Φωτογραφία: Μεταλλείο χρυσού Marlin, Γουατεμάλα
Πάμε πάλι μια βόλτα στον κόσμο. Λατινική Αμερική:
Τέσσερις χώρες της Κεντρικής Αμερικής “βάζουν φρένο” στα μεταλλεία
Παρά την άνοδο των τιμών χρυσού και χαλκού, τέσσερις χώρες της Κεντρικής Αμερικής – Κόστα Ρίκα, Ελ Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα και Ονδούρα έχουν επιβάλλει απαγορεύσεις στα νέα μεταλλευτικά έργα, φοβούμενες τις περιβαλλοντικές και πολιτικές τους επιπτώσεις. Στην σαφή περιφερειακή τάση που είναι κατά των μεταλλείων αντιστέκονται η Νικαράγουα και ο Παναμάς που αναζητούν επενδυτές για τα κοιτάσματα χρυσού και χαλκού (πηγή: Reuters).
Μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να προτείνει την πλήρη απαγόρευση της χρήσης κυανίου στη μεταλλεία/μεταλλουργία εντός της Ε.Ε., μια παρόμοια προσπάθεια ξεκινά στη Λατινική Αμερική από το “Παρατηρητήριο Συγκρούσεων για τα Μεταλλεία στη Λατινική Αμερική” (OCMAL).
Στη φωτογραφία, ιθαγενείς Μάγια κάτοικοι της Γουατεμάλα κοιτάζουν το μεταλλείο Marlin της Καναδικής εταιρείας Goldcorp. Τον περασμένο Μάιο, ειδικοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Μιτσιγκαν βρήκαν υψηλά επίπεδα τοξικών μετάλλων – υδραργύρου, χαλκού, αρσενικού, ψευδαργύρου, μολύβδου – στα ούρα και το αίμα των κατοίκων της περιοχής του μεταλλείου, καθώς και υψηλές συγκεντρώσεις μετάλλων στα ρέματα (Toxic metals poison Guatemalans at Canadian-owned mine). Σύμφωνα με τους επιστήμονες,
“Η έκθεση του πληθυσμού στα τοξικά μέταλλα που προκαλείται από το μεταλλείο είναι πιθανόν να αυξηθεί με το χρόνο και να διαρκέσει για δεκαετίες. Λίγα είναι γνωστά για τις συνδυασμένες και αθροιστικές επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων – ιδιαίτερα των παιδιών – από χρόνια έκθεση σε σύνθετα μίγματα, που απαντώνται στον πραγματικό κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να γίνουν εκτεταμένες και μακροπρόθεσμες επιδημιολογικές και οικολογικές μελέτες”.
Πρόσφατα, η παν-Αμερικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (“IACHR”), αυτόνομο όργανο του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, ζήτησε από την Κυβέρνηση της Γουατεμάλα να κλείσει το μεταλλείο μέχρι να διερευνηθούν οι καταγγελίες για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ρύπανση του περιβάλλοντος. Για την εταιρεία φυσικά, δεν τρέχει τίποτα…
Η φωτογραφία είναι από το πολύ καλό φωτογραφικό και βίντεο project “Someone else’s treasure” (“ο θησαυρός κάποιου άλλου”) του φωτογράφου Alan Lissner. Με έμφαση στις μαρτυρίες των ανθρώπων που ζούνε δίπλα από τα μεγάλα μεταλλεία του Καναδά, της Αυστραλίας, της Χιλής, της Γουατεμάλα, της Παπούα Νέα Γουινέα, των Φιλιππίνων και της Τανζανίας, ο φωτογράφος καταγράφει “το πραγματικό-εξωτερικευμένο κόστος της βιομηχανίας που διαμορφώνει τον κόσμο που ζούμε”
