Υπάρχει η γενική ψευδαίσθηση ότι ένα απολυταρχικό καθεστώς επιτίθεται στους πολίτες του και τις ελευθερίες τους, μαζικά και μονομιάς. Ουδέν αναληθέστερο. Κανένα καθεστώς, όσο ανελεύθερο κι αν είναι δεν μπορεί να σταθεί χωρίς κάποια μορφή ευρείας -ή έστω σχετικά ευρείας- συναίνεσης των πολιτών του.
Ακόμη και τα ακραία φασιστικά καθεστώτα, όπως της ναζιστικής Γερμανίας χρειάστηκε αρκετά χρόνια κατασκευής εχθρών και την εκκαθάριση συγκεκριμένων ομάδων με πολύ προσεκτικά βήματα, ώστε να στηρίζονται κάθε ένα από αυτά στη γενικότερη συναίνεση μεγάλου μέρους του γερμανικού λαού. Ήδη από τη δεκαετία του ’20 διαδιδόταν η έννοια της «άχρηστης ζωής» με πονήματα όπως αυτό του ψυχιάτρου Άλφρεντ Χόχε «Το δικαίωμα της καταστροφής ζωών ανάξιων να ζουν». Με σταθερά βήματα και έντονη προπαγάνδα η εξόντωση των -όχι μόνο ψυχικά- ασθενών έγινε με τη συναίνεση των Γερμανών πολιτών. Η ίδια συναίνεση εξασφαλίστηκε για τους ομοφυλόφιλους, τους εβραίους, τους κομμουνιστές, τους τσιγγάνους κ.λπ. Το ναζιστικό τέρας δεν εμφανίστηκε σε μία στιγμή, ούτε καταπίεσε το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας σε ένα απόγευμα. Σε βάθος άνω της δεκαετίας και συνεπικουρούμενο από το κραχ του ’29 χτίστηκε το ναζιστικό καθεστώς και μάλιστα με ευρύτατη κοινωνική συναίνεση.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ενδεχομένως να δίνεται η αίσθηση ότι θα αναφερθώ στην Χρυσή Αυγή. Κι όμως όχι. Οι νεοναζί που δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, ούτε όμως και την πραγματική τους ταυτότητα, δεν είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Ο προσχεδιασμένος, συστηματικός και αποφασιστικός εκφασισμός της «ευρωπαϊκής δεξιάς» είναι πολύ ανατριχιαστικότερος. Οι λαθραναγνώστες του Χόχε ξεκίνησαν τα δειλά τους βήματα ήδη από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και σήμερα, επί «καθεστώτος Σαμαρά», ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους. Εντοπίζουν κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, τις δαιμονοποιούν, με την αμέριστη συμπαράσταση του Τύπου, και στη συνέχεια τις «εξοντώνουν» ευφυώς.
Τους περασμένους μήνες η «καμπάνια» καταπάτησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος ξεκίνησε πρακτικά με τις ιερόδουλες πάσχουσες από AIDS. Ήταν ο πρώτος εύκολος, μικρός και εντελώς αδύναμος στόχος, για τον οποίο θα μπορούσε να αντληθεί κοινωνική συναίνεση. Δράστης τότε, ο υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος. Για την απάνθρωπη πράξη του να διασύρει άρρωστες γυναίκες και να τις πετάξει σε ένα κελί για μήνες (σημ.: αθωώθηκαν πρόσφατα), όχι μόνο δε λογοδότησε ποτέ, αλλά επιβραβεύτηκε κι όλας με 40.000 σταυρούς στις εκλογές του Μαΐου. Γνώριζε τη σταδιακή συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και την εκμεταλλεύτηκε αποφασιστικά και με κυνισμό πρώτος από όλους τους συναδέλφους του. Το δρόμο Λοβέρδου ακολούθησε, και με απόφαση να επιβάλλει το Μνημόνιο με κάθε κόστος, περνώντας πάνω από ανθρώπους και τις ζωές τους, ο λιγότερο πολιτικά κομψός -στα όρια του κανίβαλου- Αντώνης Σαμαράς. Από τους απεργούς στην Ελληνική Χαλυβουργία, περάσαμε στους αντιφασίστες των Εξαρχείων κι από εκεί ευρύτερα στις αναρχικές ομάδες και επιλεγμένα σωματεία που του δημιουργούσαν εμπόδια. Ανάλογη με τη γενικότερη πεποίθηση του κοινού και το μέγεθος της ομάδας στην οποία εξαπέλυσε την επίθεσή του, ήταν και η σφοδρότητα αυτής της επίθεσης. Έτσι, οι μεν συνδικαλιστές δέχτηκαν τη συνηθισμένη τα τελευταία χρόνια αστυνομική βία και τις οριακά συνταγματικές επιστρατεύσεις, οι δε αναρχικοί αλόγιστη βία, μαζικές διώξεις και διασυρμό, μέσω της δημοσιοποίησης φωτογραφιών και προσωπικών τους στοιχείων. Σε όλες τις περιπτώσεις η αντίδραση από την κοινωνία ήταν από ανύπαρκτη ως χλιαρή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σχεδόν αβλαβών και ενίοτε προσφερόμενων για κοινοβουλευτική επικοινωνιακή εκμετάλλευση. Με τα πρώτα τεστ να επιτυγχάνουν ήρθε η ώρα να στοχοποιηθούν ολόκληρα χωριά.
