H Σύμβαση του Aarhus – 3. Το δικαίωμα της πρόσβασης στην δικαιοσύνη


Αθανάσιος Παντελόγλου, Χημικός, Βιοχημικός Μηχανικός, Ι.Τ.Α.Π.

Τα πολιτικά περιβαλλοντικά δικαιώματα στις “δημοκρατικές κοινωνίες” μας, δεν γίνονται σεβαστά. Η άσκηση τους δεν είναι θεσμοθετημένη και δεν τυχαίνουν αυτόματα σεβασμού, από τις εξουσίες. Προκειμένου: να διασφαλίζεται η πρόσβαση στην περιβαλλοντική πληροφορία και η συμμετοχή του κόσμου, στην διαδικασία λήψης αποφάσεων για το περιβάλλον του, Όπως και για να είναι δυνατόν, να γίνει η υπεράσπιση «των δικαιωμάτων » και ο αγώνας του κόσμου για«την ουσιαστική υλοποίηση » τους. Υπάρχει δυστυχώς ακόμη η ανάγκη: Να διασφαλίζεται «το δικαίωμα τις προσφυγής» του κόσμου των τόπων, σε έναν «μηχανισμό» τις πολιτικής δομής μας που να μπορεί να τα επιβάλλει .Προβλέπεται λοιπόν, στην σύμβαση του Aarhus, σαν δικαίωμα “η διεκδίκηση τις εφαρμογής τους, με προσφυγή του πολίτη στον μηχανισμό, της δικαιοσύνης , όπως επίσης ορίζει ότι μπορεί να είναι «κάποια «Διοικητική διαδικασία» αναλόγου αποτελέσματος.

Προκειμένου να αποφεύγονται παρακάμψεις των δικαιωμάτων αυτών, οι πολίτες, πρέπει να έχουν δυνατότητα: να ελέγχουν ,με την συμμετοχή τους και να αποφασίζουν αυτοί ”για το Τι ;; θα γίνει στον τόπο τους”. Φυσικά είναι αυτονόητο ότι : Η πλήρης ενημέρωση τους και η συμμετοχή τους, στην διαδικασία αποφάσεων, γίνεται “πριν ληφθεί τελική απόφαση” για τα σχεδιαζόμενα. Και επιπλέον, ο κόσμος των τόπων, πρέπει να έχει το δικαίωμα και το χρονικό περιθώριο, να προσβάλουν, ενώπιων της δικαιοσύνης, την ορθότητα των διαδικασιών και τις μεθοδεύσεις στην λήψη αποφάσεων, στις οποίες ίσως, συμμετείχαν παράνομα και μεθόδευσαν ,πιθανώς, μονόπλευρα οι δημοσιές αρχές. (Πχ όταν τον βάζουν εμπρός σε προωθημένες αποφάσεις και τον καλούν απλώς, να τις εγκρίνει εκ των υστέρων. Αντί : Να εισηγούνται, προς τον κόσμο των τόπων, την τεκμηριωμένη άποψη τους σε ένα περιβαλλοντικό θέμα, και να τον καλέσουν να κρίνει και να εγκρίνει εκείνος).

Τέτοιοι μηχανισμοί προσφυγής, πρέπει να έχουν την “δυνατότητα κρίσεως” της διαδικασίας που εφαρμόζεται, αλλά και της ιδίας τις τυχόν «προ- αποφασισμένης» θέσης ,που μπορεί να μεθοδεύουν να περάσουν οι δημόσιες αρχές . Επίσης πρέπει να έχουν την δυνατότητα , να “τις ανατρέπουν έγκαιρα”, πριν συμβεί είτε αρχίσει να γίνεται η περιβαλλοντική ζημιά. Πρέπει να μπορεί να καταργήσει, την όλη μεθόδευση και τις σχετικές αποφάσεις που πάρθηκαν, με τρόπους « που τυχόν διαφοροποιούνται από αυτά» που η σύμβαση του Aarhus και οι σχετικές αποφάσεις υλοποίησης της, ορίζουν να γίνεται.

