Στο ταχυδρομείο μας έφτασε αυτό το κείμενο που έχει δημοσιευθεί και στη ΡΕΣΠΕΝΤΖΑ εδώ. To έργο “Περπατώντας με τους συντρόφους” της συγγραφέως και ακτιβίστριας Αρουντάτι Ρόι περιγράφει τον πόλεμο που μαίνεται στις πλούσιες σε ορυκτά ζούγκλες της κεντρικής Ινδίας, μεταξύ του παρακρατικού στρατού και Μαοϊστών ανταρτών που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των αυτοχθόνων στη γη και τη ζωή.
«Οι ιθαγενείς της Κεντρικής Ινδίας είναι πασιφανές… αν δεν αντιστέκονταν, δεν θα υπήρχαν! Οι Χο, οι Οράον, οι Σαντάλ, οι Μούντα και οι Γκοντ, όλοι τους έχουν εξεγερθεί πολλές φορές ενάντια στους Βρετανούς, στους φοροεισπράκτορες και στους τοκογλύφους. Οι εξεγέρσεις τσακίστηκαν ανελέητα, πολλές χιλιάδες δολοφονήθηκαν, αλλά ο λαός δεν κατακτήθηκε ποτέ!»…
« Η κυβέρνηση αφού τους ξεκλήρισε και τους βύθισε σε ένα κατήφορο ένδειας, με μια λαθροχειρία, άρχισε να χρησιμοποιεί εναντίον τους τη φτώχεια. Κάθε φορά που χρειαζόταν την εκτόπιση ενός μεγάλου πληθυσμού- για φράγματα, αρδευτικά έργα, ορυχεία- μιλούσε για την «ενσωμάτωση των ιθαγενών στην κοινωνία» ή για την «απόδοση σε αυτόυς των καρπών της σύγχρονης ανάπτυξης»! … Όταν η κυβέρνηση αρχίζει να μιλάει για το καλό των ιθαγενών, τότε είναι καιρός να ανησυχεί κανείς!…
«Τα τελευταία πέντε χρόνια, περίπου, οι κυβερνήσεις έχουν υπογράψει εκατοντάδες συμφωνίες με επιχειρηματικούς οίκους, αξίας αρκετών δις. δολαρίων. Όλες είναι μυστικές και αφορούν χαλυβουργίες, εργοστάσια επεξεργασίας σιδηρομεταλλεύματος, υδροηλεκτρικά εργοστάσια, εργοστάσια αλουμινουργίας, φράγματα και ορυχεία. Για να μετατραπούν αυτές οι συμφωνίες σε πραγματικό χρήμα ΟΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ. Εξ ου κι αυτός ο πόλεμος».
Και σε όσους γεννήθηκαν στο μυαλό τους οι συνειρμοί για κάποιους άλλους ιθαγενείς…ας διαβάσουν και αυτό….το περί δημόσιας και δημοκρατικής διαβούλευσης ο λόγος:
« Στις 12 Οκτώβρη 2009 επρόκειτο να γίνει στη Λοχαντιγκούντα η υποχρεωτική δημόσια ακρόαση για το εργοστάσιο της Τata Steel κι εκεί θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και απλοί άνθρωποι. Τελικά, έγινε σε μια μικρή αίθουσα, μέσα στο Ελεγκτήριο του Τζαγκνταλπούρ, πολλά μίλια μακριά, αποκλεισμένη από ισχυρές δυνάμεις ασφαλείας. Μεταφέρθηκε ένα νοικιασμένο κοινό 50 ιθαγενών, με ένα φυλασσόμενο κονβόι κυβερνητικών τζιπ. Μετά τη συνάντηση, ο Περιφερειακός Ελεγκτής συνεχάρη το λαό της Λοχαντιγκούντα για τη συνεργασία του. Οι τοπικές εφημερίδες, αν και γνώριζαν, δημοσίευσαν το ψέμα. Παρά τις αντιδράσεις των χωρικών, η αρπαγή της γης για το έργο έχει ξεκινήσει»!
Μήπως κι εμείς είμαστε οι ιθαγενείς αυτού του τόπου; Μήπως το δικό μας παρόν είναι οι αγώνες τους παρελθόντος από τους προγόνους μας; Μήπως το μέλλον των παιδιών μας καθρεφτίζεται στο παρόν των δικών μας αγώνων; Τα συμπεράσματα δικά σας!
2 απαντήσεις στο “Αρουντάτι Ρόι: Πόλεμος στα δάση – Περπατώντας με τους συντρόφους.”
…Αυτή η “Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη” καμουφλάρει τα εξοργιστικά οικονομικά στοιχεία για τον μεταλλευτικό κλάδο στην Ινδία. Για παράδειγμα, για κάθε τόνο σιδήρου που εξορύσσει μια ιδιωτική εταιρεία, η Κυβέρνηση παίρνει δικαίωμα 27 ρουπίες και η μεταλλευτική εταιρεία βγάζει 5.000 ρουπίες. Στο τομέα βωξίτη και αλουμινίου, τα νούμερα είναι ακόμα χειρότερα. Μιλάμε για καθαρή ληστεία, ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αρκετά για να εξαγοράσουν εκλογές, κυβερνήσεις, εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια, μη κυβερνητικές οργανώσεις και πρακτορεία ανθρωπιστικής βοήθειας.
…Ήταν ειλικρινής άνθρωπος αυτός ο επιστάτης της Αστυνομίας: “Βλέπετε κυρία μου, στην κυριολεξία, αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί από εμάς την Αστυνομία ή το Στρατό. Το πρόβλημα με αυτούς τους ιθαγενείς είναι ότι δεν καταλαβαίνουν την απληστία. Αν δεν γίνουν άπληστοι, δεν έχουμε καμία ελπίδα. Εγώ είπα στο αφεντικό μου, να πάρει από δώ τις αστυνομικές δυνάμεις και να βάλει μια τηλεόραση σε κάθε σπίτι. Αυτομάτως όλα θα λυθούν”.
…Περιστοιχίζομαι από αυτά τα παράξενα, όμορφα παιδια με το περίεργο οπλοστάσιό τους. Είναι όλα Μαοϊστές, είμαι σίγουρη. Θα πεθάνουν όλα; Γιατί πρέπει να πεθάνουν; Για ποιο λόγο; Για να γίνουν όλα αυτά ένα μεταλλείο;
Θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στο επιφανειακό μεταλλείο σιδηρομεταλλεύματος στο Keonjhar, στην Ορίσσα. Κάποτε υπήρχε δάσος εκεί. Και παιδιά σαν αυτά. Τώρα η γη είναι σαν μια ανοιχτή κόκκινη πληγή. Κόκκινη σκόνη γεμίζει τα ρουθούνια και τα πενυμόνια σου. Το νερό είναι κόκκινο, ο αέρας είναι κόκκινος, οι άνθρωποι είναι κόκκινοι, τα πνευμόνια και τα μαλλιά τους είναι κόκκινα. Όλη μερα κι όλη νύχτα, φορτηγά περνάνε μέσα από τα χωριά τους, προφυλακτήρα με προφυλακτήρα, χιλιάδες και χιλιάδες φορτηγά, που μεταφέρουν το μετάλλευμα στο λιμάνι απ’όπου θα πάει στην Κίνα. Εκεί θα μετατραπεί σε αυτοκίνητα και καπνό και ξαφνικές πόλεις που φυτρώνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Σε ένα “ρυθμό ανάπτυξης” που αφήνει άφωνους τους οικονομολόγους. Σε όπλα για πόλεμο.
Τρέμω στην ιδέα….