Το νέο των ημερών στην Αμερική είναι ότι με απόφαση του Υπ. Εσωτερικών Ken Salazar απαγορεύεται η μεταλλεία για 20 χρόνια σε 4 εκατ. στρέμματα γύρω από το Γκραν Κάνυον, μια περιοχή πλούσια σε υψηλής περιεκτικότητας κοιτάσματα ουρανίου (πηγή: www.usatoday.com).
Η μάχη γύρω από το περίφημο φαράγγι μαίνεται εδώ και χρόνια. Η περιοχή είχε ανοίξει στην εκμετάλλευση από τον πρώην Πρόεδρο Μπους, γνωστό για τις “φιλίες” του με τη μεταλλευτική βιομηχανία. Η Διακυβέρνηση Ομπάμα επέβαλε αρχικά μορατόριουμ για δύο χρόνια, το οποίο μετά επεξέτεινε για άλλους έξι μήνες και, παρά τις πιέσεις από τη βιομηχανία, το επεκτείνει τώρα για άλλα 20 χρόνια. Οι 3.000 παραχωρήσεις που πρόλαβαν να δοθούν επί Μπους μένουν ανεπηρέαστες από την απαγόρευση.
Οικολόγοι και Δημοκρατικοί πανηγυρίζουν, οι Ρεπουμπλικάνοι είναι έξαλλοι και ο κουρνιαχτός δεν πρόκειται να πέσει τόσο εύκολα. Μένει να δούμε αν μια επόμενη Ρεπουμπλικανική Διακυβέρνηση θα διατηρήσει αυτή την απαγόρευση. Χλωμό το βλέπουμε…
Πολλές οι αντικρουόμενες απόψεις, για το ουράνιο και την ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας, έναντι της αξίας διατήρησης ενός Εθνικού Θησαυρού. Σημειώνεται ότι πρόκειται για περιοχές που βρίσκονται έξω από τα όρια του Εθνικού Πάρκου του Γκραν Κάνυον που είναι άλλα 4 εκατ. στρέμματα. Η σημερινή Διακυβέρνηση Ομπάμα πιστεύει λοιπόν ότι για να προστατευθεί αποτελεσματικά ένας Εθνικός Θησαυρός, πρέπει να υπάρχει ένας βαθμός προστασίας και στις γύρω από αυτόν περιοχές. Μια “buffer zone”. Αντίθετα στη μικρή μας χώρα, με το “Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο Αειφόρου (!) Ανάπτυξης της Βιομηχανίας” η μεταλλεία και η καθετοποίηση της εξορυκτικής βιομηχανίας επιτρέπονται, όχι μόνο στις περιοχές NATURA 2000 αλλά και μέσα στους Εθνικούς Δρυμούς – με μοναδική εξαίρεση τους πυρήνες τους.
Από τα πολλά που διαβάσαμε, σημειώσαμε μια μετριοπαθή άποψη, ενός γεωλόγου, που μάλλον μάλλον βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις δυο “οικογένειες” γεωλόγων στις οποίες αναφέρεται ο κ. Δημητριάδης. Αντιγράφουμε από το ιστολόγιο Geotripper: Uranium Mining in the Grand Canyon? Perish the thought (well, except…).
H μεταλλεία δεν είναι κάτι κακό από μόνο του. Έχουμε ένα πολιτισμό που καλώς ή κακώς έχει επιλέξει να καταναλώνει τεράστιες ποσότητες φυσικών πρώτων υλών και αυτές πρέπει να έρθουν από κάπου. Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να καταναλώνουμε λιγότερο, αλλά πάντα θα υπάρχει ανάγκη για μέταλλα και άλλα υλικά. Η μεταλλεία (και η ανακύκλωση) πρέπει να υπάρχουν. Αλλά ακόμα κι έτσι έχουμε επιλογές σαν κοινωνία για το πού θα λάβει χώρα αυτή η μεταλλεία. Το οικονομικό όφελος δεν μπορεί να είναι ο μοναδικός αποφασιστικός παράγοντας.
Σκεφτείτε αυτό: Πάρα πολλές φορές το εθνικό όφελος είναι η δικαιολογία που δίνεται από αυτούς που θέλουν να εξορύξουν ή να κόψουν ένα δάσος για ξυλεία ή οτιδήποτε άλλο. Όμως όταν η τιμή του προϊόντος πέσει, οι εταιρείες γίνονται καπνός. Πόσο σημαντικό είναι να γίνει εξόρυξη ουρανίου στα όρια του Γκραν Κάνυον; Είναι αρκετά σημαντικό ώστε οι εταιρείες να το κάνουν σε μη κερδοσκοπική βάση, μόνο για να υποστηρίξουν την πατρίδα τους; Η ερώτηση είναι παραπλήσια με αυτό που ρωτάω πάντα για την εθελοντική εμπλοκή μας σε πολέμους: είναι αυτοί οι πόλεμοι αρκετά σημαντικοί ώστε οι νομοθέτες που τους υποστηρίζουν να βάλουν τα ίδια τους τα παιδιά στην πρώτη γραμμή; Σε ότι με αφορά, έτσι πρέπει να νιώθουμε για τα εθνικά μας πάρκα.