Φωτό: Σκουριές. “Απαγορεύεται η θήρα”, αλλά όχι τα επιφανειακά μεταλλεία!
Από την πολύ ενδιαφέρουσα σειρά σχολίων στο H εξορυκτική δραστηριότητα στο έτος της βιοποικιλότητας!!!
Η μεταλλευτική ιδιοκτησία (δηλαδή οι Οριστικές Παραχωρήσεις που λέγαμε πριν) κατισχύει των πάντων. Η μεταλλευτική ιδιοκτησία (δηλαδή η “ιδιοκτησία” του υπεδάφους) κατισχύει της ιδιοκτησίας επί του εδάφους επειδή θεωρείται ΠΑΝΤΑ ότι είναι “υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος”. Τα δάση της χώρας έχουν αυστηρή Συνταγματική προστασία εκτός αν υπάρχουν λόγοι “υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος”, πράγμα που σημαίνει απλά ότι η δασική νομοθεσία δεν ισχύει στις μεταλλευτικές περιοχές. Για όλα αυτά τα πράγματα έχουμε γράψει επανειλημμένως.
Αφού λοιπόν όλα τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα είναι ανίσχυρα μπροστά σ’αυτό το περίφημο “υπέρτερο δημόσιο συμφέρον”, δεν πρέπει επιτέλους να ορίσουμε και ποιο είναι αυτό, με κριτήρια του 2010 και όχι του ’50 και του ’60;
O κ. Τζεφέρης μας έδωσε ένα ωραίο link στον
Ερμηνευτικό οδηγό σχετικά με το άρθρο 6 παρ. 4 της οδηγίας για τα ενδιαιτήματα (92/43/ΕΟΚ), όπου διευκρινίζεται μεταξύ άλλων και ο όρος “επιτακτικοί λόγοι υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος”, σύμφωνα με τη μη δεσμευτική γνώμη της επιτροπής. Μετά από μια σειρά σκέψεων που δεν θα αντιγράψω εδώ, η Επιτροπή καταλήγει στο εξής:
“Είναι λογικό να θεωρήσουμε ότι οι “επιτακτικοί λόγοι υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος, συμπεριλαμβανομένων κοινωνικών και οικονομικών”, αναφέρονται σε καταστάσεις κατά τις οποίες τα προβλεπόμενα σχέδια ή έργα αποδεικνύονται απαραίτητα:
– Στο πλαίσιο δράσεων ή μέτρων που αποσκοπούν σε προστασία θεμελιωδών αξιών για τη ζωή των πολιτών (υγεία, ασφάλεια, περιβάλλον).
– Στο πλαίσιο θεμελιωδών πολιτικών για το κράτος και την κοινωνία
– Στο πλαίσιο υλοποίησης δραστηριοτήτων οικονομικού ή κοινωνικού περιεχομένου, οι οποίες εκπληρώνουν ειδικές υποχρεώσεις δημόσιας υπηρεσίας”.
Εγώ δεν βλέπω τα ιδιωτικά μεταλλευτικά έργα να ταιριάζουν σε κανένα από τα παραπάνω πλαίσια. Αυτοί που θα ισχυριστούν ότι πρόκειται για “θεμελιώδη πολιτική για το κράτος και την κοινωνία”, ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΟΦΕΛΟΣ. Και εδώ μπαίνουμε στα δύσκολα που όλοι αποφεύγουν να απαντήσουν…
Προ διετίας είχαμε στείλει ένα έγγραφο στο ΥΠΑΝΑ, στο ΥΠΕΧΩΔΕ και στο Υπ. Οικονομικών με το εξής ερώτημα: “Έχουμε ένα Επενδυτικό Σχέδιο στη Χαλκιδική, το οποίο περιλαμβάνει αυτά κι αυτά (να μην τα γράφω) το οποίο προωθείται με θέρμη από την Κυβέρνηση ως έργο μεγάλου δημοσίου συμφέροντος. Επειδή η υλοποίηση αυτού του σχεδίου θα σημάνει την καταστροφή του παρθένου δάσους του Κακάβου, των υδατικών πορων της περιοχής μας κ.λ.π., σας παρακαλούμε να μας πείτε ποιο είναι αυτό το δημόσιο όφελος, για χάρη του οποίου θα πρέπει να τα θυσιάσουμε όλα αυτά”.
