Του Άρη Δαβαράκη www.protagon.gr μέσω Ενεργών Πολιτών Δ.Ε. Αρναίας. Είναι πραγματικά συγκινητικό το γεγονός ότι το παρακάτω άρθρο, που ακτινοσκοπεί την ελληνική κοινωνία και τη ψέγει για ζητήματα ξεπουλήματος πραγματικών αξιών και την παράδοσή της στον καταστρεπτικό νεοφιλελευθερισμό, το αφιερώνει «στους κατοίκους της περιοχής «Σκουριές» που προστατεύουν το φυσικό τους περιβάλλον και τα συμφέροντά τους. Στους οποίους την Τρίτη επιτέθηκαν βίαια οι εργάτες της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», γνωστών «ηθικών και νόμιμων»συμφερόντων.».
Με τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους να ενσωματώνονται στο σώμα της «κυρίαρχης» κοινωνίας, ως ευϋπόληπτοι πολίτες, businessmen και opinion leaders, η ελληνική κοινωνία είχε αρχίσει ήδη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο να θέτει τα θεμέλια μίας, χωρίς ραχοκοκαλιά, εύκαμπτης και προσκυνημένης κοινωνικής συνείδησης.
Την δεκαετία του ’90 αυτή η συνείδηση βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες και το εύφορο έδαφος να πάρει για καλά την μεγάλη κατρακύλα. Έτσι η ελληνική κοινωνία απροκάλυπτα πλέον γυρίζει την πλάτη της στους ποιητές της και σε ότι αυτοί εκπροσωπήσανε μετά τον εμφύλιο, είτε αστοί, είτε αριστεροί, απαρνιέται όλα της τα εφόδια, ξεπουλά ευαισθησίες και αξίες, παρατά τη μόρφωση και παραδίδεται άνευ όρων στον νεοφιλελευθερισμό – «take the money and run» είναι πια το σύνθημα που επικρατεί. Το όποιο αξιακό μας σύστημα εκποιείται, το φαντασιακό αναδεικνύεται σε κυρίαρχο και η κατάσταση πλέον που επικρατεί είναι το lifestyle και η λαμογιά. Διαλύουμε όλους τους κοινωνικούς δεσμούς στο όνομα της άμεσης ικανοποίησης, και μεταμορφωνόμαστε εύκολα σε ένα ασπόνδυλο σώμα, μια Ελλάδα που «δεν καταλαβαίνει Χριστό» γίνεται όμως φτηνά θρησκόληπτη, συντηρητική, αμόρφωτη και μια τζούρα «Εθνικίστρια» – σε ότι αφορά τους «ξένους», το έγκλημα, τους μετανάστες –μέσα στην σχεδόν καταθλιπτική μετά-ολυμπιακή μελαγχολία που την διακατέχει. Είναι δηλαδή, καθόλα έτοιμη να αλωθεί από την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, της «ελεύθερης αγοράς που διαμορφώνεται μόνη της» και του anything goes – εφ’ όσον είναι, έστω και βραχυπρόθεσμα, κερδοφόρο.
Εμείς δεν ήμασταν έτσι, δεν ξέρω πως την πάθαμε –και πώς το πάθαμε. Έχω την αίσθηση ότι η πολύ στενή διαπλοκή μεγάλων επιχειρηματιών και εκδοτών-καναλαρχών με το ΠΑΣΟΚ κυρίως αλλά και με την Ν.Δ (το σημερινό πασοκονουδού δηλαδή), μετά από το τσουνάμι της εικονικής ευμάρειας της οκταετίας Σημίτη με τα χρηματιστήρια και τα «πάρε νάχεις γενικά να’ όυμ», συν τα «μεγαλεία» των Ολυμπιακών μας αγώνων και το ψυχολογικό ντοπάρισμα της εισόδου μας στην ζώνη του ευρώ, (με τον κατακλυσμό του πλαστικού χρήματος που προηγήθηκε και ακολούθησε μέχρι την ώρα του ΓΑΠ, του ΔΝΤ και της ολικής πια κατάρρευσης) , μας ζάλισε τόσο πολύ που τη χάσαμε εντελώς τη μπάλα.