  • Τι συμπεριλαμβάνεται στο “δικαίωμα προσφυγής” στην δικαιοσύνη;;;

Οι παραβάσεις, του δικαιώματος στην πληροφορία και την πληροφόρηση, καθώς και την έγκαιρη συμμετοχή του στην λήψη αποφάσεων για τον τόπο του, πρέπει να μπορούν να μπουν στην κρίση δικαστηρίου,(είτε στην ρυθμιστική δυνατότητα ανεξάρτητης αρχής , όπως: “ο Συνήγορος του Πολίτη”). Οι άνθρωποι των τόπων, ατομικά είτε συλλογικά, πρέπει να έχουν το διασφαλισμένο-αναγνωρισμένο δικαίωμα αλλά και τα χρονικά περιθώρια διενέργειας τις προσφυγής τους, πριν έρθουν προ «τετελεσμένων γεγονότων», όταν “ο νόμος και οι προβλέψεις του”, παραβιάζονται, είτε “η δημόσια αρχή» δεν ακλούθησε τις νόμιμες διαδικασίες.

Ως εκ τούτου πρέπει να θεωρείται “λόγος προσφυγής στην δικαιοσύνη” με αιτιολογία την “ προσβολή εφαρμογής νόμιμου πολιτικού δικαιώματος”, η περίπτωση εκείνη όπου : Οι σχετικές υλοποιητικές αποφάσεις που εφαρμόζονται τώρα (2) , περιορίζουν, “μαντρώνουν” τις διαδικασίες κρίσεως σε προ- σχεδιασμένες αναποτελεσματικές διαδικασίες , μιας “δήθεν”, ”εικονικής” “τυπολογικής” και μη ουσιαστικής, εκπροσώπησης του κόσμου στην λήψη περιβαλλοντικής απόφασης για τους τόπους του!!είτε, διεξάγονται με ρυθμούς express, χωρίς εξ’ αντικείμενου, να υπάρχει περιθώριο οποιασδήποτε παρέμβασης.

Η δικαστική, είτε διοικητική κρίση των συμβάντων, πρέπει να μπορεί να γίνεται “διαδικασία επανακρίσεως” των συμβάντων και μεθοδεύσεων, δίκαιη, ισότιμη, επαρκή σε χρόνο εξέτασης και κυρίως, χωρίς οικονομική επιβάρυνση και απαγορευτικό οικονομικό κόστος για τους προσφεύγοντες!!

Η τελική απόφαση του δικαστηρίου , είτε του διαμεσολαβούντος μηχανισμού ,κοινοποιείται γραπτά και είναι υποχρεωτικής εφαρμογής για την δημόσια διοίκηση.

  • Υπάρχουν κάποια όρια;; “στο δικαίωμα προσφυγής στην δικαιοσύνη ;; Δηλαδή: μπαίνουν κάποια όρια, ουσιαστικά στο “δικαίωμα στην πληροφόρηση” και στο “δικαίωμα στην συμμέτοχη” στην λήψη των αποφάσεων για το περιβάλλον των τόπων;;

