Θάσος, οι δικές μας «Σκουριές»


Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε κι ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τα όσα έζησα το ξημέρωμα της Πρωτομαγιάς του 2001 στην Καλλιράχη. Τότε που η κρατική καταστολή νικήθηκε «κατά κράτος» από την αποφασιστικότητα και την αγωνιστικότητα των κατοίκων.

Καιρό τότε έπαιζε το σήριαλ του Ραντάρ της ΥΠΑ, ένα από μια σειρά 7-8 ίδιων που θα εγκαθιστούσαν σε ολόκληρο το Αιγαίο. Στην αρχή η ΥΠΑ ζήτησε ένα χώρο 150τμ στην κορφή του Υψάριου, χώρος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και ενταγμένος στην συνθήκη NATURA 2000, με την δικαιολογία της εγκατάστασης ενός μικρού συστήματος διευκόλυνσης των εναέριων συγκοινωνιών. Γι αυτό κι οι κάτοικοι κι οι αρχές δεν αντέδρασαν. Αρχικά!
Στην πορεία κατάλαβαν ότι τους έχουν πιάσει κότσο:
χιλιάδες κυβικά μέτρα τσιμέντο ανέβαιναν με φορτηγά στην κορυφή και μια τεράστια σιδηροκατασκευή, ορατή από όλο το νησί, αλλά και από την Κεραμωτή, υψωνόταν για να φιλοξενήσει το «μικρό σύστημα». Την ίδια στιγμή η ΥΠΑ κάνει αίτηση στο δασαρχείο να της παραχωρηθούν 3000τμ ενώ αρχίζουν να κυκλοφορούν φήμες ότι πρόκειται για δύο κι όχι ένα ραντάρ… Ποιος είδε τον Θασίτη και δεν τον φοβήθηκε!
Αμέσως δημιουργήθηκε ένα συντονιστικό αγώνα για την καλύτερη οργάνωση των ενεργειών των κατοίκων που περιλάμβαναν ασφαλιστικά μέτρα, αυτοκινητοπομπές καταλήψεις με ένα και μόνο παλλαϊκό αίτημα: Να σταματήσει η κατασκευή του Ραντάρ.
Ο συνήθως αργοκίνητος κρατικός μηχανισμός κινήθηκε γρήγορα: Στάλθηκαν διμοιρίες των ΜΑΤ για να προστατέψουν την κατασκευή του έργου. Αλλά εύκολο είναι να μπεις στο νησί όταν δεν θέλουν οι κάτοικοι? Κάθε φορά που Ματατζήδες έμπαιναν στο φέριμποτ, οι κάτοικοι ειδοποιημένοι από τα πληρώματα έκαναν κατάληψη την προκυμαία και δεν άφηναν το πλοίο να δέσει: Κάθε φορά γύριζε πίσω!
1mai5Την πρώτη Μάιου ήταν προγραμματισμένη μεγάλη διαδήλωση των κατοίκων στο χώρο την κατασκευής του Ραντάρ. Το προηγούμενο βράδυ όμως έμελε να μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου σας ορόσημο αντίστασης, Γιατί εκείνο το βράδυ με δόλο –και με την βοήθεια του πυροσβεστικού πλοιαρίου μια διμοιρία ΜΑΤ κατάφερε να αποβιβαστεί στον Πρίνο. Σαν τους κλέφτες…
Την ίδια ώρα, εγώ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή λίγα πράγματα ήξερα για τον αγώνα των κατοίκων, περνάω την Πρωτομαγιά στο πατρικό στην Καλλιράχη. Από τον ύπνο μας σήκωσαν οι καμπάνες… Ρεύμα δεν υπήρχε, όλη η περιοχή είχε συσκότιση. Ο πατέρας δεν θυμόταν να έχουν χτυπήσει ξανά καμπάνες στο χωριό μέσα στην νύχτα. Κι αφού φως κι επικοινωνία δεν υπήρχε αποφάσισα να κατεβώ στην πλατεία να δω τι συμβαίνει.