Ξεχάσαμε ξαφνικά ποιοι είμαστε, που πάμε και τι στόχους μπορούμε ρεαλιστικά να επιτύχουμε μέσα σ’ αυτό το πανηγύρι της ματαιότητας και της ματαιοδοξίας που οι Αμερικάνοι το λένε και «Vanity Fair» – και ίσως να είμαστε και κάπως δικαιολογημένοι γιατί γυαλίζει πολύ όλο αυτό, εκτυφλωτικά και επικίνδυνα και έλκει πολύ κόσμο σαν μαγνήτης –στα τυφλά. Ξεχάσαμε λοιπόν αν (και σε ποιο βαθμό) μας επιτρέπεται να ξεπουλάμε την κοινή μας περιουσία, οτιδήποτε ελληνικό, δημιουργώντας τεράστια χρέη (που τώρα πληρώνουμε πανάκριβα), για μια χούφτα ευρώ, μεταφρασμένα σε βίλλες, πισίνες, εξοχικά, είδη υγιεινής σε σχήμα αχιβάδας, τσάντες, παπούτσια, φουλάρια, ακριβές διακοπές – αυτό γενικά το lifestyle που όσοι δεν ήταν αρκετά λαμόγια ή «μάγκες» για να το ζήσουν αυτοπροσώπως καθόντουσαν και το θαυμάζανε στα σχετικά περιοδικά και τις μεσημεριανές εκπομπές με τις δίμετρες (ή τους στούμπους αλλά ετοιμόλογους σαχλογκέϊ) παρουσιαστές και παρουσιάστριες. Μέσα σ’ αυτή την απερίγραπτη κατρακύλα, κάτι που σήμερα πια θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει «χλιδή με το στανιό», ή ελληνική κοινωνία, με απωθήσεις, αρνήσεις και μία ψευδή συνείδηση, προσπάθησε -σπασμωδικά και ανοργάνωτα – να αμυνθεί, καταβάλλοντας το ελάχιστο δυνατό κόστος, έναντι της οδυνηρής και αφόρητης οικονομικής κατάστασης που κλήθηκε να ζήσει.
Το παράξενο είναι ότι εδώ γύρω, στη γειτονιά μας, οι λαοί της Αιγύπτου και της Συρίας αν και μετρήσανε χιλιάδες νεκρούς αγωνιστές στη μάχη που δίνουν για ελευθερία και δικαιοσύνη, αψηφούν την απειλή του θανάτου και συνεχίζουν ελπίζοντας σε μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη ζωή – πολύ μακριά (ακόμα) βέβαια από τα πρότυπα που κατακεραύνωναν οι «ζωντανοί» νέοι της δεκαετίας του 70, τραγουδώντας, ας πούμε, «Oh lord won’t you buy me a Mercedes-Benz» – για να θυμηθούμε και την αγαπημένη Janis Joplin, είδωλο μιας γενιάς με πραγματικά ανθρώπινα όνειρα, της γενιάς του Μπέρκλεϋ και του Μάη του 68.
Τελικά, στη Μεσόγειο «εδώ και τώρα» παρατηρείται ένα παράξενο φαινόμενο : Αν δεις από τη μια τον λαό της Αιγύπτου και της Συρίας και από ην άλλη τον Ελληνικό, αυτή η θάλασσα που μας ενώνει, αυτή η ίδια, φαίνεται, μας χωρίζει κιόλας τόσο πολύ σαν νοοτροπία. Η ελληνική κοινωνία ούτε τεμπέλα εργαζόμενη ήταν, ούτε μαζί τα έφαγε με τα δύο κόμματα εξουσίας, ούτε συμμετείχε στα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα. Δεν είναι αυτή που εδραιώνει το άδικο φορολογικό σύστημα, που παραποιεί τους δείκτες ανάπτυξης, δεν δημιουργεί την χρηματιστηριακή φούσκα, δεν τα παίρνει από την Siemens. Η Ελληνική κοινωνία ήταν, απλώς, «αλλού». Ας πούμε πως είχε την προσοχή της στραμμένη στο τελευταίο σουξέ του Ρουβά και του Ρέμου για να εικονογραφήσουμε την πόζα της. Ήταν δίπλα στην τηλεόραση, ή «στα μαγαζιά», ή «είχε ραντεβού στην τράπεζα για ένα δάνειο» – σε διάφορες τέτοιες «σέξι στάσεις» όπου ύφαινε την ψευδή της συνείδηση. Περιδιάβαινε σε πολιτισμικούς σκουπιδότοπους, αποξενωνόταν από την αλήθεια της, έχανε την ελεύθερη βούλησή της, αλλοτριωνόταν. Πήγαινε εκεί που την πήγαιναν.
