Πόνος στα σωθικά, ασφυξία και τσούξιμο στα μάτια…

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΙΑΣ ΚΟΜΟΤΗΝΑΙΑΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΡΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ

28.03.2012
Η αλήθεια είναι ότι πληρώνουμε Έλληνες αστυνομικούς για να προστατεύουν την ιδιωτική εταιρεία

ΧΡΟΝΟΣ / Αφιέρωμα: Χρυσός στη Θράκη /

«Πρώτη φορά στη ζωή μου έφαγα δακρυγόνα και χημικά. Πόνος στα σωθικά, ασφυξία και τσούξιμο στα μάτια. Μέχρι και σήμερα με τσούζουν. Τι Εμπειρία και αυτή. Ήταν απίστευτη η καταστολή των ΜΑΤ που τους πληρώνουμε ως Έλληνες φορολογούμενοι για να προστατεύουν την ιδιωτική εταιρεία». Με τα λόγια αυτά η Σούλα Δραγουμάνη από την Κομοτηνή μέλος της Διανομαρχιακής Επιτροπής Έβρου Ροδόπης κατά των χρυσωρυχείων περιγράφει τα όσα τραγικά έζησε στη διαδήλωση κατά του χρυσού που πραγματοποιήθηκε ανήμερα της εθνικής επετείου στη Χαλκιδική με τη συμμετοχή πολιτών από Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη.

Όπως είναι γνωστό η διανομαρχιακή επιτροπή Ροδόπης συμμετείχε δυναμικά, συμπαραστεκόμενη στον κοινό αγώνα με τους συναγωνιστές υπέρ του περιβάλλοντος και της υγείας από τη Χαλκιδική.

Η κινητοποίηση ξεκίνησε από την παρέλαση στην Ιερισσό οπού οι μαθητές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παρέλασαν με μαύρα περιβραχιόνια. Ακολούθησε συλλαλητήριο στην πλατεία του δημαρχείου και στη συνεχεία πομπή πολλών εκατοντάδων αυτοκινήτων σε μήκος αρκετών χιλιομέτρων ως τη Μεγάλη Παναγιά, το χωριό που βρίσκεται στο στόχαστρο των εταιρειών. Εκεί πραγματοποιήθηκε μεγαλειώδης διαδήλωση με περισσότερο από 3.000 διαδηλωτές που ήταν κάτοικοι της περιοχής και αλληλέγγυοι στον κοινό αγώνα ενάντια στα χρυσωρυχεία. Στη συνέχεια ο συγκεντρωμένος κόσμος κατευθύνθηκε στη διασταύρωση του επαρχιακού δρόμου με το δασικό δρόμο ο οποίος οδηγεί στο όρος Κάκαβος και εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ. Στις επανειλημμένες εκκλήσεις των κατοίκων να ανοίξει η πρόσβαση προς το βουνό και να έλθει επί τόπου εισαγγελέας, τα ΜΑΤ απάντησαν με σύννεφο από δακρυγόνα τα οποία δημιούργησαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, καπνογόνα και με χειροβομβίδες κρότου λάμψης.

Διαψεύδοντας θέσεις περί μειοψηφιών και περιθωριακών ακτιβιστών, οι κάτοικοι κλιμακώνουν τον αγώνα τους απέναντι στη νέα επίθεση του κράτους. Δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να αφήσουν το βουνό στις ορέξεις των πολυεθνικών. Ο αγώνας για το περιβάλλον δεν μπορεί να μην είναι αγώνας ενάντια στα μνημόνια, δεν μπορεί να μην είναι αγώνας οργανωμένος από τις ίδιες τις συνελεύσεις κατοίκων, και επειδή ακριβώς είναι τέτοιος δείχνει τις αντοχές, τη δυναμική και τη μαχητικότητά του.

Φώναξαν

-Έξω οι χρυσοθήρες από τη Β. Χαλκιδική.
– Εθνικοποίηση του ορυκτού πλούτου με κοινωνικό έλεγχο.
– Κατάργηση του χουντικού μεταλλευτικού κώδικα – Αποχαρακτηρισμός της περιοχής από μεταλλευτική.
– Άμεση αποκατάσταση της περιοχής από τις ζημιές που έχει προκαλέσει η ανεξέλεγκτη δράση των εταιριών.
– Όχι στην βίαιη επιβολή τριτοκοσμικών μοντέλων «ανάπτυξης» – Αυτοδιάθεση των τοπικών κοινωνιών.