Μια και το θέμα των ημερών στη Β. Χαλκιδική είναι η αποκάλυψη του ΙΓΜΕ ότι υπάρχει καρκινογόνος αμίαντος στις Σκουριές, ας ξαναδούμε το βίντεο-ντοκυμαντέρ που συνόδευε το άρθρο του Σαράντη Δημητριάδη “Η (κατα)χρήση της ιστορίας ως επενδυτικής προϊστορίας” που δημοσιεύσαμε πριν λίγες μέρες.
ΣΤΟΧΟΣ της ανάρτησης δεν είναι να ισχυριστούμε ή να υπαινιχθούμε πως στη Χαλκιδική, στις Σκουριές, θα γίνει αυτό που γίνεται στο Ρωσικό ορυχείο του βίντεο. Εκεί έχουμε εξόρυξη με στόχο ειδικά τον αμίαντο (asbest) από ένα πλούσιο κοίτασμα του ορυκτού αυτού. Στις Σκουριές δεν έχουμε κοίτασμα αμιάντου, έχουμε ένα ποσοστό 3-8% αμιάντου στο κοίτασμα του πορφύρη και στα πετρώματα που το περιβάλλουν και τα οποία επίσης θα εξορυχθούν με χρήση εκρηκτικών, απελευθερώνοντας καρκινογόνες ίνες. Ο κίνδυνος σίγουρα δεν είναι συγκρίσιμος με το ορυχείο της Ρωσίας, δεν είναι όμως και αμελητέος. Και όταν έχεις στο χώρο εργασίας σου έναν αόρατο δολοφόνο, έστω και σε μικρές περιεκτικότητες, πόσο ασφαλής μπορεί να νιώθεις;
Και αν όσα δείτε στο βίντεο σας θυμίσουν τη δήλωση: “Κάποτε λέγαμε πρώτα υγεία, μετά δουλειά. Τώρα λέμε δουλειά” , γνωστού συνδικαλιστή των μεταλλείων της Ελληνικός Χρυσός (καταγεγραμμένη εδώ στο 46:50), δεν είναι καθόλου τυχαίο. Οι άνθρωποι είτε ηθελημένα εθελοτυφλούν είτε έχουν θέσει έτσι τις προτεραιότητές τους. Με τον υπόλοιπο κόσμο τι γίνεται; Με τους κατοίκους της περιοχής, τους επισκέπτες, όλους αυτούς που δεν επέλεξαν να δουλεύουν στο μεταλλείο αλλά υποχρεώνονται να εισπνέουν και αυτοί τα ίδια καρκινογόνα;
Γιατί η θανατηφόρα βιομηχανία αμιάντου είναι ακόμα ζωντανή και σε άνθηση
Η εξόρυξη και η χρήση του αμιάντου έχουν απαγορευθεί σε 59 χώρες, συμπεριλαμβανομένων όλων των χωρών της “Δύσης”, πλην Καναδά. Στη Ρωσία όμως η βιομηχανία του αμιάντου εξακολουθεί να ανθεί, εξάγοντας καρκίνο στην Ινδία και σε άλλες χώρες. Ανθεί χάρη σε ένα πλέγμα διαπλοκής των οικονομικών συμφερόντων με την πολιτική και με τη συνενοχή μέρους της επιστημονικής κοινότητας που, είτε από ανεπίτρεπτη άγνοια είτε από συμφέρον, αποσιωπά τους κινδύνους.
“Οσο υπάρχει κέρδος και αξιωματούχοι που μπορούν να δωροδοκηθούν, η εξόρυξη αμιάντου θα συνεχίζεται. Και αν δεν μπορείς να ελέγξεις τον αμίαντο, το πλέον διαβόητο βιομηχανικό καρκινογόνο, τι μπορείς να ελέγξεις;”
Άσβεστος, Ρωσία
Η δημοσιογράφος επισκέπτεται την πόλη Άσβεστο (Αsbest) της Ρωσίας όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο ορυχείο αμιάντου του κόσμου. “Άσβεστος” λέγεται ο αμίαντος στα ρωσικά αλλά και στα αγγλικά, δηλαδή η πόλη ονομάζεται “Αμίαντος”. Πήρε αυτό το όνομα όταν κρατικοποιήθηκαν τα ορυχεία πριν απο έναν αιώνα και αυτή η πρώην αγροτική περιοχή έγινε μία από τις Σοβιετικές πόλεις που όλη τους η οικονομία ήταν δομημένη γύρω από μία μόνο βιομηχανία. “Όλοι εδώ δουλεύουν για να προοδεύει ο Άσβεστος/Αμίαντος”, η πόλη και το ορυχείο της, χωρίς καμμία διάκριση. Υπάρχει μουσείο του Αμιάντου και μνημείο του Αμιάντου, καθώς και πινακίδες τοπικής υπερηφάνειας για το ορυχείο: “Ο Αμίαντος είναι η πόλη μου και η μοίρα μου”. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το ορυχείο: “Χωρίς το εργοστάσιο, δεν θα υπάρχει πόλη. Όλοι εξαρτώμαστε από αυτό. Αν κλείσει, πρέπει να μετακομίσουμε”.