Μόνο ένα μικρό κομμάτι της αρνήθηκε και αρνείται να ενδώσει. Μαχητικό,πάλεψε και παλεύει, συμμετέχει, διαδηλώνει, συμπαραστέκεται, παράγει πολιτισμό, μελετά, αγωνίζεται. Ένα μικρό κομμάτι ξέχωρο και ακατανόητο από την κυρίαρχη αντίληψη. Ένα βότσαλο ας πούμε, που αν το πετάξεις με δύναμη στον άθλιο αυτό βάλτο που «όλοι μαζί τον φτιάξαμε», υπάρχει μια ελπίδα να τον ταρακουνήσει αρκετά – τόσο όσο χρειάζεται για να αρχίσει να αναπτύσσει και πάλι αντισώματα. Σκουριάσαμε. Και με την ευκαιρία των εκλογών πρέπει επειγόντως, άμεσα, να ξεσκουριάσουμε.
Διάλεξα ο τίτλος μου να περιλαμβάνει το συνθετικό «σκουριά» για να τον αφιερώσω στους κατοίκους της περιοχής «Σκουριές» που προστατεύουν το φυσικό τους περιβάλλον και τα συμφέροντά τους. Στους οποίους την Τρίτη επιτέθηκαν βίαια οι εργάτες της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», γνωστών «ηθικών και νόμιμων» συμφερόντων…
5 απαντήσεις στο “Πώς σκουριάσαμε έτσι;”
Ωραίο το σχόλιο και όμορφα γραμμένο (γιατί έχει και αυτό την σημασία του). Εκεί που διαφωνώ, όχι μόνο μαζί σου αλλά και με απόψεις με το ίδιο σκεπτικό είναι στο εξής:
1. Σε όλες αυτές υπάρχει μια γραμμή ότι (όπως αναφέρεις) “εμείς δεν ήμασταν έτσι…”, που συνδυάζεται με τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων, φιλότιμοι, φιλόξενοι, ανοιχτόκαρδοι κτλ. Διαφωνώ. Πιστεύω ότι έτσι ήμασταν και μάλλον δεν το είχαμε αναπτύξει το “μικρόβιο”. Ήταν σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα μας. Δεν γίνεται ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ξαφνικά να παρασύρθηκε από τις σειρήνες. Η κατάσταση είναι απελπιστική όσον αφορά την κοινωνική συνοχή, που και πάλι πιστεύω ότι ποτέ δεν αποκτήσαμε και δεν προσπαθήσαμε να χτίσουμε. Αυτό δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Η καλοσυνάτη γιαγιά μου που διατηρούσε την αυλή της πεντακάθαρη και ασβεστωμένη αλλά τα σκουπίδια τα σκούπιζε στον δρόμο ήταν και είναι μια πραγματικότητα, που απλώς παραβλέπουμε. Από την άλλη υπάρχουν παραδείγματα που δείχνουν τα αντίθετα από αυτά που γράφω, αλλά η “άλωση” της κοινωνίας από φαινόμενα νεοπλουτισμού, ωχαδερφισμού μικροπαραβατισμού κτλ μέσα σε 30 χρόνια (1 και μισή γενιά) δεν νομίζω ότι έγινε από μόνη της.
2 Επίσης αμφιβάλω και για τις τελικές επιδιώξεις των “επαναστάσεων” σε χώρες όπως η Συρία, Αίγυπτος κτλ. Σαφώς σε αρχικό στάδιο είναι η αποτίναξη των καθεστώτων και η εγκαθίδρυση δημοκρατιών “δυτικού” τύπου, αλλά πιστεύω ότι στο βάθος όλοι επιθυμούν μια Mercedes-Benz ή για να το επικαιροποιήσω ένα i-pad, pod, pog όμορφα συναρμολογημένο από τα χέρια Κινέζου εργάτη με το βλέμμα στο απέναντι παράθυρο.
