H εξωπραγματική περιγραφή της αστυνομίας και η πραγματική πρόθεσή της


Aπό soshalkidiki. Η ανακοίνωση της αστυνομίας εδώ.

Μετά από αυτά που έγιναν την 21η Οκτωβρίου στις Σκουριές, η αστυνομία συνεχίζει την τακτική της αποποίησης των ευθυνών της και των πράξεών της. Υποστηρίζει ότι οι διαδηλωτές μόλις είδαν τα ΜΑΤ, βγάλαν καπνογόνα και τα ρίξαν στον εαυτό τους, τραβήξαν μπλογκ και χτυπήσαν το διπλανό τους, κλειστήκανε σε αυτοκίνητα ρίχνοντας δακρυγόνα στο πίσω κάθισμα και όσοι δεν αντέξαν σπάσαν τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους. Επίσης βοηθήσαν τους ηλικιωμένους να αυτοτραυματιστούν. Τους συγχαίρουμε για άλλη μια φορά για την αντικειμενικότητά τους και για τη συμπεριφορά τους προς αυτούς που πληρώνουν το μεροκάματό τους.

Αναδημοσίευση από το Unfollow (Νοέμβριος 2012, τεύχος 11)

“Από τα βασανιστήρια (που έγιναν) στο πραξικόπημα (που δεν έγινε): Το σύστημα της καταστολής” της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

[…] Η νέα καταστολή

Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με απόφαση της πολιτικής εξουσίας να χρησιμοποιήσει την κρατική καταστολή ως όπλο απέναντι στην κοινωνική αναταραχή […] η ιδιαίτερη αυτή αυταρχική καταστολή ορίζεται από τρία κυρίως χαρακτηριστικά:

Πρώτον, η βία της είναι τόσο σκληρή ώστε μοιάζει “αναίτια”. Γίνεται κάτι τόσο σκληρό που ο πολίτης δεν το περιμένει, αποπροσανατολίζεται και χάνει κάθε αίσθηση “συλλογικότητας”, ότι ανήκει σε μια ¨κοινωνία πολιτών¨, νιώθει μόνος. Αστυνομικοί των ΜΑΤ, λόγου χάρη, κατά τις διαμαρτυρίες κατά των μεταλλείων στη Χαλκιδική, διατάζουν διαδηλώτρια να βγει από το αυτοκίνητο και να γονατίσει. Στη συνέχεια, ξαφνικά, την κλωτσούν απρόκλητα στο γόνατο.

Δεύτερον, η βία επιδεικνύεται. Η επίδειξη βίας είναι τέτοια ώστε να περνάει το μήνυμα ότι φόβο πρέπει να αισθάνεται όχι μόνο ο άμεσα διωκόμενος αλλά κάθε πολίτης. Τί άλλο στόχο έχει, για παράδειγμα, η επίθεση της ομάδας ΔΕΛΤΑ σε μικροπωλητές, με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και κλόμπ, αν όχι να σταθεί μάρτυρας της απρόκλητης βίας ο κάθε περαστικός;

Τρίτον, η βία και η διάψευση της ύπαρξή της από τους εκπροσώπους της εξουσίας είναι δυο πλευρές της ίδιας διαδικασίας: διαψεύδοντας την ύπαρξη βίας που ο πολίτης έχει ζήσει ή δει με τα ίδια του τα μάτια, βγάζοντάς τον “τρελό”, ο εκπρόσωπος στην πραγματικότητα ενισχύει τη λειτουργία της καταστολής, οδηγώντας τον πολίτη στην απελπιστική συνειδητοποίηση ότι δεν έχει καμιά “άμυνα”, είναι σαν να λέει: “Και οι δυο ξέρουμε τί συμβαίνει αλλά και το έσχατο δημοκρατικό σου όπλο – η δημόσια καταγγελία – δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να πω ψέματα στη Βουλή, στη δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ. Ελέγχω τα πάντα. Δεν υπάρχει εξουσία πάνω από μένα


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.