Η «καταδρομική επιχείρηση» στο φυλάκιο της Ελληνικός Χρυσός την προπερασμένη Κυριακή έδωσε το πράσινο φως στην τρικομματική κυβέρνηση να εξαπολύσει το μαζικότερο πογκρόμ μέχρι σήμερα στην κοινωνία της Χαλκιδικής. Η αστυνομία του Σαμαρά, που έχει πλέον σχεδόν το ελεύθερο να επιβάλλει (επιλεκτικά) το νόμο με κάθε μέσο και χωρίς κανέναν έλεγχο, κυριολεκτικά όρμησε στα χωριά της Ανατολικής Χαλκιδικής μαζεύοντας πολίτες στο σωρό. Οι μαρτυρίες προκαλούν ανατριχίλα. Μαζικές προσαγωγές πολιτών της Ιερισσού, ακόμη και μαθητών. Τρομοκράτηση προσαχθέντων στα αστυνομικά τμήματα. Επιλεκτικές συλλήψεις κατόπιν υπόδειξης ονομάτων από «κουκουλοφόρους» υπαλλήλους της εταιρείας. Υποχρεωτική λήψη γενετικού υλικού. Ακόμη και εξαφανίσεις προσαχθέντων. Παράλληλα, τα ΜΜΕ έκαναν το αδύνατο δυνατό ώστε να κερδηθεί η κοινωνική συναίνεση για τη μαζική αυτή επιχείρηση. Οι διαδηλωτές παρουσιάστηκαν ως τρομοκράτες. Η αναφορά στις εκδηλώσεις των πολιτών της Ιερισσού και της Μεγάλης Παναγιάς γινόταν με την προβολή εικόνων από τις καμένες εγκαταστάσεις. Ανώνυμα άρθρα στις μεγάλες εφημερίδες μιλούσαν για «απαρχή εμφυλίου» και «πόλεμο τρομοκρατών». Με αυτές ακριβώς τις εκφράσεις. Κυβέρνηση και καναλάρχες προσέφυγαν χωρίς καμία επιφύλαξη στο δόγμα της «άχρηστης ζωής» και επιδιώκουν τη συναίνεση για το επόμενο βήμα. Προφανώς και δεν χρειάζεται να τους δολοφονήσουν. Η εξόντωση έχει πολλές μορφές και ήδη, εδώ και αρκετούς μήνες, αρχικά μεμονωμένα άτομα και στη συνέχεια ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, την έχουν υποστεί. Φτάσαμε σήμερα στο σημείο που πολίτες ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και πολιτικών πεποιθήσεων, αντιμετωπίζονται σαν τρομοκράτες.
Μπορεί η αρχική αναφορά στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας να φαίνεται υπερβολική, ωστόσο οι μηχανισμοί είναι ακριβώς οι ίδιοι. Κι αν σήμερα, το 2013 μ.Χ., η αφαίρεση ανθρώπινων ζωών σε μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακούγεται από υπερβολική ως γραφική, παρακαλώ κάντε μία ψύχραιμη ανασκόπηση των τελευταίων δέκα ετών. Παρατηρείστε την πορεία του καθεστώτος -παράλληλα με τις ευκαιρίες που εκμεταλλεύτηκε- και κάντε μία υπόθεση για το τι μπορεί να συμβεί σε δύο ή τρία χρόνια από σήμερα αν βαθύνουν οι κοινωνικές αντιθέσεις, αυξηθεί η ανεργία και συνεχιστεί η ύφεση. Ίσως τότε, οι φόβοι μου να μην σας φαίνονται τόσο υπερβολικοί.
Y.Γ. Το μεγαλύτερο μέρος του παραπάνω κειμένου είχε ολοκληρωθεί πριν διαβάσω την καταγγελία αυτή. Επιμένετε ότι είμαι υπερβολικός;
Zaphod – Πρώτη Δημοσίευση: tometopo.gr