Κάλεσμα Δ. Ζερβουδάκη για τη συναυλία της Ιερισσού!


“Σήμερα φαίνεται το τι θα γίνει το άλλο Σάββατο στην Ιερισσό!Όλοι εκεί!Όλοι εκεί!”

[youtube=https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=vwVXHEzdDoo]

Απο τη συναυλία ”Κατά της βίας” που διοργάνωσαν οι εθελοντές, τα μέλη και οι φίλοι του Κέντρου Στήριξης Κακοποιημένων Γυναικών ”Καταφύγιο Γυναίκας” στη Θεσσαλονίκη με την αφιλοκερδή συμμετοχή των:
Γιάννη Χαρούλη, Διονύση Τσακνή, Δημήτρη Ζερβουδάκη, Φίλιππου Πλιάτσικα και του Χρήστου Θηβαίου.

Άραγε να `μαι κάποιος άλλος
Στίχοι: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Άραγε να `μαι κάποιος άλλος
που προσπαθεί να ονειρευτεί
τα γυαλισμένα όνειρα μας
στο δρόμο ανάποδη στροφή

Μες το κενό και μες τη ζάλη
έστησε ο πόνος μαγαζί
και ποιος μπορεί να ανασάνει
όταν στο ψέμα του κρυφτεί

Να να να, να να να να να

Καίνε τα χρόνια, καίν οι μέρες
με μια πληγή που αιμορραγεί
κι αν περισσέψαν οι φοβέρες
είναι σκληρή ανταμοιβή

Να να να…

Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες τη ψυχή μου θα ‘χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή

Μέσα μου υπάρχει το ταξίδι
βαθιά φωλιάζει στη καρδιά
έγινα στο καιρό παιχνίδι
να με χαλάνε τα παιδιά

Με τα λεφτά δε γίνονται όλα
κι αν βάλεις ψεύτικα φτερά
δε θα μπορείς να τα σηκώσεις
για να πετάξεις φουκαρά

Απόψε πες μου την αλήθεια
το τι θα γίνω μη σκεφτείς
κι αν ήταν όλα παραμύθια
τότε να πα’ να γαμηθείς

Να να να…

Από το Facebook: Develiki Chalkidiki


0 απαντήσεις στο “Κάλεσμα Δ. Ζερβουδάκη για τη συναυλία της Ιερισσού!”

  1. Θαυμάσιο τραγούδι, ειδικά ο τελευταίος στίχος!
    “Όλα στη θέση τους, ταιριασμένα”, που θα έλεγε και ο Σεφέρης. Αναρχία, χυδαιότητα, άρες-μάρες, και αντίθεση στην ανάπτυξη. Ολέ!

  2. Κανονικά, θα έπρεπε να σου θυμώσω. Είναι κάπως χοντρό να κατηγορείς κάποιον, που δεν τον ξέρεις, ότι τα παίρνει από την εταιρεία, μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζει την επένδυση. Δηλαδή, θεωρείς ότι όσοι είναι υπέρ της ανάπτυξης είναι πληρωμένοι των διαφόρων εταιρειών που κάνουν τις επενδύσεις; Κι αν σκεφτούμε ότι το τραγούδι του Διονύση τελειώνει με τη μουσική του “Ολαρία, ολαρά”, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι με θεωρείς και φασίστα!
    Ε, όλα αυτά είναι πάρα πολλά και δε δέχομαι ότι ήταν στους στόχους σου. Προτιμώ να σκεφτώ ότι απλά ήθελες να με πειράξεις ότι είμαι υπέρ της εταιρείας, μια και είμαι υπέρ της ανάπτυξης (εξάλλου, “πειραχτήρι” είμαι κι εγώ). Γι’ αυτό, αντί να σου θυμώσω (άσε που μου αρέσει πάρα πολύ και ο Νιόνιος), θα προσπαθήσω να σου δείξω ότι υπέρ της ανάπτυξης μπορεί να είναι και κάποιος άλλος, εκτός από τους δεξιούς (άσε που οι δεξιοί πολιτικοί της Ελλάδας δεν είναι υπέρ της ανάπτυξης – αλλά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
    Για να μην παραμακρύνει όμως το κείμενο κι επειδή είναι και αργά, θα τα γράψω σε άλλο σχόλιο.