Όχι. Κατά τα οριζόμενα στην σύμβαση του Aarhus, πολίτες και συλλογικά όργανα των πολιτών, έχουν και πρέπει να έχουν, καταρχήν,: Την δυνατότητα να προσβάλλουν κάθε παραβίαση των εθνικών νόμων ,που σχετίζονται με το περιβάλλον. Εάν οι δημόσιες αρχές είτε ένα οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, παραβαίνει τους νόμους αυτούς, τότε οι πολίτες, πρέπει να μπορούν να προσβάλλουν την παράβαση (είτε τις ενέργειες και τις παραλήψεις που την ευνόησαν), ενώπιων των δικαστηρίων. Αυτό πρέπει να μπορεί να γίνεται, ακόμη και στην περίπτωση που πρόκειται για πολίτες που δεν υφίστανται άμεσα τις συνέπειες και δεν υποφέρουν ,από τις συνέπειες τις παράβασης. Αυτό το δικαίωμα, ονομάζεται “ενδυνάμωση του νόμου από το ενδιαφέρον των πολιτών” είτε “διασφάλιση εφαρμογής των νόμων από τον πολίτη” και έχει αποδειχτεί ότι: Αποτελεί την μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη βοήθεια για την επιβολή τις έννομης τάξης, ειδικά σε χώρες και τόπους όπου: Κατά συστηματικό τρόπο, οι υπηρεσίες ελέγχων περιβάλλοντος και οι υπηρεσίες οι εντεταλμένες με την διαφύλαξη του περιβάλλοντος, κρατιούνται χωρίς στελέχη και είναι αδύναμες στην επιτέλεση του ρόλου τους!!

  • Ποιος δικαιούται να προσφεύγει στην δικαιοσύνη; Σύμφωνα με τα οριζόμενα στην συνθήκη του Aarhus;;

Ο οποιοσδήποτε, (συμπεριλαμβανομένων: Μεμονωμένων πολιτών. Μη Κυβερνητικών οργανισμών. Κυβερνητικοί υπάλληλοι και εκπρόσωποι τις Βιομηχανίας,) μπορεί να φέρει καθένας, μια περίπτωση ενώπιων του δικαστηρίου, ενεργοποιώντας διεκδίκηση του δικαιώματος στην πληροφορία και την πληροφόρηση. πχ Ο κάθε ένας ,που ζήτησε πληροφόρηση και δεν βρήκε ικανοποιητική ανταπόκριση.

Ενώ , στην περίπτωση όπου: Ένας πολίτης είτε μια πολίτις, παρεμποδίζεται να συμμετάσχει στην λήψη αποφάσεων για το περιβάλλον, ενώ ανήκε στις ομάδες που είχαν “σαφές ενδιαφέρον” και “συμφέρον” ,Τότε : Μπορεί να προσφύγει κατευθείαν ,είτε μέσω “νομικής εκπροσώπησης”, στην διαδικασία δικαστικής εξέτασης για “παραβίαση δικαιώματος του” να συμμετέχει σε περιβαλλοντικές αποφάσεις που τον αφορούσαν. Τέλος οι κυβερνήσεις, πρέπει να δίνουν δυνατότητα ,διοικητικής είτε δικαστικής προσφυγής, στον πολίτη που προσβάλλεται από την παραβίαση εθνικής νομοθεσίας που σχετίζεται με το περιβάλλον. Στο σημείο αυτό η αποσαφήνιση του ποιος έχει;; τέτοιο “δικαίωμα προσφυγής” προσδιορίζεται από τους εθνικούς νόμους!!

  • Τι;; συμβαίνει εάν το κόστος προσφυγής στην δικαιοσύνη είναι υπερβολικά μεγάλο για τους προσφεύγοντες;;

Η πρόσβαση στην δικαιοσύνη ορίζεται πως δεν πρέπει να έχει “απαγορευτικό κόστος” .Οι τοπικές αρχές και η κυβέρνηση οφείλουν να οργανώνουν προσβάσημες και φτηνές υπηρεσίες εξυπηρέτησης του πολίτη τους. Όλες οι πλευρές που συμμετέχουν στις διαδικασίες κατάρτισης τις συνθήκης του Aarhus, συμφωνήσαν ότι πρέπει συνεχώς να επεξεργάζονται τα δεδομένα των διαδικασιών αυτών, στην εφαρμογή τους και να βρίσκονται τρόποι να μειώνεται συνεχώς ,το οικονομικό κόστος και τα οικονομικά εμπόδια προσφυγής, για αυτές τις αιτίες, στην δικαιοσύνη.