Και όλα αυτά θα ήταν πολύ καλά αν δεν υπήρχαν πλέον ατράνταχτες αποδείξεις για την εξαιρετική επικινδυνότητα του αμιάντου που προκαλεί μεσοθηλίωμα, αμιάντωση, άλλους καρκίνους και ασθένειες του αναπνευστικού και σκοτώνει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο.
“Η βιομηχανία αμιάντου είναι μια εγκληματική βιομηχανία. Δεν μπορώ να το θέσω διαφορετικά. Μπορεί να μην ξέρεις ποιον συγκεκριμένο εργαζόμενο σκοτώνεις αλλά, στο σύνολο, οι στατιστικές είναι απόλυτα ξεκάθαρες”.
Αλλά οι εργαζόμενοι στο ορυχείο του Ασβέστου ούτε ξέρουν ούτε θέλουν να ξέρουν για την επικινδυνότητα του υλικού που εξορύσσουν: “Γιατί να φοβόμαστε; Άσχημα πράγματα συμβαίνουν μόνον όταν φοβάσαι. Όταν δεν φοβάσαι, το σώμα γιατρεύεται μόνο του”.
Άλλος λέει: “Δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο λένε. Το παίρνω στα χέρια μου και δεν υπάρχει τιποτα επικίνδυνο σε αυτό”.
Ο συνταξιούχος είναι πιο ψυλλιασμένος: “Ναι, αρρωσταίνουν οι άνθρωποι, γιατί αυτή η σκόνη είναι αμίαντος. Κάθε βιομηχανία έχει επιπτώσεις στην υγεία. Και λοιπόν; Δεν είναι λόγος να σταματήσεις να ζεις. Έχουμε προσαρμοστεί. Αν θέλεις να μάθεις τα πραγματικά νούμερα, κανείς δεν θα σου τα δώσει”.
Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Κανείς δεν μιλάει. “Δεν θα βρείτε την αλήθεια πουθενά. Ποιος θα μιλήσει; Όλοι φοβούνται”. Κανείς δεν θα έλεγε τίποτα κακό, ούτε για την πόλη, ούτε για την εταιρεία που εξορύσσει τον αμίαντο. Η εταιρεία είναι η ιδιοκτήτρια της πόλης. Έχει χρηματοδοτήσει τα σχολεία, το σύστημα υγείας, τις ποδοσφαιρικές ομάδες. “Είναι κατανοητό ότι άνθρωποι που εξαρτώνται από μια και μόνη βιομηχανία για την επιβίωσή τους δεν πρόκειται να δαγκώσουν το χέρι που τους ταΐζει με αρνητικά σχόλια”.
Και η επιστημονική κοινότητα; Αυτοί που έχουν χρέος να προστατεύσουν τον κόσμο; Ο επικεφαλής της Ρωσικής Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών αποφεύγει να απαντήσει στην ερώτηση αν είναι επικίνδυνος ο αμίαντος: “Η περιοχή είναι επιβαρυμένη, είναι δύσκολο να μετρηθεί ο ρόλος του αμιάντου, οι επιδημιολογικές μελέτες θα πάρουν χρόνια”. Η μπάλα στην κερκίδα. Ο συγκεκριμένος κύριος είναι γνωστός για τους δεσμούς του με τη Ρωσική βιομηχανία αμιάντου.
Στη Ρωσία έχει σταματήσει η ξεχωριστη καταγραφή των κρουσμάτων μεσοθηλιώματος και αυτός ο τύπος καρκίνου που άμεσα συνδέεται με τον αμίαντο έχει ομαδοποιηθεί με άλλους καρκίνους. Έτσι στοιχεία δεν υπάρχουν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει η νόσος. Και αφού ο ιατρικός κόσμος νίπτει τας χείρας του, οι άνθρωποι αφήνονται να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει η βιομηχανία αμιάντου. Πολλά τα λεφτά.