  3. Kαι τώρα αυτό που σου υποσχέθηκα για την ανάπτυξη.

    Η μαρξιστική θεωρία βλέπει την εξέλιξη των κοινωνιών σαν εξέλιξη φυσικού φαινομένου. Θεωρεί πως όπως όλοι οι οργανισμοί της φύσης, έτσι και οι κοινωνικοί οργανισμοί γεννιούνται, αναπτύσσονται, ωριμάζουν και πεθαίνουν. Έτσι δεν μπορεί παρά να είναι υπέρ της ανάπτυξης του καπιταλισμού, γιατί στην εξέλιξή του θα φτάσει στην ωρίμανση και στο θάνατο. Και ακριβώς ο θάνατος του καπιταλισμού θα είναι ταυτόχρονα και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.
    Τι ρόλο παίζει ο άνθρωπος σ’ αυτή την εξέλιξη; Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο. Μπορεί με τη δράση του να επιταχύνει ή να επιβραδύνει την εξέλιξη. Στην πρώτη περίπτωση χαρακτηρίζεται προοδευτικός και στη δεύτερη αντιδραστικός.
    Η ανάπτυξη του καπιταλισμού αναπτύσσει την εργατική τάξη. Όπως το εκφράζει ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο «Η αστική τάξη πριν από όλα παράγει τους νεκροθάφτες της». Και επειδή θεωρεί την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας σα φαινόμενο της φύσης, εκφράζει την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού με την επόμενη φράση «Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου είναι το ίδιο αναπόφευκτη».
    Στο ίδιο το Μανιφέστο οι «μεσαίες τάξεις» χαρακτηρίζονται «συντηρητικές» και «αντιδραστικές», ενώ η εργατική τάξη χαρακτηρίζεται ως η «μόνη αληθινά επαναστατική τάξη» («Από όλες τις τάξεις, που τούτη τη στιγμή βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστική τάξη, μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική »). Και γιατί αυτό; Όχι γιατί το προλεταριάτο είναι ευλογημένη τάξη από κάποιο θεό, ως «περιούσια τάξη», αλλά λόγω της αντικειμενικής εξέλιξης και του ρόλου της εργατικής τάξης στην οικονομία του αναπτυσσόμενου καπιταλισμού («Οι άλλες τάξεις χάνονται και εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της»).
    Ποιες είναι οι «μεσαίες τάξεις»; Το Μανιφέστο επεξηγεί : «ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορος, ο βιοτέχνης, ο αγρότης». Τι κάνουν όλοι αυτοί; «Καταπολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις και να σωθούν από τον αφανισμό. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας». Αυτός είναι ο «αντικαπιταλισμός» των μεσαίων τάξεων, μια ψεύτικη επαναστατικότητα, που καλύπτει το συντηρητισμό και την αντιδραστικότητά τους.
    Αν, λοιπόν, όταν «καταπολεμούν την αστική τάξη» αυτές οι τάξεις είναι «συντηρητικές και αντιδραστικές», στη μάχη αυτή, η αστική τάξη, απέναντι στις μεσαίες τάξεις, είναι επαναστατική και προοδευτική. Ξέρω ότι πολλοί «αριστεροί» θα ανατριχιάσουν διαβάζοντας αυτά τα λόγια, αλλά αυτό οφείλεται στην πλήρη απομάκρυνσή τους από το μαρξισμό.
    Ναι, ο Μαρξ θεωρούσε την αστική τάξη επαναστατική, όσο ανέπτυσσε τον καπιταλισμό και χαρακτήριζε «συντηρητικές και αντιδραστικές» τις τάξεις που την «καταπολεμούσαν».
    Γράφει : «Η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Αντίθετα, η αμετάβλητη διατήρηση του παλιού τρόπου παραγωγής αποτελούσε τον πρώτο όρο ύπαρξης για όλες τις προηγούμενες βιομηχανικές τάξεις».
    Αυτό βέβαια συμβαίνει όσον καιρό οι καπιταλιστικές σχέσεις ευνοούν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Δεν μπορεί, όμως, να συνεχίζεται επ’ αόριστο. Με τη γιγάντωση των μέσων παραγωγής φτάνει μια στιγμή που το πράγμα φρακάρει. Τότε, αρχίζουν οι κρίσεις, βιομηχανικές, εμπορικές, χρηματοπιστωτικές. Όπως λέει και ο Μαρξ : «Σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξής τους, οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε αντίφαση με τις παραγωγικές σχέσεις ή – πράγμα που αποτελεί μονάχα τη νομική γι’ αυτό έκφραση – με τις σχέσεις ιδιοκτησίας μέσα στις οποίες είχαν κινηθεί ως τώρα. Από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. Τότε, έρχεται μια εποχή κοινωνικής επανάστασης».
    Τι βλέπουμε από εδώ; Για να φτάσουμε στην εποχή της «κοινωνικής επανάστασης», χρειάζεται να φτάσουμε σ’ αυτή την «ορισμένη βαθμίδα» εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων, σ’ ένα τέτοιο υψηλό σημείο ανάπτυξής τους ώστε να εμποδίζονται από τις υπάρχουσες σχέσεις ιδιοκτησίας να αναπτυχθούν παραπέρα. Κι αυτό συμβαίνει μόνο στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες και όχι στις υποανάπτυκτες. Χρειάζεται να μην μπορούν να αναπτυχθούν πιο πέρα οι παραγωγικές δυνάμεις, αν δεν αλλάξουν οι σχέσεις ιδιοκτησίας. Και για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται να αναπτυχθεί στο έπακρο ο καπιταλισμός.
    Ένας, λοιπόν, μαρξιστής δεν επιτρέπεται να είναι κατά της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αν μάλιστα εναντιώνεται ενεργά στην ανάπτυξη αυτή, όπως λέει ο λαός «βγάζει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια», πρακτικά, εναντιώνεται στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.