Διακόσια μέτρα με χώριζαν από την πλατεία. Παίρνοντας την τελευταία στροφή μένω παγωτό (Παυλόπουλος, λέμε): τέσσερεις κάδοι σκουπιδιών στην μέση το δρόμου καίγονται και 30-40 ματατζήδες με πλήρη εξοπλισμό κάνουν επίθεση μέσα σ’ ένα τεράστιο χαμό από καπνογόνα… Η πρώτη μου σκέψη: τον μ@λάκα τον Κανάκη, τι σκάρωσε πάλι!!!
Δεν ήταν μακρυά η εποχή των φοιτητικών μου χρόνων, όταν ξυνόμουν με κάθε ευκαιρία στο κλομπ του ματατζή, οπότε έκανα στροφή για να πάω να εφοδιαστώ με τα απαραίτητα. Και μες τα μαύρα σκοτάδια νοιώθω έναν τύπο να μου επιτίθεται και να σκαρφαλώνει επάνω μου. Κάνω να τον αποφύγω κι αντικρίζω τον Τάσο τον Ιμβριώτη, καλό φίλο, για χρόνια χαμένο στη Σαντορίνη. Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι κάτι παραισθησιογόνο είχα καταναλώσει και δεν το θυμόμουν…
Η πληροφορία ότι τα ΜΑΤ μπήκαν στο πυροσβεστικό πλοιάριο με προορισμό την Καλλιράχη κινητοποίησε τα μέλη της επιτροπής αγώνα και κάποιος κόσμος είχε συγκεντρωθεί στο χωριό. Καθώς προείπα, η πληροφορία αποδείχτηκε ψεύτικη, αποβιβάστηκαν τελικά στον Πρίνο όπου τους αντιμετώπισε μια μικρή ομάδα περιφρούρησης, που έφαγε πολύ χημικό και ξύλο, ωστόσο πρόλαβε κι ειδοποίησε τον κόσμο, που με τις καμπάνες σε όλα τα χωριά μαζεύτηκαν και κίνησαν προς την Καλλιράχη. Έτσι βρέθηκε κι ο Τάσος εκεί, και κόσμος ερχόταν κι ερχόταν από τον Νότο μετατρέποντας τη πλατεία σε πεδίο μάχης. Παρόλη την λυσσαλέα επίθεση των ανδρών της τάξης (που να πρωτοβάλω εισαγωγικά??) δεν πήραν την πλατεία, αντίθετα υποχώρησαν στην αντίσταση των κατοίκων –που αν νομίζετε ότι οι Θάσιοι είναι άνθρωποι που θα απαντούσαν στα χημικά με τριαντάφυλλα, είστε γελασμένοι- προς την είσοδο του χωριού. Κι εκεί η μάχη τελείωσε… Έχοντας υποχωρήσει σε περισσότερους από 500 κατοίκους που αμύνονταν μπροστά τους, όταν κατέφθασαν άλλοι τόσοι και τους κύκλωσαν από τα χωριά του βορρά, κατέβασαν τις ασπίδες και ορθά προσπάθησαν να σώσουν την τιμή τους, απέναντι σ’ ένα πλήθος που είναι αποφασισμένο να τους πετάξει στη θάλασσα.