Στην ελλαδική πραγματικότητα, τα θέματα είναι αρκετά περίπλοκα. Από την μια, δια του νόμου (3422/2005 ΦΕΚ Α 303,) τα προβλεπόμενα στη σύμβαση Aarhus ,δικαιώματα των πολιτών είναι πλέον, νόμιμα κατοχυρωμένα δικαιώματα. Άλλα, Από την Άλλη, έρχεται η Κοινή Υπουργική Απόφαση ((ΚΥΑ) 9269/470, ΦΕΚ 286,β /2-3-2007,) που προσδιορίζει «τα μέσα ένδικης προστασίας του κοινού, κατά πράξεων είτε παραλήψεων τις διοίκησης σχετικά με θέματα ενημέρωσης και συμμετοχής του» αλλά και τα “ μαντρώνει” σαν δικαίωμα άσκησης τους, εξειδικευμένα ,στην διασφάλιση τήρησης μιας “προσδιοριζομένης διαδικασίας” (2) Η οποία όμως, με κανένα τρόπο, δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με τα όσα ορίζει, η σύμβαση Aarhus . Από κάθε άποψη, είναι ένα «φτηνό τρικ υποκατάστασης» τις συμμετοχής του κόσμου με μια «κατ’ επίφαση εμπλοκή του». η οποία όμως διαδικασία, διατηρούμενη μέχρι σήμερα παρήγαγε «τραγωδίες»,ακόμη και με την « δήθεν συναίνεση» και «συμμετοχή του κόσμου»(πχ. οι αδειοδοτημένο ι ρυπαντές τις περιοχής Ασωπού, έχουν άδειες περιβαλλοντικών όρων, τις οποίες δήθεν ενέκρινε εκ των προτέρων ο κόσμος,και έτσι τώρα τοξινώνονται με δίκη τους συναίνεση»!!!!) Η « μοναδική διαδικασία Υποκατάστατο”, με την σειρά της, στηρίζεται και εμπλέκει υποχρεωτικά και κατι άλλο , πολλά συζητήσιμο “και Αίολο”. Τα οριζόμενα στην KYA, Η.Π. 15393 /2332/2002 (ΦΕΚ Α,91,) η οποία καθορίζει την «κατάταξη δημοσίων και ιδιωτικών έργων και δραστηριοτήτων σύμφωνα με τον ¨βαθμό όχλησης» που αναγνώριζαν τότε!!στις σχετικές διαδικασίες βιομηχανικών παραγωγών.

Αυτοί ακριβώς οι πεπαλαιωμένοι -μουμιοποιημένοι ¨βαθμοί όχλησης» είναι κλειδί για δυο πράγματα:

Αφ’ ενός μεν:Χαρακτηρίζοντας μέσης και χαμηλής όχλησης,επικινδυνότατες παραγωγικές διαδικασίες,δίνουν το δικαίωμα στις δημόσιες αρχές και εγκρίνουν χωροθέτηση τους, όπου θέλει ο πελάτης που προτείνει επένδυση τέτοια και τον εφοδιάζουν κατευθείαν με «άδεια εγκατάστασης» τις επένδυσης .(δημιουργούν περιβαλλοντικό τετελεσμένο).