Το ΥΠΑΝΑ δεν απάντησε καθόλου. Το ΥΠΕΧΩΔΕ απάντησε ότι “δεν έχει αρμοδιότητα”. Το Υπ. Οικονομικών κυκλοφορούσε το έγγραφο επί δύο μήνες από υπηρεσία σε υπηρεσία και τελικά μας ήρθε μια απάντηση …από τη ΔΟΥ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ!!!! Και η “απάντηση” έλεγε ότι “δεν μπορούμε να σας απαντήσουμε γιατί είναι προσωπικά δεδομένα της εταιρείας ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ”!!!!!
Η υπόθεση θα ήτανε για γέλια αν δεν ήτανε για κλάματα! Αφού είναι τόσο μεγάλο αυτό το δημόσιο όφελος, γιατί μας το κρύβετε???
Tα δικαιώματα (royalties) για τα ΔΗΜΟΣΙΑ μεταλλεία είναι ένα πενιχρό 1% που μπορεί να είναι και το χαμηλότερο παγκοσμίως… Στα ΙΔΙΩΤΙΚΑ μεταλλεία όμως, όπως της Χαλκιδικής, έχουμε σίγουρα την παγκόσμια αρνητική πρωτιά: δικαιώματα του Δημοσίου 0%!!! Ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό!!! Εγώ δεν έχω άλλη λέξη γι’αυτό από τη ΛΗΣΤΕΙΑ…
Πάμε παρακάτω: Φορολογία. Σκοτεινή υπόθεση, ακόμα και για χώρες που το φορολογικό τους σύστημα και οι ελεγκτικές αρχές δεν μπάζουν από παντού όπως τα δικά μας. Οι μεταλλευτικές εταιρείες παγκοσμίως έχουν αναγάγει την φοροαποφυγή σε υψηλή τέχνη. Οι εν Ελλάδι εταιρείες που είναι θυγατρικές ξένων εταιρειών, (όπως η ΕΛΛ. ΧΡΥΣΟΣ που είναι θυγατρική της καναδικής EUROPEAN GOLDFIELDS) μπορεί και να μην πληρώνουν καθόλου φόρους, αφού η μητρική φορολογείται στον Καναδά και υπάρχουν διακρατικές συμφωνίες για την αποφυγή διπλής φορολόγησης.
Για το ζήτημα του “δημόσιου οφέλους” θα γράψουμε κάποια στιγμή περισσότερα. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι καμία μεταλλευτική επιχείρηση δεν πληρώνει φόρους και ότι το Δημόσιο δεν έχει κανένα έσοδο από το σύνολο του κλάδου. Φοβάμαι όμως ότι σε αρκετές περιπτώσεις, το “όφελος” περιορίζεται στους μισθούς των εργαζομένων…
Σίγουρα Ισχυρίζομαι ότι εν έτει 2010 το κριτήριο για το “υπέρτερο δημόσιο όφελος” δεν μπορεί να είναι το οικονομικό και μόνο. Από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς πρέπει να μπουν η οικολογική ισορροπία, η δημόσια υγεία, η ποιότητα ζωής, η οικονομική ζημία από τον αποκλεισμό ή την υπανάπτυξη άλλων δραστηριοτήτων, η ενεργειακή επάρκεια και οι υποχρεώσεις μας στα πλαίσια του Κυότο, το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ από τη διατήρηση των δασών και των υδατικών πόρων κλπ κλπ. Και φυσικά στη ζυγαριά πρέπει να μπει και η άποψη της τοπικής κοινωνίας που δεν είναι πλέον επιτρεπτό να απαξιώνεται συνολικά. Επιτέλους, δεν είμαστε πια στη Χούντα που έφτιαξε το Μεταλλευτικό Κώδικα!
Η Κυβέρνηση έχει εξαγγείλει την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό της μεταλλευτικής νομοθεσίας, αρχης γενομένης από τον ΚΜΛΕ και θα ακολουθήσει ο εθνικός μας δεινόσαυρος, ο Μεταλλευτικός Κώδικας.
Αυτό λοιπόν που εγώ ως πολίτης ΑΠΑΙΤΩ από την Κυβέρνηση και από τους λειτουργούς της, όπως ο κ. Τζεφέρης που είναι μέσα σε αυτές τις Επιτροπές, είναι να επαναπροσδιορίσουν το “εθνικό όφελος” λαμβάνοντας υπ’οψιν όλα τα ανωτέρω. Ενδεικτικά και όχι περιοριστικά.