέχρι να ξεστήσουμε και καθαρίσουμε το χώρο της συναυλίας.
Τόσο στα μπλόκα όσο και στις παρεμβάσεις και στις άλλες δουλειές φαίνεται έντονη η παρουσία και ενεργός συμμετοχή των γυναικών όλων των ηλικιών. Είναι πραγματικότητα αυτή η -αισιόδοξη- εικόνα και πώς ερμηνεύεται;
Η αντίσταση ενεργοποιεί κάθε πτυχή μιας κοινωνίας, κάθε απόθεμα, κάθε δύναμη. Η παρουσία γυναικών κάθε ηλικίας σε τοπικούς συλλόγους συλλόγους (γυναικών, γονέων, πολιτιστικών, περιβάλλοντος) πάντα ήταν μεγάλη. Δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι όταν ξεκίνησε η ίδια η κοινωνία να αυτό-ενημερώνεται για τις καταστροφικές επιπτώσεις της επέκτασης των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων στην Χαλκιδική, οι γυναίκες κάθε ηλικίας ήταν αυτές που ένιωσαν επιτακτική την ανάγκη να ενεργοποιηθούν σ’ έναν αγώνα αντίστασης. Άλλωστε, η ίδια η βάση της ζωής απειλείται σ’ αυτήν την περίπτωση – η γη, τα δάση, το νερό. Οι μνήμες μιας διαφορετικής βάσης ζωής – “οργανικής ανάπτυξης” που σέβεται τις διεργασίες της ζωής – είναι νωπές σε γενιές γυναικών που αποκαλούνται “αμόρφωτες” και συνεχίζουν να ζουν τους κύκλους της φύσης, κοντά στη γη. Είναι αυτές που είχαν απαξιωθεί ως “χωριάτισσες-συνταξιούχες του ΟΓΑ”, που είχαν αποχωρίσει απ’ το δημόσιο χώρο. Είναι οι πρώτες που κατάλαβαν ότι η “εικόνα της τηλεόρασης” και η “εικόνα των βιωμάτων μιας κοινωνίας ολόκληρης” (τα παιδιά τους να ονομάζονται τρομοκράτες, η άμυνα απέναντι στην απροκάλυπτα βάρβαρη καταστολή να ονομάζεται “ανομία”) διαφέρουν όσο η νύχτα με τη μέρα. Είναι επίσης οι πρώτες που αντλούν από πηγές δύναμης στις οποίες έχει πρόσβαση κανείς μόνο με την πείρα που αποκτά όταν έχει ζήσει δεκαετίες ολόκληρες συμβιωτικά με τον τόπο που ανήκει μέσα από διάφορες δύσκολες καταστάσεις (πόλεμο κι αντίσταση, εμφύλιο, δικτατορία). Είναι οι πρώτες που γνωρίζουν ότι η μοίρα του τόπου (περιβάλλοντος) και ανθρώπου συνδέονται άρρηκτα. Ή και οι δύο ζουν, ή και οι δύο πεθαίνουν.
Όταν ο αγώνας έγινε δημόσιος χώρος (πορείες, διαμαρτυρίες, λαϊκές συνελεύσεις, φυλάκια) που συνέδεσε γενιές γυναικών, αναδύθηκε και η “ανοιχτή επιστολή γυναικών” – μια γέφυρα μεταξύ γενιών. Προγιαγιάδες – γιαγιάδες – μάνες – κόρες αγωνίζονται για τη γη και την ελευθερία. Στέκονται δίπλα η μία στην άλλη σε κάθε πτυχή του αγώνα. Μια κοινωνία που έχει ενεργοποιήσει κάθε της δύναμη είναι μια κοινωνία που έχει λόγο για την ύπαρξή της, που δεν δέχεται να μείνει παθητικά σιωπηλή μπροστά σε αποφάσεις που έχουν παρθεί “για το καλό της” ή “στο όνομα της”. Μια κοινωνία που δεν νοεί τη ζωή δίχως συμμετοχή κι αγώνα.
Πώς αποτιμάτε την καταδικαστική απόφαση για τις τρεις γυναίκες που συνελήφθησαν στις Σκουριές την 12 Μάη 2013 και τους περιοριστικούς όρους που επιβλήθηκαν σε 3 ακόμη κατηγορούμενους για τον εμπρησμό των μηχανημάτων της Eldorado. Πώς συνεχίζει ο αγώνας από δω και μπρος;
Πώς να αποτιμήσει κανείς μία τρίχρονη αναστολή σε μια ποινή τρίμηνης φυλάκισης; Πώς να σχολιάσει κανείς τις καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας με τις οποίες παρουσίασαν μια εικόνα όπου πάνοπλες διμοιρίες καταστολής απειλήθηκαν και κακοποιήθηκαν από μια χούφτα άοπλες γυναίκες; Πώς αλλιώς να ειπωθεί σε κάθε τόνο ότι ένας κοινωνικός αγώνας ποινικοποιείται μπροστά στα μάτια όλων μας; Μοιάζει η δικαιοσύνη να συντάσσεται σε ευθεία γραμμή με αποφάσεις που έχουν παρθεί “άνωθεν”.
Φαίνεται πώς η φράση του πρωθυπουργού “θα προστατευτεί η ξένη επένδυση… με κάθε κόστος” συμπεριλαμβάνει κάθε πτυχή της ζωής όσων πολιτών δεν δέχονται να μείνουν σιωπηλοί κι επιμένουν να αγωνίζονται για τα αυτονόητα σε μια δημοκρατία. Εύλογα αναρωτιέται κανείς αν με τη χρηματική εγγύηση που έχει επιβληθεί σε 3 ακόμα συναγωνιστές μας (8.000 ευρώ ο καθένας) γίνεται προσπάθεια να εισπραχθούν τα χρήματα που κοστίζει η καθημερινή φύλαξη του βουνού του Κακάβου για χάρη της Eldorado.
Όσο πιο λυσσαλέα γίνεται η προσπάθεια να υπνωτιστούμε όλοι – έτσι ώστε να πιστέψουμε πως η λιτότητα και το ξεπούλημα όλων των φυσικών πόρων του τόπου είναι λύση ενός προβλήματος του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έχει πάρει στραβό δρόμο – τόσο θα ξυπνάμε. Όσο πιο ωμά κι οργανωμένα θα συνεχίζεται να βιάζεται ο τόπος κι οι ζωές μας, τόσο πιο αποφασισμένοι θα είμαστε να μοιραστούμε την αλήθεια με τους συνανθρώπους μας, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Κι όσο ανακαλύπτουμε ως πολίτες τις πραγματικές αιτίες των αγώνων που μας ενώνουν – σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον πλανήτη – τόσο θα πραγματώνουμε αυτό που σήμερα φωνάζουμε με κάθε ευκαιρία: “Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι ανθρώπινες ζωές”.
Τη συνέντευξη πήρε η Λίνα Κυργιαφίνη