Και Αφετέρου: Με νεώτερα επιστημονικά και νομοθετικά (3) δεδομένα του 2006,εχουν πλέον διαφοροποιηθεί ριζικά η κατάταξη αυτή. Η διατήρηση τους λοιπόν εν χρήσει (των παλαιών του 2002) και η αγνόηση των καινούργιων κριτήριων «βαθμού όχλησης» μιας και τις αυτής εγκατάστασης παραγωγής , είναι και η ουσία, “η μήτρα” που γεννά την περιβαλλοντική αυθαιρεσία των δημοσίων αρχών στους τόπους, π.χ. κατά την διαδικασία ανανέωσης περιβαλλοντικών αδειών εργοστασίων στην περιοχή του Ασωπού από το 2002 έως το 2010. Τα νέα «κριτήρια κατάταξης και εκτίμησης του βαθμού όχλησης» που έχουν ενσωματωθεί, στην νεώτερη νομοθεσία (3) δεν φρόντισαν να τροποποιούν είτε να ακυρώνουν την ΚΥΑ του 2002. Επομένως, η δημόσια διοίκηση μπορεί τώρα να παίζει την νομιμότητα των αποφάσεων και των ενεργειών της σε δυο ταμπλό. “Να μπορεί να αντιλαμβάνεται»τα πράγματα διαφορετικά από ότι είναι τα αποδεδειγμένα πλέον και νομιμοποιημένα κριτήρια χαρακτηρισμού μιας «πρότασης επενδύσεως»και να την εγκαθιστά αμέσως όπου λάχει, είτε μια παλαιά βιομηχανία και να την επάνα-αδειοδοτεί χωρίς επιβολή νέων μέτρων προστασίας των τόπων.

Από αυτό το σημείο και μετά, ξεκινούν μια παράνομη-παράλογη, διαδικασία «έγκρισης προ -χωροθέτησης» και «αδειοδότησης για εγκατάσταση»του εργοστάσιου είτε του ορυχείου. Που διεξάγουν «μέσα σε κλειστά γραφεία» τεχνοκρατών, που δημιουργεί τετελεσμένα στους τόπους. Χωρίς να διαβουλευτούν με τους ανθρώπους των τόπων «εκ των προτέρων». Ακόμη και η οριζόμενη στην «διαδικασία Υποκατάστατο» (τις ΚΥΑ 11014/703/2003) δυνατότητα διατύπωσης «τυχόν υπαρχουσών» απόψεων-αντιρρήσεων «επί των ειλημμένων αποφάσεων» τις διοίκησης, Είναι μια ενεργεία που μπορεί να γίνει από κάποιο πολίτη(μετά πολλών κόπων και εξόδων) που θα ξεπεράσει κάθε σχετικό εμπόδιο, Αλλά είναι ένα δικαίωνα θεωρητικής παρέμβασης, τυφλό και μετέωρο, χωρίς ουδένα προσδιορισμό τις τύχης του και χωρίς καμιά υποχρέωση ανταπόκρισης από την δημόσια αρχή στην οποία απευθύνεται και δεν υφίσταται κανένας δεσμευτικός όρος τουλάχιστον για υποχρέωση « μελέτης» των απόψεων που εκφράζονται ,κρίσεως τους από την υπηρεσία, γραπτής αιτιολογημένης απάντησης προς τον πολίτη, καθώς και κριτήρια απόρριψης-αποδοχής των απόψεων του και προσδιορισμού τις «τελικής τύχης» των διατυπωμένων απόψεων.

Έτσι, όλα προχωρούν στους ελλαδικούς τόπους, σε ένα καθεστώς «άγνοιας του κόσμου», με παραλογισμούς πραξικοπηματικών αδειοδοτήσεων από τις δημόσιες αρχές, που φτάνουν να επιτρέπουν μέχρι και την “ αδειοδότηση ρυπαντών” και τελικά να εξελίσσονται σε ιστορίες τρέλας ,όπως αυτή παρουσιάζεται στο 1ο σημείωμα μας!!

Παρά ταύτα όμως: Ο κόσμος των τόπων με αγώνες και επιδέξια νομική υποστήριξη, (4) απόκτησε κάποιες δυνατότητες, να σταματήσει έστω και “εκ των υστέρων”, την συνέχιση των ζημιών στον τόπο. (5).Οι κινητοποιήσεις του κόσμου ,έφτασαν να μπορούν να αντιπαλεύουν, με πολλά βάσανα και με “Μερική δυνατότητα επιτυχίας”, την “έωλη διαδικασία” επάνα-αδειοδότησης, που παρέχεται από την δημόσια διοίκηση ,στηριγμένη ,σε έναν υπονομευμένο τρόπο αντίληψης για τον “βαθμό όχλησης” των αδειοδοτούμενων εργοστασίων.(6). Και αυτό ενόχλησε, την δημόσια διοίκηση και την πολιτική εξουσία.