Μπατής Γιώργος
Μεταλλεία κι επεισόδια
Δε γνωρίζω το συγκεκριμένο ζήτημα και συνεπώς δε δικαιούμαι να έχω άποψη. Θα σημειώσω όμως ότι η εταιρεία εκμετάλευσης που αναφέρεται έχει κατάπτυστο παρελθόν και η λειτουργία της σε άλλες περιοχές έχει αξιογηθεί με μελέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ολέθρια για τον τοπικό πληθυσμό. Άλλες Βαλκανικές χώρες στις οποίες η εταιρεία στο παρελθόν είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για επενδύσεις στο πρόσφατο παρελθόν απέρριψαν συνοπτικά τις σχετικές αιτήσεις όταν διερεύνησαν την προϊστορία της. Αντιλαμβάνομαι τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα γενικά και ιδιαίτερα η ορεινή Χαλκιδική, αλλά η υποθήκευση του μέλλοντος, του περιβάλλοντος και της υγείας των κατοίκων της περιοχής δε θα πρέπει να είναι διαπραγματεύσιμα. Το χαμηλό μεροκάματο που θα καταβάλλεται στους τοπικούς εργαζομένους δεν αντισταθμίζει ούτε τον κόπο τους ούτε την επικείμενη καταστροφή της περιοχής. Μην ξεπουλάτε τη γη σας για ένα κομμάτι ψωμί. Μην ξεπουλάτε το μέλλον των παιδιών σας.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Στέφανος Βερτόπουλος
Επίτιμος καθηγητής Γεωλογίας Washington State University, ΗΠΑ
και η εφημερίδα Μακεδονία στο πρωτοσέλιδο της μιλά για…. ” Εμφύλιος για το χρυσό στη Χαλκιδική” http://www.makthes.gr/news/reportage/85727/ και ζωγραφίζει ως πρωταγωνιστή τον Αρ.Παχτα Αίσχος Αίσχος !!
πράγματι ζούμε δύσκολες στιγμές και χρόνο οπού ένας παλαβός και πλήρως ανισόρροπος σήμερα δήμαρχος χθες τέως Υφυπουργός Ελληνικής Δημοκρατίας, σήμερα επικεφαλής 400 μισθοφόρων ,απελπισμένων στην φτωχιά και ανέχεια που τους επέβαλε με τις απόφασεις του, εργατών προωθεί εμφυλιακή σύγκρουση σε μια περιοχή γενέτειρα του ..για να αποδείξει και να επιβεβαίωσει την χρηματιστηριακή αξία της επιλογής του .
Απέναντι του μια ομάδα 40 ατόμων που παλεύουν για να κρατήσουν την πραγματική οικονομική αξία της περιοχής ύψους 20 δις Ευρώ.
Πράγματι είναι στα καλά του και οι υποστηριχτές αυτών των διεργασιών και συγκρούσεων και φαντάζουν ότι κέρδισε ποτέ η “τρέλα” ,βαρβαρότητα, ανηθικότητα κλπ με την λογική!!!! και πραγματική Αξία !! .
Διαβάστε λίγο Αριστοτέλη ,Μαρξ .Σμιθ ,Ο. Λαγγε χιχχι
με δεδομένη
1.την πρωτόγνωρη ύφεση σε ένα κράτος της Ε.Ε. Την Ελλάδα όπου το 2011 έπιασε το -17,5% και για το 2012 η πρόβλεψη μου είναι- 23,6% (μόνο οι ανώμαλοι προωθούν ακριβές λύσεις σε καιρό φτώχειας)
2.Η απόφαση της Ινδίας για αποπληρωμή σε χρυσό του Ιρανικού πετρελαίου ακολουθεί η Κίνα
3.τα αμιγώς τεχνικά θέματα
4.φούσκα ήταν και έσκασε, πάμε παρακάτω.
Το ότι η Ελληνική Κυβέρνηση λέει ότι θα βάλει 5-6 fast track το θεωρώ ή μπλόφα (όταν σε ρωτάει ο Τυραννόσαυρος Ρεξ αν πετάνε οι Τυραννόσαυροι, του λες “ό,τι πείτε εσείς κύριε Schäuble Ρεξ”), ή Χατζηαβατισμό. Όπως έβγαλαν καλύτερη την υπό χρεωκοπία HDW, και υπέγραψε ο Χριστοδουλάκης Αρ.Παχτουλης Σημιτης χιχχι