Ο Φουκογιάμα, η Αντουανέττα και το σούσι με μέλι

Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ.

Η παρακολούθηση από το κανάλι της Βουλής της συζήτησης της 7-12-12 επί της επερώτησης του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των μεταλλείων στη Χαλκιδική, τη Θράκη και το Κιλκίς, και η ανάγνωση των σχετικών πρακτικών, προσφέρει ένα πλήθος θεμάτων για σχολιασμό, όχι μόνον όμως, αλλά και για αναθεώρηση των μέχρι τώρα απόψεων ημών των αντίχρυσων, των αντιδρώντων δηλαδή στις επενδύσεις των χρυσοθήρων.

Θα μείνω σήμερα μόνο σε κάποια λίγα σημεία που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και ήταν η αιτία να αλλάξω γνώμη επί του θέματος.

Είχα την εντύπωση οτι σε θέματα όπως αυτά της μεταλλευτικής δράσης στις τρεις παραπάνω περιοχές θα πρέπει να βάζουμε στη ζυγαριά την ανάπτυξη σε σχέση με την περιβαλλοντική ευθύνη. Διαβάζοντας τα πρακτικά της παραπάνω συζήτησης διαπίστωσα όμως ότι η εντύπωσή μου αυτή πρέπει να είναι εντελώς λανθασμένη (το ίδιο έπαθα διαβάζοντας τον Φουκογιάμα, που με έβγαλε από την πλάνη ότι η ιστορία συνεχίζεται). Είπε λοιπόν ο αρμόδιος υφυπουργός κατά την αγόρευσή του:

«Η εποχή που έπρεπε να βάλουμε στη ζυγαριά την ανάπτυξη σε σχέση με την περιβαλλοντική ευθύνη έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η εποχή που έπρεπε να επιλέξουμε ανάμεσα σε χιλιάδες θέσεις εργασίας ή στη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος μας έχει προσπεράσει. Η βιώσιμη ανάπτυξη είναι μια πραγματικότητα και όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό, ή δεν έχει μελετήσει την εξέλιξη του μεταλλευτικού κλάδου ή εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες».

Λοιπόν, ομολογώ τώρα πως με εμένα θα πρέπει να συμβαίνει ένα από τα δύο τελευταία, μιας και μου φαίνεται ακόμα σωστό πως η ανάπτυξη και η περιβαλλοντική ευθύνη χρειάζεται ακόμα να μπαίνουν στους δύο δίσκους μιας ζυγαριάς -για να δούμε που γέρνει η πλάστιγγα.

Η άλλη μου φοβερή πλάνη, από την οποία βγήκα διαβάζοντας τα πρακτικά, είναι πως στη Χαλκιδική, και προφανώς και στο Κιλκίς και στη Θράκη, ο γυναικείος πληθυσμός δεν απαρτίζεται πια από ελληνοπούλες με κόκκινα μαγουλάκια που έχουν το καλαθάκι τους και κυνηγάνε μέλισσες. Άσε πια που νόμιζα ότι τις μέλισσες δεν τις κυνηγάνε να τις βάλλουν στο καλαθάκι!

Και το φοβερότερο απ’ όλα είναι πως ανακάλυψα ότι δεν συνηθίζεται πια καθόλου από τους κατοίκους των παραπάνω περιοχών, ως συστατικό της Μεσογειακής τους διατροφής, το μέλι με σούσι.

Πράγματι ζούσα σε μια φοβερή πλάνη.