Έτσι Τώρα : Με την εισαγωγή του νομοσχεδίου FAST TRACK, (το ονομασθέν καi Νομοσχέδιο Παμπούκη) η όλη υπόθεση, προ-έγκρισης χωροθέτησης- άδεια εγκατάστασης μιας επένδυσης σε ένα τόπο, προσπαθούν να το φέρνουν στο τόπο και τους κατοίκους του σαν “τετελεσμένο γεγονός”. Με το νομοσχέδιο αυτό,

σε καθεστώς “αποφασίζουμε και διατάσσουμε”, οδηγούν σε διακωμώδηση ,την όποια εφαρμογή και άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, τις πληροφόρησης, τις συμμετοχής και συν-απόφασης του κόσμου των τόπων, για το Τι;; θέλουν να γίνεται στους τόπους τους”!!Ενώ στομώνουν το δικαίωμα προσφυγής στην δικαιοσύνη για να προληφθούν οι περιβαλλοντικές ζημιές.

Δημιουργεί σε καθεστώς “εκτάκτων μέτρων”, τετελεσμένα γεγονότα, με «μη- αντιστρεπτά» περιβαλλοντικά προβλήματα και πορεύεται , με χρήση ενός, λιαν επικίνδυνου δρόμου: Διατηρεί, την “έωλη κατάταξη” έργων και εργοστασίων, σύμφωνα με τον πεπαλαιωμένο“ βαθμό όχλησης” του 2003!! Και αγνοεί κάθε άλλο νομοθετημένο κριτήριο. Επιταχύνει διαδικασίες τελικών αποφάσεων, (στο ψευδό καθεστώς “εκτάκτων συνθηκών). Κλείνει τις εξελίξεις στους τόπους, τις περιουσίες, το περιβάλλον, αποκλειστικά “στα όρια” και την θέληση «του ενός» .Ο οποίος προικίζει τον εαυτό του, με δικαίωμα να αποφασίζει στο «Τι;; κάνει» χωρίς κοινοβουλευτικό είτε όποιον άλλο έλεγχο. Πρόκειται για έναν ανεξέλεγκτο ξεπουλιτή, που “αποφασίζει και διατάσσει” για πράγματα που δεν του ανήκουν!!!(Έστω καλυπτόμενος με τριμελή επιτροπή υπουργών, όπου αυτός προΐσταται!!) και Τέλος στήνει, να δουλέψει (ανεξέλεγκτο από όποιο θεσμικό όργανο) έκτακτο επιτελείο αδειοδοτήσεων, του Invest in Greece, για να κάνουν “την βρώμικη δουλειά” τις “Ταχείας αδειοδότησης” με “άδεια εγκατάστασης” (σαν επικύρωση, των προ-αποφασισμένων τους. )

Με αυτόν τον τρόπο πλέον ,φέρνουν την όποια πρόταση επένδυση ,ίδρυσης εργοστασίου (είτε ορυχείου,) τους προτείνουν και την εγκαθιστούν με «το έτσι θέλω»,«στον όποιο τόπο διαλέξει και συμφέρει τον επενδυτή».

Ενώ στο ίδιο πλαίσιο, βιαστικού βολέματος των δραστηριοτήτων που ανδρώνουν την δίκη τους ανάπτυξης!!! ανανεώνουν ανώδυνες άδειες περιβαλλοντικής λειτουργίας, όποιου προτείνει επενδύσεις επεκτάσεων, υπαρκτών, ακόμη και ρυπογόνων εγκαταστάσεων!!

Όλα αυτά ανοίγουν “τους ασκούς του Αιόλου” στους ήδη κατά-ταλαιπωρούμενους από περιβαλλοντικά προβλήματα , ελλαδικούς τόπους!! Οι οποίοι συνεχίζουν να παραμένουν χωρίς «χωροταξικό σχεδιασμό», χωρίς ορισμό και κατοχύρωση «χρήσεων γης», και χωρίς την συμμετοχή του κόσμου στην απόφαση για τις φορτίσεις του περιβάλλοντος των τόπων τους.