Αλαμπρατσέτα τους πήγαν μέχρι την προκυμαία με το σκεπτικό να τους πάρει από εκεί το πλοιάριο για την επιστροφή τους, αλλά αυτό αποδείχτηκε αρκετά επικίνδυνο. Ο κόσμος εξαγριωμένος απαιτούσε να τους δροσίσει το ανοιξιάτικο κύμα ξεπλένοντας έτσι την οργή για την βία που αντιμετώπισαν. Για καλή τους τύχη λόγω της εκδήλωσης που υπήρχε την επόμενη μέρα υπήρχαν αρκετές «αρχές» οι οποίοι ανέλαβαν την διαπραγμάτευση για να σωθεί το κύρος της Ελληνικής Αστυνομίας. Οι πρώτες δικαιολογίες ότι δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με το πλοιάριο άναψε για ακόμα μια φορά τα αίματα, αλλά τελικά προκρίθηκε άλλη λύση: Ήρθε ένα λεωφορείο, στο οποίο επιβιβάστηκαν με τον οπλισμό τους, κλειδώθηκαν, κι οδηγήθηκαν στο λιμάνι που τους περίμενε ένα φέρρυ για να τους πάει μακριά από το νησί, όλα αυτά με την συνοδεία των κατοίκων και τις ευχές τους: «Στου καλό κι ζτουν αγύριστου» τους λέει ένας παππούς, «κι αν σας πιαν’ η θάλλασα έχμοι κι σακκούλις»…
Βέβαια αυτή η τεράστια νίκη των κατοίκων απέναντι στην καταστολή δεν θα μπορούσε να ματαιώσει την κατασκευή του έργου, κι αυτό το ξέρανε. Γι αυτό κι αναλάβανε πιο δραστικές λύσεις…
radar2Όπως σας είπα μέχρι στιγμής είχε κατασκευαστεί η βάση του ραντάρ μόνο. Μια τεράστια σιδηροκατασκευή με δώδεκα (ή και παραπάνω) κολώνες, που κάθε κολώνα είχε 8 σιδερένιες βάσεις πακτωμένες σε χιλιάδες κυβικά μέτρα τσιμέντο. Την επόμενη μέρα οι πιο παρατηρητικοί είδαν ότι τα επτά από τα οκτώ σίδερα σε κάθε κολώνα είχαν κοπεί (θαύμα, θαύμα) οπότε ή έπρεπε να ξηλώσουν όλη την προηγούμενη υποδομή και να την ξανακάνουν ή να παρατήσουν τις σκέψεις τους για εγκατάσταση: Ότι και να στηριζόταν σ΄ εκείνη την βάση θα έπεφτε. Σαν χαρτοπόλεμος…
radar3
Κάπως έτσι έζησα εκείνη την σημαντική μέρα στη Θάσο, κι ότι περιγράφω είναι η προσωπική μου οπτική γωνία (να σκεφτείς ότι ακόμα πιστεύω πως με κάποιο τρόπο εμπλεκόταν ο Κανάκης στον χαμό). Δεν θα βρείτε πολλά πράγματα να διαβάσετε για το συμβάν. Κάποια links από τα οποία δανείστηκα και το φωτογραφικό υλικό σας τα δίνω παρακάτω.radar4
Από τα παραπάνω ένα είναι το συμπέρασμα που μπορείς να βγάλεις (εκτός βέβαια από το ότι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις είναι ο Κανάκης από κάτω..): Όταν ο κόσμος έχει το δίκιο με το μέρος του, πιστεύει στον αγώνα του και συμμετέχει μαζικά, η Ελλάδα θα γεμίζει ορόσημα, όπως η Θάσος η Κερατέα, οι Σκουριές. Και πουθενά, όσες δυνάμεις καταστολής και παρατάσσουν μπροστά σ΄αυτό το δίκιο των κατοίκων, πουθενά δεν πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι, γιατί η μόνη βεβαιότητα που θα εισπράξουν θα είναι η ανοιξιάτικη δροσιά της θάλασσας…
Αμήν…
Προσθήκη: Ο μπαρμπα-Σταύρος έγραψε ένα τραγούδι για την ιστορία με το ραντάρ! Τον ακούτε να το τραγουδάει με την ζωντάνια των 100 του χρόνων. Και παρακάτω η σελίδα από το βιβλίο με τα ποιήματα του…
[youtube=http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=9Yql48gAg7E]

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.