_________
* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Καναδάς (που έστειλε τον πρέσβη του να ΕΓΓΥΗΘΕΙ για την περιβαλλοντική ευαισθησία της Eldorado Gold), είναι η τελευταία χώρα του “ανεπτυγμένου” κόσμου όπου ακόμα επιτρέπεται η εξόρυξη, εισαγωγή και εξαγωγή αμιάντου και προϊόντων του. Μέχρι το 2011 που η εξόρυξη αμιάντου από το ορυχείο Τζέφρι στο Κεμπέκ, κοντά σε μια πόλη που και αυτή λέγεται Άσβεστος, σταμάτησε για οικονομικούς λόγους, ο Καναδάς ήταν από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς αμιάντου στις αναπτυσσόμενες χώρες όπως είναι η Ρωσία.
How Canada Exports Death and Disease to the Developing World
Μόλις πέρσι, μετά από πολλά χρόνια που επέμενε για το αντίθετο, ο Καναδάς παραδέχθηκε επιτέλους ότι ο αμίαντος είναι καργκινογόνος, αλλά ακόμα δεν έχει υπογράψει την πλήρη απαγόρευση του αμιάντου που έχουν συνυπογράψει 59 χώρες, συνεχίζοντας να εκθέτει τους πολίτες του σε σοβαρό κίνδυνο.
Asbestos: It’s (finally) time for Ottawa to shut the industry down
Μία απάντηση στο “Σκουριές και αμίαντος: “Κάποτε λέγαμε πρώτα υγεία, μετά δουλειά. Τώρα λέμε δουλειά” #skouries”
Παρόλο που το κύριο θέμα του παραπάνω video αφορά τη φρίκη στην πόλη Αsbest της Ρωσίας, η άλλη αναφερόμενη περίπτωση, της πόλης Libby στην Μοντάνα των ΗΠΑ, είναι πιο διδακτική για τον κόσμο εκτός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τον πιο κοντινό στον δικό μας κόσμο δηλαδή. Προσέξτε στο video το σημείο που η ανήμπορη και να αναπνεύσει ακόμα από τον καρκίνο των πνευμόνων γυναίκα λέει με πικρό παράπονο: “They knew it, they knew it” (το’ξεραν, το’ξεραν) -και μας το κρύβανε εννοείται. Και μας καταδικάσανε εν ψυχρώ να γίνουμε καρκινοπαθείς. Ποιοί το ήξεραν και ποιοί με εγκληματικό τρόπο το έκρυβαν;
Στο Libby της Μοντάνα εξορυσσόταν από τις αρχές του περασμένου αιώνα βερμικουλίτης, ένα ορυκτό υλικό με άριστες θερμομονωτικές ιδιότητες. Μόνο που εκεί αυτό -ο βερμικουλίτης- εμπεριείχε ως πρόσμιξη και μικρές σχετικά ποσότητες τρεμολίτη. Όταν ο τελευταίος αναγνωρίστηκε ως καρκινογόνο ορυκτό, περί τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, ο ιατρικός κόσμος στις ΗΠΑ άρχισε να επισημαίνει τους κινδύνους που συνιστά για τη δημόσια υγεία η εξόρυξη βερμικουλίτη στο Libby. Επειδή μια τέτοια επισήμανση έθετε σε κίνδυνο την τοπική οικονομία που βασιζόταν ακριβώς στην εξόρυξη αυτού του υλικού, και για να μην υπάρξουν περιπτώσεις αμφισβήτησης της ακινδυνότητας των εξορύξεων και σε ανάλογες περιπτώσεις σε άλλες περιοχές των ΗΠΑ -μεταξύ των οποίων, δέστε σύμπτωση, και της εξόρυξης στην πόλη Eldorado στην Καλιφόρνια, κινητοποιήθηκαν αμέσως οι εξορυκτικές εταιρείες με την τεράστια οικονομική ισχύ που διέθεταν. Βρήκαν πρόθυμους συμμάχους από τον επιστημονικό κόσμο των γεωλόγων, που ήταν με τη σειρά τους σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενοι από εξορυκτικές εταιρείες, και ξεκίνησαν ένα μακροχρόνιο αγώνα με σκοπό την υποτίμηση των κινδύνων που είχε ήδη επεσημάνει ο ιατρικός κόσμος. Υπήρξαν πολυάριθμες δίκες όπως και ακροάσεις στη Γερουσία επί του θέματος, για πάρα πολύ χρόνο όμως η ισχύς των εξορυκτικών εταιρειών υπαγόρευε τις αποφάσεις και η εξόρυξη στο Libby συνεχιζόταν απρόσκοπτα, μέχρι και το 1999 οπότε και απαγορεύτηκε όταν πια η γνώμη του ιατρικού κόσμου υπερίσχυσε εκείνης των εξορυκτικών εαταιρειών.
Υπάρχουν πλήθος αναφορές για το θέμα στο διαδίκτυο, όπως για παράδειγμα:
http://www.asbestos.com/jobsites/libby.php
Όπως βλέπετε σε τίποτα δεν είμαστε πρωτοπόροι.