Είναι διαδικασίες και κυβερνητικές ενέργειες που δίνουν σαν «τελικό αποτέλεσμα» την δυνατότητα, σε “νόμιμα αδειοδοτημένους “κατακτητές των τόπων ,να ξεκινούν εκχερσώσεις, κόψιμο δέντρων και δάσους, εκσκαφές, κτισίματα εργοστασίων, άνοιγμα νέων ορυχείων, κατασκευές μπετόν με σίδερα, σε ακτές και τον γιαλό!! Και σε πολύτιμες και χρήσιμες περιοχές για την ανθρώπινη διαβίωση στον τόπο και την αναπαραγωγή «των εργατικών του δυνάμεων»των ανθρώπων των τόπων. Οι καταστροφές των ελλαδικών τρόπων μεθοδεύτηκαν να γίνουν και μεθοδεύονται να γίνονται και τώρα, παράνομα. Με τις μεθοδεύσεις τις εξουσίας, δεν αφήνουν χρόνο, τρόπο, και μορφή αντίδρασης στους πολίτες τους , για να τους σταματήσουν στο ολέθριο έργο τους, μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Το μόνο που επιτρέπουν στον κόσμο που διοικούν είναι :Να γλύφουν τις πληγές τους και να προσπαθούν να θεραπεύσουν πληρώνοντας, τις ζημιές υγείας στους ανθρώπους και το περιβάλλον τους !!! Όχι λοιπόν, τέτοιος ζυγός είναι ειλικρινά «πολλά βαρύς» και «ασήκωτος»!!!

Παραπομπές:

