Απανθρωπες οι Συνθηκες Εργασιας στις Μαυρες Πετρες συμφωνα με Δικαστηριο του Πολυγυρου
Απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, υπερεντατικοί ρυθμοί παραγωγής, επικίνδυνες στοές με ανεπαρκή υποστήλωση. Και από πάνω ένα χωριό, η Στρατονίκη, που αγωνιά για την τύχη του…
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στα Μεταλλεία Κασσάνδρας, όπως προκύπτει από την υπ’αριθμόν 86/2002 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής, το οποίο κλήθηκε να δικάσει το αίτημα της TVX να κυρηχθεί παράνομη η στάση εργασίας που πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στις 21 Ιουνίου 2002.
Εδώ και ένα χρόνο τα σωματεία των εργαζομένων στα Μεταλλεία Κασσάνδρας έχουν διαμαρτυρηθεί επανειλημμένως προς την εταιρεία για τις τραγικές συνθήκες εργασίας στις υπόγειες στοές του μεταλλείου των Μαύρων Πετρών, κάτω από τη Στρατονίκη. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, η Επιθεώρηση Μεταλλείων Βορείου Ελλάδος απέστειλε τρία έγγραφα προς την TVX επισημαίνοντας τα άμεσα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για την ασφάλεια των εργαζομένων. Όμως ακόμα και τα έγγραφα της αρμόδιας αρχής έπεσαν στο κενό.
Αντιμέτωποι με την αδιαφορία της εταιρείας, οι εργαζόμενοι κήρυξαν στάση εργασίας την Παρασκευή 21 Ιουνίου, καταγγέλοντας με έγγραφό τους τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων. Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά :
«οι συνθήκες αντί να βελτιώνονται χειροτερεύουν, τα καυσαέρια και οι σκόνες γίνονται πιο έντονα με τους ξέφρενους ρυθμούς παραγωγικής διαδικασίας, οι διαστάσεις των στοών μεγαλώνουν και γίνονται πιο επικίνδυνες, με αποτέλεσμα να μην είναι εφικτή η σωστή υποστήριξη».
Για να προλάβει νέες απεργίες, η TVX προσέφυγε στα δικαστήρια ζητώντας να κηρυχθεί η απεργία «παράνομη και καταχρηστική» – όμως το Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή ως παντελώς αβάσιμη.
Οι εργαζόμενοι που κατέθεσαν στη δίκη έδωσαν μια ζοφερή εικόνα. Οι στοές είναι χωρίς αερισμό, καθώς το κοντινότερο «φιρέ» – πηγάδι εξαερισμού – βρίσκεται έξω απ’ το χωριό, αρκετές εκατοντάδες μέτρα μακρυά από το μέτωπο της εξόρυξης. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι στοές δεν προλαβαίνουν να «ξεκαπνίσουν» από τις εκρήξεις και οι εργαζόμενοι εκτίθενται σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα ρύπων. Τα φίλτρα ρύπων στις μάσκες που χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι χρειάζονται αλλαγή κάθε δύο ώρες – ενώ παλαιότερα δεν απαιτούνταν πάνω από μία ή δύο αλλαγές στο οκτάωρο.
Τον Απρίλιο του 2002 έγιναν μετρήσεις των ρύπων από το Υπουργείο Εργασίας και, όπως ανέφεραν οι εργαζόμενοι, οι ρύποι ήταν τόσο αυξημένοι που τα μηχανήματα «μπλόκαραν»…
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στα υπόγεια, πάνω από το μεταλλείο τα σπίτια της Στρατονίκης ραγίζουν από τις εκρήξεις και το έδαφος έχει αρχίσει να υποχωρεί σε αρκετά σημεία. Οι διαβεβαιώσεις εταιρείας και Υπουργείου Ανάπτυξης ότι «η εξόρυξη είναι απολύτως ασφαλής για τον οικισμό» αδυνατούν να καθησυχάσουν τους κατοίκους που βλέπουν τις ρωγμές στα σπίτια τους να μεγαλώνουν – άλλωστε, παλαιοί μεταλλωρύχοι οι περισσότεροι, ξέρουν καλά τι σημαίνει εξόρυξη.
Από το Φεβρουάριο του 2002 μέχρι σήμερα, η Στρατονίκη είναι υπό την κατοχή ισχυρής δύναμης των ΜΑΤ που σκοπό έχει να καταπνίξει την αντίδραση των κατοίκων στο μεταλλείο. Η παρουσία των αστυνομικών αυξάνει την ένταση και τα επεισόδια είναι συχνά. Μόλις πριν από δέκα μέρες, ένας κάτοικος της Στρατονίκης, ο 70χρονος Ιωάννης Ψωμάς – καρδιακός μέ τέσσερα by-pass – κατηγορήθηκε ότι πέταξε μια πέτρα σε ένα λεωφορείο της TVX, σπάζοντας το τζάμι. Οι αστυνομικοί τον ποδοπάτησαν και τον χτύπησαν τόσο άσχημα που ο ηλικιωμένος πέρασε τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο, φρουρούμενος σαν εγκληματίας από ένοπλους αστυνομικούς. Η οικογένειά του επίσης συνελήφθη. Πάνω από 50 κάτοικοι της Στρατονίκης αντιμετωπίζουν πολλαπλές ποινικές διώξεις εναντίον τους και ο αριθμός ανεβαίνει συνεχώς.
Και τώρα, οι φόβοι τους επιβεβαιώνονται από αυτούς που πραγματικά γνωρίζουν τι συμβαίνει κάτω από το χωριό – την Επιθεώρηση Μεταλλείων και τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Μόνο μέλημα της εταιρείας είναι η συνεχής αύξηση της παραγωγής – η οποία πράγματι έχει αυξηθεί περίπου 30% σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρσι, ενώ η συνολική παραγωγή του 2001 ήταν σχεδόν διπλάσια από το 2000. Το εργοστάσιο εμπλουτισμού του Στρατωνίου λειτουργεί πλέον σε συνεχόμενη βάση, στα όρια της δυναμικότητας του και με ελλιπή – τουλάχιστον – συντήρηση. Η ασφάλεια των εργαζομένων, της Στρατονίκης και του Στρατωνίου, περνάει σε δεύτερη μοίρα.