  1. Πολλά από τα στοιχεία που περιέχονται στα σημειώματα αυτά προέρχονται από την ειδική έκδοση των Ηνωμένων Εθνών με τίτλο “Your Right to a healthy environment” July 2006 που έχει εκδοθεί από την γραμματεία τις Συνθήκης του Aarhus, United Nations Economic Commission for Europe Environment,Housing and Land Management Division. ISBN 92-1-116943-7 Και βρίσκεται αναρτημένο στο www. unece.org/env/pp.
  2. Η οριζόμενη διαδικασία προβλέπει: Ο επενδυτής καταθέτει Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων στην υπηρεσία ΥΠΕΣΔΑ/. ΥΠΕΧΩΔΕ είτε περιφέρειας (αρθ 3 και 6 τις 11014/703/2002), Εντός 10 ημερών η Υπηρεσία αυτή κοινοποιεί αντίγραφο μελέτης και γνωμοδότηση της, στο Νομαρχιακό συμβούλιο για γνώση και ενημέρωση του κόσμου για την επένδυση. Εντός 5 ημερών από την κοινοποίηση το Νομαρχιακό συμβούλιο δημοσιεύει ανακοίνωση σε τοπικό ειτε περιφερειακό τύπο, για την αναγγελία του θέματος και το αναρτά στον “πινάκα ανακοινώσεων τις νομαρχίας” πληροφορώντας τον κόσμο των τόπων ότι: Μπορεί, οποίος πολίτης θέλει,(αντέχει και μπορεί-δύναται) εντός 30 ημερών, να επισκεφθεί την Νομαρχιακή υπηρεσία και να διαβάσει είτε και να προμηθευτεί αντίγραφο τις ΜΠΕ ,και τις γνωμοδότησης τις υπηρεσίας και να διατυπώσει γραπτώς τις απόψεις του -αντιρρήσεις του για την ΜΠΕ τις επένδυσης. Στον εν τω μεταξύ, χρόνο των 30 ήμερων, το Νομαρχιακό Συμβούλιο συζητά!!!, γνωμοδοτεί !! και ψηφίζει!!!!!!! θέση επί τις κοινοποιούμενης γνωμοδότησης τις υπηρεσίας, για την προτεινόμενη επένδυση. Ο σχηματιζόμενος φάκελος με την δημόσια ανακοίνωση του θέματος, την απόφαση του νομαρχιακού Συμβουλίου επί του θέματος και τυχόν αφιχθείσης παρέμβασης πολίτου, η υπηρεσία τις Νομαρχίας, μετά το πέρας των 30 ημερών την στέλνει πίσω στην αδειοδοτούσα υπηρεσία, ως περατωμένης. Αν αυτό δεν γίνει ,η υπηρεσία θεωρεί “θετική και άνευ αντίθετου γνώμης” την άποψη της για αδειοδότηση τις επένδυσης. Και προχωρά σε αυτήν. Έτσι κάνουν συστηματικά, και ασταμάτητα ευτυχισμένους και πλουσιότερους τους επενδυτές, και το περιβάλλον και τους ανθρώπους των τόπων να ασθενούν!!!
  1. Δες ΚΥΑ 13588/725/2006 ΦΕΚ 383 β, «Μέτρα, οροί και περιορισμοί για την διαχείριση επικίνδυνων απόβλητων σε συμμόρφωση με την οδηγία 91/689/ΕΟΚ………….».όπως και ΚΥΑ Η.Π. 24944/1159/06 ΦΕΚ 791 Β, «Έγκριση Γενικών Τεχνικών Προδιαγραφών για την διαχείριση επικίνδυνων αποβλήτων……» και ΚΥΑ 8668/2007 «Έγκριση Εθνικού Σχεδιασμού Διαχείρισης Επικίνδυνων απόβλητων σύμφωνα με αρθ.5 της 13588/725/06ΚΥΑ……»
  2. Στο πλαίσιο τις ΚΥΑ 9269/470/2007 ΦΕΚ β 286,2-3-2007, Στην οποία θεσπίζεται, το δικαίωμα 1. διοικητικής προσφυγής ( με δικαίωμα διενέργειας «διοικητικού έλεγχου, είτε «ειδική διοικητική προσφυγή» ενώπιο του υπουργού περιβάλλοντος) .Καθώς και θεσπίζει 2.το δικαίωμα προσφυγής στην «δικαστική προστασία». (Είτε με «αγωγή αποζημίωσης» ενώπιο αρμόδιου δικαστηρίου σύμφωνα με τις διατάξεις περί αστικής ευθύνης. Είτε «με αίτηση ακυρώσεως» κατά πράξεως ή παραλήψεων τις διοίκησης και τις απόφασης υπουργού.) Αλλά όλα αυτά τα δικαιώματα προσφυγών «τα μαντρώνει» να κρίνουν την τήρηση μιας οριζόμενης διαδικασίας , Υπονομευμένης δημοκρατικότητας και αποτελεσματικότητας.
  3. Όπως καταφέραμε να κάνουμε με την χρήση των δικαιωμάτων αυτών “εκ των υστέρων” με “τις ανανεώσεις των αδειοδοτήσεων” των βιομηχανιών που ρυπαίνουν στην «περιοχή του Ασωπού»“, Όταν προσφύγαμε στο ΣΤΕ. Απεσύρθησαν οι παλιές άδειες τους και μπαίνουν σε τροχιά αυστηρότερης νέας αδειοδότησης .
  4. Δες την περίπτωση τις προσφυγής Κατοίκων Αφιδνών για την αδειοδότηση τις εταιρείας VIORYL ,από Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ανατ. Αττικής, σε απαγορευμένη για τέτοιες δραστηριότητες περιοχές. Όπως και στην Προσφυγή τις εταιρείας “Σκριμιζέας”, στα Οινόφυτα Βοιωτίας Ενάντια στην Πράξη του Περιφερειάρχη για αδειοδότηση τις εταιρείας “ανακύκλωσης ελαστικών”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.